ถึงจะเก่งเเค่ไหนเขาก็ไม่เห็นความสามารถในตัวเรา

สวัสดีครับผมชื่อเพียว ผมจะมาระบายความในใจของผมที่เกี่ยวกับเรื่องวอล์เลย์บอล์ เนิ่มต้นตอนที่ผมเล่นวอลล์เลย์ครั้งเเรกนะครับ ตอนนั้นผมอยู่ม.2ผม เเค่เล่นวอลล์เลยกับเพื่อนผมตอนนั้นเพื่อนผมช่วยเล่นมันชื่อ เอิร์นมันชวนเล่นวอล์เลย์ ตอนนั้นมันพักเที่ยง(อันนี้ไม่เเน่ใจถ้าไม่พักเที่ยงก็ อาจเป็นช่วงโรงเรียนทำกิจกรรมเลยว่าง) ตอนนั้นผมก็ว่างพอดี เเล้วผมตอนนั้นอันเดอร์ก็ไม่เป็น555 รู้สึกเอ็นดูตัวเองมาก ความรู้สึกของผมคือชอบมากกมีความสุขสุดๆที่ได้เตะมัน เหมือนเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้กลังจากวันนั้นผมก็คอยวนเพื่อนเล่นตลอด เเต่ส่วนใหญ่ผมจะเล่ยคนเดียว เพราะมันก็ไม่ค่อยชอบเล่นเท่าไหร่ เเล้วก็ไม่ค่อยว่างด้วยครับ เเล้วทีนี้ผมก็ได้มาเล่นวอล์เลย์กับพี่กระเทย2คนอีกคนนึ่งเป็นกระเทยเด็ก คนนึ่งชื่อนัท อีกคนชื่อ พี เเละก็อีกคนชื่อพิณตอนนั้นผมเห็นพวกพี่เขาเล่นวอล์เลย์กันอยู่ผม รู้สึกอย่างเล่นผม ก็เลยตัดสินใจขอเล่นด้วยทีนี้ผมก็เล่นกับพวกพี่เเกทุกวันเลย ตอนพักเที่ยงก็เล่นเลิกเรียนก็เล่น เเล้วผมก็ข้อมว์อลเลย์มาดขึ้นหนักขึ้นอันเดอร์100-500ลูกทุกวัน ฝึกเสิร์ฟ ฝึกรับลูกฝึกทุดีอย่าง ทุกวัน เเถบไม่เคยเลิกช้อม ผมอยากจะเก่งมากๆ เพื่อลงเเข่งให้ เอาถ้วยมาให้โรงเรียนให้ได้ผมช้อมเเล้วช้อมอีก เเขนชั้มเเค่ไหนขาถลอก เเขนบวม นิล็อกนับมาไม่ถ้วน เเขนหัก ​ก็ยังช้อมอยู่ ​เพราะนี้คือสิ่งที่ผมรักมาก พอมาตอนเเข่งกีฬาสี ผมขอพี่กระเทยลงด้วย เเต่ก็ไม่ได้ลง ได้เเต่ยืนดูข้างเสหนาม ผมก็คิดในใจของตัวเองว่าที่เขาไม่เอาเราเเข่งที่เขา ไม่เอาเราลงเพราะว่าเรายังเก่งไม่พอรึปล่าวเรายังกากเกินไปหรือปล่าว ผมก็ช้อมหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าผมเก่งเเค่ไหน เเล้วผมพยายามมากเเค่ไหน วันนึ่งครูก็ประกาดว่า​จะมีกีฬากลุ่ม(ไม่กีฬาอำเภอ ก็กีฬาเขตนี้หล่ะ) ครูก็บอกว่าใครอยากเเข่งอะไรก็มาลงชื่อกีฬาที่เราเเข่ง(ตอนนั้นเป็นตอนนั่งสมาธิพักเที่ยง) ถ้าไม่มีใครมาลงชื่อครูก็จะ ดึงตัว(บังคับ)มา เเล้วทีนี้ รายชื่อว์อลเลย์ชายมันมีเเค่ 3คน ก็คือพวกพี่กระเทยนั้นหล่ะ เเล้วครูก็บอกว่ามีใครจะลงว์อลเลย์อีกไหม ซึ่งมันไม่มีใครลงเลยเพราะเขาไปลงบอลกันหมด เเล้วผมอยากลงมากเเต่ไม่กล้าบอกครูเพราะกลัวตัวเองเป็นตัวถ่วงทีม