กระทู้นี้จะเป็นการพูดคุยกันสบายๆไม่เครียดตามเนื้อหาในซีรี่ย์นะคะ ปกติจะตามอ่านแต่กระทู้ของคนอื่นๆไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้ขึ้นเอง วันนี้เลยอยากจะมาพูดเกี่ยวกับความรู้สึกทั่วไปของซีรี่ย์เรื่องนี้ โดยเฉพาะตัวละครที่เรารู้สึกรักและผูกพัน หากใครรู้สึกคล้ายๆเราสามารถมาเม้นพูดคุยกันได้นะคะ
คำเตือน บทความนี้เป็นเพียงความคิดเห็นความรู้สึกส่วนตัวของสาวกคนหนึ่งดังนั้นอาจไม่ถูกใจทุกท่าน
-ตั้งแต่ดูซีรี่ย์เรื่องนี้มาเราไม่เคยชอบโรสิต้าเลย ไม่เชิงว่าไม่ชอบแต่แค่ไม่เคยอยู่ในสายตาเคยคิดว่าตายหรืออยู่ก็ไม่สำคัญแต่มาวันนี้หลังจากที่ได้ดูซีซั่นเจ็ดผ่านมาสี่ตอน เราก็แบบ เฮ้ย โรสิต้าดูมีเสน่ห๋ สวย เก่ง ความจริงนางสวยอยู่แล้วแต่เราเพิ่งมาสังเกตจริงๆจังๆ อยากให้นางอยู่ต่อและช่วยเหลือทีมริค
-หลังจากที่เกล็นจากไป ไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกยังไงแต่เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ร้องไห้เลย มันเฉยๆจุกอยู่ในคอยังไงไม่รู้เหมือนกัน ใจหายไหม เหอะ เฉยๆ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเกล็นนะ จะบอกว่าเกล็นนี่แหละที่ทำให้เราอยากดูซีรี่ย์เรื่องนี้ต่อมาเรื่อยๆแม้ภายหลังจะเปลี่ยนไปชอบแดริลก็ตาม หรือบางทีที่เราไม่ร้องไห้อาจเพราะช่วงเวลาระหว่างซีซั่นมันทิ้งห่างกันเกินไปและเราก็พอเดาๆว่าอาจจะเป็นเกล็นพอผลออกมาปั๊บเราเลยเฉยๆ ก็ดูต่อเรื่อยๆมาได้โดยไม่รู้สึกอะไรไม่แน่เราอาจเป็นเหมือนที่สตีเวนหยวนพูด ถามว่าเสียใจไหมมันก็เฉยๆแต่ถ้าผ่านไปเมื่อเราแก่กว่านี้วันหนึ่งเราอาจจะเดินไปในห้องครัวและร้องไห้โดยที่ไม่รู้ว่าร้องเพราะอะไร บางทีวันนั้นมันอาจจะแค่ยังมาไม่ถึงหรือเปล่าแต่ถ้าถามเราตอนนี้ก็ยังเฉยๆนะ (แอบเจ็บปวดนิดนึงที่ตอนแนะนำชื่อนักแสดงในตอนแรกๆของแต่ละอีพีไม่มีชื่อสตีเวน หยวนแล้ว) (ปกติกรอตลอดวันนี้เพิ่งสังเกตดู)
-มิโชน เป็นหนึ่งในตัวละครหญิงที่เราชอบมากคือถ้าเกิดมีซอมบี้ระบาดขึ้นมาจริงๆเราจะขออยู่กับนางอ่ะเพราะดูน่าจะปกป้องเราได้ ดูแกร่งและเด็ดขาดดี รู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ด้วย เคยคิดว่ามิโชนมีสกิลการเอาตัวรอดสูงไม่น่าจะตายง่ายๆนะ เพียงแต่ตอนหลังๆรู้สึกบทนางจะดูดรอปลงมาหน่อยไม่ค่อยเด่นสู้คนอื่นๆเท่าไหร่ ก็เด่นอยู่มั้งแต่ไม่ค่อยน่าจดจำอ่ะ
