สวัสดี เราชื่อเนย วันนี้เราจะมาเล่าอะไรให้พวกแกฟัง พวกแกจะอ่านหรือไม่อ่าน ก็อีกเรื่องนึงนะ แต่เราแค่อยากเล่า อยากระบาย แกเข้าใจเรานะเว้ย...
ปล.ทุกชื่อคือนามสมมุติ!!!
เราชื่อเนย ย้อนไปเมื่อปี 2557 เราไปทำงานอยู่มี่อุตรดิตถ์ ทำได้สองเดือน ก็ทนกับความเหนื่อยไม่ไหว ต้องกลับบ้าน อีกอย่างคือเรามีลูกแล้ว ลูกสาวเราอายุ 2 ขวบเอง เพิ่งเข้าโรงเรียนใหม่ๆเลย ส่วนพ่อเค้าชื่อ สันต์ล่ะกัน สันต์ทิ้งเรากับลูกไปเมื่อต้นปี ผู้ชายคนนี้ทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดไว้ให้เรามากมาย ทั้งหัวใจและร่างกาย เราอดทนกับเค้ามา3ปี แต่เราทนบาดแผลที่เค้าให้ไว้ไม่ไหว เราเลยขอแยกทางออกมา สันต์ทั้งเจ้าชู้ ทั้งกินเหล้า ทั้งติดยา ทุกอย่างเราไม่ขอพูดถึง เอาเป็นว่าเค้าคืออดีตของเรา
เรากลับมาบ้านวันที่ 31 ตุลาคม วันที่ 1 เราก็ได้งานทำเลย เราได้ทำงานคาราโอเกะ คือเราเคยทำงานสวนอาหารมาตั้งแต่อายุ15 ล่ะ ตอนนั้นเราอายุ19 ล่ะ ร้านเค้าเลยรับ วันแรกก็โอเคผ่านไปได้ด้วยดี แต่ต้นเหตุที่ทำให้เราต้องมาตั้งกระทู้มันเกิดจากวันที่สองนี่หล่ะ เรามาทำงาน ก็มีลูกค้ามาเที่ยวสามคน พี่ที่ร้านชื่อว่าพี่ฝ้าย ก็ออกไปรับเพระเป็นลูกค้าประจำ ลูกค้ามีชื่อว่า M N O ก็มานั่ง พี่ฝ้ายก็ไปนั่งกับพี่เอ็น พี่นา ก็ไปนั่งกับพี่เอ็ม เราไม่ค่อยชอบนั่งกับใครเราเลยไปเอาเก้าอี้มานั่งระหว่างพี่ฝ้ายกับพี่เอ็ม เราก็ไม่คิดไรหรอกแค่ทำตัวแบบลูกค้ากับสาวดริ้ง เราก็เล่นก็แซวกันไป แต่เรารู้สึกถูกชะตาพี่เอ็มมาก แบบเค้าไม่ค่อยพูดอ่ะ แต่ยิ้มตลอดเลยนะ น่าร๊ากกกก หน้าตาเค้าออกแขกๆอ่ะ แบบคิ้วเข้ม ตาคม หล่อระดับนึงหล่ะ เราก็ชนแก้วบ้างไรบ้าง ทุกอย่างผ่านไปไวปานพายุทอร์นาโด เที่ยงคืนเป้ง!! ปิดร้านรับตังกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นมันมาอีกแห้ะ คราวนี้มาแค่สองคนกะพี่เอ็น เราก็ไปนั่งปกติ เวลาผ่านไปสักพักเริ่มโอบไหล่ เราก็ยิ้ม แต่จริงๆคือ กูอ่อย!!55555 เค้าก็ร้องเพลงไป ยกไป เราก็สายอ่อยไง ชอบเอามือไปจับนู่นลูบนี่ 555 ใครคือลูกค้า ห่านนนนนน!! เค้าก็เฉยได้แต่ยิ้มให้ อีห่านเกย์ป่าวว่ะ จะต่อยกูไหมเนี่ย เริ่มหวั่น แต่เค้าไม่แตะต้องเราเลยนะ เค้าแค่เอามือมาวางไว้ที่พักข้างหลังเราแค่นั้น เรารู้สึกดีมากอะไม่อยากไปนั่งโต๊ะอื่นเลย จนเลิกงาน เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
พักก่อน เดี๊ยวมาเล่าต่อ ถึงไม่มีใครสนใจเราก็จะเล่า เอาไว้เป็นบันทึกชีวิตตัวเอง
ไม่อยากจบ เพราะกลัวเจ็บ
ปล.ทุกชื่อคือนามสมมุติ!!!
