สวัสดีครับ ... นี่คงเป็นกระทู้แรกสำหรับผมในปัญหาด้านความรัก ซึ่งผมก็เล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งนักหรอกครับ .. ยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ เพื่อจะไม่ให้เสียเวลา งั้นมาเริ่มกันเลยครับ *ผมขอแทนตัวผมว่า A แทนผู้หญิงว่า B นะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับ B เนี่ยเรารู้จักกันในเฟสบุ๊ค ครับ . วันนึง ซึ่ง B เป็นคนแอดผมมา ปกติผมจะไม่ค่อยรับแอดมั่วซั่วนะครับ ถ้าไม่รู้จักจริง ๆ ผมก็ไม่รับ แต่ผมเข้าไปส่องครับ ส่องไปส่องมา เอ้ย น่ารักดีเนอะ ตอนนั้นก็ ลองรับดูครับ และผมก็เป็นคนทักไปหาเธอ เราก็คุยกันครับ เราคุยกันไปกันมา เอ๊ะ ผมก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาแบบแปลก ๆ ครับ ไม่รู้ว่าทำไม ผมคุยกับเธอ แล้วสนุกดี หัวเราะ ยิ้มตัวคนเดียวได้ ถึงผมจะทำงาน และเรียนมาเหนื่อยแค่ไหน แต่พอได้คุยกับเธอผมหายเป็นปลิดทิ้งเลยครับ B เป็นรุ่นน้องผมกว่า 1 ปีนะครับ เธออยู่ในจังหวัดเดียวกับผม และ อำเภอเดียวกับผมด้วย ผมมีความสุขมากในตอนนั้น เราคุยกันไปมา ก็ได้รู้จักกันมากขึ้น เราคุยประมาณ 1 อาทิตย์ แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้น ว่า เมื่อก่อนผมเคยคุยกับผู้หญิงคนนึงครับ ซึ่งเธอคนนี้ คือเพื่อนเก่าของ B . (ผมขอแทนผู้หญิงคนนี้ว่า C นะครับ )
B : พี่รู้จักกับ C ด้วยหรอ ???
A : อ๋อใช่ เมื่อก่อนเราเคยคุยกัน และเขาก็หายไป
B : ถ้าพี่ยังคุยอยู่ B เลิกคุยนะ
A : พี่ไม่ได้คุยแล้วค่ะ พูดจริง ๆ เลย
B : แต่ B ไม่ชอบ อ่ะ พี่เคยคุยกับเพื่อน B . B ก็ไม่กล้าคุยต่อแล้ว
แล้วเธอก็หายไปครับ ผมรู้สึกเหวงมาก มันเกิดอะไรขึ้น ผมผิดอะไร คนที่ชื่อ C นั้นก็หายไปแล้วครับ แต่แค่เคยเป็นเพื่อนเก่า B แต่ตอนนี้ไม่ได้สนิทกันแล้ว ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันแล้ว แล้วผมทำอะไรผิด แค่ C เคยเข้ามาคุยกับผม แล้วอยู่ ๆ เธอก็หาย ไป วันนั้นวันนึง ที่ B หายไปแล้ว แต่ผมไม่ไหวจิง ๆ เลยทักไปบอกว่า
A : พี่คิดถึงน้องนะ พี่ไม่ได้คุยกับน้องแล้วพี่ไม่สบายใจ พี่ไม่คุยกับ C นานแล้วจริง ๆ
B : ค่ะ
เธอตอบมาแค่นี้ แต่จากนั้นหายไปซัก 1 ชั่วโมง เธอก็ทักมาคุยกับผมเหมือนเดิม
B : โอเคค่ะ B เชื่อใจนะ
ผมดีใจมากครับในเวลานั้น ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เราก็คุยกับต่อเหมือนเดิมครับ ดูทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้ดี เราคุยกันมากขึ้น ดูมีความสุขกันมากขึ้น ผมจึงชวนเธอไปนั่งกินข้าวด้วยกันครับ B ก็ตอบตกลง ผมดีใจมาก ผมจึงบอกเธอว่า งั้นเดี๋ยวผมไปรับก็ได้ เธอบอกว่าไม่เป็นไรเธอมาเองได้ งั้นผมก็ตอบตกลง ผมจึงนัดเธอไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ในอำเภอนั้น ... แล้วเวลานี้ก็มาถึง ที่ผมจะได้เจอหน้าเธอ ผมตื่นเต้นมาก รุ้สึกตื้นตันแบบบอกไม่ถูก ผมได้เจอกับเธอแล้วครับ B น่ารัก มาก ผมจ้องหน้าเธอตลอดเลย 5555555555 บางทีผมอาจจะคิดว่าตัวเองบ้าแล้วก็ได้ แล้วเราก็ไปนั่งกินข้าวกัน ผมคุยกับเธอ เราคุยกัน เวลาเธอยิ้มทีไร ผมก็ยิ้มตามทุกที รู้สึกดีจัง แล้วจากนั้นเราก็ไปเดินห้างกัน ตลอดช่วงบ่ายของวันนั้น ผมจึงถือโอกาสชวนเธอในตอนเย็น ว่าเราไปนั่งกินนมกันไหม เธอบอกได้สิ จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอพารถมา ผมก็พารถมาเหมือนกัน เธอถามผมพารถอะไรมา ผมบอกว่ามอเตอร์ไซค์ B บอกผมว่า เธอพารถยนต์มา ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดแล้ว ว่า บ้านเธอต้องมีเงินแน่ ๆ เลย ซึ่งผมกลัวมาก เพราะผมเป็นเด็กกำพร้า ผมเป็นเด็กจน ต้องส่งตัวเองเรียนเอง และเธอก็บอกผมว่า
B : เอางี้ไหมพี่ A พี่เอารถไปจอดที่หอ พี่ก็ได้แล้ว บอกมา เดี๋ยวน้องไปรับ
ผมรู้สึกเกรง ๆ และเกรงใจเธอเป็นอย่างมาก ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า
A : โอเคครับ ก็ได้ครับ
ผมเดินไปเอารถและขับไปจอดไว้ที่หอ และแชร์โลเคชั่นมาให้เธอ
ตอนเธอมารับเธอก็ถามผมว่า จะกินร้านไหน ดี ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า ร้านไหนก็ได้ครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเกรงมาก ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี เธอก็พาผมไปร้านนมที่เธอรู้จัก ผมจึงได้คุยกับเธอ อีกครั้ง และก็ได้ถามเรื่องที่บ้านของเธอ ผมจึงได้รู้ว่า บ้านเธอรวยจริง ๆ ครับ แม่เธอจัดการอสังหาริมทรัพย์ ส่วนพ่อทำธุรกิจส่วนตัว และเธอก็ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องผม ผมก็ได้เราให้ เธอฟัง แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจผมเลยแต่อย่างไร เธอชมผมว่าผมเก่ง ที่เอาตัวรอดในการใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ ผมเลี้ยงตัวเอง หาเงินเรียนเอง ผมก็รู้สึกประหม่าหลังจากวันนั้น ขากลับ ผมก็อาสาว่า เดี๋ยวผมขับรถให้ไหม (เมื่อก่อนขับให้เพื่อนบ่อย) ผมก็ขับให้เธอ แล้วเธอก็ดูยิ้มมีความสุขดีครับ พอมาถึงที่หอ ผมก็บอกเธอว่าขับรถดี ๆ นะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันต่อ แต่ผมกับรู้สึกประหม่า เพราะผมทำตัวไม่ถูกจริง ๆ เธอเป็นนางฟ้า มีทุกอย่างเพรียบพร้อม แต่ผมกลับไม่มีอะไรเลย ผมจะทำยังไงดี แต่แล้วเธอก็ถามผมมาว่า
B : เป็นอะไร ทำดูแปลก ๆ ไป
ผมก็พูดว่าผมรู้สึกไม่ดีเลย เธอดูเพรียบพร้อมทุกอย่าง เธอมีเงิน เธอมีรถ เธอน่ารัก เธอหาคนที่ดีกว่าผมได้สบาย
B : พี่คิดมากไปป่ะ จะบอกอะไรให้ฟังนะ ถ้ารวยเพราะครอบครัวเขาไม่เรียกว่ารวยหรอกนะ ถึงน้องจะมีทุกอย่างพร้อม แต่น้องก็ไม่ได้ตัดสินคนที่ตรงนั้น อีกอย่างน้อง ไม่ได้ขอให้พี่มาเลี้ยงน้องนะ เราแยกกันจ่ายได้ (ผมจ่ายเงินให้เธอเวลาไปกินข้าวกันแล้วเธอพูดกับผมแล้วว่า ไม่ชอบ ) ตอนนี้เราอย่าตัดสินกันแค่ตรงนี้สิ พี่เก่งมากนะหาเงินเรียนเอง ช่วยเหลือตัวเอง เดี๋ยวซักวันพี่ก็มี น้องชอบคนขยันนะ
ผมอึ้งมากกว่า และรุ้สึกความรุ้สึกหายเป็นปลิดทิ้งเลย เราก็คุยกันเหมือนเดิม ถึงแม้จะมีบ้างที่รุ้สึกขึ้น มา เวลาไปกับเพื่อนของ B อะไรแบบนี้ แต่ B ก็พูดย้ำแบบนี้กับผมเสมอ จนผมรุ้สึกโล่งไป เราคุยกันปกติเหมือนเดิม
เรื่องราวยังไม่จบ เดี๋ยวผมมาต่อนะครับ .......
