- โน๊ตจาก จขกท. - ก่อนอี่นเลยครับ เรื่องราวต่อไปนี้เป็น Fanfiction หรือเรื่องราวที่แฟนๆ นั้นแต่งกันขึ้นมาเองนะครับ และนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมแต่งเองด้วยครับ เป็นเรื่องที่แฟนๆ แต่งไว้เมื่อปี 2013 โน่น ผมเพิ่งจะรู้จัก Fanfiction เรื่องนี้ก็เมื่อปีที่แล้วเอง พอดีตอนนั้นมีคนมาแปลตอนแรกเป็นภาษาไทยลงพันทิปไว้ ผมก็อ่านแล้วสนใจ (และก็แอบติเรื่องการแปลไปนิดนึง ฮา) หลังจากนั้นผมก็อ่านเรื่องนี้ต่อเรื่อยๆ จนครบ (ดูเหมือนเรื่องจะยังไม่จบนะ แต่ไม่มีการอัพเดทมาตั้งแต่ปีที่แล้วเลย) แต่ก็ไม่เห็นว่าคนที่เอาตอนแรกมาแปลจะทำต่อเลย เวลาก็ล่วงผ่านมาเกีอบปีแล้ว ผมก็กลับมาดูอนิเมเรื่องนี้อีกครั้ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า "เฮ้ย เราเคยอ่านแฟนฟิคเรื่องนี้นี่หว่า" (ฮา) ก็กลับมาดูอีกครั้ง และก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาแปลต่อเลย เลยตัดสินใจว่า "ไหนๆ ก็ไหนๆ ล่ะ แปลเองเลยละกัน" เลยตั้งใจว่าจะแปลให้คนที่สนใจได้อ่านกันนะครับ ^^ และต้องบอกไว้ก่อนว่า ตอนนี้ยังไม่มีกำหนดว่าตอนไหนจะลงวันไหนนะครับ เพราะยังไม่ค่อยมีเวลามานั่งแปลยาวๆ มากนัก แต่ก็จะพยายามทำให้เร็วที่สุดนะครับ

นี่เป็นบทแรก (ที่ไม่ใช่ผมที่เป็นคนแปล) ครับ เพราะว่าบทนี้มันจะต่อจากบทที่แล้วเลย แนะว่าให้อ่านบทแรกก่อนจะดีกว่า : http://pantip.com/topic/34312609
ส่วนนี่ก็เป็นต้นฉบับครับ : https://www.fanfiction.net/s/9853519/2/Zero-No-Tsukaima-Season-5


- โน๊ตจากผู้แต่ง - สวัสดีครับทุกคน นี่คือตอนที่ 2 ของ "อสูรรับใช้ของยาย 0 สนิท ซีซั้น 5" ครับ และก็ พวกเราขอขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือและรีวิวต่างๆ และพวกเราเห็นว่าเรายังไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจนในหลายอย่างๆ ในบทที่แล้ว เพราะงั้นเราเลยเพิ่มคำอธิบายในบางส่วนใว้ให้ และก่อนที่พูดอะไรมากกว่านี้ นี่คือบทที่ 2 ที่รอคอยครับ!
ออกตัวกันก่อน : พวกเราไม่ได้เป็นเจ้าของเรื่อง "อสูรรับใช้ของยาย 0 สนิท" นะครับ เราแค่เป็นเจ้าของเนื่อเรื่องที่เขียนมาเท่านั้น
- TheFlyingNeko และ Red Dragon of Flame - (ชื่อผู้แต่ง)

