สวัสดีค่ะ อาจจะอ่านไม่รู้เรื่องเพราะตอนนี้มึนมาก จับประโยคแทบไม่ได้เลย 55555555555
ตั้งกระทู้มาระบายอารมณ์บวกกับชีวิตประจำวันที่ทำอยุ่ตอนนี้ค่ะ
เป็นเด็กม.ปลายธรรมดาๆคนนึง ที่โคตรขี้เกียจ แต่ก็เรียนรู้เรื่อง
เรารู้สึกขาดความอบอุ่นจากครอบครัวมาก หรือเราทำตัวเองก็ไม่รู้ แต่รู้สึกเป็นนานมากๆ
เราติดนิสัยมาจากเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ เรานิสัยคล้ายๆกัน แต่เราแย่กว่า
ติดเกม ขี้เกียจ ทำอะไรต้องมีอารมณ์ คือแก้ยากมาก อยากแก้มากๆ แต่ทำไม่เคยได้ เหมือนเราตั้งใจไม่พอ รู้นะแต่ก็ยังเลือกที่จะไม่ทำอยู่ดี
เราคิดว่าเราอยู่ในกรอบที่แคบมากๆ ตอนนี้พ่อเราตั้งไว้ว่าถ้าไม่เกิน 3.5 ไม่ต้องเรียนแล้วนะ คือเราก็แบบไม่มาดูหลักสูตรที่เราเรียนล่ะ เราก็ไม่ได้หาที่เรียนพิเศษเสริมด้วยซ้ำ แต่เราไม่ว่าอะไร แต่ติดที่ว่าพ่อเราลำเอียงไปมั้ย พี่เราย้ายโรงเรียนไปมาเพราะเรื่อง***ๆหลายครั้งมาก พ่อเราให้โอกาสตลอด แต่เราแทบจะไม่ได้รับมันด้วยซ้ำ คำขาดมาก
ทุกๆครั้งเราก็จะโดนบ่น ทำไมไม่อ่านหนังสือบ้างอะไรบ้าง บ่นถึงอนาคตเรา บ่นว่าเราทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง ทำแบบนี้แล้วจะเป็นแบบนี้ คือเราไม่ต้องการให้มาบอกเลย โลกออนไลน์มีถมเถไป ทำไมเราจะไม่รู้
วันที่เขียนนี่วันเกิดเราเองค่ะ ทุกๆปีครอบครัวลืมวันเกิดเรา เราก็ไม่อะไร แค่ขอเงินแล้วบอกว่าจะจัดวันเกิด ท่านนึกได้แล้วก็ขอโทษแล้วก็ให้เงินเราไปจัดวันเกิดเอง เคยเป็นมั้ยคะ วันเกิดเพื่อน มีญาติมาบอกแฮปปี้เบิร์ดเดย์บ้าง มาอวยพรบ้าง มองมาวันเกิดตัวเองมีแค่เพื่อน
พี่เรามี 2 คนค่ะ พี่คนโตอยู่ต่างจังหวัด พี่อีกคนอยู่ที่บ้าน เรียนไม่จบ ไม่มีงานทำ เงินที่ได้ทุกๆวันนี้ก็เงินพ่อแม่ เหมือนจ้างลูกตัวเองนั่นแหละค่ะ
เราเรียนหนักทุกวัน กลับบ้านมาพัก บางวันก็นอนหลับ บางวันก็เล่นเกม บางครั้งก็ลุกไปทำงานบ้านบ้าง แต่โดนด่าทุกครั้งว่าไม่ช่วยอะไร คือมีแค่ช่วงนี้ที่เห็นพี่ไปทำงานช่วยพ่อแม่ ก่อนหน้านั้นเที่ยวอย่างเดียว เวลาไม่มีเงินนั่นคือเวลาซวยของเรา เงินที่เก็บไว้ในห้องโดนเอาไปหลายครั้งมาก เราแทบไม่ว่าอะไร แค่ขอให้คืน เราก็อดกินข้าวกินขนมเพื่อมาออมซื้อของๆเรา พอเราเถียงก็บอกเงินใคร
ช่วงนี้พี่เราทำตัวใหญ่มาก แบบ อะไร? ต้องการอะไร เราเล่นอยู่ดีๆก็มาดึงสายชาร์จเราไปบ้าง มาพูดจาไม่ดีใส่บ้าง คือ ไปทำไรให้ เกลียดมาก พ่อแม่เ้าข้างพี่เราด้วย คือทั้งวันเราโดนอยู่คนเดียว เหนื่อยมาก
รับความจริงไม่ได้เลยหนีไปอยู่โลกออนไลน์ เราเข้าใจประโยคนี้มาก
ตอนนี้รู้สึกไม่โอเคหลายๆอย่าง ตอนนี้เผลอแวยคิดไปแปปเดียวเราก็ร้องไห้ละ รู้สึกไม่ไหว เหนื่อยมาก อยากตายมากเลย แต่เราก็ไม่ทำ
เหนื่อยมากอ่ะ ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ อยากเรียนให้จบๆ หนีไปให้พ้นๆ
