ชีวิตรู้สึกมีปัญหาหลายๆอย่างมากมาย  พยายามเท่าไหร่ก็โดนทำร้ายจิตใจเสมอ ครอบครัวก็ปรึกษาไม่ได้  เราหน้าตาไม่ค่อยดี แม่รับพี่ชายบุญธรรมมาเลี้ยงเพราะหน้าตาดีกว่าเรา เวลาไปไหนแม่ชอบให้พี่ชายเปิดตัวส่วนเราแม่ชอบให้หลบๆซ่อนเพราะเราหน้าตาไม่ดีเรียนหนังสือก็ไม่เก่ง แม่เรารู้สึกอายไม่อยากบอกใครว่าเราเป็นลูก  ทั้งชีวิตเราทำดีแล้วแต่คนรอบตัวก็ทำร้ายจิตใจเราเสมอ บอกเราเป็นภาระ เราช่วยหาเงินแล้วทำทุกอย่างแล้ว แต่เราไม่ค่อยฉลาดเงินที่เราหาได้ก็ไม่ได้มาก  สมัยเรียนก็ไม่รู้ทำไมครูก็ไม่ค่อยชอบเรา  ตอนเข้าแถวช่วงหน้าหนาวตอนนั้นเราหนาวเพราะไม่มีเสื้อกันหนาวใส่เหมือนเพื่อน ขาเราเลยสั่นครูปกครองคนนึงก็เข้ามาเอาไม้ฟาดขาเราจนช้ำบอกเราไม่รักชาติ โยกขาทำไมตอนเครารพธงชาติ เรียนหนังสือครูประจำชั้นบอกเราเป็นตัวถ่วงเพื่อนในห้อง เพราะเราเรียนไม่เก่ง  โดนเทียบเป็นกรวดกับพลอย เราไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเราไม่กินเหล้า เราไม่กล้าไปเที่ยวกับใครเพราะแม่ไม่ค่อยพอใจ ถ้าเราหัวเราะกับเพื่อนแม่จะโมโหแล้วถามหัวเราะทำไมรำคาญ  แต่กับพี่บุญธรรมเราเล่นเกมกับเพื่อนเสียงดันยันเช้าแม่ไม่เคยว่า  เราซื้ออะไรมาให้แม่กิน เห็นแม่ชอบซื้อมากินเลยซื้อให้กินบ้างแม่ก็บอกของปลอม ไม่ถูกเสป็คทั้งที่ร้านเดียวกัน  ตอนนี้เราตัวคนเดียว พยายามหาเงินให้แม่แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที เพราะแม่ชอบซื้อรถ เราเคยลองสร้างเป้าหมายให้ตัวเองไม่เศร้ามีความหวังสะสมเหรียญแปลกๆหายาก  แม่ก็เอาของเราไปขายหมด   เราเคยคิดว่าสักวันคงดีขึ้นเราคงมีความหวังมีเป้าหมายในชีวิต  แต่ 30กว่าปีผ่านมาแล้วเราว่าเราอยากเลิกหวังแล้ว  เราทำอะไรคนรอบข้างก็ว่าเราช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เราเป็นภาระ  ครอบครัวก็ไม่อยากให้เราพบหน้าใครบอกอายคน เพราะเราไม่ได้หาเงินได้เยอะๆเหมือนลูกคนอื่น   ตอนนี้เราอยากตาย แต่ไม่อยากเป็นภาระใคร เราควรตายแบบไหนดี ที่ไม่สร้างความรำคาญหรือเดือดร้อนใคร  เหนื่อยมากไม่อยากทำไรแล้ว แต่ก็ไม่อยากตายแบบเป็นภาระคนอื่น  เพื่อนก็ไม่มีสักคนไม่รู้จะปรึกษาใคร  ใครผ่านมาเห็นแนะนำเราได้ก็ขอขอบคุณ