"คุณจะมาให้ผมติวอะไร ปกติตัวเองยังเอาไม่รอดเลย"
ถึงจะทำหน้าเมื่อย เมื่อได้ยินว่าให้ช่วยมาเป็นเพื่อนอ่านหนังสือหน่อย แต่ก็ยอมเดินตามคนเดินนำหน้าเข้าไปในห้องหมายเลข 608 อยู่ดี
" นี่ผมพูดจริงนะก้องภพ "
ก็ไม่อยากยอมรับหรอกว่าอันที่จริงก็อยากทำตัวเป็นประโยชน์ในด้านวิชาการกับเขามั่งแต่ความสามารถไม่เอื้ออำนวย หากก็พูดไม่ออกว่าจะให้ไปติวกับเพื่อน หรือ โทรเรียกปีสองในคาถามาช่วยซักคนสองคน บอกตัวเองว่าขี้เกียจจะยุ่งก็เลยปล่อยเลยตามเลย แต่ใจจริงก็รู้ ... ว่าที่เป็นแบบนี้เพราะหมอนี่มันเริ่ม popular มากขึ้นทุกที แต่ก่อนก็หมั่นไส้หรอกเรื่องที่ว่ามันหล่อเหลาราวพระเอกเกาหลี ยอมรับก็ได้ว่าอิจฉา แต่พอเวลาผ่านไป มาคบกันอยู่แบบนี้ แล้วนี่มันก็หมาด ๆ เลยนะ ได้รับเกียร์จากเจ้านั่นมา และ เพิ่งให้ตอบแทนไปก็เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว อยู่ ๆ ความ ... ความ ... "หวง" หวงเหรอ เห่ย คิดเองขนลุกเอง ไม่อยากยอมก็ต้องยอมรับว่าความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมันพลุ่งขึ้นมาเฉย ๆ ซะงั้น
ความรู้สึกเป็นห่วงเรื่องสอบปลายภาคที่ 1 ของ "รุ่นน้อง" กับ ความ "หวง" ก็เลยต่อสู้กันรุนแรงอยู่ในคราวนี้
แล้วก็ราวอีกฝ่ายอ่านโทรจิตได้
"เอ หรือ ผมเก็บหนังสือไปค้างกับไอ้ทิวหรือเอ็ม จะดีกว่าไหมครับพี่อาทิตย์"
น้ำเสียงเสนอแนะสบาย ๆ จากคนที่เปิดหนังสืออ่าน และ ทำโน้ตย่อไปด้วยแล้วดังขึ้น
หัวคิ้วคนฟังขมวดมุ่น จมอยู่กับความคิดตัวเอง
"สองคนนี้คะแนนมิดเทอมไม่ค่อยดีนี่ ไม่โอเคมั้ง"
คราวนี้น้ำเสียงของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือเริ่มจะติดหัวเราะ หากระงับไว้ทัน มือยังคงเขียนไปเรื่อย ๆ แต่ปากก็ถามต่อมาว่า
"ถ้าอย่างนั้นพี่ปีสองละฮะ"
คนที่ทรุดนั่งอยู่ปลายเตียงเริ่มขยับตัวไปนั่งขัดสมาธิอยู่กลางเตียง ยกมือขึ้นนับนิ้ว ปีสองมีใครมั่ง เต้ย แบงค์ กอล์ฟ ไม่เอา ... พวกนี้มันหล่อเกิน แนนนี่ ทราย นี่ก็ไม่ได้ "สวยไป" หรือ ถ้าปีสามด้วยกันใครบ้างล่ะ ตุ๊ต๊ะ มินนี่ นี่ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยอันตรายขั้นสุด คนคิดคิดไปคิดมาอยู่ ๆ เกิดอุทานออกมาดังลั่น
"ไม่ได้ !!!!"
เท่านั้นเอง .... ก้องภพก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง
"อะไร ... หัวเราะทำไม"
ไอ้เด็กนี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วง มาหัวเราะกันเสียได้ ชักจะหงุดหงิดละนะ
" ครับ ๆ ขอโทษครับ "
ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาสงบนิ่งเริ่มแฝงแววเจ้าเล่ห์ เลยดัดน้ำเสียงให้เป็นจริงเป็นจัง
" พี่อาทิตย์ก็ช่วยผมคิดหน่อยสิครับ ผมไม่ค่อยถนัดที่เรียนนี่เท่าไหร่ "
จริง ๆ กะจะแหย่ให้หัวเสียเล่น ๆ เวลาฮึดฮัดแล้วเจ้าตัวก็น่ารักดี จริง ๆ เขาไม่ได้ "บอก" ให้พี่อาทิตย์มาติว นี่ให้มา "อ่านหนังสือ" เป็นเพื่อนต่างหาก มาคุยเพลิน ๆ ไม่ให้ห้องมันเงียบแค่นั้นแหละ ส่วนเรื่องเรียน เฮ้อ พี่หนอพี่ พี่จะรู้ไหมว่า แคล 1 ที่พาคนตก หรือไม่ ก็เป็นพระเอกหนังเรื่องผจญภัยใต้(ค่า)มีนน่ะ เขาน่ะรองท็อปเชียวนะ แต่ด้วยความเป็นห่วงและความไม่รู้เรื่องนี้ พี่อาทิตย์ถึงพยายามคิดควานหาคนมาติวให้ ไม่ได้มองเลยว่าน้องนี่นั่งทำโน้ตย่อให้เพื่อนอยู่เหยง ๆ
แต่สงสัยจะ "เล่น" ผิดที่ผิดเวลาไปหน่อย
โหมดเสียงเขียวเสียงตึงถึงโผล่กะทันหัน
" อ่อ ใช่สิ คุณอยากเรียนเศรษฐศาสตร์มากกว่านี่ งั้นก็ปล่อยมันตก ๆ ไปแล้วกันจะได้ซิ่วให้สมใจ"
ว่าแล้วก็เลื่อนตัวลงจากเตียงจะฟึดฟัดจะกลับห้องตัวเอง
ก้องภพตาลีตาเหลือกจะง้อตามความเคยชินแต่ก็มานึกขึ้นได้ว่าเสียงแบบนี้คุ้น ๆ ทีนี้ดวงตาสงบนิ่งเริ่มเปล่งแสงวาววาม ก่อนขุดหลุมดักเหยื่อ
" พี่อาทิตย์ครับ ... เสียงแบบนี้เหมือนตอนที่ร้านหมูกะทะเลย วันเลี้ยงสายน่ะ "
คนที่ฉุนอยู่หัวใจกระตุกวับ ลืมสนิทว่าตอนแรกจะทำอะไร เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกรอบ ... ใครจะจำไม่ได้ล่ะ วันนั้นน่ะ วันที่โคตรหงุดหงิด วันปฐมบทที่เขา "หลุด" เยอะเป็นประวัติการณ์ วันที่ต่อมาเขาเพิ่งมารู้สึกตัวว่า ....
"ว่าไงฮะพี่อาทิตย์ สรุปเป็นอะไร"
วันนั้นเขา "หงุดหงิด" ที่เขาเพิ่งรู้ว่ามันมาจากความ "กลัว" กลัวจับจิตจนกลายเป็นโกรธที่คน ๆ นึงไม่ "รักวิศวะ" เหมือนกับตัวเขา ไม่ "รักสถาบัน" เหมือนกับตัวเขา อะไรวะคิดจะไปก็ง่าย ๆ งี้เหรอ แล้วมาทำให้ "คิดถึง" ทำไมวะ คิดวนเวียนอยู่แบบนี้จนไอ้น็อตมากระทุ้งว่าเรื่องมันธรรมด๊าธรรมดา ใช่สิ มันไม่ได้อยู่ที่การกระทำ สิ่งที่หงุดหงิดคือ "คน" ที่ทำแบบนั้นต่างหาก .... โว้ยยยย ไม่อยากคิดถึงวันอัปยศนั่นเลยจริง ๆ คิดอะไรทำอะไรสะบัดสะบิ้งเหมือนเด็กมัธยม คำตอบที่ให้ไปจึงเป็นคำว่า
"ไม่รู้ !!! ผมจำไม่ได้"
"อายเหรอครับ หึหึ "
ก้องภพอมยิ้มเมื่อเห็นสีเลือดฝาดซับขึ้นบนใบหน้าของอาทิตย์
"อ่ะงั้นแลกกัน เดี๋ยวผมเล่าเรื่องผม แล้วค่อยให้พี่เล่าเรื่องพี่งี้ดีไหม อายเท่า ๆ กัน"
ไอ้เด็กบ้า นายมันหน้าทนแล้ว ทำอะไรเคยอายบ้างไหมล่ะ
"พี่อาทิตย์อยากรู้ไหมครับ วันชิงธง ทำไมผมให้พี่ผูกข้อมือที่ข้างซ้าย"
"ไม่อยากรู้เว้ยยยยย"
"ก็วันนั้นผมเปิดใจกับพี่เรื่อง Spirit แล้วผมก็คิดว่าเราได้เข้าใกล้กันอีกนิด"
"เฮ้ยยยย มาเล่าอะไรตอนนี้ ไปอ่านหนังสือต่อไป เดี๋ยวก็ตกหรอก"
"ผมคิดว่าอย่างน้อยเราก็ใกล้กันอีกนิด แล้วถ้าอย่างมาก ....."
