เมื่อภรรยาของพ่อฉันกีดกันฉันกับพ่อ ฉันควรทำอย่างไร??????

เรื่องมีอยู่ว่าตอนฉันเกิดมาพ่อกับแม่ได้แยกทางกันตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องของแม่ สาเหตุน่ะหรือจะเรื่องอะไรก็เพราะความไม่พอของผู้ชาย แม่จับได้ว่าพ่อมีผู้หญิงซ่อนไว้อีกหนึ่งคนแถมท้องด้วย อายุครรภ์ก็ไร่เรี่ยกัน สุดท้ายแม่ฉันขอเป็นฝ่ายไปให้ผู้หญิงคนนั้นได้จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมาย โดยไม่ของเรียกร้องสิทธิ์อะไรจากพ่อของฉันเลย อ่อฉันลืมบอกไปพ่อของฉันเป็นทหาร ตั้งแต่นั้นมาฉันไม่เคยได้รู้จักพ่อเลยสักนิด รู้แต่ชื่อที่มีอยู่ในใบสูติบัตรที่แม่ได้แจ้งชื่อพ่อไว้ จนมาวันหนึ่งโชคชะตาก็เข้าข้างฉัน เมื่อฉันอายุได้ 15 ปี ฉันได้ไปทำบัตรประชาชนครั้งแรกที่อำเภอ เหมือนสวรรค์มีตาเมื่อเจ้าหน้าที่มองหน้าฉันบวกกับที่หน้าตาไม่เหมือนคนในจังหวัดนี้ (หน้าออกไปทางแขก กับคนใต้) เจ้าหน้าที่เลยถามที่มาของชื่อฉันและชื่อพ่อที่ออกจะคล้ายกัน ฉันเลยบอกว่าพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด หน้าตาของพ่อก็ยังไม่เคยเห็น ตั้งแต่จำความได้มีแต่คนแถวบ้านชอบว่าฉันหน้าตาเหมือนพ่อ และส่วนใหญ่จะเรียกฉันว่า "บัง" ซึ่งฉันก็ไม่เคยรู้ความหมายของบังหรอก คิดแต่ว่าฉันเหมือนแขกขนาดนั้นเลยเหรอ??? และแล้วเจ้าหน้าที่ก็พิมพ์ชื่อของพ่อไปในฐานข้อมูลทะเบียนราษฎร์ โชคเข้าข้างที่พ่อยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อหนีไปไหน วันนั้นฉันเลยได้เห็นหน้าของพ่อครั้งแรกจากความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่ ฉันได้รูปและข้อมูลของพ่อจากทะเบียนราษฎร์ซึ่งตอนนั้นเจ้าหน้าที่ปริ้นออกมาให้เป็นกระดาษ A4 ภาพขาวดำ (อย่างน้อยฉันก็ยังได้เห็นหน้าพ่อ ) ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็เขียนจดหมายพร้อมส่งรูปไปให้พ่ออยู่เสมอ แต่ก็ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับมาเลยสักฉบับ แต่ฉันก็ไม่เคยท้อเลยสักนิดยังมีความหวังอยู่ตลอดเวลาว่าสักวันหนึ่งจะเป็นวันที่ฉันได้พบกับพ่อที่ฉันเฝ้ารอมานาน จนผ่านมา 3ปี  3ปีที่ฉันรอจดหมายตอบกลับจากพ่อ แต่ไม่มีเลยสักฉบับ จนฉันเริ่มทนไม่ไหวต้องทำอะไรสักอย่างบ้างแล้ว และฉันก็เริ่มเห็นทางออก  ในสมัยนั้นการสื่อสารยังไม่ได้พัฒนาเท่าสมัยนี้ ที่อยู่ที่ได้มาของพ่อก็อยู่ที่ภาคใต้ ส่วนฉันอยู่ภาคเหนือ การจะไปหาพ่อคนเดียวที่ภาคใต้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะไปได้ เพราะฉันเป็นผู้หญิงถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคงไม่คุ้มแน่ ถ้าไปแล้วไม่เจอพ่อก็เสียเที่ยวอีก ฉันคิดหาหนทางที่จะได้เจอพ่อต่างๆนานา ( บอกก่อนนะค่ะฉันหาพ่อเจอก่อนเคอิโงะไม่นานเท่าไหร่นัก เคอิโงะก็หาเจอ) สุดท้ายฉันลองหาชื่อพ่อในอินเตอร์เน็ต ซึ่งก็ขึ้นชื่อของพ่อมาบ้างเหมือนกัน ก็พ่อของฉันเป็นทหารนิ แต่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรมามาก และฉันก็คิดอะไรดีๆได้ ที่อยู่ที่ฉันมีถ้าฉันไม่ไปตามหาพ่อด้วยตัวเอง แล้วใครที่สามารถจะไปตามหาให้ได้ (บอกก่อนนะค่ะเรื่องที่ฉันกำลังตามหาพ่อ ฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคนที่บ้านเลยสักนิด และก็ไม่คิดที่จะทิ้งคนที่บ้านด้วย แค่อยากเจอหน้าพ่อจริงๆของฉัน และถามท่านว่าทำไมไม่ติดต่อหาฉันบ้าง พ่อได้ตามหาหนูบ้างไหม ) ฉันหาเบอร์โทรศัพท์ อบต.ที่พ่ออยู่ สุดท้ายฉันก็ทำได้ ครั้งแรกที่โทรไปเชื่อไหมค่ะ??? เจ้าหน้าที่ที่อบต.