แม่เอาเงินหมั้นเราไปให้พี่ชาย

แฟนมาหมั้นค่ะ เขาตั้งใจจะซื้อสร้อยมาหมั้น แต่วันที่มาเป็นวันอาทิตย์ร้านส่วนใหญ่ไม่เปิด แฟนเลยตั้งใจว่าจะพาเราไปซื้อ พอมาถึงบ้านเราคุยกันเรื่องค่าสินสอดเสร็จแฟน แม่แฟน เรา กำลังจะไปซื้อทอง แต่คนแก่ในบ้านบอกว่าไม่ให้ไปวันนี้ กลัวอุบัติเหตุ เขาถือ ให้ไปวันหลัง แฟนเลยหมั้นด้วยเงินสด และให้เราไปซื้อเอง เสร็จงาน แฟนกลับบ้าน วันนี้เราตั้งใจจะไปซื้อทองตามที่แฟนอยากให้ใส่ แต่แม่กลับจะเอาเงินก้อนนี้ไปให้พี่ชายเรา 60% เราโกรธมาก เงินไม่ได้เยอะค่ะ แต่ที่โกรธเพราะพี่ชายเรามีรถ มีร้านขายของ แต่เงินขาดตลอด ขอเมื่อไหร่แม่ก็ต้องดิ้นรนหาให้ตลอด บางทีก็ขอเรา ซึ่งถ้าเรามีเราก็ให้ไม่เคยอิดออด
แต่ครั้งนี้มันเป็นเงินหมั้นน้องสาวนะทำไมยังจะเอา แฟนเราตั้งใจจะให้เอาไปซื้อสร้อย เราเสียใจมาก เราไม่รู้จะทำยังไง นึกขึ้นมาได้เมื่อไหร่ก็น้ำตาไหลทุกครั้ง แม่ไม่นึกถึงใจเราเลย เราเรียนจบมาเราไม่เคยขอเงินแม่ใช้สักครั้งแม้ว่าจะไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทก็ตาม เราโกรธพี่ โกรธแม่ เราเสียใจน้อยใจปนเปกันไปหมด

*เรางอนแม่เราผิดไหมค่ะ หรือแม่มีสิทจะเอาไปใช้อะไรก็ได้ เราจะไม่ถามว่าเราโกรธพี่เราได้มั้ยต่อให้โกรธไม่ได้เราก็จะโกรธโกรธมากๆ ด้วย!!!!!

*** อารมณ์ตอนนี้เหมือนเด็กโดนขัดใจ อาจจะเรียบเรียงประโยคไม่ดี เขียนผิดเขียนถูกต้องขออภัยด้วยนะคะ อยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง แต่มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เล่าให้คนรู้จักฟังก็กลัวเขาเอาไปนินทาใส่สีตีไข่เพิ่มเติมจนเรื่องเปลี่ยน เลยตัดสินใจมาเล่าในนี้ค่ะ

เพิ่มเติมค่ะ เมื่อตอนสี่โมงเย็นคุยเรากับน้องช่วยกันคุยกับแม่อีกครั้งค่ะ
เปิดเรื่องด้วยของหมั้นนี่แหละ แต่ที่พยายามคุยคือ แม่ต้องเลิกช่วยพี่อย่างสุดโต่งแบบนี้ได้แล้ว
เพราะมันเป็นแบบนี้มาตลอด และดูท่าจะไม่มีที่สิ้นสุด แม่ก็บอกว่า ก็ต้องช่วยกันสิ มันเกิดปัญหาขึ้นแล้ว
น้องชายเราบอกว่า "แต่นี่มันของๆ พี่นะแม่ แม่ให้แต่พี่คนโน้น แม่ไม่สงสารพี่คนนี้เหรอ"
แม่เงียบไปส่วนเราพูดต่อไม่ออก สักพักแม่ก็บอกว่าเดี๋ยวพี่ก็เอามาคืน เดี๋ยวก็หามาได้
ซึ่งน้องเรากับเรารู้ดีว่า ไม่มีวันได้คืนมาแม่เองก็รู้ เราบอกแม่ว่าแม่ก็รู้ว่าไม่ได้คืนมาหรอกทุกครั้งพี่ก็พูดแบบนี้
แม่ก็เดินหนี == แม่ก็คือแม่ แม่คงทนเห็นลูกลำบาก ลำบน ไม่สบายใจไม่ได้
เรารู้ถ้าเป็นเราหรือน้องบ้างที่ลำบาก แม่ก็คงช่วยแบบสุดโต่งแบบนี้แหละ
แต่น้องกับเราแค่ยังไม่ได้หอบเอาปัญหาอะไรมาให้แม่ลำบากใจแค่นั้นเอง
จบบทสนทนาด้วยการที่แม่เดินหนี และเราน้ำตาตกโกรธพี่มากขึ้นอีก