คนหนึ่งอยู่เพราะรัก คนหนึ่งอยู่เพราะรอเวลา

สวัสดีครับ กระทู้นี้จะค่อนข้างออกไปทางเชิงระบายนิดนึงนะครับ

ผมกับแฟนคบกันมาปีกว่าล่ะครับ เราสองคนเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน ต่างกันก็แค่ผมปี 4 เธอปี 2
เรื่องราวมันมีอยู่ว่าเธอเป็นคนขี้เบื่อมากครับ เบื่อมากจนกลายเป็นเบื่อแฟนตัวเองไปซะงั้น เราเคยเจอปัญหานี้ด้วยกันตอนช่วงคบกันได้ 4 เดือนแรก
ช่วงนี้เกือบเลิกกันเลยก็ว่าได้ครับ ผมนี่แหละคนที่พยายามประคองความรักจนรอดมาจนถึงทุกวัน

เหตุการณ์ครั้งที่สองเกิดขึ้นในช่วงเกือบจะครบรอบปีครับ เธอเบื่อผมอีกครั้ง ครั้งนี้พอผมรู้ล่ะถึงกับแทรบทรุด กว่าจะผ่านครั้งนั้นมาได้มันเหนื่อยมาก
เสียน้ำตาไปตั้งเท่าไหร่ แล้วเราก็คุยกันครับว่า เราผ่านช่วงนั้นมาได้แล้ว ถ้ามันเกิดขึ้นอีกทำไมเราจะผ่านมันไปไม่ได้ แต่ทั้งหมดมันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ผมไงครับ
มันขึ้นอยู่กับเธอ มันเป็นอารมณ์ของเธอ เธอบอกมันเป็นเองครับ กับเพื่อนกับคนอื่นไม่เป็นจะมาเป็นกับแฟน จนตอนนี้ผมเหนื่อยมากเลยครับ

เธอบอกที่เธอเบื่อเพราะว่าเธอเหนื่อยที่จะต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกของอีกคน คอยบอกคอยถามว่าทำไร เป็นยังไงบ้าง
ทุกวันนี้ผมก็เหนื่อยนะครับ ผมก็ทำตัวจบไปด้วย แต่ผมก็ยังคอยดูแลเธอเหมือนเดิม

ตอนนี้ความรักเราลุ่มๆดอนๆมากครับ ครั้งจะดีก็ดีจนมีความสุข ครั้งจะหม่นก็หม่นจนผมเศร้า แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเหนื่อยนะ จนบางครั้งคิดจะออกมา แต่คิดไว้ว่าเราก็ผ่านอะไรมาเยอะ คิดแค่ว่าเธอโตขึ้นจะคิดได้ เหมือนที่เราคิด

ตอนนี้ความรักของผมมีเวลาจนถึงตัวจบผมเสร็จ เธอบอกครับว่าเธอจะไม่เลิกช่วงนี้ บวกกับผมขอเธอด้วยแหละว่าจะเป็นยังไงให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนได้ไหม แต่เราก็ยังมีโมเม้นหวานนะครับ แต่ผมก็กลัวแหละ นอกจากวันนั้นจะเป็นวันตัดสินว่าจะจบไม่จบในการเรียน ยังเป็นการตัดสินว่าเธอจะอยู่หรือจะไป

ผมควรทำยังไงดีครับ เหนื่อยมันเหนื่อยนะ แต่ผมเลือกที่จะมองข้ามมันไป แค่ทักวันที่มีกันอยู่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับผม
ผมคงทำใจไม่ค่อยได้ ถ้าต้องจากกันไป หวังก้แค่ว่า อะไรหลายๆอย่าง มันจะดีขึ้น ก็เท่านั้นเองครับ