จากความฮา เริ่มดำเนินไปสู่ความดราม่า
กระทู้นี้อาจจะมีเนื้อหาจิ้นวายบ้างนิดๆหน่อยๆ
ถ้าไม่อยากอ่านอะไรแนวๆนั้น แนะนำว่ากดปิดกระทู้ไปจะดีกว่านะคะ
(รูปเซฟมาจากคุณ โคนัน จุบุจุบุ กระทู้ต่อรูป 18 ค่ะ)
ณ ห้องชมรม โควกำลังเขียนป้ายนับถอยหลังถึงวันแข่งระดับเขต
เพื่อเป็นการสร้างแรงกดดันให้สมาชิกชมรมว่ายน้ำมีความพยายามในการฝึกซ้อมมากขึ้น
หนุ่มๆยืนเม้าท์มอยอยู่ข้างหลัง จนโควตะเพิดให้ไปฝึกซ้อมได้แล้วเฟ้ยยย
เมื่อหนุ่มๆวิ่งออกไป โควก็พบหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งซุกอยู่ใต้พรม
ที่ริมสระน้ำ นางิสะโชว์เสื้อวอร์มตัวใหม่ของชมรม
เพราะเรย์ไม่ยอมให้ใส่มาสคอตอิวาโทบิในเสื้อวอร์ม ก็เลยต้องเอาไปใส่ที่อื่นแทน
มาโคโตะทบทวนว่า ตอนลงแข่งระดับเขต ตนจะว่ายกรรเชียงประเภท 100 และ 200 เมตร
นางิสะว่ายท่ากบ ฮารุว่ายฟรีสไตล์ ส่วนเรย์ว่ายท่าผีเสื้อ(ฮีว่ายเป็นอยู่ท่าเดียวค่ะคุณขา)
นางิสะถามว่า ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็แยกกันฝึกตามโปรแกรมของแต่ละคนใช่มั้ย
มาโคโตะตอบว่า ก็ขึ้นอยู่กับการซ้อมว่ายผลัด...(เมื่อพูดถึงว่ายผลัดฮารุกะเบือนหน้าหนี)....แต่ตอนนี้เรายังไม่พูดถึงเรื่องนั้นแล้วกัน
โควเอาโปรแกรมการฝึกที่เจอในห้องมาให้ดู เป็นของสิบกว่าปีก่อนสมัยที่อิวาโทบิยังมีชมรมว่ายน้ำอยู่
เป็นโปรแกรมฝึกว่ายน้ำในทะเลไปตามเกาะต่างๆ ซึ่งจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายได้เป็นอย่างดี
เมื่อพูดถึงทะเล มาโคโตะมีท่าทีลังเลเล็กน้อยจนฮารุสังเกตได้
นางิสะเริ่มรู้สึกว่าน่าสนุก โควเลยถามความเห็นประธานชมรมมาโคโตะว่าโอเครึเปล่า
มาโคโตะยิ้มๆ บอกว่าถ้าการเข้าค่ายจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้สมาชิกชมรมได้ ก็โอเค
ทั้งหมดชวนกันไปถามอาจารย์อามะจัง แต่อาจารย์บอกมาว่า ตอนนี้ไม่มีงบชมรมหรอกนะ
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน นางิสะเปรยๆว่าสงสัยต้องหางานพิเศษทำ แต่แผนก็ล่มเพราะไม่มีเวลามากขนาดนั้น
มาโคโตะเลยบอกว่า จะลองหาทางเข้าค่ายแบบที่ไม่ต้องใช้เงินดู
มาโคโตะกลับไปที่บ้านเพื่อรื้ออุปกรณ์ตั้งแคมป์ออกมา
(เด็กๆน่ารัก มาโคโตะก็น่าร้ากกกก)
ระหว่างนั้น เรย์หันไปเห็นหลุมศพเล็กๆในสวน
ฮารุบอกว่าเป็นหลุมศพของปลาทองที่มาโคโตะเคยเลี้ยงไว้
นางิสะและเรย์เลยทำความเคารพหลุมศพเล็กน้อย (แปะรูปเพื่อการอวยอย่างเท่าเทียม อาห์)
แล้วก็ย้ายมาเตรียมการกันที่บ้านฮารุ จนฮารุค้อนเล็กน้อยว่าทำไมต้องเป็นบ้านตูอีกแล้วฟะ
แต่นางิสะก็หาได้แคร์ไม่ เพราะว่าที่บ้านฮารุจังน่ะมีห้องว่างเยอะนี่นา
ทีนี้ก็เหลือแค่ต้องหาเรือที่จะเดินทางไปเกาะในทะเลได้
มาโคโตะนึกได้ว่ายังมีคนว่างให้ขอความช่วยเหลืออีกคนนึง
โค้ชที่โดนเรียกมาด้วยพิซซ่ากล่องเดียวบ่นอุบอิบ บอกว่ามีแต่เรือตกหมึกลำเก่าของที่บ้าน
สุดท้ายก็ยอมช่วยให้ แต่ได้แค่ไปรับ-ไปส่งแค่นั้นนะ
โคว : ขอบคุณมาก รับนี่ไปเลยค่ะ!
โค้ช : ไม่เอาว้อยยยย
ตกเย็น มาโคโตะและฮารุเดินไปส่งคนอื่นๆที่สถานีรถไฟอิวาโทบิ
เมื่อคนอื่นแยกย้ายกันไปหมดแล้วทั้งสองคนจึงชวนกันเดินกลับบ้าน
มาโคโตะเริงร่า บอกว่าทีนี้ก็เหลือแค่ขออนุญาตอาจารย์อย่างเดียวแล้วสินะ
อ้อ แล้วก็ต้องดูแลเรย์ดีๆด้วย เพราะเรย์ยังว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง
ฮารุฟังมาโคโตะพูดอยู่สักพักแล้วหยุดเดิน จนมาโคโตะถามว่ามีอะไร?
ฮารุ : นายน่ะ ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?
มาโคโตะ : เอ๊ะ?
ฮารุ : ...ทะเล.......
ภาพขาวดำย้อนไปยังสมัยเด็กๆ
เผยให้เห็นความบ้าคลั่งของทะเล และขบวนงานศพที่เคลื่อนผ่านหน้าเด็กน้อยสองคน
มาโคโตะยิ้มน้อยๆ บอกว่าฉันไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วละเนอะ
ฮารุหลับตาลงสักพัก แล้วทั้งสองคนก็ออกเดินต่อเพื่อกลับบ้าน
[มีต่อ]
[Free!] กระทู้สาวๆเม้ามอย + spoil ตอน 5 ค่ะ
กระทู้นี้อาจจะมีเนื้อหาจิ้นวายบ้างนิดๆหน่อยๆ
ถ้าไม่อยากอ่านอะไรแนวๆนั้น แนะนำว่ากดปิดกระทู้ไปจะดีกว่านะคะ
(รูปเซฟมาจากคุณ โคนัน จุบุจุบุ กระทู้ต่อรูป 18 ค่ะ)
ณ ห้องชมรม โควกำลังเขียนป้ายนับถอยหลังถึงวันแข่งระดับเขต
เพื่อเป็นการสร้างแรงกดดันให้สมาชิกชมรมว่ายน้ำมีความพยายามในการฝึกซ้อมมากขึ้น
หนุ่มๆยืนเม้าท์มอยอยู่ข้างหลัง จนโควตะเพิดให้ไปฝึกซ้อมได้แล้วเฟ้ยยย
เมื่อหนุ่มๆวิ่งออกไป โควก็พบหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งซุกอยู่ใต้พรม
ที่ริมสระน้ำ นางิสะโชว์เสื้อวอร์มตัวใหม่ของชมรม
เพราะเรย์ไม่ยอมให้ใส่มาสคอตอิวาโทบิในเสื้อวอร์ม ก็เลยต้องเอาไปใส่ที่อื่นแทน
มาโคโตะทบทวนว่า ตอนลงแข่งระดับเขต ตนจะว่ายกรรเชียงประเภท 100 และ 200 เมตร
นางิสะว่ายท่ากบ ฮารุว่ายฟรีสไตล์ ส่วนเรย์ว่ายท่าผีเสื้อ(ฮีว่ายเป็นอยู่ท่าเดียวค่ะคุณขา)
นางิสะถามว่า ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็แยกกันฝึกตามโปรแกรมของแต่ละคนใช่มั้ย
มาโคโตะตอบว่า ก็ขึ้นอยู่กับการซ้อมว่ายผลัด...(เมื่อพูดถึงว่ายผลัดฮารุกะเบือนหน้าหนี)....แต่ตอนนี้เรายังไม่พูดถึงเรื่องนั้นแล้วกัน
โควเอาโปรแกรมการฝึกที่เจอในห้องมาให้ดู เป็นของสิบกว่าปีก่อนสมัยที่อิวาโทบิยังมีชมรมว่ายน้ำอยู่
เป็นโปรแกรมฝึกว่ายน้ำในทะเลไปตามเกาะต่างๆ ซึ่งจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายได้เป็นอย่างดี