ไม่เชื่อเรื่องที่ฉันพูดมา ฉันต้องพยายามอย่างมากในการขอร้องเจ้าหน้าที่ทางโทรศัพท์ สุดท้ายเจ้าหน้าที่ก็ใจอ่อนยอมช่วยเหลือฉัน เกือบอาทิตย์นึงได้ที่เจ้าหน้าที่คนนั้นได้ติดต่อกลับมาหาฉัน ว่าได้ไปตามที่อยู่ที่ฉันบอกแล้วแต่ว่าเจ้าของบ้านไม่ได้อยู่ที่นั้นนานแล้ว เจ้าของบ้านไปทำงานต่างหวัด นานๆครั้งถึงกลับมา แต่ไม่ก็ไม่ได้หมดหวังไปในทีเดียว สุดท้ายคนข้างบ้านที่คอยดูแลบ้านพ่อให้ ได้ให้เบอร์ติดต่อพ่อกับเจ้าหน้าที่มา เมื่อฉันได้เบอร์นั้นมาฉันไม่รีรออะไรอีก ฉันตัดสินใจโทรหาพ่อทันที คำแรกที่ฉันพูดกับพ่อฉันเรียกพ่อว่าลุง โดยที่ฉันยังไม่แสดงตัวออกมา พ่อที่ฉันคุยด้วยยังคิดว่าฉันเป็นลูกของเพื่อนในค่ายด้วย สุดท้ายฉันก็บอกพ่อว่าฉันเป็นลูกของพ่อนะ ฉันถามพ่อทุกอย่างที่ฉันอยากรู้ ถามกระทั่งชื่อของฉันว่าพ่อรู้จักไหม???  พ่อก็บอกชื่อของฉันโดยไม่คิดเลยว่าฉันชื่ออะไร เกิดวันไหน และฉันก็ไม่ปิดเป็นความลับต่อไปฉันบอกที่บ้านว่าฉันสามารถติดต่อพ่อได้แล้ว และเราก็ตกลงที่จะนัดเจอกัน ตอนนัดเจอกันครั้งแรกฉันก็กล้าๆกลัวๆที่จะเจอพ่ออยู่เหมือนกัน แต่ฉันขอบอกก่อนนะค่ะ ฉันไม่ได้ไปเจอพ่อคนเดียว ฉันไปกับแม่ของฉันด้วยเพื่อไปยืนยันว่านี่คือพ่อของฉันจริงๆ ฝันของฉันเป็นจริงแล้วล่ะ ฉันได้ใช้ชีวิตร่วมกับพ่อและแม่ของฉันครั้งแรกอาทิตย์นึงเต็มๆ และพ่อก็ยังรับรองบุตรให้ฉันถูกต้องตามกฎหมายด้วย เวลาผ่านไปฉันได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกทม ฉันก็ยังติดต่อกับพ่อ พ่อก็ส่งเงินมาให้ฉันได้ใช้อยู่บ้าง ฉันก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากพ่อมากนักหรอก (อ่อ ฉันลืมบอกไป ลูกของพ่ออีกคนที่เกิดมาเป็นผู้ชาย อายุน้องกว่าฉันเกือบปี ดังนั้นฉันจึงเป็นลูกสาวคนโตของพ่อ) พ่อบอกว่าพ่อได้แยกทางกับแม่ของน้องนานแล้วและได้แต่งงานใหม่กับคนที่เป็นอิสลามด้วยกัน  และเมื่อไม่นานฉันก็เรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันได้ขาดการติดต่อจากพ่อ ฉันก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมพ่อถึงไม่ได้รับโทรศัพท์จากฉันเลย และวันนี้ฉันก็ได้เข้าใจว่า " ภรรยาของพ่อกีดกันฉันกับพ่อตลอดเวลา " ฉันได้โทรไปหาพ่ออยู่หลายสาย แต่ทุกสายก็โดยตัดสายทิ้งอย่างไร้สาเหตุ แต่อยู่ดีๆพ่อก็โทรกลับมาบอกว่าพ่อขับรถอยู่ แล้วพ่อจะโทรกลับ ฉันก็เข้าใจ แต่เวลาผ่านไปไมถึง 10 นาที พ่อก็โทรกลับมา แต่คนที่ฉันคุยด้วย ไม่ใช่พ่อของฉัน แต่เป็นภรรยาของพ่อ คำแรกที่ฉันได้รับสายคือ " ฮัลโล พ่อ!" แล้วต้องตกใจกับคนในสายที่พูดว่า " น้องเรียกใครว่าพ่อจ๊ะ น้องไม่ต้องโทรมาหาแล้วนะ เขาไม่ใช่พ่อของน้อง ใบรับรองบุตรพี่ก็จะยกเลิกการรับรองบุตรแล้ว " แล้วสายก็ถูดตัดไปโดยที่ฉันพูดอะไรไม่ทันสักคำเลย ฉันอึ้งมากกับคำถามกลับมาและคำพูดของภรรยาของพ่อ (ขอบอกก่อนนะค่ะ ว่าภรรยาใหม่ของพ่อก็ยังไม่มีลูกกับพ่อของฉัน)  แต่คำพูดนี้ไม่เสียใจเท่ากับไม่มีคำพูดของพ่อเลยที่จะมาปกป้องฉัน  ที่ฉันคิดมาตลอดว่าพ่อยังรักและคิดถึงฉันอยู่นั้นไม่จริงใช่ไหม??? พ่อแค่มาทำหน้าที่ของพ่อเท่านั้นใช่ไหม?? ฉันก็แค่อยากจะคุยกับพ่อ อยากถามสารทุกข์สุขดิบของพ่อเท่านั้นเอง ไม่เคยคิดจะไปล้ำเส้นภรรยาของพ่อเลย ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปกับภรรยาของพ่อดี ที่เขาพยายามกีดกันฉันกับพ่อของฉัน?????????????  และไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนภรรยาของพ่อตอกมาแบบนี้ >>>