SOTUS the series (กึ่งแต่งเรื่อง) : มินิซีรีส์ ... เรื่องราวของการเปิดตัว และ ครอบครัวของก้องภพ (รีรัน)

** มันคือเรื่องแต่งซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับนิยายพี่ว้ากตัวร้ายฯของจริงเด้อค่ะ
*** แต่งเล่นด้วยความ ... อะไรไม่รู้เหมือนกัน อมยิ้ม02

ตอนที่ 1 "ลูกไม้ใต้ต้น" (ภาค 1)

แสงแดดอ่อนสาดเข้ามาในห้องเช่าขนาดกลาง ข้าวของที่เคยกองรกรื้อนั้นสะอาดเอี่ยม กลิ่นอับจากฝุ่นหายไปเหลือแต่กลิ่นหอมสะอาดของน้ำยาถูพื้น ขณะที่เจ้าของห้องนอนหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนจากงาน และ จาก “อย่างอื่น” อยู่บนเตียง ส่วนแขกผู้มาเยือนกำลังสะบัดผ้าชิ้นสุดท้ายแขวนตากที่หลังระเบียงห้อง

“ เอาล่ะ เรียบร้อย ”

ก้องภพรามือจากงานทำความสะอาดกะว่าจะเอาขยะในห้องที่แยกแล้วไปทิ้งข้างล่างแล้วแวะซื้อข้าวขึ้นมาทิ้งไว้ให้เจ้าของร่างที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม วันนี้เขาเองก็มีเวลาไม่มากนัก งานหลายอย่างยังรออยู่ อย่างบ่ายนี้ก็ต้องไปเป็นลูกมืออาจารย์ที่ภาคออกไซต์คอนเซาท์โรงงาน แต่เพราะคิดถึงหรอกถึงได้ถ่อมาตั้งแต่ตีสี่กว่า ซึ่งก็คุ้มค่านะ

ก้องภพมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายที่เพิ่งได้รับมาเมื่อช่วงใกล้รุ่งด้วยท่าทางอ่อนโยน ใครจะนึกว่าคนที่ค่อนไปทางแข็งกร้าวจะมีมุมนี้อยู่เหมือนกัน
“โรแมนติค” เสียไม่มี

“ จะไปไหน ”

เจ้าของเตียงลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย มือข้างนึงกำลังขยี้ตา ยังไม่ตื่นเต็มที่แต่ก็ยังอุตส่าห์ส่งเสียงมาถาม น่าเอ็นดูจริง ๆ

“ เอาขยะไปทิ้งครับ พี่อาทิตย์จะกินอะไร ผมจะซื้อขึ้นมาให้ ”

“ ไม่ต้องหรอก อยู่นี่แหละ ”

คนอยู่บนเตียงพูดขึ้นมาง่าย ๆ

“ เดี๋ยวทำให้กิน ... เมื่อวานซืนซื้อของสดมาทิ้งไว้ ”

เจ้าตัวอรรถาธิบายต่อไป

จริง ๆ เขาก็ไม่ใช่คนที่ทำกับข้าวนะ หมายความว่าทำเป็น แต่ก็ทำไม่บ่อยนัก เพราะ งานเยอะ ไม่ค่อยเป็นเวลา ซึ่งเอาจริง ๆ วันนี้ก็ไม่ได้อยากจะทำเท่าไหร่ แต่รู้สึกว่าไม่อยากให้คน ๆ นั้นออกไปไหน รู้ว่าถ้าทำ ... ยังไงเสียเจ้านั่นก็ต้องอยู่น่ะแหละ

เพียงแค่นั้นคนความรู้สึกไวก็จับสัญญาณได้ทันที “อ้อน .... แหง ๆ ” ดีใจก็ดีใจอยู่หรอกนะ แต่ “ไม่ว่างนี่สิ” เลยต้องว่าไปตามตรง

“ ผมมีงานบ่ายครับพี่อาทิตย์ ”

ดวงตาคนเพิ่งตื่นวูบแสงลงนิดหน่อย แต่คนที่จับสังเกตอยู่แล้วก็รู้ใจ สายตาของพี่อาทิตย์สื่ออารมณ์มากกว่าคำพูดเสมอ แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ ครับผม .... ”