"อย่างมากก็อะไร ... บอกมาเร็ว ๆ สิ"
คนที่ฟังเพลิน ๆ ชักเริ่มลุ้น
" ไม่บอก ... พี่อาทิตย์เดาไปก่อนสิ เดี๋ยวผมอ่านหนังสือต่อก่อน คิดไปนะฮะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ"
ปล่อยให้คนบนเตียงหมกมุ่นกับความคิดตัวเองต่อไป ก้องภพยิ้มโล่งอก ป่านนี้ลืมไปแล้วว่าจะกลับห้อง จัดการพี่ว้ากนี่ก็ต้องใช้หัวคิดนิดนึงเหมือนกันนะ วันนั้น ... เขายังจำความรู้สึกนั้นได้แม่นที่สุด ข้อมือซ้ายกับสายสิญจน์เส้นนั้น อย่างน้อยก็ใกล้ชิดกับคนที่พึงใจได้อีกนิด อย่างมาก ... ก็อาจจะได้หัวใจพี่เขามา ... ไม่นึกไม่ฝันเลย สายตาก้องภพมองไปยังคนที่นั่งอยู่บนเตียงที่กำลังนั่งทบทวนอดีตด้วยสายตาอ่อนโยน
อย่างมากเราก็รักกันแต่อย่างน้อยเป็นเพื่อนกับเธอ
ขอเท่านี้พอแล้วกัน
ขอบคุณอะไรก็ตามที่เขาได้ "อย่างมาก" จากคนที่นั่งทำปากหมุบหมิบอยู่บนเตียงนอน
ป.ล. ดูเมื่อวานละคิดขึ้นมาได้ ฮ่า ๆ ความเจ้าเล่ห์มันผิดกันค่ะคุณ ดิฉันขอย้ำ ให้ดูยังไง คุณก็ตาม 0062 ไม่ทัน จบนะจ๊ะ คนดีของฉัน
SOTUS the series (กึ่งแต่งเรื่อง) : ว่าด้วยเรื่องแต่ง "อย่างมากก็รักกัน"
ถึงจะทำหน้าเมื่อย เมื่อได้ยินว่าให้ช่วยมาเป็นเพื่อนอ่านหนังสือหน่อย แต่ก็ยอมเดินตามคนเดินนำหน้าเข้าไปในห้องหมายเลข 608 อยู่ดี
" นี่ผมพูดจริงนะก้องภพ "
ก็ไม่อยากยอมรับหรอกว่าอันที่จริงก็อยากทำตัวเป็นประโยชน์ในด้านวิชาการกับเขามั่งแต่ความสามารถไม่เอื้ออำนวย หากก็พูดไม่ออกว่าจะให้ไปติวกับเพื่อน หรือ โทรเรียกปีสองในคาถามาช่วยซักคนสองคน บอกตัวเองว่าขี้เกียจจะยุ่งก็เลยปล่อยเลยตามเลย แต่ใจจริงก็รู้ ... ว่าที่เป็นแบบนี้เพราะหมอนี่มันเริ่ม popular มากขึ้นทุกที แต่ก่อนก็หมั่นไส้หรอกเรื่องที่ว่ามันหล่อเหลาราวพระเอกเกาหลี ยอมรับก็ได้ว่าอิจฉา แต่พอเวลาผ่านไป มาคบกันอยู่แบบนี้ แล้วนี่มันก็หมาด ๆ เลยนะ ได้รับเกียร์จากเจ้านั่นมา และ เพิ่งให้ตอบแทนไปก็เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว อยู่ ๆ ความ ... ความ ... "หวง" หวงเหรอ เห่ย คิดเองขนลุกเอง ไม่อยากยอมก็ต้องยอมรับว่าความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมันพลุ่งขึ้นมาเฉย ๆ ซะงั้น
แล้วก็ราวอีกฝ่ายอ่านโทรจิตได้
"เอ หรือ ผมเก็บหนังสือไปค้างกับไอ้ทิวหรือเอ็ม จะดีกว่าไหมครับพี่อาทิตย์"
น้ำเสียงเสนอแนะสบาย ๆ จากคนที่เปิดหนังสืออ่าน และ ทำโน้ตย่อไปด้วยแล้วดังขึ้น
หัวคิ้วคนฟังขมวดมุ่น จมอยู่กับความคิดตัวเอง
"สองคนนี้คะแนนมิดเทอมไม่ค่อยดีนี่ ไม่โอเคมั้ง"
คราวนี้น้ำเสียงของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือเริ่มจะติดหัวเราะ หากระงับไว้ทัน มือยังคงเขียนไปเรื่อย ๆ แต่ปากก็ถามต่อมาว่า
"ถ้าอย่างนั้นพี่ปีสองละฮะ"
คนที่ทรุดนั่งอยู่ปลายเตียงเริ่มขยับตัวไปนั่งขัดสมาธิอยู่กลางเตียง ยกมือขึ้นนับนิ้ว ปีสองมีใครมั่ง เต้ย แบงค์ กอล์ฟ ไม่เอา ... พวกนี้มันหล่อเกิน แนนนี่ ทราย นี่ก็ไม่ได้ "สวยไป" หรือ ถ้าปีสามด้วยกันใครบ้างล่ะ ตุ๊ต๊ะ มินนี่ นี่ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยอันตรายขั้นสุด คนคิดคิดไปคิดมาอยู่ ๆ เกิดอุทานออกมาดังลั่น
"ไม่ได้ !!!!"
เท่านั้นเอง .... ก้องภพก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง
"อะไร ... หัวเราะทำไม"
ไอ้เด็กนี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วง มาหัวเราะกันเสียได้ ชักจะหงุดหงิดละนะ
" ครับ ๆ ขอโทษครับ "
ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาสงบนิ่งเริ่มแฝงแววเจ้าเล่ห์ เลยดัดน้ำเสียงให้เป็นจริงเป็นจัง
" พี่อาทิตย์ก็ช่วยผมคิดหน่อยสิครับ ผมไม่ค่อยถนัดที่เรียนนี่เท่าไหร่ "
จริง ๆ กะจะแหย่ให้หัวเสียเล่น ๆ เวลาฮึดฮัดแล้วเจ้าตัวก็น่ารักดี จริง ๆ เขาไม่ได้ "บอก" ให้พี่อาทิตย์มาติว นี่ให้มา "อ่านหนังสือ" เป็นเพื่อนต่างหาก มาคุยเพลิน ๆ ไม่ให้ห้องมันเงียบแค่นั้นแหละ ส่วนเรื่องเรียน เฮ้อ พี่หนอพี่ พี่จะรู้ไหมว่า แคล 1 ที่พาคนตก หรือไม่ ก็เป็นพระเอกหนังเรื่องผจญภัยใต้(ค่า)มีนน่ะ เขาน่ะรองท็อปเชียวนะ แต่ด้วยความเป็นห่วงและความไม่รู้เรื่องนี้ พี่อาทิตย์ถึงพยายามคิดควานหาคนมาติวให้ ไม่ได้มองเลยว่าน้องนี่นั่งทำโน้ตย่อให้เพื่อนอยู่เหยง ๆ
โหมดเสียงเขียวเสียงตึงถึงโผล่กะทันหัน
" อ่อ ใช่สิ คุณอยากเรียนเศรษฐศาสตร์มากกว่านี่ งั้นก็ปล่อยมันตก ๆ ไปแล้วกันจะได้ซิ่วให้สมใจ"
ว่าแล้วก็เลื่อนตัวลงจากเตียงจะฟึดฟัดจะกลับห้องตัวเอง
ก้องภพตาลีตาเหลือกจะง้อตามความเคยชินแต่ก็มานึกขึ้นได้ว่าเสียงแบบนี้คุ้น ๆ ทีนี้ดวงตาสงบนิ่งเริ่มเปล่งแสงวาววาม ก่อนขุดหลุมดักเหยื่อ
" พี่อาทิตย์ครับ ... เสียงแบบนี้เหมือนตอนที่ร้านหมูกะทะเลย วันเลี้ยงสายน่ะ "
คนที่ฉุนอยู่หัวใจกระตุกวับ ลืมสนิทว่าตอนแรกจะทำอะไร เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกรอบ ... ใครจะจำไม่ได้ล่ะ วันนั้นน่ะ วันที่โคตรหงุดหงิด วันปฐมบทที่เขา "หลุด" เยอะเป็นประวัติการณ์ วันที่ต่อมาเขาเพิ่งมารู้สึกตัวว่า ....
"ว่าไงฮะพี่อาทิตย์ สรุปเป็นอะไร"
วันนั้นเขา "หงุดหงิด" ที่เขาเพิ่งรู้ว่ามันมาจากความ "กลัว" กลัวจับจิตจนกลายเป็นโกรธที่คน ๆ นึงไม่ "รักวิศวะ" เหมือนกับตัวเขา ไม่ "รักสถาบัน" เหมือนกับตัวเขา อะไรวะคิดจะไปก็ง่าย ๆ งี้เหรอ แล้วมาทำให้ "คิดถึง" ทำไมวะ คิดวนเวียนอยู่แบบนี้จนไอ้น็อตมากระทุ้งว่าเรื่องมันธรรมด๊าธรรมดา ใช่สิ มันไม่ได้อยู่ที่การกระทำ สิ่งที่หงุดหงิดคือ "คน" ที่ทำแบบนั้นต่างหาก .... โว้ยยยย ไม่อยากคิดถึงวันอัปยศนั่นเลยจริง ๆ คิดอะไรทำอะไรสะบัดสะบิ้งเหมือนเด็กมัธยม คำตอบที่ให้ไปจึงเป็นคำว่า
"ไม่รู้ !!! ผมจำไม่ได้"
"อายเหรอครับ หึหึ "
ก้องภพอมยิ้มเมื่อเห็นสีเลือดฝาดซับขึ้นบนใบหน้าของอาทิตย์
"อ่ะงั้นแลกกัน เดี๋ยวผมเล่าเรื่องผม แล้วค่อยให้พี่เล่าเรื่องพี่งี้ดีไหม อายเท่า ๆ กัน"
ไอ้เด็กบ้า นายมันหน้าทนแล้ว ทำอะไรเคยอายบ้างไหมล่ะ
"พี่อาทิตย์อยากรู้ไหมครับ วันชิงธง ทำไมผมให้พี่ผูกข้อมือที่ข้างซ้าย"
"ไม่อยากรู้เว้ยยยยย"
"ก็วันนั้นผมเปิดใจกับพี่เรื่อง Spirit แล้วผมก็คิดว่าเราได้เข้าใกล้กันอีกนิด"
"เฮ้ยยยย มาเล่าอะไรตอนนี้ ไปอ่านหนังสือต่อไป เดี๋ยวก็ตกหรอก"
"ผมคิดว่าอย่างน้อยเราก็ใกล้กันอีกนิด แล้วถ้าอย่างมาก ....."
"อย่างมากก็อะไร ... บอกมาเร็ว ๆ สิ"
คนที่ฟังเพลิน ๆ ชักเริ่มลุ้น
" ไม่บอก ... พี่อาทิตย์เดาไปก่อนสิ เดี๋ยวผมอ่านหนังสือต่อก่อน คิดไปนะฮะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ"
ปล่อยให้คนบนเตียงหมกมุ่นกับความคิดตัวเองต่อไป ก้องภพยิ้มโล่งอก ป่านนี้ลืมไปแล้วว่าจะกลับห้อง จัดการพี่ว้ากนี่ก็ต้องใช้หัวคิดนิดนึงเหมือนกันนะ วันนั้น ... เขายังจำความรู้สึกนั้นได้แม่นที่สุด ข้อมือซ้ายกับสายสิญจน์เส้นนั้น อย่างน้อยก็ใกล้ชิดกับคนที่พึงใจได้อีกนิด อย่างมาก ... ก็อาจจะได้หัวใจพี่เขามา ... ไม่นึกไม่ฝันเลย สายตาก้องภพมองไปยังคนที่นั่งอยู่บนเตียงที่กำลังนั่งทบทวนอดีตด้วยสายตาอ่อนโยน
ขอเท่านี้พอแล้วกัน
ป.ล. ดูเมื่อวานละคิดขึ้นมาได้ ฮ่า ๆ ความเจ้าเล่ห์มันผิดกันค่ะคุณ ดิฉันขอย้ำ ให้ดูยังไง คุณก็ตาม 0062 ไม่ทัน จบนะจ๊ะ คนดีของฉัน