โรคซึมเศร้า...เท่าที่ไหว # ตอนที่ 2

วันนี้ตื่นมาน่าจะต้องเป็นวันที่ดีมากๆด้วยซ้า แต่ทำไม ?

เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าโดยที่เราไปหาหมอและทานยาอยู่
      แต่เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราป่วย
กลัวท่านจะเป็นกังวลในอาการเรา
แม่เป็นคนที่รักเรามาก
เข้าใจในทุกอย่างที่เป็นเรา
ให้กำลังใจเราเสมอไม่ว่าเราจะเจออุปสรรคอะไร
    แต่เราไม่บอกแม่ว่าเราป่วย
เพราะเรารู้ว่าแม่เป็นคนที่วิตกกังวลทุกอย่างเกี่ยวกับลูก
หากเราไม่สบายหรือมีปัญหาอะไรในชีวิต
คนที่ทุกข์กว่าเราคือแม่เราเสมอ
แม่จะเก็บไปคิดมาก มากกว่าเราสิบเท่า
เรารักแม่ สงสารแม่ ไม่อยากให้ท่านเป็นกังวล
ขอเก็บความเศร้าไว้ที่เราก็พอ
     ช่วงนี้เราไม่ค่อยโทรหาแม่
ไม่ค่อยได้กลับบ้าน
เพราะเราเหนื่อยที่จะต้อง
พยายามแสดงออกว่าเราปกติ
     วันนี้โทรไปหาแม่
ก็คุยกันเหมือนปกติทุกวัน
ปกติเราจะเล่าทุกเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟัง
แต่เราไม่กล้าบอกเรื่องที่เราป่วย
ความป่วยทำให้เกิดช่องว่างระหว่างเรากับแม่
ทำให้เราไม่ใช่ลูกคนเดิมของแม่
เราพยายามเล่าแต่เรื่องดีๆให้ท่านฟัง
บอกว่าเราสบายดีทุกครั้ง...
แต่พอวางสายลง
เราน้ำตาไหล
รู้สึกคิดถึงแม่....
รู้สึกอยากให้เล่าให้แม่ฟัง..
รู้สึกอยากให้แม่ให้กำลังใจ...

                                  
23/9/2016
B@YR