ขอตัวทำงานให้เสร็จก่อน
เธอลังเล .. เธอมีใคร ... เธออึดอัด ... หรือเธอหมดใจไปแล้ว ?
เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับ B เนี่ยเรารู้จักกันในเฟสบุ๊ค ครับ . วันนึง ซึ่ง B เป็นคนแอดผมมา ปกติผมจะไม่ค่อยรับแอดมั่วซั่วนะครับ ถ้าไม่รู้จักจริง ๆ ผมก็ไม่รับ แต่ผมเข้าไปส่องครับ ส่องไปส่องมา เอ้ย น่ารักดีเนอะ ตอนนั้นก็ ลองรับดูครับ และผมก็เป็นคนทักไปหาเธอ เราก็คุยกันครับ เราคุยกันไปกันมา เอ๊ะ ผมก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาแบบแปลก ๆ ครับ ไม่รู้ว่าทำไม ผมคุยกับเธอ แล้วสนุกดี หัวเราะ ยิ้มตัวคนเดียวได้ ถึงผมจะทำงาน และเรียนมาเหนื่อยแค่ไหน แต่พอได้คุยกับเธอผมหายเป็นปลิดทิ้งเลยครับ B เป็นรุ่นน้องผมกว่า 1 ปีนะครับ เธออยู่ในจังหวัดเดียวกับผม และ อำเภอเดียวกับผมด้วย ผมมีความสุขมากในตอนนั้น เราคุยกันไปมา ก็ได้รู้จักกันมากขึ้น เราคุยประมาณ 1 อาทิตย์ แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้น ว่า เมื่อก่อนผมเคยคุยกับผู้หญิงคนนึงครับ ซึ่งเธอคนนี้ คือเพื่อนเก่าของ B . (ผมขอแทนผู้หญิงคนนี้ว่า C นะครับ )
B : พี่รู้จักกับ C ด้วยหรอ ???
A : อ๋อใช่ เมื่อก่อนเราเคยคุยกัน และเขาก็หายไป
B : ถ้าพี่ยังคุยอยู่ B เลิกคุยนะ
A : พี่ไม่ได้คุยแล้วค่ะ พูดจริง ๆ เลย
B : แต่ B ไม่ชอบ อ่ะ พี่เคยคุยกับเพื่อน B . B ก็ไม่กล้าคุยต่อแล้ว
แล้วเธอก็หายไปครับ ผมรู้สึกเหวงมาก มันเกิดอะไรขึ้น ผมผิดอะไร คนที่ชื่อ C นั้นก็หายไปแล้วครับ แต่แค่เคยเป็นเพื่อนเก่า B แต่ตอนนี้ไม่ได้สนิทกันแล้ว ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันแล้ว แล้วผมทำอะไรผิด แค่ C เคยเข้ามาคุยกับผม แล้วอยู่ ๆ เธอก็หาย ไป วันนั้นวันนึง ที่ B หายไปแล้ว แต่ผมไม่ไหวจิง ๆ เลยทักไปบอกว่า
A : พี่คิดถึงน้องนะ พี่ไม่ได้คุยกับน้องแล้วพี่ไม่สบายใจ พี่ไม่คุยกับ C นานแล้วจริง ๆ
B : ค่ะ
เธอตอบมาแค่นี้ แต่จากนั้นหายไปซัก 1 ชั่วโมง เธอก็ทักมาคุยกับผมเหมือนเดิม
B : โอเคค่ะ B เชื่อใจนะ
ผมดีใจมากครับในเวลานั้น ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เราก็คุยกับต่อเหมือนเดิมครับ ดูทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้ดี เราคุยกันมากขึ้น ดูมีความสุขกันมากขึ้น ผมจึงชวนเธอไปนั่งกินข้าวด้วยกันครับ B ก็ตอบตกลง ผมดีใจมาก ผมจึงบอกเธอว่า งั้นเดี๋ยวผมไปรับก็ได้ เธอบอกว่าไม่เป็นไรเธอมาเองได้ งั้นผมก็ตอบตกลง ผมจึงนัดเธอไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ในอำเภอนั้น ... แล้วเวลานี้ก็มาถึง ที่ผมจะได้เจอหน้าเธอ ผมตื่นเต้นมาก รุ้สึกตื้นตันแบบบอกไม่ถูก ผมได้เจอกับเธอแล้วครับ B น่ารัก มาก ผมจ้องหน้าเธอตลอดเลย 5555555555 บางทีผมอาจจะคิดว่าตัวเองบ้าแล้วก็ได้ แล้วเราก็ไปนั่งกินข้าวกัน ผมคุยกับเธอ เราคุยกัน เวลาเธอยิ้มทีไร ผมก็ยิ้มตามทุกที รู้สึกดีจัง แล้วจากนั้นเราก็ไปเดินห้างกัน ตลอดช่วงบ่ายของวันนั้น ผมจึงถือโอกาสชวนเธอในตอนเย็น ว่าเราไปนั่งกินนมกันไหม เธอบอกได้สิ จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอพารถมา ผมก็พารถมาเหมือนกัน เธอถามผมพารถอะไรมา ผมบอกว่ามอเตอร์ไซค์ B บอกผมว่า เธอพารถยนต์มา ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดแล้ว ว่า บ้านเธอต้องมีเงินแน่ ๆ เลย ซึ่งผมกลัวมาก เพราะผมเป็นเด็กกำพร้า ผมเป็นเด็กจน ต้องส่งตัวเองเรียนเอง และเธอก็บอกผมว่า
