นี่เรามันเลว เห็นแก่ตัว และโง่ที่สุดใช่มั้ย😞

เรามาถึงจุดที่เรียกว่า "กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง" ตอนนี้เราแต่งงาน มี ลูก2คน ชีวิตเราดูเหมือนจะเพรียบพร้อมในสายตาของคนอื่น แต่ในใจของเรามันไม่ใช่อย่างนั้นเลย เรามีสามีที่เหมือนจะเอาใจเราทุกอย่าง แต่ทุกครั้งที่เราต้องเผชิญกับปัญหา. เป็นเราคนเดียวเท่านั้นที่ต้องสู้กับมันเพียงผู้เดียว มันมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายที่ยากจะอธิบาย เราอยู่กับครอบครัวของเขา เราไม่ขอพูดว่าอะไรเกิดขึ้นแต่ที่สำคัญ สภาพแวดล้อมมันส่งผลกระทบต่อจิตใจเรามาก เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ปฏิบัตรต่อครอบครัวเขาด้วยความเคารพมาโดยตลอด แต่ผลที่ได้ มันกลับตรงกันข้าม เราเคยขอให้เขาแยกครอบครัวออกไปเพื่อลดปัญหาลงแต่สามีเราก็ไม่ยอม เราเคยคิดอยากจะแยกทางกันกับสามี แต่เขาก็ไม่ยอมอีก อีกทั้งเขาเป็นโรคหัวใจเราจึงไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปวด ทุกวันนี้ เราอยู่เพื่อลูก  แต่ความอดทนของเรามันกำลังจะหมดลง. เรารู้ตัวว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้า บางครั้งเราก็รู้สึกอยากตาย มันสับสนไปหมด เรารักลูกเรามากแต่ในอีกทางเราแทบจะไม่อยากตื่นมาจากที่นอนบางครั้งเราก็รู้สึกหมดห่วงเพราะเราคิดว่าลูกเราเขาคงอยู่ได้โดยไม่มีเราเพราะทุกวันนี้เราผู้เป็นแม่ไม่เคยมีสิทธิ์ในตัวลูกเลย จะพาไปไหนก็จะต้องคอยคุมเราตลอด แต่ในบางอารมย์เราก็อยากฮึดสู้เอาลูกไปอยู่กับเราตามลำพัง.  แต่ในความเป็นจริง ทุกคนบอกกับเราว่าเราควรอดทนเพื่อลูก ...ความสับสนเหล่านี้มันคืออารมณ์ของคนที่กำลังจะคิดสั้นใช่มั้ย. ทำไมเราถึงอยากหลับไม่ตื่นตลอดไป....