-คาร์ล เด็กน้อยน่ารักที่เราแอบลุ้นมาตั้งแต่ต้นๆไม่ได้ลุ้นว่าจะตายไหมนะแต่ลุ้นว่าจะโตมาหน้าจะเหลี่ยมไหมเพราะสมัยเด็กนางหน้าบล็อคเดียวกับหนุ่มน้อยแฮร์รี่ พอตเตอร์เลยเราก็แอบหวั่นๆว่าตอนเด็กน่ารักไม่ใช่โตมาแล้ว...โอ้แม่เจ้า แต่แล้วน้องคาร์ลนางก็รอดตายค่ะ โตมาหล่อและไม่เหลี่ยม รอลุ้นอย่างเดียวว่าเมื่อไหร่ผู้กำกับจะให้ตัดผม
-แดริล ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเราจะสามารถตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนี้โดยไม่สนเรื่องหน้าตา ต้องขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ ไม่ใช่ว่าเฮียแกไม่หล่อนะคะแต่อืม...ก็ดูเถื่อนไปหน่อย ยอมรับว่าแดริลเป็นตัวละครที่ตอนแรกๆเราอยากให้ตายไปพร้อมๆกับเชนแต่ทุกอย่างก็กลับตาลปัตรตอนนี้หลงรักหมดหัวใจและหวังว่าผู้กำกับคงไม่ใจร้ายกับแฟนเกิร์ลอย่างพวกเรา ต้องขอชื่นชมคนเขียนบทที่ทำให้เราชอบใครสักคนที่ตัวตนของเขาจริงๆโดยไม่สนอย่างอื่นเราชื่นชอบตัวละครนี้มากและถ้าหากได้มีโอกาสเขียนนิยายเราก็อยากจะมีพระเอกสไตลน์นี้บ้างเรื่องราวคงฟินน่าดู ยังไงก็ยังรักและเชียร์ตัวละครนี้ต่อไปเรื่อยๆ ว่าแต่ว่าเมื่อไหร่เฮียจะถ่ายบาปเสร็จและหลุดพ้นมาจากพวกผู้ถ่ายบาปสักที
-แม็กกี้ นี่ก็เป็นอีกตัวละครนึงที่เราไม่คาดคิดว่าจะมาได้ไกลขนาดนี้แต่ในเมื่อมาไกลขนาดนี้แล้วก็ขอให้เธอสู้ต่อไปและอยู่กับเราไปนานๆ ความรู้สึกต่อตัวละครนี้มันคือความฉาบฉวย ตอนแรกๆดูแล้วรู้สึกไม่ค่อยอินกับบทนี้ไม่ว่าจะเป็นการพบรักกับเกล็น มันดูฉาบฉวยเกินไปดูไม่เรียลไม่น่าจะเป็นรักแท้ของการและกันแต่พอดูมาเรื่อยๆก็เริ่มเอาใจช่วยตัวละครตัวนี้ไปตอนไหนไม่รู้ ลุ้นให้ทั้งเกล็นและแม็กกี้ได้พบกัน รักกัน ได้มีความสุข สำหรับเราแล้วแม็กกี้เป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้อย่างน้อยสาวกของตี๋เกล็นบางคนก็คงจะแปรพักตร์มาเป็นแฟนคลับแม็กกี้เอาใจช่วยให้ได้กลับไปแก้แค้นในเร็ววัน
-ป้าแครอล ตัวละครสุดโปรดสำหรับใครหลายคนแต่เราต้องขอโทษหากไปขัดใจใคร เราไม่ค่อยชอบป้ามาตั้งแต่แรกๆแล้วอ่ะถึงแม้ต่อมาเธอจะมีพัฒนาการก้าวล้ำแบบหลายร้อยก้าวกระโดดก็ตาม อาจเป็นเพราะบทนี้ไม่ค่อยถูกจริตกับเราตอนแรกๆที่แกอ่อนแอเราก็ว่ามันแอบน่าเบื่อแต่พอเข้มแข็งขึ้นมาหน่อยเราก็ว่ามันล้ำเกินไปแอบหวั่นๆแกนิดๆ อาจไม่ใช่ป้าที่ผิดแต่เรานี่แหละเรื่องมากเอง แต่นี่เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของเรานะ รีแอคชั่นที่มีต่อป้าตั้งแต่ดูมาก็คือ เราเศร้ามากตอนที่ริคไล่ป้าออกจากคุก จำได้ว่าเป็นฉากที่เราดูจบตอนเกือบเที่ยงคืนแล้วคืนนั้นนอนไม่หลับเลยลุ้นว่าป้าแกจะเป็นยังไงเมื่ออยู่ข้างนอกนั่นคนเดียว คือไม่ค่อยชอบแต่ก็ไม่อยากให้เธอจากไป และตอนนี้ก็ลุ้นให้เธอกลับมาช่วยทีม ปล.ไม่แน่วันนึงเราอาจชอบป้าได้เหมือนที่ชอบโรสิต้า
-ริค คนนี้คือไม่พูดถึงไม่ได้ เป็นตัวละครที่ตลกต่อความรู้สึกของคนดูมาก ในหนึ่งตอนเราสามารถมีอารมณ์ความรู้สึกที่หลากหลายต่อตัวละครตัวนี้คือ เดี๋ยวก็โกรธ หมั่นไส้ ขัดใจ ชื่นชอบ เอาใจช่วย ลุ้นแทนและสงสาร คือความรู้สึกต่อตัวละครตัวนี้มันหลากหลายซ้ำไปซ้ำมาจนเราเคยชินล่ะ แต่ทั้งหลายทั้งปวงริคก็ยังเป็นพระเอกในดวงใจของเรา เป็นผู้นำที่เราว่าโอเคสุดล่ะ ณ จุดๆนี้ ริคเป็นคนดีแต่ไม่สุด เลวแต่ไม่สุด คือมีเหตุผลในการกระทำแม้บางครั้งอาจเผด็จการไปหน่อยแม้บางครั้งอาจจิตตกไปหน่อยแต่สุดท้ายเดี๋ยวพี่แกก็กลับมายืนได้เป็นผู้นำที่เราว่ากำลังเกือบเพอร์เฟ็ค(เพราะไม่มีคนเพอร์เฟ็คจริงๆหรอก) มีสิ่งหนึ่งตั้งแต่ที่เราดูมาและรู้สึกชื่นชมตัวละครตัวนี้มากที่สุดเลยก็คือแกเก็บอารมณ์ความรู้สึก ความทุกข์ แบกรับภาระทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้าตอบๆพร้อมหนวดเคราของแก ไม่แสดงความทุกข์ของตนให้คนอื่นรับรู้ เช่น ทั้งๆที่ริครู้ว่าเชนกับลอรี่กิ๊กกันแต่แกไม่เคยพูด ทั้งๆที่แกรู้ว่าจูดิธไม่ใช่ลูกตนแต่
ก็ไม่เคยพูด นับถือแกมากขอคารวะซักร้อยตลบ
-แฟนคลับ TWD ทุกท่าน เราขอคำนับและคารวะทุกท่านจากใจจริง สำหรับคนที่ติดตามซีรี่ย์เรื่องนี้ด้วยกันมาโดยตลอดและหวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนาน เรื่องราวต่อจากนี้จะออกทะเลไปไกลโพ้นตามด้วยสึนามิพายุฝุ่นตลบแผ่นดินไหวยังไงเราก็จะยังคงติดตาม ต่อให้เนื้อเรื่องมันจะไปในทิศทางไหนใสๆวัยรุ่นชอบ ตลกคอเมอดี้ หรือจัดเต็มไซไฟแฟนตาซีแต่เราก็จะยังดูตราบใดที่มันยังคือเรื่อง The Walking Dead (ความจริงล้อเล่นน้าไม่ขนาดนั้นหรอกออกทะเลนิดหน่อยยอมรับได้แต่ถ้าเข้าขั้นหนักเจอเอเลี่ยนบุกโลกเดดโน๊ตหล่นลงมาเพียงเขียนชื่อนีแกนลงไป ตามด้วยซอมบี้ทุกตัวบนโลกใบนี้ ไหนๆก็ไม่มีปืนแล้วนี่ ถ้าจะขนาดนั้นเราก็ขอบายกลับไปซบอกป๋าจอน สโนว์ดีกว่า)
ตอนที่เราเขียนกระทู้นี้มันดึกมากแล้วล่ะ ดังนั้นจะไปนอนแล้วพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า
ปล.เราอยากฟังความรู้สึกของเพื่อนๆเหมือนกันนะ จะรอ ถ้ากระทู้นี้ขัดใจใครท่านสามารถผ่านไปได้เลย