ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะ สามีดิฉันไม่ใช่คนไทยค่ะ ดิฉันแต่งงานอยู่กินกันมา 5 ปี มีลูกสาวด้วยกัน 1 คน ซึ่งเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน
เราอยู่ด้วยกันกับแม่สามีค่ะ ( บ้านเป็นบ้านของสามีร่วมกับแม่เค้า แต่สามีจ่ายค่ะ ) ตอนแรกๆอะไรก็ดีไปหมด แต่พอคลอดลูกออกมา เราก็เริ่มมีปัญหากับแม่สามีเรื่องการเลี้ยงลูกค่ะ แต่สามีปกป้องเราตลอดนะคะ
เราก็อดทนมาตลอด จนวันหนึ่งก็ทนไม่ไหว จึงพาลูกกลับไทยตอนลูกได้ 9 เดือนค่ะ กลับได้2เดือนสามีก็ขอร้องให้กลับมาอยู่ด้วยกันเพราะรักเรากับลูกค่ะ
ส่วนแม่สามีก็มาขอโทษที่ทำไม่ดีกับเรา แล้วเราก็ลองปรับตัวเข้าหากันค่ะ
เหมือนอะไรๆจะเริ่มลงตัว จนลูกอายุได้ 3ขวบครึ่ง ความสัมพันธ์ของดิฉันและแม่สามีก็ดีขึ้น ไม่ค่อยทะเลาะกันหนักเหมือนแต่ก่อน
แต่พอดีพี่สาวสามีกับครอบครัวเค้าได้ขอย้ายเข้ามาอยู่ด้วย
แล้วปัญหามันก็เริ่มมาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ
ต่อให้แม่ผัวรักเรา หรือเราดีกับเค้าขนาดไหน.. เค้าก็ต้องปกป้องลูกเค้าก่อนเสมอ
พี่สาวเริ่มมีปัญหากับเราและสามีค่ะ หลายเรื่องมาก แล้วเค้าจะไม่ค่อยพอใจเวลาเห็นแม่สามีสนิทกับเรามากกว่าเค้า
ปัญหาเริ่มหนักมากถึงขั้นตัดพี่ตัดน้อง(สามีกับพี่สาว) แล้วพี่สาวก็แกล้งเราตลอดค่ะ จนเราปรี๊ดมากเพราะเป็นคนใจร้อนด้วย แม่สามีก็จะคอยปกป้องลูกสาวเค้าตลอด.. จนเราทุกคนเริ่มไม่คุยกันค่ะ
จนวันนึงมันถึงขีดสุด.. เราและสามีได้ทะเลาะกับทั้งพี่สาวและแม่สามี (พี่สาวจะคอยยุให้แม่เกลียดเราตลอด) จนเราตัดสินใจแล้วว่าถ้าพี่สาวไม่ย้ายออกไป เราจะเป็นคนไปเอง
แต่ด้วยความที่สามีก็ทนไม่ได้เหมือนกัน เราเลยตัดสินใจไปเช่าบ้านข้างนอกค่ะ
ทุกอย่างเหมือนจะลงตัวอีกครั้ง เรามีความสุขกันมาก จนกระทั่งพี่สาวสามีย้ายออกไป แล้วปล่อยแม่เค้าอยู่คนเดียว
เราและสามีจึงเทียวพาลูกไปหาเค้าบ่อยๆค่ะ ความสัมพันธ์ของแม่กับลูกก็ดีขึ้นเรื่อยมา พร้อมความสัมพันธ์ของเรากับแม่สามีด้วยเช่นกัน
จนวันหนึ่ง สามีก็มาคุยว่าเค้ารับภาระค่าเช่าบ้านต่อไม่ไหวแล้ว เราต้องย้ายกลับไปอยู่ที่เดิม เพราะไม่มีคนดูแลแม่ด้วย
แรกๆเราก็ไม่อยากไป แต่พอมานั่งคิด ค่าใช้จ่ายตอนเช่าบ้านเค้าก็หมดไปเยอะมากจนเป็นหนี้บัตรเครหิตมากมาย
ตอนนั้นเรายังรักและสวีทกันทุกวันเหมือนเดิมนะคะ มีบอกรักกันทุกวัน จุ๊บกันก่อนไปทำงาน และก่อนนอน
ลืมบอกไปว่าเราก็ทำงานนะคะ ส่วนมาเวลางานของเราจะไม่ค่อยตรงกันค่ะเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กัน
แต่พอวันไหนได้หยุดพร้อมกัน เราก็จะออกไปทานข้าว เดินห้าง พาลูกไปเดินเล่นด้วยกันเสมอ
อยู่มาวันหนึ่ง เค้าก็เริ่มหางานพาร์ทไทม์ตอนกลางคืนทำค่ะ
แรกๆก็ทำแค่คืนวันศุกร์-เสาร์ ทำถึงแค่ตี1ตี2 เพราะเค้าเหนื่อยจากการไปทำงานแต่เช้า
แต่พอผ่านไปสักพัก เค้าเริ่มทำงานยันเช้าค่อยกลับ บอกว่าอยากหาเงินเพิ่มมาจ่ายหนี้
ตอนนั้นดิฉันยอมรับว่าเป็นคนที่เหวี่ยงมากเลยค่ะ เพราะเวลาเค้าทำงานเค้าจะไม่รับสายเราเลย
เพราะที่เค้าทำงานมีกฎห้ามรับโทรศัพท์ค่ะ เราเลยพิมพ์ข้อความทะเลาะกันแทน
เราเริ่มทะเลาะกันเรื่อยมาเพราะสามีไม่มีเวลาให้เรา.. เค้าเริ่มไม่ค่อยกลับบ้าน กลับมาแค่อาบน้ำแล้วไปทำงานต่อเลย
เค้าบอกเค้านอนหลับในรถเอาเพราะเหนื่อยมาก สรุป1วันเราเจอกันแค่ตอนเค้ากลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน
เราทะเลาะกันมากขึ้นและมาขึ้นเพราะสามีไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย ทำแต่งาน
จนดิฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวสามี คิดว่าหรือเป็นเพราะเค้ามีคนอื่นแน่นอน เพราะเค้าแทบไม่กลับบ้านเลยจริงๆ
ใครมันจะไปนอนในรถได้ทุกวัน ทั้งๆที่มีบ้านให้กลับ
เลยบอกกับเค้าเป็นนัยๆว่า.. ถ้ายังไม่ถลำลึกจนเกินไปก็จงเลิกกับเค้าซะนะ คิดถึงครอบครัวด้วย
เค้าก็งงว่าเราพูดเรื่องอะไร เค้าบอกว่าเค้าสาบานเลยว่าเค้าไม่มีใครจริงๆ ทุกวันนี้คิดถึงแต่เรื่องเงิน
แต่เราก็เซ้าซี้ถามเค้าว่าแล้วเพราะอะไรทำไมเธอเปลี่ยนไป.. เค้ากลับบอกเราว่า 'เค้าหมดรักเราแล้ว'
ตอนนี้มันเจ็บมากเลยค่ะ ตอนนั้นเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมากลางใจเลยจริงๆ
ตั้งแต่แต่งงานกันมา เค้าไม่เคยแสดงว่าไม่รักเราเลย.. พอเค้าบอกมาวันนั้น มันทำให้เราแทบทรุด
เราเลยถามเค้าว่าชั้นทำอะไรผิด? หรือเธอมีใจให้คนอื่น? เค้าบอกว่าเค้าไม่มีใคร
แต่เค้าอิ่มตัวกับเราแล้ว.. ทั้งความใจร้อนวู่วาม.. ไม่ให้เกียรติเค้า.. ชอบควบคุมเค้า
เค้าบอกว่าเค้าหมดเยื่อใยกับเราแล้ว.. ที่เค้าไม่พูดไม่ใช่เค้าไม่รู้สึก.. แค่เค้าไม่อยากทะเลาะด้วย
แต่ตอนนี้เค้าหมดแล้วจริงๆ.. แต่เค้าไม่ขอหย่านะคะ เค้าอยากให้เราอยู่กันไปเฉยๆเพื่อลูก
อยู่แบบคนร่วมโลกกัน อยู่แบบต่างคนต่างอยู่แต่บ้านเดียวกัน
ดิฉันขอร้องเค้าว่าให้ดิฉันปรับตัวได้ไหม ดิฉันจะปรับตัวเพื่อเค้า.. แต่เค้าบอกว่ามันสายเกินไป
แต่พอเราก็เจอก็คุยกันแบบเดิมแต่ก็ดูเหินห่างกันมาก หน้าเค้าเหมือนคนไม่มีความรู้สึก
แต่ก็ยังพอมีมารับจากที่ทำงานและถามว่าที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง เราก็คุยกันตามปกติ
พอมาวันนี้ เราได้เจอกันพอดี เค้าคุยกับเราดีขึ้น ดูใจเย็นขึ้น แต่ยังเหินห่างเหมือนเดิม
แต่พอเวลาเราทำหน้าเศร้า เค้าจะถามตลอดว่าเป็นอะไร มีอะไรจะพูดมั้ย?
ดิฉันเลยถามเลยว่าขอโอกาสได้มั้ย ชั้นอยากเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณจริงๆนะ
เค้าบอกว่าเค้าให้โอกาสได้แค่ 1 เดือน แต่ไม่ขอรับรองว่าจะกลับมารักเหมือนเดิมได้ไหม
ตอนนี้ดิฉันทุกข์มากเลยค่ะ ไม่อยากอยู่แบบคนไร้ตัวตนในสายตาสามีเลย
ดิฉันจะปรับปรุงตัวค่ะ แต่ยังไม่รู้จะทำตัวยังไงเลย
มีใครพอบอกได้บ้างไหมคะว่าดิฉันยังพอมีหวังอยู่ไหม
เค้ายังมีเยื่อใยอยู่ใช่ไหมคะ เค้าถึงคอยถาม เดินไปทานข้าวในวันเกิดดิฉัน เค้าก็มีดึงแขนโอบคอเหมือนลืมตัว
คอยหาเรื่องคุย คอยสังเกตกิริยาของเรา หรือเป็นเพราะความเคยชินของเค้า
แล้วควรจะเริ่มทำตัวยังไงดี ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
ดิฉันจะเปลี่ยนตัวแล้วทำให้เค้าเห็นได้อย่างไรถ้าเราแทบไม่เจอกันแบบนี้
ตอนนี้ทุกข์มากเลยค่ะ.. เราเคยรักกันมากแบบแทบแยกจากกันไม่ได้..
ถ้าใครมีคำแนะนำหรือคำปรึกษาดีๆ ช่วยแนะนำกันบ้างนะคะ.. ตอนนี้ทุกข์มาก.. ไม่เป็นอันกินอันนอนเลยค่ะ
สามีบอกว่าหมดรักเราแล้วแต่ไม่มีคนอื่น
เราอยู่ด้วยกันกับแม่สามีค่ะ ( บ้านเป็นบ้านของสามีร่วมกับแม่เค้า แต่สามีจ่ายค่ะ ) ตอนแรกๆอะไรก็ดีไปหมด แต่พอคลอดลูกออกมา เราก็เริ่มมีปัญหากับแม่สามีเรื่องการเลี้ยงลูกค่ะ แต่สามีปกป้องเราตลอดนะคะ
เราก็อดทนมาตลอด จนวันหนึ่งก็ทนไม่ไหว จึงพาลูกกลับไทยตอนลูกได้ 9 เดือนค่ะ กลับได้2เดือนสามีก็ขอร้องให้กลับมาอยู่ด้วยกันเพราะรักเรากับลูกค่ะ
ส่วนแม่สามีก็มาขอโทษที่ทำไม่ดีกับเรา แล้วเราก็ลองปรับตัวเข้าหากันค่ะ
เหมือนอะไรๆจะเริ่มลงตัว จนลูกอายุได้ 3ขวบครึ่ง ความสัมพันธ์ของดิฉันและแม่สามีก็ดีขึ้น ไม่ค่อยทะเลาะกันหนักเหมือนแต่ก่อน
แต่พอดีพี่สาวสามีกับครอบครัวเค้าได้ขอย้ายเข้ามาอยู่ด้วย
แล้วปัญหามันก็เริ่มมาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ
ต่อให้แม่ผัวรักเรา หรือเราดีกับเค้าขนาดไหน.. เค้าก็ต้องปกป้องลูกเค้าก่อนเสมอ
พี่สาวเริ่มมีปัญหากับเราและสามีค่ะ หลายเรื่องมาก แล้วเค้าจะไม่ค่อยพอใจเวลาเห็นแม่สามีสนิทกับเรามากกว่าเค้า
ปัญหาเริ่มหนักมากถึงขั้นตัดพี่ตัดน้อง(สามีกับพี่สาว) แล้วพี่สาวก็แกล้งเราตลอดค่ะ จนเราปรี๊ดมากเพราะเป็นคนใจร้อนด้วย แม่สามีก็จะคอยปกป้องลูกสาวเค้าตลอด.. จนเราทุกคนเริ่มไม่คุยกันค่ะ
จนวันนึงมันถึงขีดสุด.. เราและสามีได้ทะเลาะกับทั้งพี่สาวและแม่สามี (พี่สาวจะคอยยุให้แม่เกลียดเราตลอด) จนเราตัดสินใจแล้วว่าถ้าพี่สาวไม่ย้ายออกไป เราจะเป็นคนไปเอง
แต่ด้วยความที่สามีก็ทนไม่ได้เหมือนกัน เราเลยตัดสินใจไปเช่าบ้านข้างนอกค่ะ
ทุกอย่างเหมือนจะลงตัวอีกครั้ง เรามีความสุขกันมาก จนกระทั่งพี่สาวสามีย้ายออกไป แล้วปล่อยแม่เค้าอยู่คนเดียว
เราและสามีจึงเทียวพาลูกไปหาเค้าบ่อยๆค่ะ ความสัมพันธ์ของแม่กับลูกก็ดีขึ้นเรื่อยมา พร้อมความสัมพันธ์ของเรากับแม่สามีด้วยเช่นกัน
จนวันหนึ่ง สามีก็มาคุยว่าเค้ารับภาระค่าเช่าบ้านต่อไม่ไหวแล้ว เราต้องย้ายกลับไปอยู่ที่เดิม เพราะไม่มีคนดูแลแม่ด้วย
แรกๆเราก็ไม่อยากไป แต่พอมานั่งคิด ค่าใช้จ่ายตอนเช่าบ้านเค้าก็หมดไปเยอะมากจนเป็นหนี้บัตรเครหิตมากมาย
ตอนนั้นเรายังรักและสวีทกันทุกวันเหมือนเดิมนะคะ มีบอกรักกันทุกวัน จุ๊บกันก่อนไปทำงาน และก่อนนอน
ลืมบอกไปว่าเราก็ทำงานนะคะ ส่วนมาเวลางานของเราจะไม่ค่อยตรงกันค่ะเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กัน
แต่พอวันไหนได้หยุดพร้อมกัน เราก็จะออกไปทานข้าว เดินห้าง พาลูกไปเดินเล่นด้วยกันเสมอ
อยู่มาวันหนึ่ง เค้าก็เริ่มหางานพาร์ทไทม์ตอนกลางคืนทำค่ะ
แรกๆก็ทำแค่คืนวันศุกร์-เสาร์ ทำถึงแค่ตี1ตี2 เพราะเค้าเหนื่อยจากการไปทำงานแต่เช้า
แต่พอผ่านไปสักพัก เค้าเริ่มทำงานยันเช้าค่อยกลับ บอกว่าอยากหาเงินเพิ่มมาจ่ายหนี้
ตอนนั้นดิฉันยอมรับว่าเป็นคนที่เหวี่ยงมากเลยค่ะ เพราะเวลาเค้าทำงานเค้าจะไม่รับสายเราเลย
เพราะที่เค้าทำงานมีกฎห้ามรับโทรศัพท์ค่ะ เราเลยพิมพ์ข้อความทะเลาะกันแทน
เราเริ่มทะเลาะกันเรื่อยมาเพราะสามีไม่มีเวลาให้เรา.. เค้าเริ่มไม่ค่อยกลับบ้าน กลับมาแค่อาบน้ำแล้วไปทำงานต่อเลย
เค้าบอกเค้านอนหลับในรถเอาเพราะเหนื่อยมาก สรุป1วันเราเจอกันแค่ตอนเค้ากลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน
เราทะเลาะกันมากขึ้นและมาขึ้นเพราะสามีไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลย ทำแต่งาน
จนดิฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวสามี คิดว่าหรือเป็นเพราะเค้ามีคนอื่นแน่นอน เพราะเค้าแทบไม่กลับบ้านเลยจริงๆ
ใครมันจะไปนอนในรถได้ทุกวัน ทั้งๆที่มีบ้านให้กลับ
เลยบอกกับเค้าเป็นนัยๆว่า.. ถ้ายังไม่ถลำลึกจนเกินไปก็จงเลิกกับเค้าซะนะ คิดถึงครอบครัวด้วย
เค้าก็งงว่าเราพูดเรื่องอะไร เค้าบอกว่าเค้าสาบานเลยว่าเค้าไม่มีใครจริงๆ ทุกวันนี้คิดถึงแต่เรื่องเงิน
แต่เราก็เซ้าซี้ถามเค้าว่าแล้วเพราะอะไรทำไมเธอเปลี่ยนไป.. เค้ากลับบอกเราว่า 'เค้าหมดรักเราแล้ว'
ตอนนี้มันเจ็บมากเลยค่ะ ตอนนั้นเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมากลางใจเลยจริงๆ
ตั้งแต่แต่งงานกันมา เค้าไม่เคยแสดงว่าไม่รักเราเลย.. พอเค้าบอกมาวันนั้น มันทำให้เราแทบทรุด
เราเลยถามเค้าว่าชั้นทำอะไรผิด? หรือเธอมีใจให้คนอื่น? เค้าบอกว่าเค้าไม่มีใคร
แต่เค้าอิ่มตัวกับเราแล้ว.. ทั้งความใจร้อนวู่วาม.. ไม่ให้เกียรติเค้า.. ชอบควบคุมเค้า
เค้าบอกว่าเค้าหมดเยื่อใยกับเราแล้ว.. ที่เค้าไม่พูดไม่ใช่เค้าไม่รู้สึก.. แค่เค้าไม่อยากทะเลาะด้วย
แต่ตอนนี้เค้าหมดแล้วจริงๆ.. แต่เค้าไม่ขอหย่านะคะ เค้าอยากให้เราอยู่กันไปเฉยๆเพื่อลูก
อยู่แบบคนร่วมโลกกัน อยู่แบบต่างคนต่างอยู่แต่บ้านเดียวกัน
ดิฉันขอร้องเค้าว่าให้ดิฉันปรับตัวได้ไหม ดิฉันจะปรับตัวเพื่อเค้า.. แต่เค้าบอกว่ามันสายเกินไป
แต่พอเราก็เจอก็คุยกันแบบเดิมแต่ก็ดูเหินห่างกันมาก หน้าเค้าเหมือนคนไม่มีความรู้สึก
แต่ก็ยังพอมีมารับจากที่ทำงานและถามว่าที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง เราก็คุยกันตามปกติ
พอมาวันนี้ เราได้เจอกันพอดี เค้าคุยกับเราดีขึ้น ดูใจเย็นขึ้น แต่ยังเหินห่างเหมือนเดิม
แต่พอเวลาเราทำหน้าเศร้า เค้าจะถามตลอดว่าเป็นอะไร มีอะไรจะพูดมั้ย?
ดิฉันเลยถามเลยว่าขอโอกาสได้มั้ย ชั้นอยากเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณจริงๆนะ
เค้าบอกว่าเค้าให้โอกาสได้แค่ 1 เดือน แต่ไม่ขอรับรองว่าจะกลับมารักเหมือนเดิมได้ไหม
ตอนนี้ดิฉันทุกข์มากเลยค่ะ ไม่อยากอยู่แบบคนไร้ตัวตนในสายตาสามีเลย
ดิฉันจะปรับปรุงตัวค่ะ แต่ยังไม่รู้จะทำตัวยังไงเลย
มีใครพอบอกได้บ้างไหมคะว่าดิฉันยังพอมีหวังอยู่ไหม
เค้ายังมีเยื่อใยอยู่ใช่ไหมคะ เค้าถึงคอยถาม เดินไปทานข้าวในวันเกิดดิฉัน เค้าก็มีดึงแขนโอบคอเหมือนลืมตัว
คอยหาเรื่องคุย คอยสังเกตกิริยาของเรา หรือเป็นเพราะความเคยชินของเค้า
แล้วควรจะเริ่มทำตัวยังไงดี ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
ดิฉันจะเปลี่ยนตัวแล้วทำให้เค้าเห็นได้อย่างไรถ้าเราแทบไม่เจอกันแบบนี้
ตอนนี้ทุกข์มากเลยค่ะ.. เราเคยรักกันมากแบบแทบแยกจากกันไม่ได้..
ถ้าใครมีคำแนะนำหรือคำปรึกษาดีๆ ช่วยแนะนำกันบ้างนะคะ.. ตอนนี้ทุกข์มาก.. ไม่เป็นอันกินอันนอนเลยค่ะ