ขอเกริ่นใว้ก่อนนะครับนี่เป็นกระทู้แรกในพันทิปของผม
อยากสร้างกำลังใจ ให้กับคนที่พยายามลดหุ่นหรือมองหาแรงบันดาลใจ
ทั้งนี้ทั้งนั้นมีปัจจัยหลายๆอย่างในชีวิตที่จะบั่นทอนคุณได้เสมอ
ผมเป็นกำลังใจให้ครับ
ผมควรจะเริ่มต้นจากไหนดี ?
นี่คือคำถามจากตัวผมซึ่งในขณะนั้นน้ำหนักตัว 125 กิโลกรัม และให้กำลังใจกับตัวเองมาตลอดว่า
ตัวผมยังดูดี ยังสมาร์ทแมน และยังมีความมั่นใจในรูปร่างของตัวเองอยู่เสมอ
พูดไปก็เหมือนหลอกตัวเอง ยังใช้ชีวิตวนกับเหล้า เบียร์ บุหรี่ ของปิ้งย่าง และอาหารขยะ
จนน้ำหนักจาก 52 ทะลุถึง 125 กิโลกรัมภายในช่วงเวลาเพียง 5 ปี
มันไม่ได้ขึ้นมากซะหน่อย ยังดูดี ผมใช้คำพูดปลอบใจอยู่เสมอ
แต่เมื่อมาถึงจุดที่คนจะคิดเป็นและเริ่มอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง
ผมเริ่มตั้งคำถามเมื่อตอนน้ำหนักตัว 125 กิโลกรัม
ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ. 2549 ผมได้เข้าเรียนที่คณะสถาปัตยกรรม มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ในตอนนั้นผมน้ำหนักตัว 52 กิโลกรัม ซึ่งผอมแห้งสุดๆ
ด้วยความที่ไม่ประสีประสาชีวิตมหาวิทยาลัย ผมจึงไม่ค่อยสนใจการเรียน
และสนุกกับชีวิตที่ห่างไกลกับพ่อแม่ เที่ยว อยู่หอคนเดียว
ล้วนแต่เป็นประสบการณ์ที่ผมไม่เคยพบเจอ มองไปทางไหนก็มีแต่เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน
ที่พร้อมจะสนุกและเมาหัวราน้ำในทุกค่ำคืน ซึ่งมันเป็นอะไรที่สุดเหวี่ยงในขณะนั้น
เวลาอยู่หอผมก็นั่งคุมทีมฟุตบอลด้วยเกมยอดฮิตอย่าง FM รึ CM เป็นประจำ
ไม่คิดจะไปเรียน เข้าเรียนก็นับครั้งได้ เมื่อไม่สนใจการเรียน เกรดก็ตกเป็นธรรมดา
ครั้นจะย้ายสาขาจากการสร้างบ้านไปเป็นออกแบบเฟอร์นิเจอร์ก็ทำไม่ได้
เพราะเกรดต่ำเรี่ยดินเกินไป ชีวิตผมพังยับ มืดมน ถ้าพ่อแม่รู้ว่าผมจะย้ายสาขาหรือเรียนไม่จบ
ผมโดนต่อว่ายับแน่ๆ เอาวะ ช่างมันกินเหล้าดีกว่า ย้อมใจ ใครสนวะ
นานเข้าเมื่อผ่านไปสองปี ผมก็ขึ้นปีสองสถาปัตยกรรม
มองดูเพื่อนๆทุกคนมีอนาคต พร้อมจะขึ้นปีสามอย่างมั่นใจด้วยสกิลสุดแน่น
ตัวผมไม่ได้เข้าเรียน ไม่มีความรู้ เกรดต่ำ ช่างมัน แอบย้ายคณะมันเลยละกัน
ไม่ต้องบอกพ่อแม่ เรียนไปก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร ย้ายคณะมันนี่หล่ะ
เหมือนรีสตาร์ททุกอย่างให้มันกลับไปจุดเริ่มต้น
การแก้ปัญหาสุดสิ้นคิดของผมก็ได้เริ่มต้น
ปี พ.ศ. 2551 ผมได้เข้าเรียนในคณะศึกษาศาสตร์ สาขาศิลปะ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
แน่นอนพ่อแม่ผมจับได้ว่าผมเปลี่ยนคณะและถูกต่อว่าตามระเบียบ
“ ช่างมันดิ ได้เริ่มต้นใหม่โว้ยย ” ผมคิดแค่นี้จริงๆ
แล้ววังวนเดิมๆ ของผมก็ตามมาหลอกหลอนเช่นเคย
เหล้า ยา ปลา ปิ้ง วนมันอยู่อย่างงั้น เนื่องจากผมชอบดนตรี
มักจับกลุ่มกับเพื่อนๆน้องๆ เล่นดนตรีกันอยู่เสมอ
และในตอนนั้น DOT A ก็กำลังฮิตสุดๆ เล่นคืนข้ามวันกันทีเดียว
ตกค่ำมาก็ดื่มเหล้ามันหล่ะครับ ตื่นเช้ามาผมก็ไม่ไปเรียนเช่นเคย
ในคณะที่คนอื่นๆ เขาก็ไปเรียนตามปกติ ผมก็ขี้เกียจตัวเป็นขน
เกรดก็ตกต่ำไม่ต่างจากตอนเรียนอยู่สถาปัตยกรรม วนเวียนกับเรื่องพวกนี้
เอาแต่นอน กินอาหารขยะ ชีวิตบัดซบน่าสมเพชจากการกระทำของตัวเอง จนสุดท้าย
ร่างอัลติเมทของผมก็ถือกำเนิดขึ้น
เกรด 1.52 กว่าๆรึเปล่าผมจำไม่ได้ F 23 ตัวที่รอการสะสาง
น้ำหนัก 125 กิโลกรัม
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอพักแป๊ป
ฉีกทุกกฎเกณฑ์ 125 กก.เป็น 70 กก.!! ใน 4 ปี จุดเปลี่ยนของจิตใจในรั้วมหาลัย
อยากสร้างกำลังใจ ให้กับคนที่พยายามลดหุ่นหรือมองหาแรงบันดาลใจ
ทั้งนี้ทั้งนั้นมีปัจจัยหลายๆอย่างในชีวิตที่จะบั่นทอนคุณได้เสมอ
ผมเป็นกำลังใจให้ครับ
ผมควรจะเริ่มต้นจากไหนดี ?
นี่คือคำถามจากตัวผมซึ่งในขณะนั้นน้ำหนักตัว 125 กิโลกรัม และให้กำลังใจกับตัวเองมาตลอดว่า
ตัวผมยังดูดี ยังสมาร์ทแมน และยังมีความมั่นใจในรูปร่างของตัวเองอยู่เสมอ
พูดไปก็เหมือนหลอกตัวเอง ยังใช้ชีวิตวนกับเหล้า เบียร์ บุหรี่ ของปิ้งย่าง และอาหารขยะ
จนน้ำหนักจาก 52 ทะลุถึง 125 กิโลกรัมภายในช่วงเวลาเพียง 5 ปี
มันไม่ได้ขึ้นมากซะหน่อย ยังดูดี ผมใช้คำพูดปลอบใจอยู่เสมอ
แต่เมื่อมาถึงจุดที่คนจะคิดเป็นและเริ่มอยากเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง
ผมเริ่มตั้งคำถามเมื่อตอนน้ำหนักตัว 125 กิโลกรัม
ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ. 2549 ผมได้เข้าเรียนที่คณะสถาปัตยกรรม มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ในตอนนั้นผมน้ำหนักตัว 52 กิโลกรัม ซึ่งผอมแห้งสุดๆ
ด้วยความที่ไม่ประสีประสาชีวิตมหาวิทยาลัย ผมจึงไม่ค่อยสนใจการเรียน
และสนุกกับชีวิตที่ห่างไกลกับพ่อแม่ เที่ยว อยู่หอคนเดียว
ล้วนแต่เป็นประสบการณ์ที่ผมไม่เคยพบเจอ มองไปทางไหนก็มีแต่เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน
ที่พร้อมจะสนุกและเมาหัวราน้ำในทุกค่ำคืน ซึ่งมันเป็นอะไรที่สุดเหวี่ยงในขณะนั้น
เวลาอยู่หอผมก็นั่งคุมทีมฟุตบอลด้วยเกมยอดฮิตอย่าง FM รึ CM เป็นประจำ
ไม่คิดจะไปเรียน เข้าเรียนก็นับครั้งได้ เมื่อไม่สนใจการเรียน เกรดก็ตกเป็นธรรมดา
ครั้นจะย้ายสาขาจากการสร้างบ้านไปเป็นออกแบบเฟอร์นิเจอร์ก็ทำไม่ได้
เพราะเกรดต่ำเรี่ยดินเกินไป ชีวิตผมพังยับ มืดมน ถ้าพ่อแม่รู้ว่าผมจะย้ายสาขาหรือเรียนไม่จบ
ผมโดนต่อว่ายับแน่ๆ เอาวะ ช่างมันกินเหล้าดีกว่า ย้อมใจ ใครสนวะ
นานเข้าเมื่อผ่านไปสองปี ผมก็ขึ้นปีสองสถาปัตยกรรม
มองดูเพื่อนๆทุกคนมีอนาคต พร้อมจะขึ้นปีสามอย่างมั่นใจด้วยสกิลสุดแน่น
ตัวผมไม่ได้เข้าเรียน ไม่มีความรู้ เกรดต่ำ ช่างมัน แอบย้ายคณะมันเลยละกัน
ไม่ต้องบอกพ่อแม่ เรียนไปก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร ย้ายคณะมันนี่หล่ะ
เหมือนรีสตาร์ททุกอย่างให้มันกลับไปจุดเริ่มต้น
การแก้ปัญหาสุดสิ้นคิดของผมก็ได้เริ่มต้น
ปี พ.ศ. 2551 ผมได้เข้าเรียนในคณะศึกษาศาสตร์ สาขาศิลปะ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
แน่นอนพ่อแม่ผมจับได้ว่าผมเปลี่ยนคณะและถูกต่อว่าตามระเบียบ
“ ช่างมันดิ ได้เริ่มต้นใหม่โว้ยย ” ผมคิดแค่นี้จริงๆ
แล้ววังวนเดิมๆ ของผมก็ตามมาหลอกหลอนเช่นเคย
เหล้า ยา ปลา ปิ้ง วนมันอยู่อย่างงั้น เนื่องจากผมชอบดนตรี
มักจับกลุ่มกับเพื่อนๆน้องๆ เล่นดนตรีกันอยู่เสมอ
และในตอนนั้น DOT A ก็กำลังฮิตสุดๆ เล่นคืนข้ามวันกันทีเดียว
ตกค่ำมาก็ดื่มเหล้ามันหล่ะครับ ตื่นเช้ามาผมก็ไม่ไปเรียนเช่นเคย
ในคณะที่คนอื่นๆ เขาก็ไปเรียนตามปกติ ผมก็ขี้เกียจตัวเป็นขน
เกรดก็ตกต่ำไม่ต่างจากตอนเรียนอยู่สถาปัตยกรรม วนเวียนกับเรื่องพวกนี้
เอาแต่นอน กินอาหารขยะ ชีวิตบัดซบน่าสมเพชจากการกระทำของตัวเอง จนสุดท้าย
ร่างอัลติเมทของผมก็ถือกำเนิดขึ้น
เกรด 1.52 กว่าๆรึเปล่าผมจำไม่ได้ F 23 ตัวที่รอการสะสาง
น้ำหนัก 125 กิโลกรัม
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอพักแป๊ป