ในสัปดาห์ต่อมา ไซโตะพาหลุยส์เดินเที่ยวรอบๆ ประเทศญี่ปุ่น, หลุยส์ได้พบสิ่งที่สวยงามและน่าดึงดูดใจมากมาย อย่างเช่นสร้อย กำไล แม้แต่สินค้าอย่าง Hello Kitty และ Rilakkuma, ลูกแก้วหิมะ และต้นคริสต์มาส แต่หลุยส์มีความสุขมากที่สุดกับการกินวาฟเฟิล, ของหวานต่างๆ, ขนมป๊อกกี้, ช็อกโกแลต ซึ่งเป็นของที่เธอไม่เคยลองชิมมาก่อน หลังจากเห็นสิ่งต่างๆ ที่น่าดึงดูด น่าสนใจ สิ่งที่สุดยอดและดูเท่ห์ ทั้งสองคนตัดสินใจพักทานอาหารเที่ยง พวกเขาสั่งราเมงมาแต่หลุยส์พบว่ามันร้อนไป เธอเลยลองใช้เวทย์มนตร์เพื่อทำให้ราเมงเย็นลงโดยที่เธอลืมไปเลยว่าไซโตะพูออะไรกับเธอเมื่อคืนไว้

เมื่อคืนที่ห้องของทั้งสองคน
"ตอนนี้จำไว้นะ พวกเราอยู่บนโลก และชาวโลกไม่มีเวทย์มนตร์ใดๆ เลย ฉะนั้นเราจึงทำสิ่งต่างๆ โดยไม่ใช้เวทย์มนตร์ ซึ่งหมายถึงเราต้องทำสิ่งต่างๆ ด้วยมือของเราเอง" ไซโตะพูด
"อืม...." หลุยส์พูดขณะที่เหม่อลอย เพราะตอนนั้นรู้สึกว่าเธอจะเบื่อมากๆ

ณ ปัจจุบัน ที่แผงราเมง
หลุยส์ตวัตคฑาของเธอและกำลังใช้เวทย์มนตร์เพื่อทำให้ราเมงเย็นลง แต่ไซโตะเห็นเข้าเลยปิดปากหลุยส์และจับคฑาซ่อนไว้ทันที

"เฮ้ หลุยส์! ฉันบอกเธอแล้วไงว่าห้ามใช้เวทย์มนตร์น่ะ" ไซโตะพูดแล้วถอนหายใจ
"เอ้ะ... ขอโทษนะ ไซโตะ.." หลุยส์พูด
ไซโตะประหลาดใจที่หลุยส์พูดขอโทษเป็นครั้งแรก
"ต-แต่ เธอจะคาดหวังอะไรกับฉันล่ะ? ฉันเป็นชนชั้นสูง ฉันไม่ทำสิ่งต่างๆ ด้วยมือตัวเองหรอกนะ" เธอสะอื้นตอบกลับ แถมหน้าแดงด้วย
"โถ่, หลุยส์" ไซโตะพูดไปยิ้มไป

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน พวกเขาตัดสินใจกลับบ้าน
"วันนี้เป็นยังไงบ้างจะหลุยส์ที่รัก" อายาเมะ (แม่ไซโตะ) ถาม
"มันสุดยอดไปเลย! หนูได้ไปเที่ยวหลายๆ ร้าน และยังได้กินอาหารอร่อยๆ อีกด้วย!" หลุยส์ตอบกลับด้วยความตื่นเต้น
"ก็จริงนะ, เธอเกือบจะใช้เวทย์มนตร์ของเธอไปแล้วด้วยซ้ำ" ไซโตะพูด
"อะไรนะ! อย่างที่ฉันพูดมันไม่ใช้ใช่ความผิดฉันนะ! ไซโตะ... เธออยากจะให้ฉันเฆี่ยนเธออีกครั้งใช่ไหม!?" หลุยส์แผดเสียง
"ม-ไม่นะ.... ขอโทษ ได้โปรดอภัยให้ผมด้วยเจ้านาย..." ไซโตะตอบกลับอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เอาแขนบังหน้าเพื่อเตรียมรับมือ
พ่อและแม่ของไซโตะต่างหัวเราะที่สายตาของไซโตะและหลุยส์