“ น้องแพรวว่าไงครับ ”

เหมือนว่าปลายสายจะบอกอะไรที่ชวนให้งง คนคุยโทรศัพท์เลยหน้าเครียดขึ้นมา แต่น้ำเสียงยังสงบตามนิสัย

“ อาจารย์น้องหาพี่เหรอ อืมม์ใช่ ตอนนี้พี่เป็นแล็ปบอยของอาจารย์เหมียวกับอาจารย์ภาค”

“ ปกติพี่ลงเวรกับพี่อ๋องนะ ของพี่จันทร์ พุธ ศุกร์ ”

“ โอเค น้องแพรว ใจเย็นจ้ะ พี่เกมส์เขาไม่ได้ลืมหรอกมั้ง หนูโทรหาพี่เขาเรื่อย ๆ ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปแสตนด์บายให้ พี่ซิ่งไปแป๊บเดียวเก๊าะถึง รับรองหนูกับเพื่อนได้สอบแล็ปชัวร์ ขอเวลาพี่ 15 นาทีนะคะ ”

ก้องภพก้มลงดูนาฬิกาข้อมือแล้วทบทวนสถานการณ์เร็วรี่ อยู่ต่อไม่น่าไหว ส่วนชุด ... ไปเปลี่ยนเอาที่มหาวิทยาลัยได้มีสำรองไว้ ด้านคนบนเตียงไม่มีทีท่าจะคลางแคลงใจอะไร แต่กันไว้ก่อนก็ดี ว่าแล้วเจ้าตัวเดินมาที่เตียง ก้มตัวแนบริมฝีปากกับหน้าผากคนเพิ่งตื่นเร็ว ๆ จนตาเรียว ๆ ของคนงัวเงียนั้นเบิ่งกว้าง

“ ผมไปก่อนนะครับ ไปช่วยคุมสอบน้องปีสาม เดี๋ยวอาจารย์ท่านองค์จะลง ส่วนขยะนี่ผมเอาไปทิ้งให้”

เจ้าตัวก้มลงหอบถุงขยะกระชับในมือ แล้วหันมาพูดว่า

“ เจอกันค่ำ ๆ นะครับ ”

“ เดี๋ยว ... ไม่ต้องมาหรอก วันนี้ผมไป ... ค้างด้วย”

ก้องภพมองคนบนเตียงด้วยตาวาวระยับทิ้งยิ้มหวานอีกหนึ่งหมับแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปยังประตู

บานประตูปิดสนิทไปแล้ว ห้องทั้งห้องก็เงียบลง เจอทั้งทีก็ไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็เป็นไม่กี่ชั่วโมงที่ได้คุณภาพอยู่นะ อาทิตย์ยกมือลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ แล้วอมยิ้ม แต่อีกอึดใจนึงก็สั่นหัว หน้าร้อนฉ่า .... ดันไปคิดถึงอะไรอย่างอื่นที่เจ้าเด็กนั่นมันฝากไว้เสียได้ อาทิตย์หันมองเงาสะท้อนจากกระจกติดผนังแบบเต็มตัว นั่นไง ... เมื่อเห็นรอยแดง ๆ ที่คอถึงกับต้องขมวดคิ้ว ทำอะไรไม่ให้ประเจิดประเจ้อนักมันจะจุกอกตายรึไง ... ประเด็นคือสองสามวันนี้ต้องผูกไทด์เต็มยศไปทำงานอีกแล้วสิ

เมื่อคนที่อยากให้อยู่ดันอยู่ไม่ได้ ห้องหับก็ไม่ต้องปัดกวาด เพราะ คนมาเยือนจัดการให้เรียบร้อยหมดจดทั้งห้องทั้งเจ้าของห้อง “หาอะไรกินนิดหน่อยแล้วพักต่อดีกว่า” เจ้าตัวอาบน้ำใหม่พอให้สดชื่นทำอะไรง่าย ๆ กิน แล้วก็กะว่าจะนอนต่ออีกซักพัก เย็น ๆ ค่อยไปหาก้องภพที่หอเดิม หลังจากเรียนจบเจ้าตัวก็ยังอยู่ที่เดิมเพราะได้รับทุนมหาวิทยาลัยเรียนต่อในระดับปริญญาโทและกินตำแหน่งผู้ช่วยอาจารย์อีกหนึ่งต่อ แต่ด้วยความเหนื่อยหลายงานจัดกว่าจะตื่นขึ้นมาได้ก็เกือบ 5 โมงเย็น แถมเพราะเสียงจังหวะการสั่นเหมือนของแข็งกระทบกันหลายรอบแล้วค่อยหยุดไป

