ผมกับเเฟนคบกันได้ 5 เดือนกว่า เเต่รู้จักกันก็ 3 4 เดือนครับเราเจอกันครั้งเเรกเพราะ บริษัทจะมีการจัดทริ๊ปสำหรับผู้ที่ทำผลงานได้ดีให้ไปเรียนรู้บนเกาะไปเเลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน มันบังเอิญมากๆ ผมได้อยู่ทีมเดียวกับเธอ เพราะเค้ามีเเบ่งทีมกัน เเต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ค่อยได้คุยกับเธอ จนกระทั้งถึงเวลาที่ไปลงเรือ ผมก็ เดินจะไปนั่ง มันเหลือเเค่ทีเดียวที่ว่างอยู่ ผมมองไปหลังสุด ก็เจอที่ว่างๆอยู่ คือเธอนั่งอยู่คนเดียวผมก็เลยไปนั่งข้างๆ เเต่ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธอเพราะไม่กล้าคุยด้วยเเต่รู้ว่าเธอชื่ออะไร จนกระทั้งถึงเกาะพอไปถึงห้องพัก ห้องผมเเละเธอก็ติดกันเป็นห้องเเบบที่มีประตูเปิดไปหากันได้ ผมก็เลยนึกในใจว่าทำไมมันจะบังเอิญขนาดนั้นกันนะ ผมคุยกับเธอบ่อยขึ้น เเละเริ่ม รู้สึกดีกับเธอ หาเรื่องเค้าไปอยู่ใกล้ๆเธอตลอด หลังจากนั้นผมก็ขอไลน์เธอไว้ ตอนอยู่ที่เกาะผมก็พยายามคุยกับเธอตลอดเวลา เหมือนเค้าก็รู้ว่าเราก็สนใจเค้า จนหมดทริ๊ป เราก็เเยกย้ายกันกลับ ถึงชลบุรี ผมรีบทักไปหาเธอเลย  เเละคุยกันตลอด เเละคุยกันบ่อยมากขึ้นๆ เวลาผมต้องเข้ามากทม ผมก็จะมาได้เจอกับเธอ มีกิจกรรมอะไรก็จะได้เจอกัน ตอนที่บริษัทไปดุงานที่ประเทศมาเลเซีย ผมก็ได้ไป เธอก็ได้ไป ผมก็นั่งคุยกับเธอทั้งคืน เกือบเช้า เเละตื่นมานัดกันไปนั่งกินข้าวด้วยกัน เเต่เธอไปถึงเเละกินจนเสร็จเเล้ว ผมก็ตามไปเเต่เธอก็รอผมกินตจนหมด ตอนกลับ เรานั่งเครื่องคนละลำ เเต่ เราก็ คุยก็ติดต่อกันตลอด จนวันนึ่งผมตัดสินใจที่จะบอกว่าผมชอบเค้า เเละ เค้าก็เหมือนจะรู้ เเละผมก็บอกรักเค้า เเต่ตอนเเรก เค้ายังไม่รับรักจากผมเนื้องจากเค้ายังมีอีกคนในใจเค้า (เค้าเลิกกับเเฟนมาได้พักนึ่ง) และต่อมา เมื่อวันสิ้นปี ปีที่เเล้วผมก็มีโอกาศได้อยู่กับเค้าเป็นวันสิ้นปีที่ดีที่สุด จนวันที่ 26 มกราคม เราก็ตัดสินใจคบกัน


และผมอยู่ก็ยังชลบุรีตอนนั้นเธออยู่ กทม เราทำงานที่เดียวกันเเต่เเค่คนละ ออฟฟิส เหตุผลที่เรามาเจอกัน เป็นมากกว่าความบังเอิญ ทุกๆอย่างเหมือนมีคนจัดฉากขึ้นมาเป็นตอนๆ มาประจบกันเป็นตอนๆ จนเราคุยกันบ่อยขึ้น หลังจาก ที่เราคบกันผมก็ยังอยู่ชลบุรี จนวันหนึ่งผมกลับมา กทม เพราะบ้านญาติอยู่ที่นี่ ก็เลยไปสมัครงานที่เดียวกัน เค้าช่วยทำรีซูเม่ให้ บังเอิญว่าเจ้านายของผมคนที่สัมภาษณ์งานผม  (ส่วนมากพนักงานที่นี้เค้าจะรู้จักกันอยู่เเล้วเพราะเค้าจัดกิจกรรมให้เจอกันบ่อยถึงจะอยู่คนละจังหวัด)