เราชื่อเนย ย้อนไปเมื่อปี 2557 เราไปทำงานอยู่มี่อุตรดิตถ์ ทำได้สองเดือน ก็ทนกับความเหนื่อยไม่ไหว ต้องกลับบ้าน อีกอย่างคือเรามีลูกแล้ว ลูกสาวเราอายุ 2 ขวบเอง เพิ่งเข้าโรงเรียนใหม่ๆเลย ส่วนพ่อเค้าชื่อ สันต์ล่ะกัน สันต์ทิ้งเรากับลูกไปเมื่อต้นปี ผู้ชายคนนี้ทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดไว้ให้เรามากมาย ทั้งหัวใจและร่างกาย เราอดทนกับเค้ามา3ปี แต่เราทนบาดแผลที่เค้าให้ไว้ไม่ไหว เราเลยขอแยกทางออกมา สันต์ทั้งเจ้าชู้ ทั้งกินเหล้า ทั้งติดยา ทุกอย่างเราไม่ขอพูดถึง เอาเป็นว่าเค้าคืออดีตของเรา
เรากลับมาบ้านวันที่ 31 ตุลาคม วันที่ 1 เราก็ได้งานทำเลย เราได้ทำงานคาราโอเกะ คือเราเคยทำงานสวนอาหารมาตั้งแต่อายุ15 ล่ะ ตอนนั้นเราอายุ19 ล่ะ ร้านเค้าเลยรับ วันแรกก็โอเคผ่านไปได้ด้วยดี แต่ต้นเหตุที่ทำให้เราต้องมาตั้งกระทู้มันเกิดจากวันที่สองนี่หล่ะ เรามาทำงาน ก็มีลูกค้ามาเที่ยวสามคน พี่ที่ร้านชื่อว่าพี่ฝ้าย ก็ออกไปรับเพระเป็นลูกค้าประจำ ลูกค้ามีชื่อว่า M N O ก็มานั่ง พี่ฝ้ายก็ไปนั่งกับพี่เอ็น พี่นา ก็ไปนั่งกับพี่เอ็ม เราไม่ค่อยชอบนั่งกับใครเราเลยไปเอาเก้าอี้มานั่งระหว่างพี่ฝ้ายกับพี่เอ็ม เราก็ไม่คิดไรหรอกแค่ทำตัวแบบลูกค้ากับสาวดริ้ง เราก็เล่นก็แซวกันไป แต่เรารู้สึกถูกชะตาพี่เอ็มมาก แบบเค้าไม่ค่อยพูดอ่ะ แต่ยิ้มตลอดเลยนะ น่าร๊ากกกก หน้าตาเค้าออกแขกๆอ่ะ แบบคิ้วเข้ม ตาคม หล่อระดับนึงหล่ะ เราก็ชนแก้วบ้างไรบ้าง ทุกอย่างผ่านไปไวปานพายุทอร์นาโด เที่ยงคืนเป้ง!! ปิดร้านรับตังกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นมันมาอีกแห้ะ คราวนี้มาแค่สองคนกะพี่เอ็น เราก็ไปนั่งปกติ เวลาผ่านไปสักพักเริ่มโอบไหล่ เราก็ยิ้ม แต่จริงๆคือ กูอ่อย!!55555 เค้าก็ร้องเพลงไป ยกไป เราก็สายอ่อยไง ชอบเอามือไปจับนู่นลูบนี่ 555 ใครคือลูกค้า ห่านนนนนน!! เค้าก็เฉยได้แต่ยิ้มให้ อีห่านเกย์ป่าวว่ะ จะต่อยกูไหมเนี่ย เริ่มหวั่น แต่เค้าไม่แตะต้องเราเลยนะ เค้าแค่เอามือมาวางไว้ที่พักข้างหลังเราแค่นั้น เรารู้สึกดีมากอะไม่อยากไปนั่งโต๊ะอื่นเลย จนเลิกงาน เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
พักก่อน เดี๊ยวมาเล่าต่อ ถึงไม่มีใครสนใจเราก็จะเล่า เอาไว้เป็นบันทึกชีวิตตัวเอง