ต้นฉบับบทนี้ : https://www.fanfiction.net/s/9853519/3/Zero-No-Tsukaima-Season-5


ไซโตะตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นของเบคอน แฮม และใข่ กลิ่นของมันทำให้เขาหิวมากถึงขนาดเดินไปยังห้องครัวในสภาพหลับๆ ตื่นๆ เลย หลุยส์ที่กำลังปาดเหงื่อบนหน้าผาก ก็ส่งสายตาเป็นการทักทาย
"หลุยส์!" ไซโตะอุทาน
"อรุณสวัสดิ์ ไซโตะ" หลุยส์พูดด้วยรอยยิ้ม
"ฉันให้เธอลองทำดูด้วยตัวเองน่ะ และดูเหมือนว่าเธอทำได้ยอดเยี่ยมซะด้วย" อายาเมะพูด
"หลุยส์... เธอคงจะเหนื่อยสินะ..." ไซโตะเดินเข้าไปหาเธอแล้วใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดเหงื่อเธอให้
"เอ๊ะ? เธอเป็นคนทำอาหารเหรอ? ว้าว! กลิ่นหอมจังเลยนะ หลุยส์" คิชิโร่พูดไปขยี้ตาไป
"ขอบคุณนะ... แต่พวกคุณชมหนูมากเกินไปแล้ว..." หลุยส์เขิน
ทั้งสี่คนได้จัดเตรียมโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วก็เริ่มทานอาหารทันที

"พ่อครับ แม่ครับ ผมเพิ่งจะเห็นบนเฟสบุ๊คว่าเพื่อนบ้านเราตรงข้ามถนนมีตั๋วไปดีสนีย์แลนด์เหลือมาแล้วเอามาขายครึ่งราคาน่ะครับ! คิดว่าเราจะซื้อตั๋วแล้วพาหลุยส์ไปที่นั่นได้ไหม?" ไซโตะถาม
"อืม... ได้สิ ทำไมจะไม่เอาล่ะ" อายาเมะและคิชิโร่ตอบกลับ
"เอิ่ม... ดีสนีย์แลนด์คืออะไรเหรอ และก็ เฟส.... อะไรนะ ไซโตะ?" หลุยส์สับสน
"ดีสนีย์แลนด์คือสถานที่ที่เต็มไปด้วยเหล่าคอสเพลย์และเครื่องเล่นต่างๆ มันเป็นสถานที่ที่น่าสนุกและฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องชอบมันแน่
หลุยส์นั้นสงสัยว่าดีสนีย์แลนด์นั้นจะเป็นสถานที่แบบไหน เป็นที่ที่ผู้หญิงใส่ชุดว่ายน้ำลามกหรือเปล่า? คำว่า "คอสเพลย์" หมายถึงอะไร? แต่ว่าเธอก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะอยากจะกินอาหารที่เธอทำซะมากกว่า เธอตัดสินใจนึกถึงเฟสบุ๊คและเรื่องอื่นๆ (ที่เธอสับสน) ในภายหลัง เพราะว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยเมื่อไซโตะพูดถึงเรื่องนั้น
หลังจากทานอาหารที่แสนวิเศษ อายาเมะและคิชิโร่ตัดสินใจเดินข้ามถนนไปซื้อตั๋วจากเพื่อนบ้าน ไม่แน่อาจจะพูดทักทายกันด้วย ปล่อยให้หลุยส์กับไซโตะอยู่บ้านกันสองคน

"นะ-นายทำอะไรน่ะ!" หลุยส์ถามในขณะที่เขินอยู่
"ก็ ฉันสัญญากับเธอว่าฉันจะสอนวิธีการเล่นเกมและการใช้ iPad เมื่อวานนี้ แต่เธอเหนื่อยจากการทำงานบ้านมามากจนหลับไปและฉันไม่อยากปลุกเธอน่ะ และก็อาจจะโชว์เธอว่าเฟสบุ๊คคืออะไร ฉะนั้นฉันจะสอนเธอตอนนี้แหละในเมื่อพวกเราก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว" ไซโตะตอบหลุยส์ในขณะที่เขาหยิบ iPad ที่พ่อซื้อมาให้หลังจากคอมพิวเตอร์ของเขาหล่นหายบนถนนไป
หลุยส์นึกถึงคำว่า "เกม" และเริ่มสงสัยว่า.... มันเป็นเกมประเภทไหน....? อย่าบอกฉันนะว่า.... มันเป็นเกมที่ต้องมีผู้หญิงและชุดว่ายน้ำ?!
"ไซโตะ..." หลุยส์พูดอย่างโมโห ก่อนที่จะใช้แส้ฟาดไซโตะไม่ยั้ง
"โอ๊ย! นี่เธอทำอย่างนี้ทำไมกันล่ะ!" ไซโตะถามแบบงงๆ
"กะ-ก็เธอจะบอกฉันว่า คำว่า กะ-เกมเนี่ย มัน กะ-เกี่ยวกับ ผ-ผู้หญิงเปลีอยและชุดลามกไช่ไหม?!" หลุยส์ถามอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่หน้าเธอแดงขึ้น
"ไม่ใช่อยู่แล้ว..." ไซโตะตอบขณะที่กำลังเข้าอินเตอร์เน็ตแล้วสอนหลุยส์วิธีใช้ iPad และวิธีเล่นเกม
ผ่านไปได้ไม่กี่ชั่วโมง สุดท้ายหลุยส์ก็รู้วิธีใช้และเล่น iPad จากนั้นทั้งสองคนตัดสินใจแข่งเกมกัน โดยเกมที่เลือกมีชื่อว่า "Bomb It 2" และแทนที่จะเป็นเกมแบบเล่นคนเดียว ทั้งสองคนทำให้มันกลายเป็นเกมแบบเล่นสองคน
"โอเค มาพนันกัน ถ้าฉันชนะ เธอจะต้องเชื่อฟังคำสั่งฉันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง" ไซโตะท้าหลุยส์
"หึม... งั้นถ้าฉันชนะ นายก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งฉันเหมือนกัน!" หลุยส์รับคำท้า
ทั้งสองคนก็เริ่มเกมขึ้น

ผ่านไปไม่กี่นาที ปรากฎว่าหลุยส์ชนะ
"ไม่นะ เธอจะต้องบังคับให้ฉันทำอะไรงี่เง่าแน่เลย!" ไซโตะกังวลในใจจนเหงื่อออกหน้าผาก
"โอเค ไซโตะ ฉันอยากให้เธอ..."
"ซวยแล้วไง"
"กระโดดเหมือนกระต่าย!"
จากนั้นไซโตะก็เริ่มกระโดด
"ทำท่าเหมือนเจ้าหมาโง่"
ไซโตะไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฟังคำสั่งเธอ จากนั้นเขาจึงนั่งท่าสุนัข แลบลิ้นและเห่า
"ตอนนี้ก็ หมุนตัว! ไปคาบมา!"
"ให้ตายสิ! เธอทรมาณชั้นเหมือนทุกทีเลย!" ไซโตะถอนหายใจ
"เอาล่ะ ตะ-ตอนนี้ก็ หะ-หอมแก้มฉันสิ" หลุยส์สั่งแบบเขินอาย
"ธะ-เธอพูดว่าอะไรนะ?" ไซโตะแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยิน
"มะ-ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ! ฉัน บะ-บอกให้เธอ หะ-หอม กะ-แก้ม ฉะ-ฉัน" หลุยส์ตอบขณะที่หันหน้าไปทางอื่น

ไซโตะถึงกับหน้าแดง แต่เขาก็ยังฟังคำสั่งของหลุยส์ เขาหอมแก้มหลุยส์แล้วมองด้วยสายตาที่อบอุ่น ซึ่งยิ่งทำให้หลุยส์เขินมากขึ้นไปอีก ขนาดที่ว่าเธอรับไม่ไหวแล้ว เธอหลับตาหยิบแส้ออกมาฟาดหน้าของไซโตะเข้าอย่างจัง ทำให้ไซโตะล้มและร้องเสียงดังลั่นโดยมีรอยแส้แดงๆ ที่ทรมาณอยู่บนหน้า
หลุยส์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น...
"พระเจ้าช่วย! ไซโตะ? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ฉันต้องขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ...." เธอขอโทษขณะที่รีบไปหยิบชุดปฐมพยาบาลมา
"โอ๊ย! (หัวเราะ) มันทำให้ฉันนึกได้ว่าไม่ควรจะทำอะไรอ่อนโยนแบบนี้อีกจริงๆ" ไซโตะหัวเราะ
"ไซโตะ!" หลุยส์เขินอีกรอบ
"ฉันก็แค่เล่นสนุกกับเธอเท่านั้นเอง" จากนั้นไซโตะก็หอมหน้าผากหลุยส์ไปครั้งนึง
"ไซโตะ! หลุยส์! พวกเรากลับมาแล้ว!" เสียงของคิชิโร่
"เอ๊ะ พวกเขาไปอยู่ไหนเนี่ย?" อายาเมะสงสัย
"พวกเราอยู่นี่ครับ" ไซโตะตอบ ขณะเดินออกมาจากห้องนั้งเล่นพร้อมหลุยส์
"พวกเราซื้อตั๋วมาแล้ว... คุณพระช่วย! ไซโตะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ? หน้าเธอมีลายแดงแจ๋เลย" อายาเมะถึงกับช็อก
"ก็คือว่า ผมกับหลุยส์เล่นเกมด้วยกันและสนุกไปด้วยกัน สุดท้ายแล้วเธอก็ฟาดผมน่ะครับ (หัวเราะ)" ไซโตะตอบขณะที่เกาหัวอยู่
"หนะ-หนูต้องขอโทษอย่างมากในสิ่งที่ทำกับไซโตะลงไปค่ะ คุณพ่อ คุณแม่" หลุยส์ก้มหน้ารับผิด
พ่อและแม่ของไซโตะต่างมองที่ทั้งสองคน ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
"โอเค งั้นเราไปกันเลยมั้ย?" แม่ไซโตะถาม
"ได้สิ ไปกันเลย!" พ่อไซโตะตอบ
[ห๊ะ พวกเขาไม่โกรธใส่แถมยังหัวเราะอีกเนี่ยนะ?] หลุยส์คิดในใจ
จากนั้นทั้งสี่คนก็เริ่มเก็บของเตรียมตัวเดินทางไปยังดีสนีย์แลนด์ โดยสิ่งที่เอาไปด้วยมีน้ำดื่ม กล้องถ่ายรูป ครีมกันแดดและร่ม
หลังจากเตรียมตัวเสร็จแล้ว พวกเขาก็เรียกแท็กซี่ไปดีสนีย์แลนด์ ระหว่างทางหลุยส์นั้นประทับใจกับทัศนียภาพของเมืองโตเกียว

จากนั้นไม่นานก็มาถึงดิสนีย์แลนด์ หลุยส์ถึงกับประหลาดใจกับภาพลักษณ์ของสถานที่ ที่นั่นมีทางเข้าที่ตั้งตระง่านอยู่ ทำให้หลุยส์ตื่นเต้นมากๆ ที่จะเข้าไป ข้างในนั้น เธอได้เห็นสิ่งก่อสร้างที่วิเศษมากมาย เช่นสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือนปราสาท รางเหล็กที่ทาด้วยสีต่างๆ ที่ไซโตะเรียกว่า "รถไฟเหาะ" นอกจากนี้ยังมีเครื่องเล่นน้ำต่างๆ สถานที่นี้มันดูแพรวพราวไปหมด ในสายตาของเธอ
"ว้าว..." หลุยส์เซอร์ไพรส์กับพื้นที่รอบๆ ข้างเธอ
"เป็นยังไงบ้าง หลุยส์ เธอชอบที่นี่หรือเปล่า?" ไซโตะถาม
"ฉัน... ฉันชอบมากเลยหล่ะ! ฉันอยากจะไปเล่นเครื่องเล่นทุกอันเลย!" หลุยส์ยิ้มแย้มตอบกลับ
"จริงดิ? ถ้างั้นก็ไปกันเลยเถอะ พ่อครับ แม่ครับ ไว้พวกเราติดต่อกันทางโทรศัพท์นะ ไปก่อนละครับ!" ไซโตะวิ่งจากไป
ทั้งสองคนไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ มากมายและสนุกกับความตื่นเต้นมาก โดยการที่หลุยส์จะหมอบตัวทุกครั้งที่เครื่องเล่น (ในที่นี้คือรถไฟเหาะ) ใกล้ถึงจุดยอด แล้วเมื่อเครื่องเล่นดิ่งลงมา เธอจะกอดไซโตะแน่นๆ พร้อมกับกรีดร้องดังมากทำให้ไซโตะยิ้ม สำหรับไซโตะช่วงเวลานั้นเธอดูน่ารักมาก และเมื่อเห็นเธอสนุกกับมันมากยิ่งทำให้ไซโตะมีความสุขยิ่งขึ้นไปอีก อย่างไรก็ตาม หลุยส์อยากจะตื่นเต้นให้มากกว่านี้ ดังนั้นทั้งสองคนเลยเล่นเครื่องเล่นที่เรียกว่า Space Mountain ไซโตะได้เตือนเธอแล้วว่ามันเป็นเครื่องเล่นที่น่ากลัวมากๆ แต่หลุยส์ก็ตัตสินใจที่จะเข้าไปเล่นอยู่ดี (โดยการลากไซโตะเข้าไปด้วย) หลุยส์เข้าไปเล่นเพียงครั้งเดียวก็ไม่อยากจะกลับไปเล่นอีกเป็นครั้งที่สอง เนื่องจากเครื่องเล่นจะหมุนไปเรื่อยๆ ทำให้เธอมึนหัวจนอาเจียนออกมาเลยทีเดียว