เเล้วทีนี้ผมก็ถามอีกครั้ง ผมก็ด้อยยกมือขึ้นมานิดนึ่ง(ตอนนั้น คิดว่าครูคนอื่นๆไม่เห็น)เเต่ครูอังกฤษเห็นครูเเกก็ดึงตัวฉันมาเลยจ้า  ครูเขาจะเเบ่งเปฌนโซนว่า นักกีฬานั้นนี้ไปนั้งตรงไหนครูเเกจะจับเเยก เเล้วผมก็มาอยู่โซนกีฬาวอลล์เลย์ ตอนที่ครูดึงตัวผมว่าพี่กระเทยที่ชื่อพี เเกเเบกระชิบว่า อ่ยอย่าว่านะว่าเอาอิเพียว เหมือนเเก วัน เเล้วก็ไม่ชอบที่เรามาอะ เเล้วเราก็คิดอยู่ ในใจว่า เราไม่เก่งจนเขาไม่ชอบไม่อยากให้ลงเลยหรอ เเล้วที่นี้ครูเเกก็ประกาดว่าสามารถ ช้อมกีฬาทีเราเลือกที่จะลงเเข่งได้บ่าย3-4โมง เเล้วที่นี้ก็ช้อมกันมาเรื่อยๆ จนถึงวันเเข่งผม เตรียมพร้อมอย่างดีพอถึงเวลาเเข่ง พี่กระเทยก็บอกว่าให้ผมไปลงเช็ตสองนะเเล้วผมก็บอกว่าโอเครเเล้วพอเริ่ม ครูก็ไปเอานักกีฬาพุตบอลลงมาเเข่งเเทนผมกับอีกเพื่อนคนนึ่งมันก็ช้อมกันมาเหมือนกัน เเล้วคือไม่ได้ช้อมด้วยกันมาก่อนเลยคือเรางงมาก ไม่ให้เราลงเพราะตัวเราเตี้ย คือเราก็เเอบเศร้านะ เเล้วพอเริ่มเขาก็ได้เเต้มีรั่วๆเพราะไอ้คนที่เข้ามาเเทนผมอะ ทำเสียเเต้มตลอดเสิร์ฟก็ออก ตบก็ออก คือทำอะไรก็เสียเเต้มอะ เเล้วก็เเผ้เช็ตเเรกพอมาเช็ตสองผมก็ไม่ได้ลง ทุกคนไม่สนใจผมเลย เหมือนไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้น จนถึงจบผมก็เสียใจมากจะน้องไห้ ช้อมมาเเถบตายก็ไม่ได้ลงเพียงเพราะเราเตี้ย ? ผมก็เศร้าสุดเสียใจมาก ใจสลายเลยอะคือเราช้อมหนักขนาดนี้ยังไม่ได้ลงเพราะเหตุผลเดียว? พอ ​เเข่งเสร็จครูก็พานักเรียนกลับ พอมาวันใหม่ทุกคนพึ่งมาเอะใจว่าเราไม่ได้ลงหรอ อย่างงั้นอย่างงี้ เเล้วคือเราอะบอกพ่อเราว่าเดี๋ยวจะให้เพื่อนถ่ายคริปต้อนเเข่งมาให้ดูเเล้วคือ เดินมาบอกเราว่าไม่ต้องลงค่อยลงเช็คสอง สุดท้ายก็ไม่ได้ลงอยู่ดี เเล้วทุกคนก็มารู้ทีหลังว่าเราจะถ่ายคลิปตอนที่เราเเข่งให้พ่อดู เเล้วพวกเขาก็รู้สึกผิด? ตัดมาหลังเเข่งเสร็จผมก็เล่นวอบ์เลย์ปกติกับพวกพี่กระเทยทุกวันเหมือนเดิม ผมก็คิดปลอมใจตัวเองว่าไมาเป็นไรหรอกช้อมไว้เพื่อปีหน้าก็ได้ มันยังมีอีกนะอย่าเสียใจไปเลย ผมก็กลับมาดีขึ้นก็ช้อมหนักทุกวันเหมือนเดิม พอมาตอนที่ผมรอคอยผมก็ได้ลงสักที ผมก็ได้เเข่งสมใจสัหทีเเต่ก็เป็นเหมือนเดิม โค้ดคนเดิมคนที่เขาไม่ให้ผมลงอะ เเกเอาคนที่ไม่ได้ช้อมด้วยกันมาลง