"โอ้ จริงด้วย! หนูอยากจะถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้" จู่ๆ หลุยส์ก็พูดขึ้นมา เรียกความสนใจพ่อแม่ของไซโตะ "ถ้าคุณเป็นจอมเวทย์แห่งความว่างเปล่า ทำไมไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย มันดูเหมือนเป็นเรื่องใหม่เมื่อหนูพบว่าตัวเองเป็นจอมเวทย์แห่งความว่างเปล่า และก็ ผู้คนต่างๆ คงจะรู้เกี่ยวกับ Grandalf ใช่ไหม?"
"ฉัน... ฉันคิดว่านี่คือสิ่งที่พวกเขาทำ" อายาเมะตอบกลับ "ครอบครัวของฉันคงจะโมโหมากหลังจากที่ฉันหนีออกจากบ้านไป หลังจากนั้นก็ลบความทรงจำเกี่ยวกับฉันของทุกคนที่รู้จักฉัน ดังนั้นมันก็จะกลายเป็นว่าฉันไม่เคยมีตัวตน แม้ว่าฉันจะรู้จักแม่ของเธอ (หลุยส์) แต่แม่ของเธอคงไม่รู้จักฉันหรอกนะ"
"ซึ่งรวมไปถึงความทรงจำของเธอส่วนที่เป็นการมีตัวตนของจอมเวทย์แห่งความว่างเปล่าและ grandalf อีกด้วย" คิชิโร่ (พ่อไซโตะ) พูดอย่างเศร้าใจและมองไปทางอื่น
"และดูจากที่คุณพูดมา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ สินะ" อายาเมะพูด
"แต่ว่า.... คุณรู้ได้ไงว่าพวกเขาจะทำอย่างนั้น?" ไซโตะถาม
"น้องชายของฉัน.... เขาทำบางสิ่งบางอย่างที่สร้างความอับอายให้แก่ครอบครัวแล้วถูกจองจำในคุก พวกเขาลบความทรงจำของน้องชายฉัน แต่พลังคาถาเวทย์นั้นอ่อนลงเมื่อฉันออกจาก Halkeginia ฉันเลยยังจำเขาได้ แต่ว่าความทรงจำของน้องชายฉันมันเลือนลางมากจนกระทั่งแม่แต่ชื่อยังนึกไม่ออก" แม่ของไซโตะตอบกลับ

"โอ๊ะ... หนูเข้าใจแล้ว... ถ้างั้นคุณพยายามมาด้วยกันจนถึงตอนนี้ได้ยังไงกันล่ะคะ?" หลุยส์ถาม
"ฉันช่วยทำงานบ้านให้นะ เพื่อที่เขาจะได้มุ่งมั่นในการทำงานนะสิ!" แม่ไซโตะตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
" (หิหิ) มันช่วยได้มากเลยล่ะ ถ้าเธอไม่อยู่นี้ ที่นี้คงไม่เรียกว่า "บ้าน" ซะด้วยซ้ำ พูดถึงงานแล้ว ไซโตะ ลูกหางานได้หรือยัง?" พ่อไซโตะถาม
"ไม่นะ! ผมลืมมันไปซะสนิทเลย! ผมจะไปหางานวันพรุ่งนี้ ไปด้วยกันกับหลุยส์น่ะครับ" ไซโตะตอบ
"ฉันเหรอ!? แต่ฉันยังเป็นชนชั้นสูงอยู่นะ" หลุยส์พูด
"หลุยส์ที่รัก ชีวิตของเธอบนโลกมันต่างกันนะ เธออาจจะรวยที่ Halkginia แต่ที่นี้ ฉันตระหนักว่าพวกเราจนและเราทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้" อายาเมะพูด
"อืม... ตกละค่ะ หนูจะไปหางานกับไซโตะ" หลุยส์พูด

เช้าวันรุ่งขึ้น ไซโตะและหลุยส์พยายามหางานที่เหมาะกับทั้งสองคน ในขณะที่หลุยส์มีความสุขกัยทัศนียภาพ มีครั้งนึงที่พวกเขาไปทำงานที่ภัตตาหาร โดยที่ไซโตะเป็นพ่อครัว ส่วนหลุยส์เป็นเด็กเสริฟ แต่มันก็ไม่ราบรื่นนัก... หลุยส์ไปโกรธลูกค้าคนนึงที่จู้จี้มากและบ่นในทุกๆ อย่าง เธอเลยเอาคฑาออกมาแล้วพูดว่า "Explosion!" เพียงเวลาผ่านไปนิดเดียว ไซโตะวิ่งออกมาจากห้องครัวเพื่อไปหยุดหลุยส์เพราะเขาได้ยินเสียงดังมาจากห้องรับประทานอาหาร หลังจากเหตุการณ์นั้น หัวหน้าร้านได้ไล่ทั้งสองคนออกเพราะไปทำให้ลูกค้าโกรธ จากนั้นพวกเขาก็มองหาแล้วมองหาอีก แต่ก็หางานที่เหมาะสมไม่ได้ จากนั้นเวลาได้ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่ทั้งสองคนจะรู้ตัวด้วยซ้ำ ถึงกระนั้นแล้วพวกเขาก็ยังหางานไม่ได้เลย

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ก็มีการประชุมครอบครัวเกิดขึ้น พ่อของไซโตะคิดว่าจะให้หลุยส์เป็นแม่บ้าน มาช่วยงานบ้านกับแม่ของไซโตะด้วยกัน ในเมื่อหลุยส์นั้นเคยเป็นชนชั้นสูงมาก่อนและเธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย และคิดว่าไซโตะควรจะเป็นช่างเทคนิคเพราะความสนใจในเทคโนโลยีของไซโตะตั้งแต่เด็ก

