เรื่องสั้นมาก ๆ

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด

เช้าวันนั้น— ยามินทร์เดินไปที่ห้องพักของมัชฌาในโรงแรม บรรยากาศเช้านั้นดูไม่สดใสเอาซะเลย เขาเคาะประตูอยู่พักใหญ่ ไม่มีเสียงตอบรับ มือที่แตะบานไม้เย็นเยียบจนปลายนิ้วชา “ไม่ได้ล็อก?” เม

..เจ้างามไว้ ใคร่ประดับ ให้กับโลก จะเพราะโชคหรือ ช่างกระไร มิใคร่หา ข้าสืบพบ สบประทิ่น เจ้ากลิ่นมา จึ่งได้พา พึงประทับ เข้ากับใจ แผ่นผิวกร้าว ร้าวกร้าน ลานคอนกรีต ลึกจารีต แรงสันดาน เจ้าต้านไว้ ไร้น้

เช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่นจัดของสายวันใหม่สาดลงบนสนามหญ้ากว้างของมหาวิทยาลัย ใบหญ้าเปียกชื้นสะท้อนประกายวาวเหมือนคริสตัล แต่กลับไม่มีความอบอุ่นใดซึมซับเข้าไปถึงใจของมินเลย แม้ร่างกายได้ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่

0 เมื่อคืนคำ .. ใจชายมาป่ายปัด ย่อมแจ่มชัด .. เกินเปรียบ .. ถูกเหยียบย่ำ หลงรูปเยาว์สุดแก้เปลี่ยนแปร .. กรรม ใจเอยจำเถิดว่า .. จักลาร้าง 0 เป็นหญิงที่มีรัก .. มีศักดิ์ศรี จึงแต่นี้ใจหนอ .. จักขอห่าง ข

.. กังวานแห่งรดี มารุตคลั่งครืนพยับหล้าอับแสง พนาแจ้งพลันหม่นถกลสลัว สนธยาย่างคลุมตะคุ่มมัว เจตรานรั่วเลอะเลือนเคลื่อนกระจาย รัตติกาลกว้างกลืนค่ำคืนข่ม อภัยถมรอยอดีตซีดสลาย สลดเลือนลอยสุรีย์คลี่เป

วันนี้ออกไปข้างนอก เห็นรถกาแฟสีขาว จอดริมทางถนนสายหลักในหาดใหญ่ ใกล้ห้างที่ชื่อคล้ายเจ้าหญิง เป็นห้างเก่าแก่ของเมืองเลยค่ะ ข้างรถกาแฟ วางป้าย "กาแฟสด" เด่นหรา มองเห็น moke pot วางเรียงบนชั้น