เราผิดมากนักหรือที่อยู่แบบสบายๆเพราะพ่อแม่สร้างให้

เมื่อก่อนพ่อแม่เราก็เป็นลูกชาวนาธรรมดาๆ แต่พ่อแม่เรามีโอกาสได้เรียนจนจบปริญญาและรับราชการ
ตอนเราเล็กๆก็ลำบากบ้าง แต่สบายมากกว่า ก็อยู่แบบพอมีพอกิน
โชคดีที่ปู่ย่าตายายมีที่ดินเยอะ ต่อมาก็ตกเป็นของพ่อแม่เรา ท่านเองก็ซื้อสวนซื้อที่ดินไว้เองด้วย แม้จะเป็นเงินกู้ธนาคาร แต่พอผ่อนหมด ชีวิตก็สุขสบาย
เงินเดือนสองคนรวมกันก็แสนกว่าบาท ลูกๆเรียนจบทำงานกันแล้วทุกคน
เราเองเงินเดือนหมื่นปลายๆ ก็ไม่ได้ส่งให้พ่อแม่ใช้ เพราะท่านมีเหลือกินเหลือใช้อยู่แล้ว
เราเองต่างหากที่แต่ละเดือนแทบไม่พอจ่าย พ่อแม่เราผ่อนบ้านผ่อนรถให้เรา
เพราะอย่างที่บอกไปข้างต้น คือ รายรับท่านเยอะ ทั้งจากเงินเดือนที่เยอะกว่าเราประมาณ 6-7 เท่า
มีรายได้จากสวนอีกทาง ที่ทุกๆเดือนได้มากกว่าเงินเดือนเรา 2-3 เท่า
ท่านจึงแบ่งเงินรายได้จากสวนมาช่วยเราผ่อนบ้านและรถ
เราไม่เคยร้องขอ ท่านให้ของท่านเอง พี่น้องเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน รักใคร่กันดี
น้องเราโชคดีตรงที่เงินเดือนเยอะ ประมาณ 6-7 หมื่น และยังไม่มีครอบครัว จึงไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน

ปัญหากลับมาเกิดเพราะเพื่อนร่วมงานเรา ที่เค้ารู้ว่าเราไม่เคยต้องส่งเงินให้ที่บ้านเลย พ่อแม่ก็ผ่อนบ้านผ่อนรถให้อีก
เค้าว่าเราเป็นลูกที่แย่ เค้าชื่นชมลูกของพี่อีกคนที่เป็นหัวหน้าเค้าว่าเงินเดือนก็พอๆกับเรา ฐานะทางครอบครัวก็พอๆกัน พ่อแม่ก็เงินเดือนพอๆกัน (อาชีพอายุใกล่เคียงกัน)
เพราะลูกของหัวหน้าแบ่งเงินเดือนให้พ่อแม่ทุกเดือน แม้จะแค่เดือนละ 1000 บาทก็ตาม

เค้าไม่ชอบเรามากๆนะ (เราคิดเอง) เพราะเค้าเอาเรื่องนี้ำปพูดกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ (ซึ่งคนอื่นที่ว่ามาบอกเราอีกที)

คือเราผิดมากนักหรือ ที่พ่อแม่เราสร้างอนาคตให้เรา เราผิดหรือที่เราไม่ให้เงินเดือนพ่อแม่ เพราะท่านบอกว่าไม่เอา
แต่ทุกเทศกาลเราก็มีของขวัญให้ท่านเสมอ
เราพอจะมีเงินเก็บบ้างแค่หลักแสน แต่เราเก็บฝากธนาคารมาเรื่อยๆตั้งแต่สมัยเรียน เงินที่พ่อแม่ให้รายเดือนและเราใช้ไม่หมด

ทุกวันนี้เราก็ฝากประจำเดือนละไม่กี่พันบาท เราใช้จ่ายแบบค่อนข้างสบาย อยากซื้อ อยากกิน อยากได้อะไรเราก็ซื้อด้วยเงินเดือนเราเอง
จนเพื่อนร่วมงานอีกคนที่สนิทกับคนที่ว่าเราไปก่อนหน้านี้มาพูดกับเราว่าทำไมใช้เงินเก่งจัง ทำไมไม่รู้จักเก็บเงิน ไม่รู้จักประหยัด
คือเงินเดือนเราแค่หมื่นปลายๆเองนะ ฝากประจำและหักค่าโน่นนี่เหลือประมาณหมื่นห้า ค่าน้ำมันค่าทางด่วนเดือนนึงประมาณห้าพัน
เหลือให้เราใช้จริงๆแค่เดือนละหมื่นเดียวเอง แล้วเราเอาเงินตรงนี้มาใช้จ่ายตามใจตัวเอง ไม่แบ่งให้พ่อแม่ เราผิดมากนักหรือ เราซื้อของ กินของตามใจชอบกับเงินอค่นี้ในแต่ละเดือน
มันกลายเป็นคนใช้เงินเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ

ตอนเราซื้อบ้านเราเอาเงินเก็บเราทั้งหมดมาซื้อของตกแต่งบ้านและเฟอร์นิเจอร์ เค้าก็ถามว่า เอาเงินพ่อแม่มาเหรอ
เราก็บอกว่าเงืนเก็บเราเอง
เค้าก็ว่ากระแทกเราว่า เก่งเนอะทำงาน 2-3 ปีมีเงินเก็บตั้งหลายแสนทั้งๆที่เงินเดือนแค่นี้ เอาจากไหนมาเก็บ
เราก็บอกว่าเราเก็บมาตั้งแต่เราเรียนแล้ว เก็บมาเป็นสิบปีละ เค้าก็พูดว่า โถ่ ก็เงินพ่อแม่นั่นแหละ

คือเราทำผิดอะไร ทำไมต้องว่าเราด้วย ก็พ่อแม่เค้ามีเงินให้เราตรงส่วนนี้ พ่อแม่เราไม่ได้ลำบากอะไร อยู่อย่างสุขสบาย มีเงินเหลือกินเหลือใช้
มีใครเคยเจอแบบเราบ้างไหม แล้วรับมือกันยังไง แก้ปัญหากันยังไงบ้างคะ

ปล.พิมพ์กับมือถือค่ะ หากผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