ฉันควรทำอย่างไร(เรื่องสั้นสี่ร้อยคำ)

ข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว...ยังคงเป็นอาหารจานโปรดของฉันเสมอมา  แต่ตอนนี้มันยังอยู่ในกล่องโฟมรัดหนังยาง...เหมือนเมื่อแรกที่ฉันซื้อมาจากป้าคนขายร้านหน้าโรงพยาบาล  ก่อนจะมานั่งตรงนี้ที่ข้างเตียง...ของแม่  ในห้องผู้ป่วยพิเศษ

กล่องข้าววางอยู่บนตักฉันมาสักครึ่งชั่วโมงแล้ว  ทั้งที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน  แต่ฉันเองก็ยังไม่มีความรู้สึกอยากเปิดมันเลย  

“ฝัน...กินอะไรมาหรือยังลูก  เอาตังค์ไปกินข้าวกินปลาก่อนไปแล้วค่อยมาช่วยแม่เก็บร้าน”  ประโยคทำนองนี้ฉันได้ยินอยู่เสมอ  หลังจากเลิกเรียนไปช่วยแม่เก็บร้านที่ตลาด

คิดถึงรอยยิ้มและน้ำเสียงนั้นของแม่เมื่อไหร่  น้ำตาฉันก็ไหลทุกที  

แม่เลี้ยงดูฉันมายี่สิบห้าปีแล้วหรือ  

แม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวย  อยู่ห้องเช่าเก่าๆ หาเช้ากินค่ำกับตลาดนัดมาทั้งชีวิต  แต่แม่ก็ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด  ไม่เคยให้น้อยหน้าเพื่อนคนไหน

ฉันยังจำได้...วันที่ฉันต้องซื้อโน้ตบุ๊คเพื่อใช้เรียนหนังสือในมหาวิทยาลัย  แม่ไม่มีเงิน...แม่ต้องกู้เงินรายวันดอกเบี้ยร้อยละสิบเพื่อซื้อให้ฉัน  แม่ต้องทำงานหนักกว่าเดิมเพื่อปลดหนี้ก้อนนั้น  กลางวันทำงานแม่บ้านในโรงแรมตกเย็นขายส้มตำที่ตลาดนัด

วันที่ฉันภูมิใจที่สุดคือได้ถ่ายรูปรับปริญญากับแม่  แม่แต่งตัวสวยที่สุดในชีวิต...เพื่อวันนั้น...

แต่วันนี้แม่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยรอการผ่าตัด

ตลอดชีวิตของคนเรา  มีใครบ้างไม่เคยทำผิด...ไม่ว่าฉันหรือคุณเราต่างก็เคยทำผิดกันทั้งนั้น  

แม่เองก็เช่นกัน...แม่ทำผิดต่อฉัน

หากเป็นคนในครอบครัวเดียวกันไม่ว่าทำผิดกี่ครั้ง...เราก็ให้อภัยกันได้เสมอ  แต่ถ้าไม่ใช่...คุณจะให้อภัยกับคนที่ทำผิดต่อคุณหรือไม่

ฉันควรทำอย่างไร...

เมื่อวันหนึ่งแม่กลายเป็นคนอื่น...ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวของฉัน

คนที่นอนอยู่บนเตียงเบื้องหน้าฉันนี้  คือคนที่ลักพาตัวฉันออกมาจากครอบครัวที่แท้จริงเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน