โรคซึมเศร้า...เท่าที่ไหว # ตอนที่ 4

เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าและไปหาหมอมาได้ประมาณสองเดือนแล้ว
มีแค่คนที่เราไว้ใจได้เพียงคนเดียวที่เรากล้าบอก
เรามีแค่คนคนเดียวที่คอยให้กำลังใจเรา
เราไม่กล้าบอกคนใกล้ตัว ไม่กล้าบอกครอบครัว
ไม่อยากให้ใครเป็นห่วงและกังวลไปกับเรา
และเรากลัวคนไม่เชื่อว่าเราป่วย
     ทุกวันนี้เราเฝ้าคิดทบทวนและถามตัวเองทุกวัน
ว่า....ฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจริงรึเปล่า ?
ทำไมฉันต้องป่วย  ?
ทั้งที่เราเป็นคนที่ใช้ชีวิตได้ราบรื่นมาก
เราไม่เคยมีปัญหาอะไรในชีวิตเลยให้ต้องกังวล
(อาจจะมีเครียดเรื่องงาน แต่ตอนนี้ไม่ เพราะลาออกแล้ว)
     เราไม่อยากจะเชื่อว่าเราไม่ป่วย
เราก็คิดว่าถ้าเล่าให้ใครฟัง
เขาคงไม่เชื่อว่าเราเนี่ยนะป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
นิสัยส่วนตัวเราเป็นคนสนุกสนานเฮฮามาก
ชอบพูดหรือทำอะไรให้คนอื่นหัวเราะเสมอๆ
มันเลยเป็นเหตุผลทีเราไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง
เกี่ยวกับโรคตัวเอง
เรากลัวคนอื่นไม่เชื่อ
เพราะเรายังแทบไม่เชื่อตัวเอง
แต่ยิ่งพยายามเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเอง
มันยิ่งเครียดมากขึ้น
โรคนี้ต้องการคนเข้าใจเป็นอย่างมาก

     แต่วันนี้พยายามรวบรวมความกล้า
เล่าเรื่องตัวเองให้คนใกล้ตัวฟังเพิ่มขึ้นอีกสองสามคน
ผลปรากฏว่ามันดีกว่าที่เราคาดไว้มาก
ทุกคนเชื่อเรา..ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่อยากจะคิดว่า
คนที่สนุกสนานแบบเราเนี่ยนะ จะป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
แต่โรคซึมเศร้ามันเกิดได้กับทุกคน
ไม่ว่าคุณจะมีจิตใจที่เข้มแข็งแค่ไหน
ก็ป่วยได้เช่นกัน เพราะโรคไม่ได้เกิดจากจิตใจโดยตรง
มันเป็นความไม่สมดุลของสารเคมีในสมอง
  
    วันนี้เราค่อยๆเรื่มรู้สึกสบายใจมากขึ้น
จากการที่เราได้ระบายเรื่องของเรา
ให้คนใกล้ตัวฟังมากขึ้น
เราสบายใจที่เราได้เล่าให้ใครรับรู้
เราดีใจที่มีคนเข้าใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เรายินดีที่มีคนให้กำลังใจมากขึ้น
เราเลิกกังวลว่าถ้าเราพูดไปจะไม่มีใครเชื่อเรา
เรามีความกล้ามากขึ้นที่จะเผชิญกับโรคนี้
เรามีความกล้าที่จะยอมรับตัวเองมากขึ้น
เรามีความกล้าที่จะเปิดตัวเองเพื่อรับความรู้สึกใหม่ๆมากขึ้น
    ขอบคุณทุกคนที่พร้อมเข้าใจ
ขอบคุณพื้นที่ในพันทิปที่ให้เราระบาย



25/9/2016
B@YR