*กระทู้นี้ให้ด่าให้ดราม่าได้เต็มที่เลยค่ะ* แต่ขอระบายก่อนนะคะ จขกท.ไม่ได้มึครอบครัวอบอุ่นเหมือนใครเค้าหรอกค่ะแต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเหมือนมันชินไปเอง เรื่องก็คือพ่อแม่จขกท.เลิกกันค่ะแม่มีสามีใหม่ซึ่งลุงคนนี้ก็มีภรรยาอยู่แล้วแต่ด้วยความรักมันบังตามั้งคะเลยทให้เค้าทั้งสองหนีตามกันไปเปิดธุรกิจอยู่ต่างจังหวัดผ่านไปไม่นานลุงคนนี้ก็เสียแล้วก็ผ่านไปไม่นานแม่ก็มีคนมาจีบซึ่งคนนี้ก็มีภรรยาอยู่แล้วเช่นกันภรรยาเค้าเคยตามมาวีนถึงที่บ้านแล้วก็เงียบไปเค้าก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิมปัจจุบันก็ยังคบกันอยู่เคยมาค้างที่บ้านจขกท.อยู่บ่อยๆก็เห็นไปนวดให้กันดูทีวีด้วยกันอยู่ จขกท.อึดอัดค่ะเหมือนมีคนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านใครก็ไม่ชอบ พอจขกท.จบม.6กว่าจะจบโดนบ่นโดนพูดให้ฟังแต่เรื่องหนี้สินค่ะจขกท.ก็เงียบก็ฟังตลอดไม่รู้จะพูดอะไรอยากถามเหมือนกันว่าหนี้นี้ค่าเทอมหนูหมดเลยหรอก็ไม่กล้าค่ะแม่จขกท.ไม่ค่อยมีเหตุผล พอเข้ามหาลับก็ทะเลาะกันค่ะจขกท.อยากไปเรียนต่อม.บูรพาแต่แม่จขกท.ไม่ให้ไปค่ะตอนนั้นเครียดร้องไห้ตลอดค่ะ สุดท้ายก็โอเคเรียนมหาลัยใกล้บ้านก็ได้พอเรียนไปได้สักเทอมจขกท.ก็ต้องทนฟังแต่เรื่องหนี้สินของแม่ไม่เคยได้ฟังอะไรดีๆเลยพูดอะไรมาก็ต้องพูดเรื่องนี้มาตลอดแม่จขกท.ไม่ค่อยสนใจจขกท.หรอกค่ะ พอพูดพอถามหรือขออะไรแม่จะไม่ตอบจะเงียบตลอดวันนั้นจขกท.บอกแม่เรื่องค่าเทอม2ก็เห็นเงียบไม่ตอบนับอะไรจขกท.ก็คิดว่าแม่รับรู้แต่คงรอจัดงานแต่งพี่สาวเสร็จก่อน แล้วพอเสร็จงานก็เลยกำหนดจ่ายค่าเทอมค่ะ+กับจขกท.อยากซิ่วอยู่แล้วพูดกันหลายรอบก็ไม่ดีขึ้นใจอยากซิ่วอย่างเดียวที่จริงก็อยากจบไม่อยากฟังแต่เรื่องหนี้อะไรอีกแล้วก็คิดว่าเราไม่เรียนแล้วแม่คงมีเงินเก็บ ก็เลยตัดสินใจดรอปแล้วบอกแม่ว่าจะลงแอดใหม่นะแม่ก็ไม่ว่าอะไรพอเอาเข้าจริงถึงตอนจะลงแอดก็โดนด่าค่ะแม่ก็บอกว่า"ทำไมถึงอยากไปไกลๆ คิดว่าจะส่งไหวมั้ยแล้วก็โดนด่าต่ออีกยาวเลยค่ะ" ก็เลยถามกลับไปว่า"เรียนใกล้เรียนไกลก็ไม่ต่างกันหรอกขนาดเรียนแค่ในตัวจังหวัดยังไม่เคยไม่เยี่ยมแค่ให้ไปส่งอยู่หอแม่ยังไม่อยากไปเลย"แล้วก็เดินหนีมา แล้วเมื่อเดือนพฤษภาก็มางานแต่งพี่ชายที่ต่างจังหวัดค่ะคือญาติๆอยู่ที่นี่ทำธุรกิจที่นี่หมดเลย ยายก็เลยบอกว่า"ลองหางานทำก่อนมั้ยเก็บเงินได้สักปีค่อยกลับไปเรียน"ก็โอเคค่ะอยู่ก็ได้ จขกท.ก็อยู่บ้านน้าค่ะ ก็เร่ร่อนอยู่ประมาณเดือนนึงก็ได้งานร้านเหล้าค่ะคอยตอนรับลูกค้าได้เงินดีค่ะแต่เลิกดึกมากทำได้อาทิตนึงบอสก็ให้พักงานไว้ก่อนค่ะบอกว่าเป็นห่วงบ้านไกลอายุยังน้อยเป็นผญอีก เค้าบอกว่าก็เสียดายหนูนะแต่ถ้าหาที่พักใกล้ได้เค้าก็โอเค ก็เลยตัดสินใจออกค่ะ น้าก็เลยมาฝากงานอีกที่นึงให้ก็โอเคดีค่ะแต่เหนื่อยหน่อย แล้วแม่ก็โทรมาถามว่าเป็นไงบ้างทำงาน จขกท.ก็บอกว่าก็ดีแต่ไม่รู้จะทำได้นานมั้ย ยังไม่ทันได้พูดต่อก็โดนใส่เป็นชุดเลยค่ะ ก็บอกว่า มีอะไรทำก็ทำไปก่อนอย่ามาทำเก่งถ้าเก่งก็หากินใครกินมันไปเลย แล้วก็ตัดสายใส่ ทุกครั้งจะเป็นแบบนี้ตลอดค่ะตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วแค่เกริ่นอะไรขึ้นยังไม่ทันได้อธิบายก็โดนตลอด ไม่เคยฟังเหตุผลไม่เคยรู้ว่าจขกท.ต้องการอะไรเวลาป่วยก็ไม่ค่อยสนใจค่ะจขกท.ต้องขับรถไปรพ.เอง ไม่เคยถามว่าไปหาหมอมั้ยนอกจากจขกท.ไม่ไหวจริงๆต้องบอกว่าให้พาไปหาหมอหน่อยหมอตรวจก็บอกว่าเป็นพังผืดรัดเส้นประสาทถ้าไม่ไปหาหมอคงไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นขนาดนี้  ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้โทรหาอีกค่ะ วันนั้นทำงานอยู่ก็เลยแอบโทรไปคือไม่มีเงินใช้จริงๆเลยบอกว่า"แม่พรุ่งนี้โอนตังให้หน่อยนะไม่มีกางเกงใส่ทำงานซักไม่ทัน" แม่ก็เงียบ ก็ถามอีกว่าแม่ได้ยินมั้ยอ่ะ แม่ก็บอกเออได้ยิน เสียงไม่เต็มใจจะพูดโทรไปก็เสียความรู้สึกตัวเอง วันนี้น้าก็เลยเรียกไปถามเป็นไงบ้างทำงานก็บอกว่าก็ทำได้อยู่แต่ถ้าย้ายสาขามาใกล้บ้านอาจจะเหนื่อยหน่อย  น้าก็บอกว่าเมื่อวานแม่จขกท.ก็โทรมาหาก็ถามว่า
แม่ : จขกท.เป็นยังไงบ้าง
น้า : ก็อยู่นี่แหละก็บอกว่าอยากกลับไปเรียนอยู่
แม่ : อยากกลับไปเรียนก็บอกให้หาตังเนียนเองไม่ส่งแล้ว จะแต่งงานก็แต่ง(ซึ่งจขกท.ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย) จะไปอยู่กับพ่อมันก็ไป
น้าเล่าให้ฟังนี่แบบน้ำตาคลอเบ้า555 น้าก็บอกว่าแม่เป็นบ้าไปแล้วตั้งหลักใหม่ตั้งใจทำงานของอยู่หออะไรสำคัญก็บอกเพื่อนส่งมาให้ทำงานสักปีสองปีค่อยกลับไปเรียนไม่ต้องขอมันดูดิ ตังไม่มีก็บอก ก็คิดตลอดแหละค่ะว่าจขกท.ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเหมือนแฟนแม่หรอกคนนั้นเค้าก็ดีทุกอย่างเนอะมีเมียอยู่แล้วยังดีเลย ตอนเย็นกำลังกินข้าวป้าก็มากินด้วยก็พูดเรื่องนี้แหละค่ะ
ป้า : เอ่ออ ทำไมเป็นคนแบบนี้เอาลูกมาทิ้งไว้ให้คนอื่นเลี้ยง(พูดกันเล่นๆ)
น้า : พึ่งรู้ว่าเป็นคนแบบนี้เหมือนกันแหละเป็นบ้าไปแล้ว
ป้า : ก็บอกแม่เอารถมาให้ไม่ต้องกลัวเสียค่าส่งหรอกเดี๋ยวป้าจ่ายให้เอง
จขกท.ไม่เคยมีความสุขหรอกค่ะเวลาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้คุยกับแม่รู้ว่าพูดอะไรไปก็ไม่ดี ไม่อยากได้ความหวังลมๆแล้งๆผิดหวังจนชินร้องไห้บ่อยแล้วค่ะ ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไม่ส่งก็ไม่ส่งต่อไปก็คงทำงานเก็บเงินส่งตัวเองเรียนแหละค่ะ ก็เข้ามาอ่านพันทิปบ่อยๆบางคนส่งตัวเองเรียนตั้งแต่16-17เรียนจบมีหน้าที่การงานมีเงินเก็บยืนได้ด้วยตัวเองถมเถไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จขกท.อยากให้แม่รู้นิสัยตัวเองเร็วกว่านี้เด็กมันเลือกเกิดไม่ได้ถ้าเกิดมาแล้วต้องมาได้รับรับผลพลอยจากการกระทำของผู้ใหญ่แบบนี้ก็ไม่อยากเกิดมาหรอกค่ะ เรื่องมีมากกว่านี้อีกค่ะแต่ไม่รู้จะเล่ายังไงก็เลยเล่าแบบย่อๆ(มั้ย)ค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ😊😊