มรณานุสติกรรมฐาน น่าเสียใจจังฉันตายซะแล้ว

ก่อนจะฝึกมรณานุสติกรรมฐาน คิดว่าถ้าเราใจถึงและเลิกยึดติดกายสังขาร การฝึกจิตคงจะเป็นเรื่อง่าย
จากนั้นก็เลยตัดสินใจเริ่มพิจารณ์สังขาร ตั้งแต่มีชีวิต > ถูกทำร้าย > เลือดออก > ส้มลง > เริ่มตัวแข็ง > เริ่มขึ้นอืด  > > > ไปเรื่อยๆจนถึงกระดูกย่อยสลายกลายเป็นธาตุ

   แต่ในทันใดนั้นน้ำตาก็ไหล ข้างในมันรู้สึกเสียใจมากๆ เสียดายที่ตอนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ทำ (มีความรู้สึกพวกนี้อีกเยอะแยะครับ)
ก็เลยออกจากสมาธิ ระหว่างการใช้ชีวิตก็พิจารณ์ว่า กายนี้ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของใคร / ร่างนี้ไม่สะอาด จึงต้องอาบน้ำทุกวัน

   แล้วสิ่งที่ไม่อยากประสบก็เกิดขึ้น คือเรามองคนเป็นคนปกติ แต่จะคิดว่าผู้หญิงคนนี้สวย ผิวพรรดี แต่ไม่นานคงต้องเหลือเพียงโครงกระดูก ซึ่งโครงกระดูกนั้นไม่สวย สุดท้ายก็คืนสู่ธาตุ  ที่สมองคิดแบบนี้ทำให้จิตตก เบื่อชีวิต เบื่อผู้คน เบื่องาน สุดท้ายเอาแต่อยู่คนเดียว

ที่กระทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์
ผู้รู้ท่านใดที่พอรู้วิธิแก้ แนะนำด้วยครับ