รัตติกาลของราตรีหนึ่ง
ฝนเทลงมา...
กระเป๋าเดินทางใบเขื่อง ถูกหิ้ว เก็บเข้าบ้าน
รอยยิ้มใสๆ และแววตาดีใจ...ทอส่งถึงกัน
ผมค่อยๆ ห่มผ้าให้เธอ ในขณะที่เธอหลับผลอยไปบนเตียง
16 ชั่วโมงกว่าแล้วสินะ ที่เธอทำงานอยู่บนท้องฟ้า
โดยไม่ได้พักผ่อน...
กับอีก 5 วันเต็มๆ ที่เราไม่ได้เจอกัน
นี่ไม่ใช่ ครั้งแรก...ที่เป็นเช่นนี้
..............................
รุ่งอรุณของวันต่อมา
ฝนยังคงลงเม็ด...
กาแฟร้อน ไข่ดาว หมูแฮม อยู่ในจาน บนโต๊ะข้างเตียงนอน
ผมจุมพิตเธอเบาๆ ที่หน้าผาก คล้ายเป็นสัญญาณเตือนว่า...
“ตื่นได้แล้ว...ที่รัก”
ผมชอบที่จะเสิร์ฟอาหาร / เครื่องดื่มให้เธอ
ปรนนิบัติเธอ เอาใจเธอ ดูแลเธอ
ต้อนรับการกลับมา
และ
ถวิลหา...ยามเมื่อเธอจากไป
โดยไม่เลือกว่า ณ เวลานั้น จะเป็นกลางวัน หรือว่า...กลางคืน
เธอเหนื่อยมามากแล้ว ที่ทำอย่างนั้นกับผู้โดยสาร
ไม่อยากให้เธอต้องมาเหนื่อย...กับผมอีก
.............................
อาทิตย์ใกล้อัสดง ของวันนั้น
ฝนตกหนัก...
เสียงกระซิก ร่ำไห้ พร้อมคราบน้ำตา ไหลอาบลงมาที่อก
ผมตระกองกอดเธอแน่น พลางปลอบโยน อยู่ตลอดเวลา
กลุ่มควันสีเทาดำ ยังคงลอยฟุ้งอ้อยอิ่ง จากปากปล่องเมรุ
เสียงปี่พาทย์พื้นเมือง บรรเลงเพลงมวยลงข่วง
ญาติๆ ยังคงเศร้าสลด ที่เป็นลมสลบไป เริ่มทุเลา...
เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ยังคงอยู่เป็นเพื่อนญาติ
บรรยากาศชวนวังเวง
เพื่อนรัก...ร่วมอาชีพเดียวกับเธอ ได้จากไป โดยไม่หวนกลับ
พร้อมกับคนอื่นๆ ในเครื่องบินที่ตก เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
ผมกระซิบเบาๆ
"กลับกันเถอะ..."
..............................
ไม่ระบุเวลา
ฝนเริ่มซา...
กระเป๋าเดินทางใบเขื่อง ถูกหิ้วออกจากบ้าน...ขึ้นรถ
รอยยิ้มเจื่อนๆ และแววตาเศร้าสร้อย ทอส่งถึงกัน
ผมค่อยๆ โบกมือ แสดงถึงการอำลา
แล้วเธอก็จากไป…อีกครั้ง
ในแต่ละครั้ง...ที่เธอจากไป
ผมไม่เคยแน่ใจได้เลย ว่า...
เธอจะได้กลับมา...อีกไหม
หรือจะไม่ได้กลับมาอีก เหมือนอย่าง...
เพื่อนของเธอ
และทุกครั้ง...ที่เธอจากไป
การรอคอย...มักจะอยู่เป็นเพื่อนผม แทนที่เธอเสมอ
จริงอยู่...มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึก
แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะ...ทรมาน
โดยเฉพาะกับ
การรอคอย...ใครสักคน เพื่อที่จะได้กลับมาพบกันใหม่
หรือ
การรอคอย...ใครสักคน เพื่อที่จะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เพราะ...
ในห้วงเวลาแห่งการรอคอยนั้น...
แต่ละวัน
มันช่างดูราวกับว่า...เหมือนจะมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
และ
เข็มนาฬิกา...ก็ดูเหมือนจะเดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ
จากเวลาที่นานอยู่แล้ว...จึงนานยิ่งกว่า
มันจึงไม่เป็นเรื่องง่ายเลย สำหรับผม
ที่จะต้องต่อสู้กับตัวเอง
กับความรู้สึกของตัวเอง
อันเป็นผล เนื่องมาจาก...
แรงบีบคั้นแห่งการ...รอคอย
แต่...หาก มีใครสักคน
ที่ มี ค่ า . . . เ พี ย ง พ อ แ ก่ ก า ร ร อ ค อ ย
ที่ มี ค่ า . . . คู่ ค ว ร แ ก่ ก า ร ร อ ค อ ย
ผมก็จะ...
ร อ
การรอคอย... : รยอดล
รอยยิ้มใสๆ และแววตาดีใจ...ทอส่งถึงกัน
ผมค่อยๆ ห่มผ้าให้เธอ ในขณะที่เธอหลับผลอยไปบนเตียง
16 ชั่วโมงกว่าแล้วสินะ ที่เธอทำงานอยู่บนท้องฟ้า
โดยไม่ได้พักผ่อน...
กับอีก 5 วันเต็มๆ ที่เราไม่ได้เจอกัน
นี่ไม่ใช่ ครั้งแรก...ที่เป็นเช่นนี้
..............................
รุ่งอรุณของวันต่อมา
ฝนยังคงลงเม็ด...
กาแฟร้อน ไข่ดาว หมูแฮม อยู่ในจาน บนโต๊ะข้างเตียงนอน
ผมจุมพิตเธอเบาๆ ที่หน้าผาก คล้ายเป็นสัญญาณเตือนว่า...
“ตื่นได้แล้ว...ที่รัก”
ผมชอบที่จะเสิร์ฟอาหาร / เครื่องดื่มให้เธอ
ปรนนิบัติเธอ เอาใจเธอ ดูแลเธอ
ต้อนรับการกลับมา
และ
ถวิลหา...ยามเมื่อเธอจากไป
โดยไม่เลือกว่า ณ เวลานั้น จะเป็นกลางวัน หรือว่า...กลางคืน
เธอเหนื่อยมามากแล้ว ที่ทำอย่างนั้นกับผู้โดยสาร
ไม่อยากให้เธอต้องมาเหนื่อย...กับผมอีก
.............................
อาทิตย์ใกล้อัสดง ของวันนั้น
ฝนตกหนัก...
เสียงกระซิก ร่ำไห้ พร้อมคราบน้ำตา ไหลอาบลงมาที่อก
ผมตระกองกอดเธอแน่น พลางปลอบโยน อยู่ตลอดเวลา
กลุ่มควันสีเทาดำ ยังคงลอยฟุ้งอ้อยอิ่ง จากปากปล่องเมรุ
เสียงปี่พาทย์พื้นเมือง บรรเลงเพลงมวยลงข่วง
ญาติๆ ยังคงเศร้าสลด ที่เป็นลมสลบไป เริ่มทุเลา...
เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ยังคงอยู่เป็นเพื่อนญาติ
บรรยากาศชวนวังเวง
เพื่อนรัก...ร่วมอาชีพเดียวกับเธอ ได้จากไป โดยไม่หวนกลับ
พร้อมกับคนอื่นๆ ในเครื่องบินที่ตก เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
ผมกระซิบเบาๆ
"กลับกันเถอะ..."
..............................
ไม่ระบุเวลา
ฝนเริ่มซา...
กระเป๋าเดินทางใบเขื่อง ถูกหิ้วออกจากบ้าน...ขึ้นรถ
รอยยิ้มเจื่อนๆ และแววตาเศร้าสร้อย ทอส่งถึงกัน
ผมค่อยๆ โบกมือ แสดงถึงการอำลา
แล้วเธอก็จากไป…อีกครั้ง
ในแต่ละครั้ง...ที่เธอจากไป
ผมไม่เคยแน่ใจได้เลย ว่า...
เธอจะได้กลับมา...อีกไหม
หรือจะไม่ได้กลับมาอีก เหมือนอย่าง...
เพื่อนของเธอ
และทุกครั้ง...ที่เธอจากไป
การรอคอย...มักจะอยู่เป็นเพื่อนผม แทนที่เธอเสมอ
จริงอยู่...มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึก
แต่มันช่างเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะ...ทรมาน
โดยเฉพาะกับ
การรอคอย...ใครสักคน เพื่อที่จะได้กลับมาพบกันใหม่
หรือ
การรอคอย...ใครสักคน เพื่อที่จะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เพราะ...
ในห้วงเวลาแห่งการรอคอยนั้น...
แต่ละวัน
มันช่างดูราวกับว่า...เหมือนจะมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
และ
เข็มนาฬิกา...ก็ดูเหมือนจะเดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ
จากเวลาที่นานอยู่แล้ว...จึงนานยิ่งกว่า
มันจึงไม่เป็นเรื่องง่ายเลย สำหรับผม
ที่จะต้องต่อสู้กับตัวเอง
กับความรู้สึกของตัวเอง
อันเป็นผล เนื่องมาจาก...
แรงบีบคั้นแห่งการ...รอคอย
แต่...หาก มีใครสักคน
ที่ มี ค่ า . . . เ พี ย ง พ อ แ ก่ ก า ร ร อ ค อ ย
ที่ มี ค่ า . . . คู่ ค ว ร แ ก่ ก า ร ร อ ค อ ย
ผมก็จะ...
ร อ