สวัสดีค่ะ ห่างหายจากการตั้งกระทู้ในพันทิปไปก็นานเอาการ
ตอนนี้มีเรื่องอยากระบายค่ะ ซึ่งมันคือเรื่องเล็กสำหรับคนอื่น(เล็กจริงๆ)
แต่มันคือเรื่องใหญ่สำหรับเรา ..
เมื่อกลางดึกอาทิตย์ก่อน มีแมวจรระแวกบ้านตัวนึงไม่รู้ไปโดนรถชนหรือโดนตีมาจากไหน ขาหักห้อยรุ่งริ่ง คลานหนีตายเข้ามาในบ้านเรา เหมือนมาขอความช่วยเหลือ เราก็อยากให้มันมีชีวิตรอด เพราะเราก็พึ่งเสียแมวอันเป็นที่รักของเราไปก่อนหน้านั้นไม่นาน โดยมีสิ่งของที่เหลือไว้ดูต่างหน้าอย่างนึง คือผ้าขนนุ่มที่แมวเราตัวชอบเอามานอนกก นอนทับ จะติดผ้าอันนี้เป็นอย่างมาก เราเหลือสิ่งนี้คือสิ่งแทนใจอย่างเดียวที่เราเหลือจริงๆ ..
เข้าเรื่องเลย คือคืนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำยังไง แมวก็เจ็บ ขาหักห้อยรุ่งริ่ง เราเลยเอาผ้าผืนนี้ห่มตัวน้องใส่ลังพาไปเข้าฉุกเฉินที่โรงพยาบาลสัตว์ พามันไปรักษา ประเด็นคือหลังรักษาเสร็จเบื้องต้นคุณหมอให้คิวรอผ่าตัดแล้วให้เราส่งน้องไปดูอาการเบื้องต้นต่อที่คลินิก วันนั้นก็ยุ่งมาก ไม่ได้สังเกตว่าคุณหมอให้มาแต่แมว ไม่ได้ให้ผ้าคืนมา .. พอเรานึกขึ้นได้ว่าเราลืมผ้า คุณหมอลืมคืนผ้ามาให้
เราโทรกลับไปที่รพส. บอกคุณหมอว่าคุณหมอลืมคืนผ้าให้รบกวนคุณหมอเก็บไว้ให้หน่อย จะกลับไปเอา
ทางปลายสายรับปากจะตามให้ แต่บอกว่าส่งซักไปแล้ว รอผลอยู่สามวัน สรุปว่า ผ้าของเราหาย.. มันหายไป หาไม่เจอ
ส่วนตัวน้ำตาตกในค่ะ นี่คือสิ่งเดียว คือความทรงจำเดียวที่เรายังสามารถแตะต้องได้ สามารถได้กลิ่นแมวอันเป็นที่รักของเราตัวนั้น เวลาคิดถึงเวลานึกถึง ยังมีสิ่งของที่เราจับต้องได้ ไม่ใช่แค่ความทรงจำ ...
ทำยังไงดีคะ ที่จะจัดการความรู้สึกนี้ ..
เสียดายค่ะ เสียใจด้วย
เรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่มันมีความหมายสำหรับเรา?
ตอนนี้มีเรื่องอยากระบายค่ะ ซึ่งมันคือเรื่องเล็กสำหรับคนอื่น(เล็กจริงๆ)
แต่มันคือเรื่องใหญ่สำหรับเรา ..
เมื่อกลางดึกอาทิตย์ก่อน มีแมวจรระแวกบ้านตัวนึงไม่รู้ไปโดนรถชนหรือโดนตีมาจากไหน ขาหักห้อยรุ่งริ่ง คลานหนีตายเข้ามาในบ้านเรา เหมือนมาขอความช่วยเหลือ เราก็อยากให้มันมีชีวิตรอด เพราะเราก็พึ่งเสียแมวอันเป็นที่รักของเราไปก่อนหน้านั้นไม่นาน โดยมีสิ่งของที่เหลือไว้ดูต่างหน้าอย่างนึง คือผ้าขนนุ่มที่แมวเราตัวชอบเอามานอนกก นอนทับ จะติดผ้าอันนี้เป็นอย่างมาก เราเหลือสิ่งนี้คือสิ่งแทนใจอย่างเดียวที่เราเหลือจริงๆ ..
เข้าเรื่องเลย คือคืนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำยังไง แมวก็เจ็บ ขาหักห้อยรุ่งริ่ง เราเลยเอาผ้าผืนนี้ห่มตัวน้องใส่ลังพาไปเข้าฉุกเฉินที่โรงพยาบาลสัตว์ พามันไปรักษา ประเด็นคือหลังรักษาเสร็จเบื้องต้นคุณหมอให้คิวรอผ่าตัดแล้วให้เราส่งน้องไปดูอาการเบื้องต้นต่อที่คลินิก วันนั้นก็ยุ่งมาก ไม่ได้สังเกตว่าคุณหมอให้มาแต่แมว ไม่ได้ให้ผ้าคืนมา .. พอเรานึกขึ้นได้ว่าเราลืมผ้า คุณหมอลืมคืนผ้ามาให้
เราโทรกลับไปที่รพส. บอกคุณหมอว่าคุณหมอลืมคืนผ้าให้รบกวนคุณหมอเก็บไว้ให้หน่อย จะกลับไปเอา
ทางปลายสายรับปากจะตามให้ แต่บอกว่าส่งซักไปแล้ว รอผลอยู่สามวัน สรุปว่า ผ้าของเราหาย.. มันหายไป หาไม่เจอ
ส่วนตัวน้ำตาตกในค่ะ นี่คือสิ่งเดียว คือความทรงจำเดียวที่เรายังสามารถแตะต้องได้ สามารถได้กลิ่นแมวอันเป็นที่รักของเราตัวนั้น เวลาคิดถึงเวลานึกถึง ยังมีสิ่งของที่เราจับต้องได้ ไม่ใช่แค่ความทรงจำ ...
ทำยังไงดีคะ ที่จะจัดการความรู้สึกนี้ ..
เสียดายค่ะ เสียใจด้วย