สวัสดีค่ะคนที่เข้ามาอ่านทุกคนนะค่ะ
ขอแทนตัวเองว่าอ้วนแล้วกันค่ะ
ตามหัวขอกระทู้นะค่ะ "ทำยังไงดีเมื่อฉันกลายเป็นคนกลัวความรัก?"
ก่อนอื่นต้องขอเล่าเรื่องก่อนนะค่ะ เรื่องที่เราไม่มีวันลืมเลย
คือ จขกท.มีแฟนเก่าคนนึง เขาเป็นทหารอยู่ค่าย ค่านึงแถวหลักสี่ แต่เขาโชคดีที่เจ้านายเมตตา เลยได้มารับใช้เจ้านายอยู่ที่บ้านแถวกระทุ่มแบน (ละเอียดไปมะ55555+)
ขอเรียกแฟนเก่าของ จขกท.ว่าพี่มืดละกัน พี่มืดเป็นผู้ชายที่ดีคนนึง ชอบเอาใจ ขยันและอดทน หนักเอาเบาสู้ เราเลยประทับใจในตัวเขามาก ตอนคบกันเราก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาคนรักกัน สุดท้ายเราก็ดีกันตลอด ด้วยระยะทางที่เราไกลกัน (ลืมบอก จขกท.อยู่ปทุมธานี) แต่เราก็มักไปหาเขา หรือไม่ก็นัดมาเจอกันอยู่บ่อยๆ ตอนเราคบกันตอนนั้น จขกท.กำลังเรียนอยู่มหาลัยใกล้จบแล้ว พอเรียนจบก็ได้ไปงานทำ เลยทำให้เวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยลง แต่เราก็ยังโทรคุยกัน ไลน์คุยกันทุกวัน จขกท.พยายามไม่ให้เรามีช่องว่าง คือรักมากอะ
แล้วมีวันนี้ จขกท. ได้คิดว่าถึงเวลาแล้วละที่เราต้องบอกพ่อแม่สักที เพราะเราคบกันมาก็ปีกว่าๆแล้ว เลยตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ ด้วยความที่พ่อแม่รักและหวงเรามา เพราะเราเป็นลูกสาวคนโตด้วยแหละ ท่านก็บอกว่าจะคบก็คบได้ แต่อย่าเพิ่งพามาบ้านได้ไหม อยากให้ดูกันให้ดีก่อน เราก็โอเค ตามนั้น เราก็ไปเล่าให้แฟนเราฟัง.....
พี่มืดอยู่ดีๆก็โมโหหนัก โกรธพ่อเรามากเราพยายามบอกเขาว่า เฮ้ยเขาไม่ได้ห้ามให้คบกันนะ แต่พี่มืดไม่ฟังเราเลย เราก็ไม่รู้จะทำไง พยายามเปลี่ยนประเด็นชวนคุยเรื่องอื่น แต่สุดท้ายเขาก็วนมาเรื่องนี้มาทะเลาะกันอยู่อีก จนสุดท้ายเรามารู้ความจริง เขามีคนอื่น เป็นคนที่อยู่ใกล้ๆเขา คือแบบเขาพยายามจะบอกเลิกเรา เรารู้เลย แต่พอเขาจะบอกเราก็พยายามอ้างว่าจะนอนแล้วไม่คุยแล้ว จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว เลยขอคุยกับเขาตรงๆ บอกให้โทรคุยกัน
แต่เขาไม่โทร เขาบอกเลิกเราผ่านไลน์ เรา
โครตเสียใจเลย ....... ทิ้งเราไปคบสาวเซเว่น หึหึ
เราเสียใจกว่าตรงที่ ตอนที่เรายังคบกัน ตอนนั้นมันปล้ำเรา มันผิดที่เราโง่เองแหละ เราไม่ได้เหมือนกันว่าวันนั้นทำไมเราถึงต้องนั่งรถไปหามันด่วน แต่รู้แค่ว่าพอไปถึง มันปล้ำเราจ้า เราคิดว่า เราคงไม่รอดแน่ เป็นไงก็เป็นกันตอนมันกำลังปล้ำเรา เราถามมันว่า จะทำแบบนี้จริงๆเหรอ ไม่กลัวพ่อเราเหรอ เขาบอกคบกันมาขนาดนี้แล้วไม่กลัวหรอก...........สุดท้ายมันก็ปล้ำเราสำเร็จ (เราดูโง่ใช่ไหม 20 ปีกว่า ที่เราเก็บมันไว้เราต้องมาเสียให้เขาวันนี้เหรอ) เราเสียใจที่เราทำแบบนี้