เเละผมก็ มารู้ทีหลังว่าเจ้านายผมอยู่หมู่บ้านเดียวกัน  ผมก็เลยติดรถมาทำงานด้วย (ผมพึ่งเริ่มงานไม่ถึงเดือน)
เเละเเฟนผมก็ทำงานอยู่นี่ ทุกคนก็รู้อยู่เเล้วว่า ผมมาที่นี่เพราะมาทำงานด้วยเเละมาอยู่ใกล้เเฟนด้วย ซึ่งเค้าก็ไม่ว่าอะไรกันเพราะงานที่ผมทำเป็นงานคล้ายๆกับที่ผมเคยทำมาก่อน เค้ารับเพราะก็ดูจากประสบการณ์เเละความสามารถด้วยไม่ใช่รับเชยๆ  หลังจากนั้นผมก็ดูแลเค้ามาตลอด บ้านเค้าอยู่ ศาลายา ผมอยู่ ร่มเกล้า ก่อนที่ผมจะได้เข้าไปทำงานผมว่างเกือบเดือน ช่วงนั้นผมก็จะไปรับเค้ากลับบ้านเเละนั่งรถเมล์ไปส่งเค้า คือ ผมเห็นว่าเค้าอยู่ไกลมากๆ ผมก็สงสารอยากให้เค้าไม่รู้สึกเหนื่อย ผมเลยชอบที่จะไปส่งเค้าอยากให้เค้ายิ้ม อยากให้เค้าไม่รู้สึกว่าต้องอยู่คนเดียว

เเต่จริงๆเเล้วเธอเป็นคนที่เก่งมากๆ เป็นผู้หญิงที่ลุยๆ ห่าวๆ เหมือนผู้ชาย ใจเเข็งเเละใจเด็ดมากๆ เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง
เเต่เเล้วความโง่ความผิดพลาดของผมก็ทำให้เธอจากผมไป  ผมเป็นคนมี่ชอบเเสดงออกในเรื่องของความรักมากๆ ชอบแอบถ่ายรูปเค้า โพสนั้นนี่เยอะมากๆ เเล้ว ผมก็ไปเรียกร้องให้เธอทำให้บ้าง เป็นอะไรที่ไร้สาระมากๆ มันทำให้เธออึดอัดเเละ ไม่เป็นตัวของตัวเอง จริงๆเธอก็เหนื่อยอยู่เเล้วด้วยเธอทำงาน อโศกบ้านอยู่ ศาลายา ต้องตื่นตี 5 เพื่อมาเข้างาน 8.30 ทำแบบนี้ทุกวัน เเถมช่วงหลังๆวันอาทิตย์เธอก็เรียนโท แถวที่ทำงาน เธอเหนื่อยอยู่เเล้วโดนที่บ้านกดดันหลายๆเรื่อง  ซึ่งผมโง่มากๆ ทุกวันนี้ผมเข้าใจเเล้วว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันปัญญาอ่อนสิ้นดี งี่เง่า เเละไม่มีเหตุผลมากๆ  ผมขอโอกาสกับเค้าว่า ผมจะไม่ทำอะไรเเบบนั้นอีกเเล้ว ... เเต่มันก็ไม่มีเเล้วโอกาส มันหายไป ไม่เหลืออะไร

(ที่ผมทำลงไปผมอยากให้เค้ารู้ว่าผมรักเค้ามากเเละกล้าที่จะบอกใครต่อใครว่าเธอคือคนที่ผมรัก เเต่ผมไปบังคับให้เธอทำบ้างซึ่งมันไม่ดีเลยจริงๆ)

