สวัสดีค่ะ ยืมไอดีเพื่อนมานะคะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตของเราค่ะ
ไม่อาจจะดูปกติหรือเฉยๆสำหรับบางคน แต่สำหรับเรามันเป็นปมในใจมากๆค่ะ
เริ่มเลยนะคะ...
ตอนนี้เราอายุ15 ปี เรียนอยู่ม.3 ชีวิตเรามองภายนอกอาจจะดูปกติเหมือนเด็กๆทั่วไปนะคะ
เรามีพี่น้องทั้ง3คน เราเป็นคนสุดท้อง พี่เราอีก2 คน คนแรกไม่ได้เรียนตั้งแต่เด็กๆด้วยเหตุผลบางอย่าง
ส่วนพี่คนกลาง คนนี้ดูสวยที่สุด และดูแม่จะรักที่สุด ต่อๆ เราเป็นคนที่โดนเพื่อนแอนตี้มาตลอด ตั้งแต่ประถม
ด้วยเหตุผลอันใดเราไม่ทราบ แต่พอเรามีเพื่อน เพื่อนเราจะหน้าไหว้หลังหลอกทุกคน! คือต่อหน้าเราเค้าดีมากๆแต่พอลับหลัง นินทาเรา ว่าร้ายเราทุกที
เราปล่อยผ่านค่ะ ยังคบต่อ ก็ช่วงนั้นประถมอะนะ ไร้เดียงสา เราทะเลาะกับเพื่อนบ่อยที่สุด
เรื่องที่ทะเลาะบางครั้งก็ไร้สาระ โดนเพื่อนมองในด้านลบ ไม่เคยมีใครใจแลกใจกับเราเลย
ตอนนั้นพอจบ ป.6 เราต้องต่อม.1 ในโรงเรียนใหม่ คือโครตดีใจ แบบ เอออจะได้เจอเพื่อนใหม่ซะที
แต่!!!! ซวยซ้ำค่ะ เข้าไปเรียนได้ไม่นาน พอม.2 เฮละจ้ะ เพื่อนไม่ชอบหน้าอีกแล้ววว
คือเห้ยยยเขาเกลียดเราทำไม คือเราไม่ได้เลวอะไรนะคะ เราใช้ชีวิตปกติของเรา
พอม.3 คือตอนนี้เนี้ยแหละ เหมือนเราอยู่คนเดียสไปแล้ว ชีวิตตอนนี้ไม่มีความสุขเลย
ไม่มีเพื่อนไม่มีพวก คือเราไม่เข้าใจ ทำไมทุกคนในห้องถึงทำเหมือนเราไร้ตัวตน
เราอยากระบายกับแม่กับคนที่บ้าน แต่พอหันกลับมามองที่บ้าน แม้แต่แม่ก็เกลียดเรา
แม่ไม่มีอะไรที่ภูมิใจในตัวเรา แม่ไม่เคยให้กำลังใจเรา แค่อ้าปากจะพูดเรายังไม่กล้า
ทุกครั้งที่แม่ด่าแม่จะด่าแบบดูถูกเราทุกครั้ง เราเป็นลูกที่แม่ตีแทบทุกครั้ง แค่เรื่องเล็กๆแต่แม่ตีเรา
จนบางครั้งเราคิดเสมอ แม่คงเกลียดเรามาก ตรงข้ามกัลพี่ที่เราไม่เคยเห็นแม่ตี
ทำผิดพลาดแค่ไหนแม่ให้อภัยเสมอ เราคิดว่าเราคงทำกรรมมาเยอะ ถึงเจอแต่อะไรที่แย่
ถามว่าเคยเจออะไรที่มีความสุขมั้ย เจอค่ะ แต่มันมีความสุขไม่สุด
ส่วนใหญ่เสพความเศร้ามากกว่า.. เราหวังให้ทุกคนเข้าใจเรานะทั้งแม่ทั้งเพื่อน
แต่มันเหมือนหวังลมๆ เพื่อนไม่เท่าไหร่แต่แม่ที่ย้ำเสมอว่าเกลียดมันโครตเจ็บ..
เมื่อไร้ซึ้งที่พึ่งพา
ไม่อาจจะดูปกติหรือเฉยๆสำหรับบางคน แต่สำหรับเรามันเป็นปมในใจมากๆค่ะ
เริ่มเลยนะคะ...
ตอนนี้เราอายุ15 ปี เรียนอยู่ม.3 ชีวิตเรามองภายนอกอาจจะดูปกติเหมือนเด็กๆทั่วไปนะคะ
เรามีพี่น้องทั้ง3คน เราเป็นคนสุดท้อง พี่เราอีก2 คน คนแรกไม่ได้เรียนตั้งแต่เด็กๆด้วยเหตุผลบางอย่าง
ส่วนพี่คนกลาง คนนี้ดูสวยที่สุด และดูแม่จะรักที่สุด ต่อๆ เราเป็นคนที่โดนเพื่อนแอนตี้มาตลอด ตั้งแต่ประถม
ด้วยเหตุผลอันใดเราไม่ทราบ แต่พอเรามีเพื่อน เพื่อนเราจะหน้าไหว้หลังหลอกทุกคน! คือต่อหน้าเราเค้าดีมากๆแต่พอลับหลัง นินทาเรา ว่าร้ายเราทุกที
เราปล่อยผ่านค่ะ ยังคบต่อ ก็ช่วงนั้นประถมอะนะ ไร้เดียงสา เราทะเลาะกับเพื่อนบ่อยที่สุด
เรื่องที่ทะเลาะบางครั้งก็ไร้สาระ โดนเพื่อนมองในด้านลบ ไม่เคยมีใครใจแลกใจกับเราเลย
ตอนนั้นพอจบ ป.6 เราต้องต่อม.1 ในโรงเรียนใหม่ คือโครตดีใจ แบบ เอออจะได้เจอเพื่อนใหม่ซะที
แต่!!!! ซวยซ้ำค่ะ เข้าไปเรียนได้ไม่นาน พอม.2 เฮละจ้ะ เพื่อนไม่ชอบหน้าอีกแล้ววว
คือเห้ยยยเขาเกลียดเราทำไม คือเราไม่ได้เลวอะไรนะคะ เราใช้ชีวิตปกติของเรา
พอม.3 คือตอนนี้เนี้ยแหละ เหมือนเราอยู่คนเดียสไปแล้ว ชีวิตตอนนี้ไม่มีความสุขเลย
ไม่มีเพื่อนไม่มีพวก คือเราไม่เข้าใจ ทำไมทุกคนในห้องถึงทำเหมือนเราไร้ตัวตน
เราอยากระบายกับแม่กับคนที่บ้าน แต่พอหันกลับมามองที่บ้าน แม้แต่แม่ก็เกลียดเรา
แม่ไม่มีอะไรที่ภูมิใจในตัวเรา แม่ไม่เคยให้กำลังใจเรา แค่อ้าปากจะพูดเรายังไม่กล้า
ทุกครั้งที่แม่ด่าแม่จะด่าแบบดูถูกเราทุกครั้ง เราเป็นลูกที่แม่ตีแทบทุกครั้ง แค่เรื่องเล็กๆแต่แม่ตีเรา
จนบางครั้งเราคิดเสมอ แม่คงเกลียดเรามาก ตรงข้ามกัลพี่ที่เราไม่เคยเห็นแม่ตี
ทำผิดพลาดแค่ไหนแม่ให้อภัยเสมอ เราคิดว่าเราคงทำกรรมมาเยอะ ถึงเจอแต่อะไรที่แย่
ถามว่าเคยเจออะไรที่มีความสุขมั้ย เจอค่ะ แต่มันมีความสุขไม่สุด
ส่วนใหญ่เสพความเศร้ามากกว่า.. เราหวังให้ทุกคนเข้าใจเรานะทั้งแม่ทั้งเพื่อน
แต่มันเหมือนหวังลมๆ เพื่อนไม่เท่าไหร่แต่แม่ที่ย้ำเสมอว่าเกลียดมันโครตเจ็บ..