ผมกับแฟนคบกันตอนเรียนมหาลัยอยู่ปี3 จนถึงปี4ผมก็มาอยู่หอกับเธอ เนื่องจากบ้านผมไกลและพ่อแม่ไม่อยากให้มีค่าใช้จ่ายเพิ่ม (บ้านผมอยู่ชายแดนกรุงเทพครับ)
ทางบ้านผมรู้เรื่องเกี่ยวกับแฟนผมค่อนข้างหมดเลยครับ และจนสุดท้ายผมก็พาเธอไปแนะนำกับทางบ้าน ซึ่งทางบ้านผมก็โอเคดี ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ปัญหาติดอยู่ที่ว่าแฟนผมไม่พาไปหาบ้านเธอบ้างเลยเนี่ยสิครับ (บ้านพ่อแม่เธออยู่ต่างจังหวัดน่ะครับ) โดยในช่วงที่อยู่ด้วยกันนั้นผมก็ถามเธอว่าไม่พาผมไปแนะนำที่บ้านบ้างหรอ โดยเธอก็ให้เหตุผลมาว่า เธอยังไม่พร้อมยังเรียนอยู่ พ่อแม่เธออาจจะไม่โอเคกับผม รอให้เรียนจบก่อน ซึ่งผมก็เข้าใจเหตุผลนั้น และรอจนเรียนจบ
พอเรียนจบ ผมก็ถามหาเรื่องเดิมครับ(เรื่องไปหาพ่อแม่) แฟนผมก็ให้เหตุผลมาต่อว่า รอให้ได้งานก่อน ตอนนี้เธอยังต้องพึ่งพ่อแม่อยู่
และเธอก็ได้งานเกือบจะทันทีหลังเรียนจบครับ (ได้ทำงานต่างจังหวัดคนละจังหวัดกับพ่อแม่เธอครับ เราก็แยกกันอยู่) พอได้งานแล้วผมก็ถามเหมือนเดิม แฟนก็บอกว่ารอให้มั่นคงพอที่จะไม่พึ่งพ่อแม่ก่อน หรือไม่ก็ให้ผมหางานได้ก่อน ตอนนี้เธอยังไม่พร้อม
แต่มีประเด็นเพิ่มขึ้นมาคือ เธอบอกที่ทำงานด้วยว่าเธอยังไม่มีแฟน ซึ่งเหตุผลของเธอคือ กลัวผู้ใหญ่จะแอนตี้ กลัวเขาจะว่ามีแฟนเร็ว(อายุ22คือเร็ว???) แต่ก็เข้าใจครับ ใจเขาใจเรา
ซึ่งโดยตัวผมเรียนจบแล้วแต่ก็ยังไม่คิดจะลงหลักปักฐานทำงาน ยังช่วยงานธุรกิจครอบครัวอยู่ เพราะผมตั้งใจไว้ว่าจะบวชให้แม่1พรรษา ซึ่งหมายถึงผมต้องรอจนถึงหลังออกพรรษา!! (คิดในใจ : ไม่เป็นไร ใจเขาใจเรา ไม่อยากกดดัน)
แต่กลายเป็นว่างานบวชผม เธอก็ไม่มา โดยให้เหตุผลว่า "ถ้าพ่อแม่รู้ว่าถึงขั้นมางานบวชแล้วไม่ยอมบอกพ่อแม่ กลัวพ่อแม่จะโกรธ"
ผมทั้งเฟล ทั้งน้อยใจ จนเราทะเลาะกันแล้วเธอก็บอกว่าหลังสึกแล้วจะบอกเลย ผมก็โอเคครับ
แต่แล้วเธอจะไปเรียนภาษาต่อต่างประเทศ ผมก็เห็นดีอยากไปเรียนด้วย แต่เธอกลับบอกว่า ถ้าไปด้วยก็คงยังไม่บอกพ่อแม่เรื่องเรา รอให้เรียนจบก่อน
ผมก็เลยเสนอว่า ถ้าจะยังไม่บอกที่บ้านก็น่าอยู่หอเดียวกัน แต่ถ้าจะแยกหอ(ชาย-หญิง)อยู่ ก็ต้องบอก
แต่กลับกลายเป็นว่าเธอจะแยกหอ และไม่บอกพ่อแม่ด้วย (เป็นงั้นไป!?!?)
จนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ เดินตามจนรู้สึกเหนื่อยและท้อ เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในโลกของเขา
คบกับแฟนกันได้2ปี แต่แฟนยังไม่พาไปแนะนำกับพ่อแม่
ทางบ้านผมรู้เรื่องเกี่ยวกับแฟนผมค่อนข้างหมดเลยครับ และจนสุดท้ายผมก็พาเธอไปแนะนำกับทางบ้าน ซึ่งทางบ้านผมก็โอเคดี ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ปัญหาติดอยู่ที่ว่าแฟนผมไม่พาไปหาบ้านเธอบ้างเลยเนี่ยสิครับ (บ้านพ่อแม่เธออยู่ต่างจังหวัดน่ะครับ) โดยในช่วงที่อยู่ด้วยกันนั้นผมก็ถามเธอว่าไม่พาผมไปแนะนำที่บ้านบ้างหรอ โดยเธอก็ให้เหตุผลมาว่า เธอยังไม่พร้อมยังเรียนอยู่ พ่อแม่เธออาจจะไม่โอเคกับผม รอให้เรียนจบก่อน ซึ่งผมก็เข้าใจเหตุผลนั้น และรอจนเรียนจบ
พอเรียนจบ ผมก็ถามหาเรื่องเดิมครับ(เรื่องไปหาพ่อแม่) แฟนผมก็ให้เหตุผลมาต่อว่า รอให้ได้งานก่อน ตอนนี้เธอยังต้องพึ่งพ่อแม่อยู่
และเธอก็ได้งานเกือบจะทันทีหลังเรียนจบครับ (ได้ทำงานต่างจังหวัดคนละจังหวัดกับพ่อแม่เธอครับ เราก็แยกกันอยู่) พอได้งานแล้วผมก็ถามเหมือนเดิม แฟนก็บอกว่ารอให้มั่นคงพอที่จะไม่พึ่งพ่อแม่ก่อน หรือไม่ก็ให้ผมหางานได้ก่อน ตอนนี้เธอยังไม่พร้อม
แต่มีประเด็นเพิ่มขึ้นมาคือ เธอบอกที่ทำงานด้วยว่าเธอยังไม่มีแฟน ซึ่งเหตุผลของเธอคือ กลัวผู้ใหญ่จะแอนตี้ กลัวเขาจะว่ามีแฟนเร็ว(อายุ22คือเร็ว???) แต่ก็เข้าใจครับ ใจเขาใจเรา
ซึ่งโดยตัวผมเรียนจบแล้วแต่ก็ยังไม่คิดจะลงหลักปักฐานทำงาน ยังช่วยงานธุรกิจครอบครัวอยู่ เพราะผมตั้งใจไว้ว่าจะบวชให้แม่1พรรษา ซึ่งหมายถึงผมต้องรอจนถึงหลังออกพรรษา!! (คิดในใจ : ไม่เป็นไร ใจเขาใจเรา ไม่อยากกดดัน)
แต่กลายเป็นว่างานบวชผม เธอก็ไม่มา โดยให้เหตุผลว่า "ถ้าพ่อแม่รู้ว่าถึงขั้นมางานบวชแล้วไม่ยอมบอกพ่อแม่ กลัวพ่อแม่จะโกรธ"
ผมทั้งเฟล ทั้งน้อยใจ จนเราทะเลาะกันแล้วเธอก็บอกว่าหลังสึกแล้วจะบอกเลย ผมก็โอเคครับ
แต่แล้วเธอจะไปเรียนภาษาต่อต่างประเทศ ผมก็เห็นดีอยากไปเรียนด้วย แต่เธอกลับบอกว่า ถ้าไปด้วยก็คงยังไม่บอกพ่อแม่เรื่องเรา รอให้เรียนจบก่อน
ผมก็เลยเสนอว่า ถ้าจะยังไม่บอกที่บ้านก็น่าอยู่หอเดียวกัน แต่ถ้าจะแยกหอ(ชาย-หญิง)อยู่ ก็ต้องบอก
แต่กลับกลายเป็นว่าเธอจะแยกหอ และไม่บอกพ่อแม่ด้วย (เป็นงั้นไป!?!?)
จนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ เดินตามจนรู้สึกเหนื่อยและท้อ เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในโลกของเขา