สวัสดีครับ ต้องออกตัวก่อนเลยว่า การตั้งกระทู้ของผม คือครั้งแรกจริงๆ หาที่พึ่ง หาที่ระบาย ไม่ได้เป็นการแฉ หรือทำให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งเสียหายครับ
เริ่มเรื่องเลยนะครับ...ขอย้อนไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา(ก.พ.59) แม่ของเพื่อน มีความเดือดร้อนทางการเงิน เลยมาปรึกษาผม ว่าพอจะติดต่อเรื่องการกู้ยืมเงินใครให้แม่ได้บ้างไหม ด้วยความที่เราก็เคารพแม่เพื่อนเหมือนแม่เราคนนึง เลยอาสาไปกู้เงินเพื่อนอีกคนมาอีกทีเป็นจำนวนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนที่ให้ยืมมาก็ไม่ได้จะให้ยืมเปล่า จะต้องมีดอกให้ และผมก็รับหน้าไว้ทุกอย่าง เวลาผ่านไป แม่ก็ให้แต่ดอกมา จนเมื่อเดือนสิงหาคม เพื่อนก็ได้ว่ากล่าวผมมาว่าทำไมไม่คืนต้นซักที ทั้งๆที่ก็ทำสัญญาถึงแค่สิงหา ประจวบกับผมย้ายมาทำงานที่ต่างจังหวัด การเจรจาจึงมีแค่การคุยโทรศัพท์ แม่ก็ให้เงินมาแค่ครึ่งหนึ่ง และสัญญาว่าจะหามาให้อีกไม่เกินสิ้นเดือนตุลา....เพื่อนคนที่ให้ยืมเงินไม่ไหว ไม่อยากรอ ต่อว่าผมทุกวัน ผมก็แบกรับแทนทุกอย่าง ด้วยความที่ผมเป็นคนยังไงก็ได้มั้งครับทุกคนเลยไม่ค่อยเกรงใจ ผมไม่อยากให้เกิดการทะเลาะ ผมไม่อยากเสียเพื่อน ทั้งฝั่งแม่และเพื่อนผู้ให้ยืมเงิน...ผมทำการติดตามแม่ตลอด แม่ผลัดผมตลอด ผมใช้วิธีค่อยๆพูดกับเพื่อนที่ให้ยืมเงิน ให้เค้าใจเย็น ให้เค้าอลุ่มอล่วยให้ จนแม่บอกว่าให้ที่เหลือทั้งหมดไม่เกินสิ้นเดือนนี้(พฤศจิกายน) ผมก็ไปยืนกับเพื่อน เพื่อนก็โอเค แต่ไม่เท่านั้นน่ะสิครับ เพื่อนมันเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ จู้จี้ จุกจิก ให้ผมตามอีก ซึ่งผมก็บอกก่อนหน้าแล้วว่าไม่เกินสิ้นเดือนนี้ โอเคผมก็ไปตามแม่อีกที คำตอบของแม่คือ"แม่บอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าสิ้นเดือนนี้" ผมนี่หน้าชาเลยครับ นอกจากแม่จะไม่พูดอะไรให้ผมรู้สึกดี แม่กลับใช้น้ำเสียงที่เหมือนผมเป็นคนผิด ผมแค่เสียใจ เสียความรู้สึกเท่านั้นเอง...ผมก็ไปยืนยันกับเพื่อนอีกครั้ง ว่ารอสิ้นเดือนนี้นะชัวร์ๆ เพื่อนก็บอกว่าครั้งสุดท้ายละนะ ไม่มีอีกแล้ว ไม่เย็นแล้ว...ครับผมน้อมรับทุกอย่าง ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าแม่ไม่จ่าย ผมจะใช้คืน และตัดไปทุกอย่าง ผมไม่อยากพูดหรือว่ากล่าวใคร เหนื่อยใจครับ พอแล้วจริงๆกับคนแบบนี้ ถ้าแม่จะพอสลดใจกับสิ่งที่ทำกับผมสักนิด ผมจะไม่มาเศร้าใจแบบนี้เลย แต่บางครั้งผมเห็นแม่โพสรูป ช็อปปิ้ง มีความสุข ผมก็อดคิดไม่ได้ ว่าทำไมคนที่ทุกข์กับเป็นผม ส่วนเพื่อน(ลูกของแม่ที่ยืมเงิน) รู้ทุกอย่าง แต่ไม่คิดจะช่วยหาทางให้แม่เลย ผมคนเดียวที่แบกรับทุกอย่าง เพียงเพราะมิตรภาพแค่นั้นเอง...(พิมพ์จากโทรศัพท์ ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะครับ)
ลำบากใจ แม่เพื่อนไร้ความรับผิดชอบ
เริ่มเรื่องเลยนะครับ...ขอย้อนไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา(ก.พ.59) แม่ของเพื่อน มีความเดือดร้อนทางการเงิน เลยมาปรึกษาผม ว่าพอจะติดต่อเรื่องการกู้ยืมเงินใครให้แม่ได้บ้างไหม ด้วยความที่เราก็เคารพแม่เพื่อนเหมือนแม่เราคนนึง เลยอาสาไปกู้เงินเพื่อนอีกคนมาอีกทีเป็นจำนวนหนึ่ง ซึ่งเพื่อนที่ให้ยืมมาก็ไม่ได้จะให้ยืมเปล่า จะต้องมีดอกให้ และผมก็รับหน้าไว้ทุกอย่าง เวลาผ่านไป แม่ก็ให้แต่ดอกมา จนเมื่อเดือนสิงหาคม เพื่อนก็ได้ว่ากล่าวผมมาว่าทำไมไม่คืนต้นซักที ทั้งๆที่ก็ทำสัญญาถึงแค่สิงหา ประจวบกับผมย้ายมาทำงานที่ต่างจังหวัด การเจรจาจึงมีแค่การคุยโทรศัพท์ แม่ก็ให้เงินมาแค่ครึ่งหนึ่ง และสัญญาว่าจะหามาให้อีกไม่เกินสิ้นเดือนตุลา....เพื่อนคนที่ให้ยืมเงินไม่ไหว ไม่อยากรอ ต่อว่าผมทุกวัน ผมก็แบกรับแทนทุกอย่าง ด้วยความที่ผมเป็นคนยังไงก็ได้มั้งครับทุกคนเลยไม่ค่อยเกรงใจ ผมไม่อยากให้เกิดการทะเลาะ ผมไม่อยากเสียเพื่อน ทั้งฝั่งแม่และเพื่อนผู้ให้ยืมเงิน...ผมทำการติดตามแม่ตลอด แม่ผลัดผมตลอด ผมใช้วิธีค่อยๆพูดกับเพื่อนที่ให้ยืมเงิน ให้เค้าใจเย็น ให้เค้าอลุ่มอล่วยให้ จนแม่บอกว่าให้ที่เหลือทั้งหมดไม่เกินสิ้นเดือนนี้(พฤศจิกายน) ผมก็ไปยืนกับเพื่อน เพื่อนก็โอเค แต่ไม่เท่านั้นน่ะสิครับ เพื่อนมันเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ จู้จี้ จุกจิก ให้ผมตามอีก ซึ่งผมก็บอกก่อนหน้าแล้วว่าไม่เกินสิ้นเดือนนี้ โอเคผมก็ไปตามแม่อีกที คำตอบของแม่คือ"แม่บอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าสิ้นเดือนนี้" ผมนี่หน้าชาเลยครับ นอกจากแม่จะไม่พูดอะไรให้ผมรู้สึกดี แม่กลับใช้น้ำเสียงที่เหมือนผมเป็นคนผิด ผมแค่เสียใจ เสียความรู้สึกเท่านั้นเอง...ผมก็ไปยืนยันกับเพื่อนอีกครั้ง ว่ารอสิ้นเดือนนี้นะชัวร์ๆ เพื่อนก็บอกว่าครั้งสุดท้ายละนะ ไม่มีอีกแล้ว ไม่เย็นแล้ว...ครับผมน้อมรับทุกอย่าง ตอนนี้ผมคิดว่าถ้าแม่ไม่จ่าย ผมจะใช้คืน และตัดไปทุกอย่าง ผมไม่อยากพูดหรือว่ากล่าวใคร เหนื่อยใจครับ พอแล้วจริงๆกับคนแบบนี้ ถ้าแม่จะพอสลดใจกับสิ่งที่ทำกับผมสักนิด ผมจะไม่มาเศร้าใจแบบนี้เลย แต่บางครั้งผมเห็นแม่โพสรูป ช็อปปิ้ง มีความสุข ผมก็อดคิดไม่ได้ ว่าทำไมคนที่ทุกข์กับเป็นผม ส่วนเพื่อน(ลูกของแม่ที่ยืมเงิน) รู้ทุกอย่าง แต่ไม่คิดจะช่วยหาทางให้แม่เลย ผมคนเดียวที่แบกรับทุกอย่าง เพียงเพราะมิตรภาพแค่นั้นเอง...(พิมพ์จากโทรศัพท์ ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะครับ)