กระทู้นี้เราขอมอบให้แฟนเก่า...
อยากให้กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่สอนเรา...สอนให้เรามีสติกับเรื่องความรัก...
ไม่ว่าเราจะเจอเรื่องราวในความรักที่เลวร้ายเพียงใด แต่มันคือบทเรียน และประสบการณ์ที่ล้ำค้าสำหรับเรา
จากหลายๆกระทู้ที่เราตั้งถึงผู้ชายคนนี้...
http://pantip.com/topic/33525481
http://pantip.com/topic/33610332
http://pantip.com/topic/33693351
http://pantip.com/topic/33729677
http://pantip.com/topic/35261500
***ถ้ามันเสียเวลาอย่าอ่านเลย มาเริ่มต้นเล่าเรื่องกันดีกว่า***
เราอยู่ ม.1 ส่วน พี่เอ็ม อยู่ ม.2 พี่เอ็มเป็นเพื่อนกับ พี่พี ซึ่งเป็นน้องชายของพี่เขยเรา เราก็พอรู้นะ ว่าคนนี้ชื่อเอ็ม แต่ไม่เคยได้คุยกัน จนวันนึงที่ได้ไปแข่งงานวิชาการด้วยกัน เราแข่งโครงงานวิทยาศาสตร์ ส่วนเอ็มแข่งวาดรูป ซึ่งโครงงานวิทยาศาสตร์มีอุปกรณ์จำนวนมาก เอ็มก็มาช่วยเราถือ แล้วเรากับเอ็มก็นั่งรถไปคันเดียวกันก็เลยทำให้ได้ได้มีโอกาสพูดคุยกันบ้าง แต่ไม่สนิทกัน ตอนนั้นเรามองว่าเอ็มเฉยๆนะ เพราะเอ็มดำ แต่เอ็มมีสเน่ห์ ฮ่าๆ หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้สนใจเอ็มอีกเลย...
..จนกระทั่ง ม.2....
คุณครูเลือกให้เราเป็นรองประธานนักเรียน ส่วนพี่เอ็มได้เป็นประธานนักเรียน เรากับพี่เอ็มไปร่วมกิจกรรมกับทางเขตพื้นที่การศึกษาบ่อยมาก ไม่ว่าจะไปเข้าค่ายสภานักเรียนใส่ประวัติศาสตร์ พี่เอ็มก็บอกว่า วันนี้พี่ไม่อยากมาหรอกนะ แต่พี่กลัวเอ็นจะไม่มีเพื่อน วันนั้นเราเอากล้องไป พี่เอ็มก็ถ่ายรูป เรา มีรูปแอบถ่ายด้วย (อยากเอารูปนั้นมาลง แต่มันนานมากแล้ว หาไม่เจอค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ) ตอนนั้นหลังกลับจากไปทัศนศึกษาเราก็สนิทกับพี่เอ็มมากขึ้น แต่เราก็รู้สึกเฉยๆกับพี่เอ็มนะ หรือเพราะตอนนั้นเราเป็นแฟนกับพี่พีอยู่ แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับพี่พี เราจะโทรหา ขอคำปรึกษาจากพี่เอ็มตลอด โทรคุยกับพีเอ็มทุกวัน พอมาที่โรงเรียนเรากับพี่เอ็มก็จะเฉยชาต่อกัน แต่พี่เอ็มแกมีคู่กัดอยู่ชื่อว่าตาล พร่เอ็มกะเพื่อนเราเจอกันทีไรชอบแกล้งกันทุกที ไม่จิกจนเลือดออก ก็โดนทุบหละค่ะ น่าสงสารพี่เอ็มจัง แต่แล้ววันหนึ่งเราได้เลิกกับพี่พี ด้วยสาเหตุทีาพี่พีนอกใจเรา แล้วคบซ้อน แล้วช่วงพี่เอ็มก็หายไป พร้อมกับเปลี่ยนเบอร์โทรสับ ซึ่งตอนนั้นพี่เอ็ม จบ ม.3 พอดี พี่เอ็มได้ไปเรียนต่อที่วิทยาลัยเทคโนโลยีไออาร์พีซี จึงทำให้เรากับพี่เอ็มขาดการติดต่อตั้งแต่ตอนนั้น
สำหรับภาพนี้คือภาพที่เราไปทัศนศึกษากับพี่เอ็ม ในภาพมีเพื่อนเรา และ เพื่อนเค้า เป็นภาพตอนที่เราอยู่ ม.2 และ พี่เอ็มอยู่ ม.3
หลักจากที่พี่เอ็มไปเรียนต่อ เราก็เรียนของเราเพราะต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเอง หลักจากวันนั้นผ่านไป 3 ปี ในวันที่ 29 เมษายน 2556 เรากับพี่เอ็มได้กลับมาเจอกันอีกครั้งที่ตลาดนัดชุมแสง ตอนนั้นเรากำลังขึ้น ม.6 แล้วพี่เอ็มกำลังจะขึ้น ปวส.1 มันทำให้ตอนเจอกัน เรารู้สึกดีใจมาก มีเรื่องพูดคุยมากมาย ที่อยากจะเล่าให้ฟัง เพราะ 3 ปีที่หายไป ความคิดถึงมันเยอะจนเกินบรรยาย เราเลยแลก facebook กัน พอได้แลกปุ๊บเราก็คุยกันวันนั้นเลย กวนกันไม่กี่นาที พี่เอ็มก็ขอเราเป็นแฟน เราก็งงๆ คือแบบเรารู้สึกรักกันแล้วหรอ เราก็โอเค เหมือนตอนนั้นจะมึนๆ งงๆ ด้วย ก็ตั้งสถานะกัน ทำคู่กัน ประเด็นคือ เมื่อเราตั้งสถานะ เราก็จะโดนที่บ้านมาตำหนิ ทำให้เราเอาสถานะออก คือตอนนั้นกลัวมาก กลัวว่าแบบ พี่เอ็มจะ โอเคไหม ความรักของพี่เอ็มจะลดลงไหม ณ ตอนนั้นสับสนมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้พอได้โทรคุยกัน พี่เอ็มก็เข้าใจ วันรุ่งขึ้น พี่เอ็มก็มารับเราไปเป็นเพื่อนนางตัดผม คือแบบตอนนั้นเขิลมาก ทำตัวไม่ถูก คือทุกอย่างมันเร็วไปหมด จนเราตั้งตัวไม่ทัน ช่วงนั้นปิดเทอม นางก็ไปทำงาน เย็นก็แวะมาหาเราทุกวัน จนเราชิน จนกระทั่งวันที่ต้องห่างกัน ก็มาถึง....
คำยินดี
อยากให้กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่สอนเรา...สอนให้เรามีสติกับเรื่องความรัก...
ไม่ว่าเราจะเจอเรื่องราวในความรักที่เลวร้ายเพียงใด แต่มันคือบทเรียน และประสบการณ์ที่ล้ำค้าสำหรับเรา
จากหลายๆกระทู้ที่เราตั้งถึงผู้ชายคนนี้...
http://pantip.com/topic/33525481
http://pantip.com/topic/33610332
http://pantip.com/topic/33693351
http://pantip.com/topic/33729677
http://pantip.com/topic/35261500
***ถ้ามันเสียเวลาอย่าอ่านเลย มาเริ่มต้นเล่าเรื่องกันดีกว่า***
เราอยู่ ม.1 ส่วน พี่เอ็ม อยู่ ม.2 พี่เอ็มเป็นเพื่อนกับ พี่พี ซึ่งเป็นน้องชายของพี่เขยเรา เราก็พอรู้นะ ว่าคนนี้ชื่อเอ็ม แต่ไม่เคยได้คุยกัน จนวันนึงที่ได้ไปแข่งงานวิชาการด้วยกัน เราแข่งโครงงานวิทยาศาสตร์ ส่วนเอ็มแข่งวาดรูป ซึ่งโครงงานวิทยาศาสตร์มีอุปกรณ์จำนวนมาก เอ็มก็มาช่วยเราถือ แล้วเรากับเอ็มก็นั่งรถไปคันเดียวกันก็เลยทำให้ได้ได้มีโอกาสพูดคุยกันบ้าง แต่ไม่สนิทกัน ตอนนั้นเรามองว่าเอ็มเฉยๆนะ เพราะเอ็มดำ แต่เอ็มมีสเน่ห์ ฮ่าๆ หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้สนใจเอ็มอีกเลย...
..จนกระทั่ง ม.2....