คือมันไม่ใช่อะเล่นก็ไม่เข้ากันตั้งให้เเต่กันตบเเหมือนเล่นด้วยกันเเค่สองคน(ลืมบอกครูเเกเอามาสองคน)พอตาผมเสิรฟ์ผมก็จั้มเสริฟ์เเล้วมันตื่นสหนามมันก็เลยไม่ข้าม ผมก็โอเครไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ได้กลับมาเสริฟ์ เเล้วทีนี้ครูก็ขอเวลานอก ครูเเกก็มาบอกว่าเสริฟ์มือล่างเอาผมก็ทำอะไรไท่ได้เพราะเเกเป็นโค้ดผมก็ต้องมาเสริฟ์มือล่างคือมือล่างมันเบาได้เเค่ข้ามไปเฉยๆ เเล้วที่นี้ก็เเข่งไปเรื่อย ตามสเต็ปเดินอิพวกที่เขามาทำเสียเเต้มหมดทุกอย่าง ตบก็ตบไม่ได้ อันเดอร์ก็ไม่ได้ จะบ้ามาก เเล้วโค้ดก็บอกว่าสาดไปเลยคือต้อนนั้นก็ต้องเชื่อฟังอะก็ต้องสาดๆไป (นี้เล่าสถานการณ์ตอนเเข่งเด้อ) ทุกคนสาดกันหมดไม่มีใครตั้งเล่น3ลูกเหมืนที่ช้อมเลย คือสาดไปใข่ไหมพอเขาสาดมาก็พากันรับลูกไม่ได้คือนอนมากเเล้วก็มีเพื่อรร่วมทีมที่ช้อมมาด้วยกันอะ มันก็เป็นคนเสริฟ์มันก็เสริฟ์จนตีมาเสมอได้ คือมัร เป็นตัวเเก้เกมอะ เเบ้วพอมันรับลูกพลาดมันก็โดนเปลี่ยนออก เเล้วโค้ด ก็เอานักบอลมาลงเหมือนเดิม คือเราโกรธมากเเต่ทำอะไรไม่ได้เเล้วก็เเผ้ เพราะพวกที่เขามามันเล่นตามใจตัวเองมากเเถมใส่อารม์ด้วย  เเล้วก็เอาตัวเเก้เกมออก คือเพื่อนร่วมทีมที่ช้อมกันมาอะเล่นดีกันทุกคน ตามที่ข้อมกันมาเปะ เเต่อิ3ตัวที่เป็นนักยอลเเล้วครูเอามาจับลงอะทำเสียเเต้มตลอดเลย ก็เลยเเผ้ คือเราเกรียดโค้ดสุดๆช้อมก็ไม่มาช้อมให้ปล่อยให้มาช้อมกันเอวอะตลกว่ะ? พอจบการเเข่งขันผมก็คิด​ปลอบใจตัวเองเหมือนเดิมว่าไม่เป็นไรหรอกมีเเผ้มีชนะ เราก็ช้อมต่อเผื่อม.4ที่รรอื่ร (คือรณเรามีถึงเเต่ม.3เเล้วคือเป็นปีสุดท้ายทีได้เเข่งคือเราเสียใจมาก) หลังจากนั้นก็ช้อมมาเรื่อยเหมือนเดิม เเล้วที่นี้ก็มีคนมาเล่นวอล์เลย์ด้วยกันเยอะจะขึ้น มีประมาณ 5คน คนนึ่งเป็นโค้ดเก่าที่เคยช้อมให้พวกพี่กระเทยจนเก่งเหมือนทุกวันนี้เเกชื่ออีพ อีกคนนึ่งชื่อม่อนเป็นรู้จักของครูอีกกับพี่นัท เอกเป็นนักตะกร้อ คือสนามวอล์เลย์กับสนามตะกร้อมันไกลเกันเเกก็จะมาเล่นตะกร้อทุกวันกับเพื่อนเเกตอน16:00-18:30ทุกวัน มีวันหนึ่งเพื่อนเเกมาสักคนเเล้วทีนี้เเกก็มาขอเล่นวอล์เลย์ด้วย เเล้วเเกก็มาเล่นด้วยกันเกือบทุกวันตลอดบางวันเเรกก็เล่นตระกร้อบางวันก็เล่นวอล์เลย์ มาต่อ คนที่3ชื่อ โม คนที่4ชื่อ(ดรีมมั้งไท่เเราใจ) 2คนนนี้เป็นเพื่อนพี่ม่อน พี่ม่อนก็จะชวนมาเล่นวอล์เลย์ด้วยกันบ่อยๆ คนที่5ชื่อจุ้นเป็นพี่กนะเทย คนรู้จักพี่นัทเเล้วที่นี้ครูอีพก็บอกว่าจะมีการจัดงานกีฬาอ.