หน้าแรก
คอมมูนิตี้
ห้อง
แท็ก
คลับ
ห้อง
แก้ไขปักหมุด
ดูทั้งหมด
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
แท็ก
แก้ไขปักหมุด
ดูเพิ่มเติม
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
{room_name}
{name}
{description}
กิจกรรม
แลกพอยต์
อื่นๆ
ตั้งกระทู้
เข้าสู่ระบบ / สมัครสมาชิก
เว็บไซต์ในเครือ
Bloggang
Pantown
PantipMarket
Maggang
ติดตามพันทิป
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้
เกี่ยวกับเรา
กฎ กติกา และมารยาท
คำแนะนำการโพสต์แสดงความเห็น
นโยบายเกี่ยวกับข้อมูลส่วนบุคคล
สิทธิ์การใช้งานของสมาชิก
ติดต่อทีมงาน Pantip
ติดต่อลงโฆษณา
ร่วมงานกับ Pantip
Download App Pantip
Pantip Certified Developer
เรื่องสั้นมาก ๆ
กระทู้สนทนา
แต่งเรื่องสั้น
เรื่องสั้น
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต
ซิรี่ส์เรื่องสั้นชุดเมียหลวง ตำแหน่งที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากได้
ไปไม่รอด
โดย...ล. วิลิศมาหรา
ฉันกับสามีกำลังจะข้ามถนนใหญ่ที่ไม่มีทางม้าลายและสะพานลอยท่ามกลางแสงแดดเปรี้ยง
ในสายตาพร่าเลือนแทบมองอะไรไม่เห็น ซึ่งหมอวินิจฉัยว่าเป็นเพราะความหวานจากความรักบังตาโชคดีที่มีสามีเคียงข้าง เสียงปลอบประโลมของเขาอ่อนหวาน...ไม่ต้องกลัว ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ผมให้สัญญากับคุณพ่อคุณแม่คุณแล้ว ว่าจะดูแลคุณตลอดไป
มือแข็งแรงกระชับจูงมือฉันไว้ ก่อนก้าวย่างลงสู่พื้นถนน มืออีกข้างกางร่มป้องกันแสงแดดกล้า แน่นอนฉันอบอุ่นและมั่นใจในตัวเทพบุตรสุดที่รักของฉันเสมอ
ที่กลางถนน พลันร่างหญิงสาวมากๆ คนหนึ่งซึ่งเดินนำหน้าเรามา หล่อนหันมามองสามีฉัน แล้วซวนซบล้มลงกองกับพื้น หล่อนอาจเป็นลมแดด อาจเจ็บไข้ได้ป่วย อาจวิตกจริต หรืออาจอยากได้สามีฉัน...ต้องช่วยเหลือด่วน ก่อนสาวน้อยจะโดนรถทับ เขาร้องตะโกนก้อง ปล่อยมือจากฉัน ยัดร่มใส่มือให้ด้วย ก่อนพุ่งตัวไปหาผู้หญิงคนนั้นไม่คิดชีวิต ประคองหล่อนอย่างทะนุถนอม เอาตัวหล่อนไปวางไว้ข้างทาง...หล่อนปลอดภัย ฉันพอมองเห็นวีรกรรมอันแสนเท่นั้นได้ จึงปลาบปลื้มจนน้ำตาปริ่ม
แต่แล้ว พลันฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังยืนอยู่กลางถนน ข้างถนนยังอยู่อีกไกล ฉันรีบมะงุมมะงาหราก้าวเดิน...แต่ทันใดนั้น เสียงเครื่องยนต์รถดังแผดก้อง
ฉันหันไปมอง...ในสายตาพร่ามัวเลือนลาง ฉันเห็นรถสิบล้อคันหนึ่งวิ่งห้อตะบึงมาเต็มความเร็ว ไม่มีท่าทีว่าคนขับจะหักหลบทัน มันพุ่งตรงมาหาฉันที่ได้แต่ยืนตะลึงมอง...ฉันไม่ทันร้องเรียกสามีให้ช่วยสักคำ
จบ
แก้ไขข้อความเมื่อ
▼
กำลังโหลดข้อมูล...