คุณครูเลือกให้เราเป็นรองประธานนักเรียน ส่วนพี่เอ็มได้เป็นประธานนักเรียน เรากับพี่เอ็มไปร่วมกิจกรรมกับทางเขตพื้นที่การศึกษาบ่อยมาก ไม่ว่าจะไปเข้าค่ายสภานักเรียนใส่ประวัติศาสตร์ พี่เอ็มก็บอกว่า วันนี้พี่ไม่อยากมาหรอกนะ แต่พี่กลัวเอ็นจะไม่มีเพื่อน วันนั้นเราเอากล้องไป พี่เอ็มก็ถ่ายรูป เรา มีรูปแอบถ่ายด้วย (อยากเอารูปนั้นมาลง แต่มันนานมากแล้ว หาไม่เจอค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ) ตอนนั้นหลังกลับจากไปทัศนศึกษาเราก็สนิทกับพี่เอ็มมากขึ้น แต่เราก็รู้สึกเฉยๆกับพี่เอ็มนะ หรือเพราะตอนนั้นเราเป็นแฟนกับพี่พีอยู่ แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับพี่พี เราจะโทรหา ขอคำปรึกษาจากพี่เอ็มตลอด โทรคุยกับพีเอ็มทุกวัน พอมาที่โรงเรียนเรากับพี่เอ็มก็จะเฉยชาต่อกัน แต่พี่เอ็มแกมีคู่กัดอยู่ชื่อว่าตาล พร่เอ็มกะเพื่อนเราเจอกันทีไรชอบแกล้งกันทุกที ไม่จิกจนเลือดออก ก็โดนทุบหละค่ะ น่าสงสารพี่เอ็มจัง แต่แล้ววันหนึ่งเราได้เลิกกับพี่พี ด้วยสาเหตุทีาพี่พีนอกใจเรา แล้วคบซ้อน แล้วช่วงพี่เอ็มก็หายไป พร้อมกับเปลี่ยนเบอร์โทรสับ ซึ่งตอนนั้นพี่เอ็ม จบ ม.3 พอดี พี่เอ็มได้ไปเรียนต่อที่วิทยาลัยเทคโนโลยีไออาร์พีซี จึงทำให้เรากับพี่เอ็มขาดการติดต่อตั้งแต่ตอนนั้น
สำหรับภาพนี้คือภาพที่เราไปทัศนศึกษากับพี่เอ็ม ในภาพมีเพื่อนเรา และ เพื่อนเค้า เป็นภาพตอนที่เราอยู่ ม.2 และ พี่เอ็มอยู่ ม.3
หลักจากที่พี่เอ็มไปเรียนต่อ เราก็เรียนของเราเพราะต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเอง หลักจากวันนั้นผ่านไป 3 ปี ในวันที่ 29 เมษายน 2556 เรากับพี่เอ็มได้กลับมาเจอกันอีกครั้งที่ตลาดนัดชุมแสง ตอนนั้นเรากำลังขึ้น ม.6 แล้วพี่เอ็มกำลังจะขึ้น ปวส.1 มันทำให้ตอนเจอกัน เรารู้สึกดีใจมาก มีเรื่องพูดคุยมากมาย ที่อยากจะเล่าให้ฟัง เพราะ 3 ปีที่หายไป ความคิดถึงมันเยอะจนเกินบรรยาย เราเลยแลก facebook กัน พอได้แลกปุ๊บเราก็คุยกันวันนั้นเลย กวนกันไม่กี่นาที พี่เอ็มก็ขอเราเป็นแฟน เราก็งงๆ คือแบบเรารู้สึกรักกันแล้วหรอ เราก็โอเค เหมือนตอนนั้นจะมึนๆ งงๆ ด้วย ก็ตั้งสถานะกัน ทำคู่กัน ประเด็นคือ เมื่อเราตั้งสถานะ เราก็จะโดนที่บ้านมาตำหนิ ทำให้เราเอาสถานะออก คือตอนนั้นกลัวมาก กลัวว่าแบบ พี่เอ็มจะ โอเคไหม ความรักของพี่เอ็มจะลดลงไหม ณ ตอนนั้นสับสนมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้พอได้โทรคุยกัน พี่เอ็มก็เข้าใจ วันรุ่งขึ้น พี่เอ็มก็มารับเราไปเป็นเพื่อนนางตัดผม คือแบบตอนนั้นเขิลมาก ทำตัวไม่ถูก คือทุกอย่างมันเร็วไปหมด จนเราตั้งตัวไม่ทัน ช่วงนั้นปิดเทอม นางก็ไปทำงาน เย็นก็แวะมาหาเราทุกวัน จนเราชิน จนกระทั่งวันที่ต้องห่างกัน ก็มาถึง....