หลังจากวันนั้นเรารู้สึกผิดมาตลอด เรารักพี่มืดมาก มากขึ้นทุกวัน แต่ความรักของเราก็แพ้คนใกล้ชิด เราโดนหักหลัง เราเจ็บปวด
หลังจากวันที่เขาเลิกกับเราไปคบสาวเซเว่น เราก็รู้สึกเสียใจมาตลอด เรากลายเป็นคนที่กลัวผู้ชายไปเฉยๆ เห็นผู้ชายแล้วแทบจะวิ่งหนี
เราลืมบอก พ่อแม่เราเลี้ยงเรามาดีมาก ก่อนหน้านี้เรามีแฟน เราแทบจะไม่ให้แฟนเราทุกคนแตะตัวเราเลย แต่พี่มืดเราคิดว่าเราโตแล้ว และเขาก็จริงจังกับเรา เราเลยคิดว่าไม่เปนไรมั้ง สุดท้ายเราไว้ใจคนผิดมาตลอด
ความรักครั้งนี้เลยทำให้เรากลายเป็นคนกลัวความรักไปเลย เราไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ เรากลัวโดนหลอกอีกครั้ง เราไม่รู้จะทำยังไง
มีคนเคยบอกให้ลองเปิดใจ เราก้ลองเปิดใจดู ลองคุยกับคนที่เข้ามาจีบ แต่เราสัมผัสได้ว่าจะละคน
หวังอะไรจากตัวเรากันทั้งนั้น เราดูง่ายมากเหรอ ภายนอกเราอาจจะเป็นคนแรงๆ แต่เราไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ
เรากลายเป็นคนมีปมเรื่องนี้ไปแล้ว เราจะแก้ยังไงดี
( ขอโทษนะที่เพ้อยาวไปหน่อย อย่าด่า จขกท.เลย แค่นี้ก็โดนซ้ำเติมมามากแล้ว )
ทำยังไงดีเมื่อฉันกลายเป็นคนกลัวความรัก?
ขอแทนตัวเองว่าอ้วนแล้วกันค่ะ
ตามหัวขอกระทู้นะค่ะ "ทำยังไงดีเมื่อฉันกลายเป็นคนกลัวความรัก?"
ก่อนอื่นต้องขอเล่าเรื่องก่อนนะค่ะ เรื่องที่เราไม่มีวันลืมเลย
คือ จขกท.มีแฟนเก่าคนนึง เขาเป็นทหารอยู่ค่าย ค่านึงแถวหลักสี่ แต่เขาโชคดีที่เจ้านายเมตตา เลยได้มารับใช้เจ้านายอยู่ที่บ้านแถวกระทุ่มแบน (ละเอียดไปมะ55555+)
ขอเรียกแฟนเก่าของ จขกท.ว่าพี่มืดละกัน พี่มืดเป็นผู้ชายที่ดีคนนึง ชอบเอาใจ ขยันและอดทน หนักเอาเบาสู้ เราเลยประทับใจในตัวเขามาก ตอนคบกันเราก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาคนรักกัน สุดท้ายเราก็ดีกันตลอด ด้วยระยะทางที่เราไกลกัน (ลืมบอก จขกท.อยู่ปทุมธานี) แต่เราก็มักไปหาเขา หรือไม่ก็นัดมาเจอกันอยู่บ่อยๆ ตอนเราคบกันตอนนั้น จขกท.กำลังเรียนอยู่มหาลัยใกล้จบแล้ว พอเรียนจบก็ได้ไปงานทำ เลยทำให้เวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยลง แต่เราก็ยังโทรคุยกัน ไลน์คุยกันทุกวัน จขกท.พยายามไม่ให้เรามีช่องว่าง คือรักมากอะ
แล้วมีวันนี้ จขกท. ได้คิดว่าถึงเวลาแล้วละที่เราต้องบอกพ่อแม่สักที เพราะเราคบกันมาก็ปีกว่าๆแล้ว เลยตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ ด้วยความที่พ่อแม่รักและหวงเรามา เพราะเราเป็นลูกสาวคนโตด้วยแหละ ท่านก็บอกว่าจะคบก็คบได้ แต่อย่าเพิ่งพามาบ้านได้ไหม อยากให้ดูกันให้ดีก่อน เราก็โอเค ตามนั้น เราก็ไปเล่าให้แฟนเราฟัง.....
พี่มืดอยู่ดีๆก็โมโหหนัก โกรธพ่อเรามากเราพยายามบอกเขาว่า เฮ้ยเขาไม่ได้ห้ามให้คบกันนะ แต่พี่มืดไม่ฟังเราเลย เราก็ไม่รู้จะทำไง พยายามเปลี่ยนประเด็นชวนคุยเรื่องอื่น แต่สุดท้ายเขาก็วนมาเรื่องนี้มาทะเลาะกันอยู่อีก จนสุดท้ายเรามารู้ความจริง เขามีคนอื่น เป็นคนที่อยู่ใกล้ๆเขา คือแบบเขาพยายามจะบอกเลิกเรา เรารู้เลย แต่พอเขาจะบอกเราก็พยายามอ้างว่าจะนอนแล้วไม่คุยแล้ว จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว เลยขอคุยกับเขาตรงๆ บอกให้โทรคุยกัน
แต่เขาไม่โทร เขาบอกเลิกเราผ่านไลน์ เรา
เราเสียใจกว่าตรงที่ ตอนที่เรายังคบกัน ตอนนั้นมันปล้ำเรา มันผิดที่เราโง่เองแหละ เราไม่ได้เหมือนกันว่าวันนั้นทำไมเราถึงต้องนั่งรถไปหามันด่วน แต่รู้แค่ว่าพอไปถึง มันปล้ำเราจ้า เราคิดว่า เราคงไม่รอดแน่ เป็นไงก็เป็นกันตอนมันกำลังปล้ำเรา เราถามมันว่า จะทำแบบนี้จริงๆเหรอ ไม่กลัวพ่อเราเหรอ เขาบอกคบกันมาขนาดนี้แล้วไม่กลัวหรอก...........สุดท้ายมันก็ปล้ำเราสำเร็จ (เราดูโง่ใช่ไหม 20 ปีกว่า ที่เราเก็บมันไว้เราต้องมาเสียให้เขาวันนี้เหรอ) เราเสียใจที่เราทำแบบนี้
หลังจากวันนั้นเรารู้สึกผิดมาตลอด เรารักพี่มืดมาก มากขึ้นทุกวัน แต่ความรักของเราก็แพ้คนใกล้ชิด เราโดนหักหลัง เราเจ็บปวด
หลังจากวันที่เขาเลิกกับเราไปคบสาวเซเว่น เราก็รู้สึกเสียใจมาตลอด เรากลายเป็นคนที่กลัวผู้ชายไปเฉยๆ เห็นผู้ชายแล้วแทบจะวิ่งหนี
เราลืมบอก พ่อแม่เราเลี้ยงเรามาดีมาก ก่อนหน้านี้เรามีแฟน เราแทบจะไม่ให้แฟนเราทุกคนแตะตัวเราเลย แต่พี่มืดเราคิดว่าเราโตแล้ว และเขาก็จริงจังกับเรา เราเลยคิดว่าไม่เปนไรมั้ง สุดท้ายเราไว้ใจคนผิดมาตลอด
ความรักครั้งนี้เลยทำให้เรากลายเป็นคนกลัวความรักไปเลย เราไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ เรากลัวโดนหลอกอีกครั้ง เราไม่รู้จะทำยังไง
มีคนเคยบอกให้ลองเปิดใจ เราก้ลองเปิดใจดู ลองคุยกับคนที่เข้ามาจีบ แต่เราสัมผัสได้ว่าจะละคน
เรากลายเป็นคนมีปมเรื่องนี้ไปแล้ว เราจะแก้ยังไงดี
( ขอโทษนะที่เพ้อยาวไปหน่อย อย่าด่า จขกท.เลย แค่นี้ก็โดนซ้ำเติมมามากแล้ว )