▼
แสดงความคิดเห็น
กระทู้ที่คุณอาจสนใจ
อธิษฐานกลางราตรี วอนดาวบอกความจริงของหัวใจ
******** https://www.youtube.com/watch?v=ieSqO1R7L34 ๐ ค่ำคืนนี้ดาวไสวไกลสุดเหงา ตึกทาบเงาเศร้ากว่าราตรีไหน ลมทะเลพัดเฉือนเลือนสั่นใจ เหมือนเตือนให้รักนี้อาจพลาดกลาย ๐ เมืองหลวงหลับ แต่ใจฉันย
สมาชิกหมายเลข 4130019
เมื่อความเงียบกลายเป็นบทสนทนา
บางครั้ง ความสัมพันธ์ไม่ได้จบลงด้วยคำลาแต่มันค่อยๆ หายไปในความเงียบเหมือนเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ จนเราไม่แน่ใจว่ามันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คนบางคนเข้ามาในชีวิตแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้เรายิ้มโดยที่ยังไม่รู้เห
สิบเจ็ดพฤษภา
🌧️ วันฝนพรำ
ฝนโปรยปรายละอองต้องปลายฟ้า ชะรอยมาพร่ำพรายคล้ายถ้อยฝัน กลิ่นดินหอมลอยล่องกลางจิตพลัน ย้ำคืนวันเหงาเก่ากลับเคล้าคลอ ฟ้าคำรามไกลโพ้นปนเสียงคิด ลมกระซิบเย็นชื้นกลืนใจรอ รอยยิ้มหนึ่งในความหลังยังพะนอ หยด
กิรติ
กังวานแห่งรดี
.. กังวานแห่งรดี มารุตคลั่งครืนพยับหล้าอับแสง พนาแจ้งพลันหม่นถกลสลัว สนธยาย่างคลุมตะคุ่มมัว เจตรานรั่วเลอะเลือนเคลื่อนกระจาย รัตติกาลกว้างกลืนค่ำคืนข่ม อภัยถมรอยอดีตซีดสลาย สลดเลือนลอยสุรีย์คลี่เป
สิงห์ริมถนน
…จะเพราะโชคหรือ ช่างกระไร มิใคร่หา…
..เจ้างามไว้ ใคร่ประดับ ให้กับโลก จะเพราะโชคหรือ ช่างกระไร มิใคร่หา ข้าสืบพบ สบประทิ่น เจ้ากลิ่นมา จึ่งได้พา พึงประทับ เข้ากับใจ แผ่นผิวกร้าว ร้าวกร้าน ลานคอนกรีต ลึกจารีต แรงสันดาน เจ้าต้านไว้ ไร้น้
ดุหยง
เพิ่งรู้ตัวว่า ความสุขมันหาได้ง่ายกว่าที่คิด แค่เริ่มจากตัวเอง
สวัสดีค่ะทุกคน ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มเห็นอะไรบางอย่างชัดขึ้น รู้สึกเหมือนชีวิตมันเริ่มแปลกไปนิดหน่อย เมื่อก่อนฉันมักคิดว่า ความสุขมันต้องมาจากสิ่งที่ยิ่งใหญ่ บางครั้งก็คิดว่าแค่มีคน
สมาชิกหมายเลข 8551953
🌿 เงาแห่งวันเวลา
๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา
กิรติ
บทกวีแห่งถนนอับแสง
1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด
ท้าวขี้เมี่ยง ดังปึ่ง
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 2 ห้องเรียนเก่า
เช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่นจัดของสายวันใหม่สาดลงบนสนามหญ้ากว้างของมหาวิทยาลัย ใบหญ้าเปียกชื้นสะท้อนประกายวาวเหมือนคริสตัล แต่กลับไม่มีความอบอุ่นใดซึมซับเข้าไปถึงใจของมินเลย แม้ร่างกายได้ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่
Madame Dero
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ
แต่งเรื่องสั้น
เรื่องสั้น
บนสุด
ล่างสุด
อ่านเฉพาะข้อความเจ้าของกระทู้
หน้า:
หน้า
จาก
แชร์ : 10
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่
ยอมรับ
เรื่องสั้นมาก ๆ
โดย...ล. วิลิศมาหรา
ฉันกับสามีกำลังจะข้ามถนนใหญ่ที่ไม่มีทางม้าลายและสะพานลอยท่ามกลางแสงแดดเปรี้ยง
ในสายตาพร่าเลือนแทบมองอะไรไม่เห็น ซึ่งหมอวินิจฉัยว่าเป็นเพราะความหวานจากความรักบังตาโชคดีที่มีสามีเคียงข้าง เสียงปลอบประโลมของเขาอ่อนหวาน...ไม่ต้องกลัว ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ผมให้สัญญากับคุณพ่อคุณแม่คุณแล้ว ว่าจะดูแลคุณตลอดไป
มือแข็งแรงกระชับจูงมือฉันไว้ ก่อนก้าวย่างลงสู่พื้นถนน มืออีกข้างกางร่มป้องกันแสงแดดกล้า แน่นอนฉันอบอุ่นและมั่นใจในตัวเทพบุตรสุดที่รักของฉันเสมอ
ที่กลางถนน พลันร่างหญิงสาวมากๆ คนหนึ่งซึ่งเดินนำหน้าเรามา หล่อนหันมามองสามีฉัน แล้วซวนซบล้มลงกองกับพื้น หล่อนอาจเป็นลมแดด อาจเจ็บไข้ได้ป่วย อาจวิตกจริต หรืออาจอยากได้สามีฉัน...ต้องช่วยเหลือด่วน ก่อนสาวน้อยจะโดนรถทับ เขาร้องตะโกนก้อง ปล่อยมือจากฉัน ยัดร่มใส่มือให้ด้วย ก่อนพุ่งตัวไปหาผู้หญิงคนนั้นไม่คิดชีวิต ประคองหล่อนอย่างทะนุถนอม เอาตัวหล่อนไปวางไว้ข้างทาง...หล่อนปลอดภัย ฉันพอมองเห็นวีรกรรมอันแสนเท่นั้นได้ จึงปลาบปลื้มจนน้ำตาปริ่ม
แต่แล้ว พลันฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังยืนอยู่กลางถนน ข้างถนนยังอยู่อีกไกล ฉันรีบมะงุมมะงาหราก้าวเดิน...แต่ทันใดนั้น เสียงเครื่องยนต์รถดังแผดก้อง
ฉันหันไปมอง...ในสายตาพร่ามัวเลือนลาง ฉันเห็นรถสิบล้อคันหนึ่งวิ่งห้อตะบึงมาเต็มความเร็ว ไม่มีท่าทีว่าคนขับจะหักหลบทัน มันพุ่งตรงมาหาฉันที่ได้แต่ยืนตะลึงมอง...ฉันไม่ทันร้องเรียกสามีให้ช่วยสักคำ