มารู้ตัวอีกทีมันก็สายเกินไป เธอหมดความรู้สึกจากผมเเล้ว เหลือเเค่ความเป็นเพื่อนเชยๆ จากที่เรารักกันมาก มีคนจับตาดูเราสองคนเยอะมากๆ ทุกวันนี้กลับกลายเป็นผมที่ ทรมาน เจ็บ เเละเสียใจกับสิ่งที่ทำผลาดไป คนบางคนที่ทำงานยังไม่รู้เรื่องผม บางคนก็เเซว ผมต้องเดินออกมาห้องน้ำเเละมาร้องไห้คคนเดียว หลังจากนี้ผมก็ยังต้องเจอเธอทุกวัน ผมอยากทำในสิ่งที่ผมคิดจะทำมัน ผมอยากเดินไปส่งเธอกลับบ้าน เเค่ Bts ก็พอ อยากหาขนมให้เธอกิน อยากอยู่ข้างๆ เหมือนเดิม ผมอยากรอเธออยากใช้เวลาพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า ผมรู้สึกผิดจริงๆ อยากขอโอกาสสักครั้งแต่เธอเป็นคนใจเเข็ง ตัดเเล้วก็คือตัดเลย  

        สิ่งที่ผมเล่ามา จริงๆ มันมีเรื่องบังเอิญอีกมากมายที่ผมไม่ได้เล่า เเต่เรื่องที่ทำให้ผม ตกใจที่สุดก็คือ เเขนข้างขวาตรงหัวไหล่ของผม มันแปลกมากๆ มีขนเส้นนึ่งมันงอกออกมายาวมากจนผิดปกติเเต่ก็ไม่มีอะไรนะไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งวันนึ่งผม เป็นคนชอบบีบเเขน บีบเเก้ม บีม พุง เเฟนมากๆ เเฟนผมค่อนข้างมีเนื้อ เเต่ไม่ได้อ้วน ผมชอบไปบีบต้นเเขนเค้าเล่น จริงๆเค้าก็ไม่ชอบหรอก สายตาผมไปสะดุด ที่เดียวกันมันมี ขนเส้นยาวๆ เหมือนกันเลย ผมตกใจมาก เธอบอกว่าเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีตรงนี้ด้วย มันมีอีกหลายเรื่องเลยที่มันบังเอิญอะไรเเบบนี้

ผมอยากปรึกษา คุณผู้หญิง หรือคนที่ให้คำเเนะนำว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี เเต่ในใจลึก ๆ ผม จะทำนะ ยังอยู่เป็นเพื่อนเธอข้างๆ จะโฟกัสตัวเองให้ดีขึ้นจัดการตัวเองใหม่ ตั่งใจทำงานให้สมกับโอกาสที่ได้รับมา เเละทำให้เธอรู้อยู่ในมุมของผมว่าผมยังรักเธอ เเละจะไม่ไปลุกล้ำเส้นของเธอ พอใจเเนะนำผมบ้างได้ไหมครับ วิธีที่ดี เเละ ทำให้มันค่อยๆดีขึ้น ควรทำยังไงดี  

เเละเรื่องนี้เกิดขึ้นเกือบ 13 วันเเล้วละครับ มันยังเร็วไปกระทันหันเกินไปผมไม่ได้ตั้งตัว กินไม่ได้ รู้ตัวอีกที นน. ลงไป 5 โล ขอคำเเนะนำด้วยจริงๆครับผมรักเธอมากจริงๆ อยากดูแล จริงๆ

เเต่เอาจริงๆ ต่อให้เธอจะไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมขอทำมันก่อนสักครั้ง ดีกว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย

อาจจะเล่าเเล้ว งง ๆ หน่อยนะครับเเต่เดี๋ยวผมจะมาเพิ่มเติ่ม จริงๆมีอีกหลายเรื่องที่อยากเล่ามากๆเลย