หลังจากหลุยส์กับไซโตะไปเล่นเครื่องเล่นเพิ่มอีกนิดหน่อย ทั้งสองคนนัดพบกับพ่อแม่ของไซโตะเพื่อทานอาหารเที่ยง โดยไปทานกันที่ร้านอาหารที่ไซโตะเรียกว่า แมคโดนัลด์ การกินอาหารหนนี้เป็นครั้งแรกที่หลุยส์ได้กินไอศกรีม ซึ่งหลังจากกินเธอก็เกิดอาการเย็นขึ้นสมองเพราะว่าเธอตักคำใหญ่เกินไป จากนั้นเธอก็ดื่มน้ำรสต่างๆ ที่เธอไม่เคยลอง แต่เธอดื่มมากเกินไปจนเย็นขึ้นสมองอีกครั้ง ไซโตะและพ่อแม่ของเขาต่างหัวเราะในความเซ่อซ่าของหลุยส์และมีความสุขมาก แม้กระทั้งหลุยส์เอง
หลังจากสนุกกันในดีสนีย์แลนด์มาหลายชั่วโมง เวลาผ่านไปถึงช่วงอาทิตย์ตกดินแล้ว

"พระอาทิตย์ตกดินแล้ว! ดีเลย! มานี่สิ หลุยส์!" ไซโตะจับมือหลุยส์พาออกจากร้านอาหารที่เข้าไปทานอาหารค่ำ ปล่อยให้พ่อและแม่ของไซโตะทานอาหารอยู่ในร้าน
"หลุยส์ ตอนนี้คงจะมีคนแต่งชุดคอสเพลย์แล้ว เป็นตัวละครการ์ตูนอย่าง ปีเตอร์แพน ซินเดอร์เรลล่า สโนว์ไวท์ และตัวละครอื่นๆ อีกมากมาย และในช่วงสุดท้าย ก็จะมีการจุดดอกไม้ไฟด้วยล่ะ!" ไซโตะบอกกับหลุยส์ขณะที่ยืนอยู่ที่สิ่งก่อสร้างรูปทรงปราสาทที่หลุยส์เห็นก่อนหน้านี้
หลุยส์สงสัยว่าปีเตอร์แพน ซินเดอร์เรลล่า สโนว์ไวท์ จะเป็นตัวละครแบบไหนกัน
"นี่ไงล่ะ พวกเขามากันแล้ว!" ไซโตะตื่นเต้น
จากนั้นก็มีตัวละครต่างๆ ออกมาร้องเล่นเต้นรำ ผู้ชมต่างหยิบกล้องมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึก รวมถึงไซโตะ
"ว้าว นี่มันเท่มากๆ เลย!" หลุยส์กล่าว
หลังจากนั้นก็มีการจุดดอกไม้ไฟขึ้นมา
หลุยส์ถึงกับตะลึงเพราะว่าเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพลุ จากนั้นไซโตะก็มาถ่ายรูปร่วมกับหลุยส์
วันนี้เป็นวันที่สนุกที่สุดสำหรับหลุยส์แล้ว เนื่องจากเธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน หลังจากชมดอกไม้ไฟเสร็จ ทุกคนรวมถึงหลุยส์ ไซโตะและครอบครัวของเขาก็กลับบ้าน
"ขอบคุณนะไซโตะ สำหรับทุกอย่างเลย" หลุยส์ยิ้ม
"ไม่เป็นไร" ไซโตะตอบกลับแล้วหอมหน้าผากหลุยส์
"นี่ ไซโตะ นายช่วยเล่าเกี่ยวกับเรื่องราวของซินเดอร์เรลล่าจะได้ไหม ฉันสนใจมากเลย" หลุยส์ถาม
"แน่นอน! ฉันจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับนิทานต่างๆ ให้ฟังเอง.... หลังจากฉันอาบน้ำอ่ะนะ! ไปก่อนล่ะ หลุยส์!" ไซโตะวิ่งออกไป
"จ๊ะ" หลุยส์ยิ้ม
หลุยส์ดีใจที่ได้แต่งงานกับไซโตะ สนุกไปด้วยกัน และหวังว่ามันจะคงเป็นอย่างนี้ต่อไป

- โน๊ตจากผู้แต่ง - เตรียมตัวกับ "เซอร์ไพรส์อันยิ่งใหญ่" ในบทหน้าได้เลยครับ หวังว่าคุณผู้อ่านจะชอบนะ


ต้องขอโทษที่แปลบทนี้นานไปหน่อยครับ พอดีไม่ค่อยมีเวลา ไว้เจอกันในบทที่ 4 : เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ครับ