กระทู้นี้แค่อยากตั้งระบายความในใจ จะเห็นว่าเรายังเด็กเกิน เราคิดไม่ได้หรือจะยังไงก็ช่าง
เรื่องมันอยู่ที่ว่า เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องอารมณ์ไม่ดีทุกครั้งที่อยู่บ้าน ก่อนเราจะเข้าเรียน ม.ปลาย เราก็อยู่โรงเรียนไปกลับ พอเข้า ม.ปลายก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง กลับมาก็เรียนพิเศษแทบจะไม่ได้อยู่บ้านหรือคุยกับครอบครัว แต่ช่วงนี้มันช่วงปิดเทอม ก็เลยกลับมาอยู่บ้านยาวๆ ก็เข้าใจนะว่าเราทำตัวไม่ดี ขี้เกียจทำโน่นทำนี่ตามประสา แต่แบบ เออ เข้าใจเว่ยว่าแม่ก็ทำงานทั้งวันมันก็เหนื่อย เครียดเรื่องงานเรื่องเงิน แต่พอกลับบ้านมานี่ก็อารมณ์ไม่ดีละอะ คือเราชวนคุยนี่นั่นก็ทำหน้าไม่ดีใส่ แบบรำคาญ นี่ก็แบบ เอ้า กูทำไรผิดอีกวะ แล้วปีหน้าก็จะเอนท์ แค่เรื่องจะขอไปเรียนพิเศษ จะปรึกษาเรื่องอนาคตยังไม่เคยมาคุยกับเราเลยอะ อย่างเรื่องเรียนพอเราถามก็ไม่สนใจ พอเราไปสมัครเอง ก็จะย้ายเวลาเรียนเราอีก คือบางทีก็ทำตัวไม่ถูกปะวะ
กลับบ้านมาทีนึงเจออะไรแบบนี้ก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน
อยากรู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันไหมคะ
ปัญหาโลกแตกของเด็กอายุ 18 ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้?
เรื่องมันอยู่ที่ว่า เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องอารมณ์ไม่ดีทุกครั้งที่อยู่บ้าน ก่อนเราจะเข้าเรียน ม.ปลาย เราก็อยู่โรงเรียนไปกลับ พอเข้า ม.ปลายก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง กลับมาก็เรียนพิเศษแทบจะไม่ได้อยู่บ้านหรือคุยกับครอบครัว แต่ช่วงนี้มันช่วงปิดเทอม ก็เลยกลับมาอยู่บ้านยาวๆ ก็เข้าใจนะว่าเราทำตัวไม่ดี ขี้เกียจทำโน่นทำนี่ตามประสา แต่แบบ เออ เข้าใจเว่ยว่าแม่ก็ทำงานทั้งวันมันก็เหนื่อย เครียดเรื่องงานเรื่องเงิน แต่พอกลับบ้านมานี่ก็อารมณ์ไม่ดีละอะ คือเราชวนคุยนี่นั่นก็ทำหน้าไม่ดีใส่ แบบรำคาญ นี่ก็แบบ เอ้า กูทำไรผิดอีกวะ แล้วปีหน้าก็จะเอนท์ แค่เรื่องจะขอไปเรียนพิเศษ จะปรึกษาเรื่องอนาคตยังไม่เคยมาคุยกับเราเลยอะ อย่างเรื่องเรียนพอเราถามก็ไม่สนใจ พอเราไปสมัครเอง ก็จะย้ายเวลาเรียนเราอีก คือบางทีก็ทำตัวไม่ถูกปะวะ
กลับบ้านมาทีนึงเจออะไรแบบนี้ก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน
อยากรู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันไหมคะ