สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน ตามหัวข้อเลยนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราจะแบกรับ
เรื่องที่เป็นอยู่ไม่ไหวแล้ว เราเพิ่งเลิกกับแฟนที่อยู่ด้วยกันมา 8 ปี งานที่เราทำมันไม่มั่นคง
เราเป็นเซลล์ไม่มีเงินเดือนค่ะ บ้านที่อยู่ก็เป็นชื่อแฟน รถที่ขับเป็นชื่อเราแต่เราขาดส่งมาหลายเดือน
เราออกจากบ้านเพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กับเค้า และในวันที่ชีวิตเราโคตรแย่ เค้าก็เดินมาบอกกับเราว่า
เค้าไม่ได้รักเราแล้ว เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเลย รู้แค่มันเหนื่อยและหนักจัง หนักจนเราไม่อยากจะหายใจต่อแล้ว
มันเหนื่อยจริงๆ บางทีการตายอาจเป็นทางออกของทุกสิ่ง หลายคนคงสงสัยว่าทำไมเราถึงไม่นึกถึงคนรอบข้าง
พ่อแม่ หรือเพื่อนที่รักเรา เพราะชีวิตครอบครัวเราเองก็แย่ และเราเป็นคนเลือกที่จะเดินออกมาอยู่แบบนี้กับคนที่เราเลือก
และอยากฝากชีวิตไว้ แต่เราไม่เคยมองเผื่อถึงวันนี้ วันที่ทุกอย่างมันต้องจบลง เราเหมือนคนบ้าที่คร่ำครวญและอ้อนวอน
ให้เค้าอย่าทิ้งเราไป คือเรารู้ในสิ่งที่มันเกิดทุกอย่างเพียงแต่เราทำใจไม่ได้จริงๆ เรายังใช้ชีวิตปกติยังอยู่บ้านเดียวกัน
แต่เราเองเป็นฝ่ายที่ทรมาน ทั้งๆที่เค้าไม่เคยไล่เราเลยเพราะเค้ารู้ว่าเรากลับไปอยู่กับที่บ้านไม่ได้ แต่ยิ่งมันเป็นแบบนี้
เรายิ่งรู้สึกแย่ เราทำอะไรไม่ได้เลย จะเลือกเดินออกมาเราก็คงไม่มีปัญญาไปจ่ายค่ามัดจำห้องอยู่ เราไม่เหลืออะไรเลย
เหลือแต่ลมหายใจที่ไร้ค่า เราอยากจะหายไปเลย อยากจะหลับโดยที่ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก เราพยายามหาวิธีตายที่จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
เราบริจาคร่างกายเป็นอาจารย์ใหญ่ ตอนตายไปจะได้ไม่ต้องให้ใครมาทำศพ เราหาวิธีตายต่างๆนาๆ ดูคลิปดูบทความที่ให้กำลังใจ
แต่มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เรารู้ว่าเราดูโง่และน่ารำคาญ แต่เราแค่ไม่รู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้ยังไง
ทำอย่างไรเมื่อรู้สึกไม่อยากหายใจ
เรื่องที่เป็นอยู่ไม่ไหวแล้ว เราเพิ่งเลิกกับแฟนที่อยู่ด้วยกันมา 8 ปี งานที่เราทำมันไม่มั่นคง
เราเป็นเซลล์ไม่มีเงินเดือนค่ะ บ้านที่อยู่ก็เป็นชื่อแฟน รถที่ขับเป็นชื่อเราแต่เราขาดส่งมาหลายเดือน
เราออกจากบ้านเพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กับเค้า และในวันที่ชีวิตเราโคตรแย่ เค้าก็เดินมาบอกกับเราว่า
เค้าไม่ได้รักเราแล้ว เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเลย รู้แค่มันเหนื่อยและหนักจัง หนักจนเราไม่อยากจะหายใจต่อแล้ว
มันเหนื่อยจริงๆ บางทีการตายอาจเป็นทางออกของทุกสิ่ง หลายคนคงสงสัยว่าทำไมเราถึงไม่นึกถึงคนรอบข้าง
พ่อแม่ หรือเพื่อนที่รักเรา เพราะชีวิตครอบครัวเราเองก็แย่ และเราเป็นคนเลือกที่จะเดินออกมาอยู่แบบนี้กับคนที่เราเลือก
และอยากฝากชีวิตไว้ แต่เราไม่เคยมองเผื่อถึงวันนี้ วันที่ทุกอย่างมันต้องจบลง เราเหมือนคนบ้าที่คร่ำครวญและอ้อนวอน
ให้เค้าอย่าทิ้งเราไป คือเรารู้ในสิ่งที่มันเกิดทุกอย่างเพียงแต่เราทำใจไม่ได้จริงๆ เรายังใช้ชีวิตปกติยังอยู่บ้านเดียวกัน
แต่เราเองเป็นฝ่ายที่ทรมาน ทั้งๆที่เค้าไม่เคยไล่เราเลยเพราะเค้ารู้ว่าเรากลับไปอยู่กับที่บ้านไม่ได้ แต่ยิ่งมันเป็นแบบนี้
เรายิ่งรู้สึกแย่ เราทำอะไรไม่ได้เลย จะเลือกเดินออกมาเราก็คงไม่มีปัญญาไปจ่ายค่ามัดจำห้องอยู่ เราไม่เหลืออะไรเลย
เหลือแต่ลมหายใจที่ไร้ค่า เราอยากจะหายไปเลย อยากจะหลับโดยที่ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก เราพยายามหาวิธีตายที่จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
เราบริจาคร่างกายเป็นอาจารย์ใหญ่ ตอนตายไปจะได้ไม่ต้องให้ใครมาทำศพ เราหาวิธีตายต่างๆนาๆ ดูคลิปดูบทความที่ให้กำลังใจ
แต่มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เรารู้ว่าเราดูโง่และน่ารำคาญ แต่เราแค่ไม่รู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้ยังไง