ถ้าเราร้องไห้คิดถึงบ้านบ่อยๆเราอ่อนแอมากใช่ไหม

ไม่มีใครให้คุยด้วยเลย เพื่อนๆหรือคนรอบข้างหันไปหาใครไม่ได้เลยค่ะ ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมค่ะ อยากได้กำลังใจคำพูดที่อยากให้ใช้ชีวิตต่อภายใต้รอยยิ้มบ้าง ​ขอกำลังใจจากทุกคนหน่อยได้ไหมคะ

ช่วงมรสุมชีวิตนี่มันเหนื่อยและทรมานใจดีนะคับ จะอ่อนแอให้คนรอบข้างเห็นก็กลัวโดนหาว่าเรียกร้องความสนใจ ต้องพยายามไปเข้มแข็งในห้องมึดๆคนเดียว เอาจริงๆแน่ใจแล้วเหรอว่าการมีอยู่ จะไม่ทรมานกว่าการใจไป ท้อเห

จัดการความรู้สึกยังไงดีคะเพิ่งเป็นแม่คนครั้งแรก การที่เฝ้ามองลูกโตขึ้นทีละน้อยๆแล้วใจดีมีความสุขนะ ลูกเราเติบโตขึ้น ลักษณะทางกายภาพเปลี่ยนแปลงทุกวัน ตอนเด็กเราเฝ้ามองผู้ปกครองที่เลี้ยงดูเรามาท่านก็ไม่

ไม่มีใครเติบโต โดยที่ไม่เคยร้องไห้ ไม่มีใครวิ่งได้ โดยไม่เคยหัดเดิน และไม่มีใครเข้มแข็ง โดยที่ไม่เคยอ่อนแอมาก่อน เรื่องที่เรารู้สึกว่ายาก และร้องไห้กับมันบ่อยๆ มันอาจเป็นแค่การหัดเดิน เพื่อที่จะเป็

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า เราเป็นคนมาทำงานไกลบ้านมากแบบข้ามภูมิภาค โอกาสกลับบ้านปีละครั้ง เพราะระยะทาง 800 กิโล คิดถึงบ้านก็โคตรจะคิดถึงแต่เงินก็สำคัญในยุคนี้ใช้ชีวิตคนเดียว ทำงานคนเดียวเพราะเป็นคนนอกที่

ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะ มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหม ตัวจขกท.เองเป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว ทำไมเวลาอยู่คนเดียวชอบคิดมาก คิดนั่นคิดนี่ตลอดเวลาแล้วก็แอบมานอนร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ บางทีมันก็อยากมีคนให้คุยให้

"ปฏิเสธ" ดวงตากลมโตคู่หนึ่งค่อยๆ เปิดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด เด็กชายรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ไม่มีเสียงลม ไม่มีแสงแดด มีเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีขอบเขต ไม่

มันไม่เกินจริงกับประโยคที่คนทั่วไปใช้บอกคนที่โดนทิ้ง/โดนเบื่อ "ทำตัวให้สดใส ให้มีความสุขไว้ อย่าไปเพ้อให้คนเก่าเห็น เห็นค่าในตัวเองไว้" สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงกับเราเมื่อ1-2ปีที่