ถ้าเราร้องไห้คิดถึงบ้านบ่อยๆเราอ่อนแอมากใช่ไหม

https://www.youtube.com/watch?v=zwCaTo_0kuU เราสองคนเคยเดินบนถนนสายเดียวกัน ผ่านรอยยิ้มผ่านเสียงหัวเราะและน้ำตา เคยล้มลงเคยจับมือกันลุกขึ้นมา ทุกวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำ แต่เวลาไม่เคยหยุดเดินเส้นทาง

ไม่มีใครให้คุยด้วยเลย เพื่อนๆหรือคนรอบข้างหันไปหาใครไม่ได้เลยค่ะ ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมค่ะ อยากได้กำลังใจคำพูดที่อยากให้ใช้ชีวิตต่อภายใต้รอยยิ้มบ้าง ​ขอกำลังใจจากทุกคนหน่อยได้ไหมคะ

เมื่อวานลูกเรามีสอบก่อนปิดภาคเรียน ด้วยความที่เราเองก็ทำแต่งานไม่มีเวลาให้ลูก สมัยเด็กก็เรียนไม่เก่ง ลูกเราเรียนเก่งกว่าเราอีก ศึกษาเอง ทำการบ้านเอง น้อยครั้งมากที่จะมาถาม ว่าทำแบบไหนยังไง จนน้องได้สอ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า เราเป็นคนมาทำงานไกลบ้านมากแบบข้ามภูมิภาค โอกาสกลับบ้านปีละครั้ง เพราะระยะทาง 800 กิโล คิดถึงบ้านก็โคตรจะคิดถึงแต่เงินก็สำคัญในยุคนี้ใช้ชีวิตคนเดียว ทำงานคนเดียวเพราะเป็นคนนอกที่

ไม่มีใครเติบโต โดยที่ไม่เคยร้องไห้ ไม่มีใครวิ่งได้ โดยไม่เคยหัดเดิน และไม่มีใครเข้มแข็ง โดยที่ไม่เคยอ่อนแอมาก่อน เรื่องที่เรารู้สึกว่ายาก และร้องไห้กับมันบ่อยๆ มันอาจเป็นแค่การหัดเดิน เพื่อที่จะเป็

สวัสดีครับ...คือเราอยากมาขอพลังฮีลใจจากพี่ๆในพันทิปหน่อยครับ คือเราต้องได้ห่างจากแฟนที่อยู่ด้วยกันมาเกือบ 3 ปี เพื่อไปทำงานตามหาอนาคตของตัวเองที่ไกลจากกัน เรารู้สึกว่า เราใจหายมากๆ มาเป็นอาทิตย์แล้ว

หลังจบเรื่องของความรักไปได้ประมาณ 2 เดือน จากที่คิดว่าเริ่มทำใจได้แล้ว หัวเราะได้ ยิ้มได้ ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนฝูง ครอบครัวได้ตามปกติ แต่วันนี้อยู่ดีๆก็รู้สึก เหนื่อยล้า เหงา โดดเดี่ยว และอ่อนแอแบบไม่