ตามหัวข้อเลย เราอยากรู้มันผิดปกติหรือเปล่า
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราคิดว่าเราผิดปกติเพราะแต่ก่อนเราเคยมีความสุขกับครอบครัวมาก ไปไหนมาไหนก็มีแต่ความสุข แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ายมันเปลี่ยนไป ครอบครัวเราฐานะปานกลางไม่รวยมาก ตอนที่อยู่กรุงเทพครอบครัวเรามีความสุขแบบดีมาก แต่พอครอบครัวเราย้ายมาที่ต่างจังหวัด(บ้านเกิด) ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย แล้วเวลาที่พ่อแม่ทะเลาะกันก็จะเอาเราเป็นเหมือนกับประกัน และเรากับพี่ก็ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพี่เราหนักมาก เรารู้สึกไม่ชอบครอบครัวตัวเอง แล้วพอเราย้ายมาอยู่บ้านเกิด ก็มียายมีป้าอีกหลายคนซึ่งพวกยายเลี้ยงพี่มาก่อนเราเลยรักพี่เรามากและตามใจพี่เราแบบสุดๆ เวลาเราทำอะไรก็ผิดไปหมด มันต่างจากพี่เรามาก ที่ทำอะไรก็มีแต่คนคอยชมมีแต่คนคอยตามใจ ทั้งๆทีเราก็ทำแต่เรื่องที่ดีกว่าพี่เราตั้งใจเรียนเพื่อให้ทุกคนชม ตั้งใจทำทุกอย่างแต่ผลที่ได้มามันเป็นศูนย์ตลอดเลย พี่เราไม่ตั้งใจเรียนไปมีเรื่องชกต่อยอยู่เสมอก็ไม่เคยโดนว่าโดนด่า แต่ครอบครัวเราไม่ตีเรานะ แต่มีครั้งนึงพี่เรามันไม่มีเงินใช้มันเลยเอานาฬิกาที่พ่อกับแม่ซื้อให้ไปขายละพอพ่อรู้พ่อก็โกรธมันมาก เลยตีมันเรารู้สึกมีความสุขทั้งๆที่คนอื่นเค้าเครียดเค้าโกรธเค้ามีความทุกข์ แต่หลังๆมาเราก็เริ่มจะทะเลาะกับเพื่อนพ่อแม่บ้าง เราไม่ชอบพ่อเราเวลาที่พูดประชดเรา ส่วนแม่เราไม่ชอบเวลาที่โมโหเรื่องอื่นละเอามาลงที่เรา ส่วนมากจะเป็นเรื่องเงิน เราอยู่แบบนี้มาจนชิน เราชอบเก็บเอาเรื่องที่เกิดขึ้นมาคิดแล้วเราจะร้องให้ตลอดเลย เราคิดในใจเราอยากตายมากกว่า รู้สึกอยู่ไปก็เปลืองเงินพ่อแม่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้ เรารู้สึกในบ้านไม่มีใครฟังความเห็นเราเลย ส่วนมากก็เอาแต่ความคิดอารมณ์ขอวตังเองเป็นใหญ่ เราไม่ชอบแบบนี้เลยอะ ต่อให้เราพยายามแค่ไหนก็ไม่เลิกคิดสักที
ไม่ชอบครอบครัวตัวเอง ชอบเก็บเรื่องในครอบครัวไปคิดแล้วร้องให้ตลอด
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราคิดว่าเราผิดปกติเพราะแต่ก่อนเราเคยมีความสุขกับครอบครัวมาก ไปไหนมาไหนก็มีแต่ความสุข แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ายมันเปลี่ยนไป ครอบครัวเราฐานะปานกลางไม่รวยมาก ตอนที่อยู่กรุงเทพครอบครัวเรามีความสุขแบบดีมาก แต่พอครอบครัวเราย้ายมาที่ต่างจังหวัด(บ้านเกิด) ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย แล้วเวลาที่พ่อแม่ทะเลาะกันก็จะเอาเราเป็นเหมือนกับประกัน และเรากับพี่ก็ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพี่เราหนักมาก เรารู้สึกไม่ชอบครอบครัวตัวเอง แล้วพอเราย้ายมาอยู่บ้านเกิด ก็มียายมีป้าอีกหลายคนซึ่งพวกยายเลี้ยงพี่มาก่อนเราเลยรักพี่เรามากและตามใจพี่เราแบบสุดๆ เวลาเราทำอะไรก็ผิดไปหมด มันต่างจากพี่เรามาก ที่ทำอะไรก็มีแต่คนคอยชมมีแต่คนคอยตามใจ ทั้งๆทีเราก็ทำแต่เรื่องที่ดีกว่าพี่เราตั้งใจเรียนเพื่อให้ทุกคนชม ตั้งใจทำทุกอย่างแต่ผลที่ได้มามันเป็นศูนย์ตลอดเลย พี่เราไม่ตั้งใจเรียนไปมีเรื่องชกต่อยอยู่เสมอก็ไม่เคยโดนว่าโดนด่า แต่ครอบครัวเราไม่ตีเรานะ แต่มีครั้งนึงพี่เรามันไม่มีเงินใช้มันเลยเอานาฬิกาที่พ่อกับแม่ซื้อให้ไปขายละพอพ่อรู้พ่อก็โกรธมันมาก เลยตีมันเรารู้สึกมีความสุขทั้งๆที่คนอื่นเค้าเครียดเค้าโกรธเค้ามีความทุกข์ แต่หลังๆมาเราก็เริ่มจะทะเลาะกับเพื่อนพ่อแม่บ้าง เราไม่ชอบพ่อเราเวลาที่พูดประชดเรา ส่วนแม่เราไม่ชอบเวลาที่โมโหเรื่องอื่นละเอามาลงที่เรา ส่วนมากจะเป็นเรื่องเงิน เราอยู่แบบนี้มาจนชิน เราชอบเก็บเอาเรื่องที่เกิดขึ้นมาคิดแล้วเราจะร้องให้ตลอดเลย เราคิดในใจเราอยากตายมากกว่า รู้สึกอยู่ไปก็เปลืองเงินพ่อแม่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้ เรารู้สึกในบ้านไม่มีใครฟังความเห็นเราเลย ส่วนมากก็เอาแต่ความคิดอารมณ์ขอวตังเองเป็นใหญ่ เราไม่ชอบแบบนี้เลยอะ ต่อให้เราพยายามแค่ไหนก็ไม่เลิกคิดสักที