ใครเคยผ่านจุดๆนี้มาบ้างคะ แนะนำเราที เหนื่อย
ปัญหาวัยรุ่น
ตั้งกระทู้มาระบายอารมณ์บวกกับชีวิตประจำวันที่ทำอยุ่ตอนนี้ค่ะ
เป็นเด็กม.ปลายธรรมดาๆคนนึง ที่โคตรขี้เกียจ แต่ก็เรียนรู้เรื่อง
เรารู้สึกขาดความอบอุ่นจากครอบครัวมาก หรือเราทำตัวเองก็ไม่รู้ แต่รู้สึกเป็นนานมากๆ
เราติดนิสัยมาจากเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ เรานิสัยคล้ายๆกัน แต่เราแย่กว่า
ติดเกม ขี้เกียจ ทำอะไรต้องมีอารมณ์ คือแก้ยากมาก อยากแก้มากๆ แต่ทำไม่เคยได้ เหมือนเราตั้งใจไม่พอ รู้นะแต่ก็ยังเลือกที่จะไม่ทำอยู่ดี
เราคิดว่าเราอยู่ในกรอบที่แคบมากๆ ตอนนี้พ่อเราตั้งไว้ว่าถ้าไม่เกิน 3.5 ไม่ต้องเรียนแล้วนะ คือเราก็แบบไม่มาดูหลักสูตรที่เราเรียนล่ะ เราก็ไม่ได้หาที่เรียนพิเศษเสริมด้วยซ้ำ แต่เราไม่ว่าอะไร แต่ติดที่ว่าพ่อเราลำเอียงไปมั้ย พี่เราย้ายโรงเรียนไปมาเพราะเรื่อง***ๆหลายครั้งมาก พ่อเราให้โอกาสตลอด แต่เราแทบจะไม่ได้รับมันด้วยซ้ำ คำขาดมาก
ทุกๆครั้งเราก็จะโดนบ่น ทำไมไม่อ่านหนังสือบ้างอะไรบ้าง บ่นถึงอนาคตเรา บ่นว่าเราทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง ทำแบบนี้แล้วจะเป็นแบบนี้ คือเราไม่ต้องการให้มาบอกเลย โลกออนไลน์มีถมเถไป ทำไมเราจะไม่รู้
วันที่เขียนนี่วันเกิดเราเองค่ะ ทุกๆปีครอบครัวลืมวันเกิดเรา เราก็ไม่อะไร แค่ขอเงินแล้วบอกว่าจะจัดวันเกิด ท่านนึกได้แล้วก็ขอโทษแล้วก็ให้เงินเราไปจัดวันเกิดเอง เคยเป็นมั้ยคะ วันเกิดเพื่อน มีญาติมาบอกแฮปปี้เบิร์ดเดย์บ้าง มาอวยพรบ้าง มองมาวันเกิดตัวเองมีแค่เพื่อน
พี่เรามี 2 คนค่ะ พี่คนโตอยู่ต่างจังหวัด พี่อีกคนอยู่ที่บ้าน เรียนไม่จบ ไม่มีงานทำ เงินที่ได้ทุกๆวันนี้ก็เงินพ่อแม่ เหมือนจ้างลูกตัวเองนั่นแหละค่ะ
เราเรียนหนักทุกวัน กลับบ้านมาพัก บางวันก็นอนหลับ บางวันก็เล่นเกม บางครั้งก็ลุกไปทำงานบ้านบ้าง แต่โดนด่าทุกครั้งว่าไม่ช่วยอะไร คือมีแค่ช่วงนี้ที่เห็นพี่ไปทำงานช่วยพ่อแม่ ก่อนหน้านั้นเที่ยวอย่างเดียว เวลาไม่มีเงินนั่นคือเวลาซวยของเรา เงินที่เก็บไว้ในห้องโดนเอาไปหลายครั้งมาก เราแทบไม่ว่าอะไร แค่ขอให้คืน เราก็อดกินข้าวกินขนมเพื่อมาออมซื้อของๆเรา พอเราเถียงก็บอกเงินใคร
ช่วงนี้พี่เราทำตัวใหญ่มาก แบบ อะไร? ต้องการอะไร เราเล่นอยู่ดีๆก็มาดึงสายชาร์จเราไปบ้าง มาพูดจาไม่ดีใส่บ้าง คือ ไปทำไรให้ เกลียดมาก พ่อแม่เ้าข้างพี่เราด้วย คือทั้งวันเราโดนอยู่คนเดียว เหนื่อยมาก
รับความจริงไม่ได้เลยหนีไปอยู่โลกออนไลน์ เราเข้าใจประโยคนี้มาก
ตอนนี้รู้สึกไม่โอเคหลายๆอย่าง ตอนนี้เผลอแวยคิดไปแปปเดียวเราก็ร้องไห้ละ รู้สึกไม่ไหว เหนื่อยมาก อยากตายมากเลย แต่เราก็ไม่ทำ
เหนื่อยมากอ่ะ ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ อยากเรียนให้จบๆ หนีไปให้พ้นๆ
ใครเคยผ่านจุดๆนี้มาบ้างคะ แนะนำเราที เหนื่อย