บ.ต เเล้วครูเเกก็ถามว่าจะลงวอบ์เลย์ไหม เราก็ตอบทันทีเลยว่าลง เเล้วเราก็ดีใจมากกก ที่ได้เเข่งอีกครั้ง เราก็ช้อมเหมือนเดิมเเต่ครั้งนี้เบาๆลงมาหน่อย พอถึงวันเเข่ง ทีมผมก็จะมี พี่ม่อน พี่ดรีม พี่โม พี่ดา พี่ร๊อก พี่ร๊อกเป็นโค้ดสอนพูดบอล พี่ดาเป็นนักตะกร้อ  เเล้วเขาก็จะเเบ่งเป็นโซนว่ามีโซนไรบ้างโซนไหนสีไหน โซนผมคือโซนCสีเเดง ตัดมาตอนเเข่ง อยู่ดีๆพี่ร๊อกก็มาบอกให้พี่ออกไปก่อนเช็ตสองค่อยเข้า ผมก็โอเครพอมาเช็คสองผมก็เข้าพอถึงตาผมเสริฟ์ผมก็จั้มเสริฟ์จนได้เเต้มมา3เเต้มพอลูกที่4ผกระเปลี่ยนมากระโดดเสริฟ์เเต่มันไม่ข้าม เเล้วที่นี้พี่เก๊ตก็มาเปลี่ยนผมออก?คืองง มาก เเต่ก็ชนะมาได้ ก็เลยได้ชิงที่1ตัดมาตอนชิงที่1ตัด ภาพมาตอนชิงที่1 พี่ร๊อกก็บอกให้ผมออกเเล้วให้พี่ดามาลงก่อนผมก็คิดว่าอาจจะได้ลงเช็ตสองเเต่ผม..ไม่ได้ลงเลย พี่ร๊อกเอาพี่จุ้นที่เป็นตัวทำเเต้มตัวตบที่ดีออกเเบ้วเอาเพื่อนนักบอลของเเกมาเข้าเเทน ​เเล้วก็เอาพี่โมออก เเล้วเอาคนอื่นมาเเทนอีกตลกว่ะ เเล้วคือคนที่เข้ามาอะไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยเล่นก็พอได้เเต่เปิดบอล์ไม่ได้เลยเปิดล้นตลอด เเทนที่จะเอาผมเข้า ผมเป็นริโบโร่เปิดบอลเข้าตลอดเสริฟ์หฝก็เสริฟ์ได้ทำทุกอย่างได้หมดเเต่ไม่เอาผมเขเา ​เเล้วทุกคนก็ทำเหมือนเดิมเหมือนผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนว่าผมไม่ควรลง ​ตัวเตี้ย เล่นไม่เก่ง ทั้งๆที่ผมเก่งทุกอย่างฝึกมาอย่างดี ผมรู้ สึก เสียใจมาก ใจสลายสุด ๆ คือพี่ร๊อ​กอะมาช้อมด้วยกันเเค่ไม่กี่ครั้งเเล้วพอตอนเเข่งเสนอหน้ามาที่ไหนไม่รู้มาเเข่ง เเล้วก็เสริฟ์ออกทำเเต้มเสียเช็ตใส่เน็ต คือผมดูเเล้วขัดใจอะ ในความคิดผมมีเเต่คำว่า เรายังเก่งไม่พอหรอ เรายังไม่ดีหรอ เทำไมเราไม่ได้เข้าไปยืนจุดๆนั้น ทำไมเราเสียใจขนาดนี้ ทำไม ทำไมกัน คือตอนนั้นดิ่งสุดๆเสียใจมาก เราล้อมเทบตายอะเราก็ไม่ได้ลง เค้าไม่เห็นถึงความสามารถเราเลยหรอ เข้าคิดว่าเราไม่เก่งขนาดนั้นเลยหรอทั้งๆที่เราดีทุกอย่าง ผมคิดในใจจนถึงทุกวันนี้ว่า จะเลิกเล่นวอล์เลย์ดีไหม จะเล่นไปทำไมสุดท้ายก็ไม่ได้ลง สุดท้ายก็เป็นเเค่คนที่ไม่มีตัวตนที่อยู่ข้างสหนา? เราพยายามมาก เเต่มันกลับเป็นอย่างงี้ ทุกคนคิดว่ายังไงกับเหตุที่ผมเล่า