"หนู?! ทำงานบ้าน!? แต่หนูไม่เคยทำงานบ้านในชีวิตมาก่อนเลยนะ!" หลุยส์พูด
"หลุยส์ที่รัก ฉันรู้ว่าเธอเป็นชนชั้นสูง แต่... ขอพูดอะไรบางอย่างนะ ฉันก็เป็นชนชั้นสูงเหมือนกัน แต่ดูตอนนี้สิ ฉันทำเองทุกอย่างหมดเลยไม่ใช่หรือ มันเป็นความรับผิดชอบของคนเป็นแม่และภรรยา ในฐานะภรรยา มันเป็นงานของเราที่จะต้องทำบ้านให้สะอาดในขณะที่สามีของเราทำงานเพื่อความอยู่รอด" อายาเมะพูดกลับ
"แต่ว่า คุณก็สามารถใช้เวทย์มนตร์ได้นิ! ทำไมคุณไม่ใช้มันละ?" หลุยส์สงสัย
"พวกเราอยู่บนโลก ดังนั้นเราจึงต้องไม่พึ่งพาเวทย์มนตร์มากนัก เราต้องพึ่งพามือเราแทน เธอควรจะหัดหยุดใช้เวทย์มนตร์ได้แล้ว ยกเว้นบางครั้ง" อายาเมะอธิบาย
"บางครั้ง?" หลุยส์ถาม
"อย่างเช่นในกรณีฉุกเฉินหรือมีอันตรายน่ะ" อายาเมะตอบ
"หึม... มันก็จริงนะคุณแม่ ในเมื่อหนูอยู่บนโลกแล้ว หนูควรจะหยุดพึ่งพาเวทย์มนตร์ได้แล้ว" หลุยส์พูด "ไซโตะ ฉันจะใช้คำแนะนำของคุณแม่และเป็นแม่บ้านให้ดู!"
"ดีจังเลย! ฉันจะสอนทุกอย่างที่เธอควรจะรู้เอง! เราจะเริ่มกันพรุ่งนี้นะ!" แม่ไซโตะพูด
"นั่นมันเยี่ยมไปเลย หลุยส์" ไซโตะพูดพร้อมรอยยิ้ม
"อ๊ะ จริงด้วยไซโตะ ช่างเทคนิคนี่มันคืออะไรเหรอ ใน Halkeginia มันไม่มีงานแบบนั้น่ะ... ห-หรือว่ามันจะเป็นอาวุธแอบส่องผู้หญิง?!" หลุยส์ถามไซโตะ
"ไม่ใช่อยู่แล้ว! ช่างเทคนิคมันเกี่ยวกับเทคโนโลยี ยกตัวอย่างก็เช่น โทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอ- ไม่นะ!"
"มีอะไรผิดปกติเหรอ ไซโตะ?" แม่ไซโตะถาม
"โน๊ตบุ๊คของผม! มันร่วงลงบนถนนเมื่อตอนที่ผมถูกดูดผ่านช่องมิติมายัง Halkeginia!"* ไซโตะอุทาน
(*เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในอนิเมแต่ไม่ใช่ในนิยายนะครับ)
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพ่อจะซื้อใหม่ให้เอง เอาเป็น iPad แทนคอมพิวเตอร์ไหมล่ะครั้งนี้?" พ่อไซโตะถาม
"จริงดิ?! เยี่ยมไปเลย! ขอบคุณมากครับพ่อ!" ไซโตะตอบกลับ แล้วยิ่งทำให้หลุยส์งงหนักกว่าเดิม "เอาล่ะ กลับมาที่การอธิบายกันต่อ คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือไฟฟ้าที่ดีไซน์เพื่อรับข้อมูล ทำการคำนวนและดำเนินการต่างๆ ที่ความเร็วสูง และโชว์ผลลัพธ์จากการดำเนินการ เช่นเกมหรืออินเตอร์เน็ต" ไซโตะพูดในขณะที่หลุยส์ที่ยังสับสนเกาหัวอยู่
"ไซโตะ ตอนนี้ลูกพูดเหมือนคอมพิวเตอร์เลย" คิชิโร่หยอกเล่นๆ
" (อิหิ) ขอโทษ ขอโทษ ก็... คอมพิวเตอร์คือเครื่องมือที่วางวิธีการให้ได้และใช้ทำได้หลายๆ อย่าง เช่นใช้แอพพลิเคชั่นหรือท่องอินเตอร์เน็ต อินเตอร์เน็ตคือที่ที่เราสามารถเข้าถึงเว็บไซต์ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ให้ข้อมูลและอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้หรือสิ่งอื่นๆ ฉันสามารถโชว์ตัวอย่างได้ถ้าเธอต้องการ สำหรับฉัน ส่วนที่ดีที่สุดในการมีคอมพิวเตอร์ก็คือเกม! ฉันสามารถสอนเธอเล่นเกมและใช้คอมพิวเตอร์ได้ ฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องชอบมันแน่" ไซโตะพูด
หลุยส์มองที่ไซโตะและคิดว่า.... "ก็นะ ในเมื่อตอนนี้ฉันอยู่ที่โลกแล้ว ฉันควรจะรู้เกี่ยวกับสิ่งของบนโลกบ้าง"

"ก็ได้นะ ทำไม่จะไม่สนล่ะ" หลุยส์ตอบ
"งั้นก็ อยากเป็นช่างเทคนิคใช่ไหม ไซโตะ?" คิชิโร่ถาม
"โอเคครับ!" ไซโตะตอบกลับ
"ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้นะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์นะทุกคน!" แม่ของไซโตะพูดในขณะที่ขึ้นไปนอนที่ห้องของเธอ ตามด้วยพ่อของไซโตะจากนั้นก็ไซโตะกับหลุยส์
"โอยาซึมิ!"* ทุกคนพูดขณะที่เข้าห้องของตนเอง
(*โอยาซึมิ หรือคำเต็ม โอยาซึมินาไซ หมายถึง ราตรีสวัสดิ์ ในภาษาญี่ปุ่นนั่นเองครับ แต่จะใช้กับคนในบ้านที่รู้จักกัน)

ต้องขอตัดไว้แค่นี้ก่อนละครับ พื้นที่มันไม่พอจริงๆ ถ้าแปลผิดพลาดตรงไหนก็ทักมาได้นะครับ เดี๋ยวต่อกันกระทู้หน้าครับ ^^