เมื่อพูดถึงทะเล มาโคโตะมีท่าทีลังเลเล็กน้อยจนฮารุสังเกตได้
นางิสะเริ่มรู้สึกว่าน่าสนุก โควเลยถามความเห็นประธานชมรมมาโคโตะว่าโอเครึเปล่า
มาโคโตะยิ้มๆ บอกว่าถ้าการเข้าค่ายจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้สมาชิกชมรมได้ ก็โอเค
ทั้งหมดชวนกันไปถามอาจารย์อามะจัง แต่อาจารย์บอกมาว่า ตอนนี้ไม่มีงบชมรมหรอกนะ
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน นางิสะเปรยๆว่าสงสัยต้องหางานพิเศษทำ แต่แผนก็ล่มเพราะไม่มีเวลามากขนาดนั้น
มาโคโตะเลยบอกว่า จะลองหาทางเข้าค่ายแบบที่ไม่ต้องใช้เงินดู
มาโคโตะกลับไปที่บ้านเพื่อรื้ออุปกรณ์ตั้งแคมป์ออกมา
(เด็กๆน่ารัก มาโคโตะก็น่าร้ากกกก)
ระหว่างนั้น เรย์หันไปเห็นหลุมศพเล็กๆในสวน
ฮารุบอกว่าเป็นหลุมศพของปลาทองที่มาโคโตะเคยเลี้ยงไว้
นางิสะและเรย์เลยทำความเคารพหลุมศพเล็กน้อย (แปะรูปเพื่อการอวยอย่างเท่าเทียม อาห์)
แล้วก็ย้ายมาเตรียมการกันที่บ้านฮารุ จนฮารุค้อนเล็กน้อยว่าทำไมต้องเป็นบ้านตูอีกแล้วฟะ
แต่นางิสะก็หาได้แคร์ไม่ เพราะว่าที่บ้านฮารุจังน่ะมีห้องว่างเยอะนี่นา
ทีนี้ก็เหลือแค่ต้องหาเรือที่จะเดินทางไปเกาะในทะเลได้
มาโคโตะนึกได้ว่ายังมีคนว่างให้ขอความช่วยเหลืออีกคนนึง
โค้ชที่โดนเรียกมาด้วยพิซซ่ากล่องเดียวบ่นอุบอิบ บอกว่ามีแต่เรือตกหมึกลำเก่าของที่บ้าน
สุดท้ายก็ยอมช่วยให้ แต่ได้แค่ไปรับ-ไปส่งแค่นั้นนะ
โคว : ขอบคุณมาก รับนี่ไปเลยค่ะ!
โค้ช : ไม่เอาว้อยยยย
ตกเย็น มาโคโตะและฮารุเดินไปส่งคนอื่นๆที่สถานีรถไฟอิวาโทบิ
เมื่อคนอื่นแยกย้ายกันไปหมดแล้วทั้งสองคนจึงชวนกันเดินกลับบ้าน
มาโคโตะเริงร่า บอกว่าทีนี้ก็เหลือแค่ขออนุญาตอาจารย์อย่างเดียวแล้วสินะ
อ้อ แล้วก็ต้องดูแลเรย์ดีๆด้วย เพราะเรย์ยังว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง
ฮารุฟังมาโคโตะพูดอยู่สักพักแล้วหยุดเดิน จนมาโคโตะถามว่ามีอะไร?
ฮารุ : นายน่ะ ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?
มาโคโตะ : เอ๊ะ?
ฮารุ : ...ทะเล.......
ภาพขาวดำย้อนไปยังสมัยเด็กๆ
เผยให้เห็นความบ้าคลั่งของทะเล และขบวนงานศพที่เคลื่อนผ่านหน้าเด็กน้อยสองคน
มาโคโตะยิ้มน้อยๆ บอกว่าฉันไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วละเนอะ
ฮารุหลับตาลงสักพัก แล้วทั้งสองคนก็ออกเดินต่อเพื่อกลับบ้าน
[มีต่อ]