เราเป็นลูกติดแม่ค่ะ แม่เราแต่งงานใหม่ตอนที่เรายังไม่เข้าโรงเรียน ตอนนั้นแม่ให้เราอยู่กับยายส่วนแม่ย้ายไปอยู่กับพ่อเลี้ยงจนแม่มีน้องใหม่เป็นผู้หญิง เวลาแม่มาเยี่ยมที่บ้านญาติๆเราจะชอบชมชอบเล่นกับน้องเพราะน้องหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ฉลาด เวลาญาติเรียกน้องเราก็จะมีคำว่าน้อง....นำหน้าชื่อเล่นอยู่เสมอ
ส่วนเราเหรอญาติๆเรียกอี... นิสัยเราตอนเด็กคือไม่สนใจเรื่องอะไรเลยแม้แต่ตัวเอง ชีวิตตัวเอง อนาคตตัวเองไม่คิดสนใจ เรียนหนังสือก็เฉยๆเรียนๆไปจนจบป.ตรี ชีวิตตอนเด็กๆคือเหงา คิดถึงแม่มากแต่เวลาแม่มาเยี่ยมเรามักจะไม่กล้าคุยกับแม่เพราะรู้สึกเป็นส่วนเกินมาตลอด ส่วนแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่ก็เห่อน้อง เห่อชีวิตครอบครัวใหม่ ของเล่นจากแม่เราไม่เคยมีหรอกค่ะไม่เคยขออะไรจากแม่ได้สักอย่าง เช่นเราอยากกินหมากฝรั่งในตู้หยอดเหรียญเราเลยขอเงินแม่แต่แม่ไม่ให้แล้วสักพักน้องวิ่งมาจะเอาตังไปซื้อของเล่นแม่รีบพาไปซื้อ มันน้อยใจนะ แล้วยิ่งเวลาไปเที่ยวเราไม่เคยรู้สึกสนุกจากใจจริงๆเลยสักครั้ง มันทั้งทำตัวไม่ถูก มองหน้าแม่ พ่อเลี้ยง น้องไม่ติด
ตอนนี้เราโตขึ้น อายุมากขึ้น ยายก็เสียไปก่อนที่เราจะเรียนจบซะอีก แม่ชวนเราให้ย้ายมาอยู่ด้วย เราเลยมาอยู่ด้วยความที่คิดว่ามันเป็นโอกาสที่เราจะได้มาอยู่กับแม่ ตอนที่ตัดสินใจมาคือไม่ได้คิดถึงเรื่องราวความเก็บกดในอดีตเลยเพราะคิดว่าเราโตแล้ว เราจะไม่คิดมากกับแม่ พ่อเลี้ยงและน้องสาว
เราไม่สนิทกับน้องแต่อายุเราก็ห่างจากน้องหลายปีวันแรกที่เรามาถึงคือแม่บอกให้น้องสวัสดีเราแต่น้องหันหน้าหนีทำหูทวนลม เราก็เออ ช่างเถอะ
หลังๆมาเริ่มมีคุยกันบ้าง เราเป็นคนตรงๆมีอะไรก็พูดเราจริงใจเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง น้องก็ดูโอเคกับเรานะ นั่นคือตอนเฉพาะอยู่กันสองคนเราเลยวางใจว่าน้องคงโอเคกับเราบ้าง แต่เปล่าเลยต่อหน้าคนเยอะๆน้องจะชอบทำให้เราขายหน้าโดยเฉพาะต่อหน้าแม่ พ่อเลี้ยงและญาติของพ่อเลี้ยง เราพยายามไม่คิดแต่ความอดทนกับเรื่องความรู้สึกด้านครอบครัวเราต่ำจริงๆ ยอมรับว่าโกรธแต่เราก็ข่มมันไว้ทุกครั้ง
หลายๆคนอาจคิดว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกเท่ากันความจริงแล้วมันมีเส้นบางๆกั้นค่ะ มันมีความลำเอียง แม่เราจะชอบว่าเราอยู่เสมอเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเราห้ามทำของรกแต่น้องทำได้ เราทำผิดนิดเดียวแม่จะว่าเราเสมอแต่เวลาน้องทำผิดเรื่องใหญ่โตแม่กลับไม่ว่าอะไรเลย จานข้าวกินแล้วต้องล้างแล้วต้องเอาของน้องที่กินแล้วไม่เก็บมาล้างด้วย ต้องทำงานทุกอย่างในบ้าน เราสังเกตนะว่าน้องไม่เคยทำงานอะไรเลยก่อนที่เราจะมาแม่ก็บอกว่าแม่ทำเองทุกอย่าง เราก็ไม่อยากให้แม่เหนื่อยเลยเหมาทำเองหมด
เวลาแม่ถามว่าเราอยากกินอะไรแม่ก็ถามไปอย่างนั้นพอถึงเวลาจริงสิ่งที่ได้กินคือสิ่งที่น้องเลือกเอง แม่เคยพูดให้เราได้ยินว่าสำหรับเรายังไงก็ได้ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว แต่ความจริงนิสัยเราเป็นคนเรื่องมากด้วยซ้ำแต่ที่เรายอมแม่ ยอมน้องทุกอย่างเพราะเราไม่อยากทำให้แม่ต้องลำบากใจ
คิดดูเรายอมทิ้งชีวิตอิสระเสรีในเมืองกรุงของเราเพื่อมาอยู่กับแม่ มาดูแลแม่ แต่ต้องมาเจอกับเรื่องบั่นทอนจิตใจ แต่ก่อนตอนเริ่มใช้ชีวิตคนเดียวเรารู้สึกว่ามันโอเคกว่านี้ เราไม่ได้หวังว่าจะต้องมารักเรามาให้ความสำคัญอะไรเรา
เราแค่อยากมาระบายเราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เพราะถึงยังไงเราก็ต้องก้มหน้าใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ตลอดไป เราจะคิดแค่ว่าเรามาเพื่อทดแทนบุญคุณของแม่เราเท่านั้น คนอื่นเราจะไม่สนใจจะไม่มีใครได้รับความไว้วางใจจากเราอีก สักวันนึงถ้าไม่มีแม่เราก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี
ขอบคุณผู้ที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา
หลายคนอาจคิดว่าทำไมเราไม่เล่าให้แม่ฟังหรือไม่เปิดใจคุยกันไปเลย เราก็อยากทำนะแต่เราคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร ทำให้แม่ลำบากใจเปล่าๆ
ขอฝากคนที่กำลังจะมีครอบครัวคุณควรคิดให้ดีก่อนจะมีลูก ถ้าคุณมีลูกแล้วสักวันนึงครอบครัวคุณแตกสลายคุณจำเป็นต้องแต่งงานใหม่ขอให้คุณคิดถึงจิตใจลูกติดของคุณด้วย ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกนะคะ
ระบายความอัดอั้น ชีวิตของลูกติดแม่
ส่วนเราเหรอญาติๆเรียกอี... นิสัยเราตอนเด็กคือไม่สนใจเรื่องอะไรเลยแม้แต่ตัวเอง ชีวิตตัวเอง อนาคตตัวเองไม่คิดสนใจ เรียนหนังสือก็เฉยๆเรียนๆไปจนจบป.ตรี ชีวิตตอนเด็กๆคือเหงา คิดถึงแม่มากแต่เวลาแม่มาเยี่ยมเรามักจะไม่กล้าคุยกับแม่เพราะรู้สึกเป็นส่วนเกินมาตลอด ส่วนแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่ก็เห่อน้อง เห่อชีวิตครอบครัวใหม่ ของเล่นจากแม่เราไม่เคยมีหรอกค่ะไม่เคยขออะไรจากแม่ได้สักอย่าง เช่นเราอยากกินหมากฝรั่งในตู้หยอดเหรียญเราเลยขอเงินแม่แต่แม่ไม่ให้แล้วสักพักน้องวิ่งมาจะเอาตังไปซื้อของเล่นแม่รีบพาไปซื้อ มันน้อยใจนะ แล้วยิ่งเวลาไปเที่ยวเราไม่เคยรู้สึกสนุกจากใจจริงๆเลยสักครั้ง มันทั้งทำตัวไม่ถูก มองหน้าแม่ พ่อเลี้ยง น้องไม่ติด
ตอนนี้เราโตขึ้น อายุมากขึ้น ยายก็เสียไปก่อนที่เราจะเรียนจบซะอีก แม่ชวนเราให้ย้ายมาอยู่ด้วย เราเลยมาอยู่ด้วยความที่คิดว่ามันเป็นโอกาสที่เราจะได้มาอยู่กับแม่ ตอนที่ตัดสินใจมาคือไม่ได้คิดถึงเรื่องราวความเก็บกดในอดีตเลยเพราะคิดว่าเราโตแล้ว เราจะไม่คิดมากกับแม่ พ่อเลี้ยงและน้องสาว