B : เอางี้ไหมพี่ A พี่เอารถไปจอดที่หอ พี่ก็ได้แล้ว บอกมา เดี๋ยวน้องไปรับ
ผมรู้สึกเกรง ๆ และเกรงใจเธอเป็นอย่างมาก ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า
A : โอเคครับ ก็ได้ครับ
ผมเดินไปเอารถและขับไปจอดไว้ที่หอ และแชร์โลเคชั่นมาให้เธอ
ตอนเธอมารับเธอก็ถามผมว่า จะกินร้านไหน ดี ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า ร้านไหนก็ได้ครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเกรงมาก ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงดี เธอก็พาผมไปร้านนมที่เธอรู้จัก ผมจึงได้คุยกับเธอ อีกครั้ง และก็ได้ถามเรื่องที่บ้านของเธอ ผมจึงได้รู้ว่า บ้านเธอรวยจริง ๆ ครับ แม่เธอจัดการอสังหาริมทรัพย์ ส่วนพ่อทำธุรกิจส่วนตัว และเธอก็ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องผม ผมก็ได้เราให้ เธอฟัง แต่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจผมเลยแต่อย่างไร เธอชมผมว่าผมเก่ง ที่เอาตัวรอดในการใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ ผมเลี้ยงตัวเอง หาเงินเรียนเอง ผมก็รู้สึกประหม่าหลังจากวันนั้น ขากลับ ผมก็อาสาว่า เดี๋ยวผมขับรถให้ไหม (เมื่อก่อนขับให้เพื่อนบ่อย) ผมก็ขับให้เธอ แล้วเธอก็ดูยิ้มมีความสุขดีครับ พอมาถึงที่หอ ผมก็บอกเธอว่าขับรถดี ๆ นะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันต่อ แต่ผมกับรู้สึกประหม่า เพราะผมทำตัวไม่ถูกจริง ๆ เธอเป็นนางฟ้า มีทุกอย่างเพรียบพร้อม แต่ผมกลับไม่มีอะไรเลย ผมจะทำยังไงดี แต่แล้วเธอก็ถามผมมาว่า
B : เป็นอะไร ทำดูแปลก ๆ ไป
ผมก็พูดว่าผมรู้สึกไม่ดีเลย เธอดูเพรียบพร้อมทุกอย่าง เธอมีเงิน เธอมีรถ เธอน่ารัก เธอหาคนที่ดีกว่าผมได้สบาย
B : พี่คิดมากไปป่ะ จะบอกอะไรให้ฟังนะ ถ้ารวยเพราะครอบครัวเขาไม่เรียกว่ารวยหรอกนะ ถึงน้องจะมีทุกอย่างพร้อม แต่น้องก็ไม่ได้ตัดสินคนที่ตรงนั้น อีกอย่างน้อง ไม่ได้ขอให้พี่มาเลี้ยงน้องนะ เราแยกกันจ่ายได้ (ผมจ่ายเงินให้เธอเวลาไปกินข้าวกันแล้วเธอพูดกับผมแล้วว่า ไม่ชอบ ) ตอนนี้เราอย่าตัดสินกันแค่ตรงนี้สิ พี่เก่งมากนะหาเงินเรียนเอง ช่วยเหลือตัวเอง เดี๋ยวซักวันพี่ก็มี น้องชอบคนขยันนะ
ผมอึ้งมากกว่า และรุ้สึกความรุ้สึกหายเป็นปลิดทิ้งเลย เราก็คุยกันเหมือนเดิม ถึงแม้จะมีบ้างที่รุ้สึกขึ้น มา เวลาไปกับเพื่อนของ B อะไรแบบนี้ แต่ B ก็พูดย้ำแบบนี้กับผมเสมอ จนผมรุ้สึกโล่งไป เราคุยกันปกติเหมือนเดิม
เรื่องราวยังไม่จบ เดี๋ยวผมมาต่อนะครับ .......
ขอตัวทำงานให้เสร็จก่อน