ผ่านไปเดือนกว่าๆเเล้ว ว่างตอนไหนก็จะคิดถึงเขาขึ้นมา ว่าถ้ายังอยู่คงอยากทำให้เขามีความสุขมากๆ เเต่มันก็สายไปเเล้ว เครียดครับ เข้าใจว่าทุกคนต้องตาย เเต่ผมนึกไม่ถึงว่าจะไปเร็วขนาดนี้ นึกว่าอีก20-30ปีข้างหน้านู่น เหมือนตอนนี้ผมเคว้งคว้างอยู่คนเดียวครับ กลับบบ้านมาไม่เจอเค้าเเล้ว มันส่งผลกระทบต่อทุกอย่างในชีวิตเลยครับ เรียนอยู่ยังลาออกมาเลยครับ เพราะไม่อยากไปนั่งกลั้นน้ำตาครับ กลัวมันจะหลุดร้องไห้ออกมา ปลงไม่ได้จริงๆครับ
ปลงเรื่องการจากไปของคนที่รักมากไม่ได้ครับ