อาทิตย์ผงกหัวขึ้นจากหมอน ห้องยังคงเงียบกริบจากเสียงด้านนอก และ ฉ่ำด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ หันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใคร แต่เมื่อดูดี ๆ ก็เห็นเครื่องมือสื่อสารที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ของเขาวางอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือหน้าจอยังสว่าง .... เมื่อเช้ารีบแน่ ๆ เลย ถึงลืมเอาไป

สุดท้ายสมาร์ทโฟนก็สั่นอีกหนึ่งครืดคราวนี้เหมือนจะเป็นการส่งข้อความ

โห ... 5 missed calls ไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย ใครวะ

อาทิตย์ถือวิสาสะปัดหน้าจอ .... อาจจะเป็นก้องภพโทรเข้าเครื่องตัวเองก็ได้ เจ้านั่นบางครั้งรีบ ๆ ไม่ใช่แค่ลืมโทรศัพท์แต่เบลอจนกระทั่งลืมว่าเอาไว้ที่ไหนเสียด้วย บางทีก็เอาเครื่องเพื่อนโทรเข้ามา โทรมาถี่ขนาดนี้อาจจะเป็นเบอร์รุ่นน้องเขาคนใดคนหนึ่งนี่แหละ

แต่เมื่อก้มดูรายชื่อก็สะกิดในใจขึ้นมาทันที

เมื่อเจ้าของเครื่องบันทึกสายเข้านี้ไว้ว่า “ แก้ว ” ข้างหลังเป็นหัวใจสองดวง

“ หัวใจสองดวง ???? ”

แล้วเมสเสจเมื่อกี๊นี้ล่ะ สัญชาตญาณของอาทิตย์ทำงานอย่างเร็วรี่

“ เจอกันที่ห้องหกโมงนะคะ ที่รัก XXX ”

ข้อความล่าสุดของ “แก้ว” บอกไว้อย่างนี้

เมื่อสไลด์ดูข้อความล่าง ๆ ก็เจอข้อความคล้ายกัน ซ้ำกันเดือนละสองสามครั้ง

“ ครับผม ดาร์ลิ่ง ”
มือของอาทิตย์สั่นไปหมด เมื่อเจอคำตอบของเจ้าของเครื่อง และ โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงราวกับมันเป็นของร้อน ทำไมเขาไม่เคยระแคะระคายเลย ไม่เคยได้เตรียมใจว่าจะมีสิ่งนี้เกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน ???? อาทิตย์งงเหมือนปลาถูกทุบหัวแบบนั้น

โทรกลับเหรอ .... ไม่ใช่สิ ใจเย็นหน่อยอาทิตย์ เจ้าตัวพยายามระงับมือที่สั่นเพราะความตกใจ ก้องภพเป็นคนรอบคอบและระวังตัว จะหลุดง่าย ๆ กับเรื่องแค่นี้เป็นไปไม่ได้ สติ สติ ….

แล้วถ้าเกิดมันมี “อะไร” ขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ ใจอีกด้านส่งเสียงกระซิบที่ริมหู แล้วถ้าเกิดมันคือคราวที่หมอนั่นบังเอิญ “หลุด” จนเราจับได้ล่ะ จะทำยังไง แกล้งทำไม่รู้งั้นเหรอ ???

“ไม่ ... อย่างนี้ต้องพิสูจน์”

อาทิตย์รวบรวมสมาธิอาบน้ำแต่งตัวเร็วอย่างเร็วเป็นประวัติการณ์เพื่อมุ่งสู่หอพักใกล้มหาวิทยาลัยที่จบมา ถ้าวันนี้ไม่ได้ถลกหนังหัวไอ้ตัวดีก็คงต้องมีเรื่องกับชะนีเป็นแน่
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่