เราไม่สนิทกับน้องแต่อายุเราก็ห่างจากน้องหลายปีวันแรกที่เรามาถึงคือแม่บอกให้น้องสวัสดีเราแต่น้องหันหน้าหนีทำหูทวนลม เราก็เออ ช่างเถอะ
หลังๆมาเริ่มมีคุยกันบ้าง เราเป็นคนตรงๆมีอะไรก็พูดเราจริงใจเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง น้องก็ดูโอเคกับเรานะ นั่นคือตอนเฉพาะอยู่กันสองคนเราเลยวางใจว่าน้องคงโอเคกับเราบ้าง แต่เปล่าเลยต่อหน้าคนเยอะๆน้องจะชอบทำให้เราขายหน้าโดยเฉพาะต่อหน้าแม่ พ่อเลี้ยงและญาติของพ่อเลี้ยง เราพยายามไม่คิดแต่ความอดทนกับเรื่องความรู้สึกด้านครอบครัวเราต่ำจริงๆ ยอมรับว่าโกรธแต่เราก็ข่มมันไว้ทุกครั้ง
หลายๆคนอาจคิดว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกเท่ากันความจริงแล้วมันมีเส้นบางๆกั้นค่ะ มันมีความลำเอียง แม่เราจะชอบว่าเราอยู่เสมอเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเราห้ามทำของรกแต่น้องทำได้ เราทำผิดนิดเดียวแม่จะว่าเราเสมอแต่เวลาน้องทำผิดเรื่องใหญ่โตแม่กลับไม่ว่าอะไรเลย จานข้าวกินแล้วต้องล้างแล้วต้องเอาของน้องที่กินแล้วไม่เก็บมาล้างด้วย ต้องทำงานทุกอย่างในบ้าน เราสังเกตนะว่าน้องไม่เคยทำงานอะไรเลยก่อนที่เราจะมาแม่ก็บอกว่าแม่ทำเองทุกอย่าง เราก็ไม่อยากให้แม่เหนื่อยเลยเหมาทำเองหมด
เวลาแม่ถามว่าเราอยากกินอะไรแม่ก็ถามไปอย่างนั้นพอถึงเวลาจริงสิ่งที่ได้กินคือสิ่งที่น้องเลือกเอง แม่เคยพูดให้เราได้ยินว่าสำหรับเรายังไงก็ได้ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว แต่ความจริงนิสัยเราเป็นคนเรื่องมากด้วยซ้ำแต่ที่เรายอมแม่ ยอมน้องทุกอย่างเพราะเราไม่อยากทำให้แม่ต้องลำบากใจ
คิดดูเรายอมทิ้งชีวิตอิสระเสรีในเมืองกรุงของเราเพื่อมาอยู่กับแม่ มาดูแลแม่ แต่ต้องมาเจอกับเรื่องบั่นทอนจิตใจ แต่ก่อนตอนเริ่มใช้ชีวิตคนเดียวเรารู้สึกว่ามันโอเคกว่านี้ เราไม่ได้หวังว่าจะต้องมารักเรามาให้ความสำคัญอะไรเรา
เราแค่อยากมาระบายเราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เพราะถึงยังไงเราก็ต้องก้มหน้าใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ตลอดไป เราจะคิดแค่ว่าเรามาเพื่อทดแทนบุญคุณของแม่เราเท่านั้น คนอื่นเราจะไม่สนใจจะไม่มีใครได้รับความไว้วางใจจากเราอีก สักวันนึงถ้าไม่มีแม่เราก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี
ขอบคุณผู้ที่เข้ามาอ่านเรื่องของเรา
หลายคนอาจคิดว่าทำไมเราไม่เล่าให้แม่ฟังหรือไม่เปิดใจคุยกันไปเลย เราก็อยากทำนะแต่เราคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร ทำให้แม่ลำบากใจเปล่าๆ
ขอฝากคนที่กำลังจะมีครอบครัวคุณควรคิดให้ดีก่อนจะมีลูก ถ้าคุณมีลูกแล้วสักวันนึงครอบครัวคุณแตกสลายคุณจำเป็นต้องแต่งงานใหม่ขอให้คุณคิดถึงจิตใจลูกติดของคุณด้วย ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกนะคะ