แบบไหนที่เขาเรียกว่า "ความคิดกับการกระทำโตเป็นผู้ใหญ่" แล้วคับ. ?

ผมอายุ 27 ปีแล้ว ผมคิดว่า การเป็นผู้ใหญ่คือ การวางตัวในสังคมอย่างสุภาพ รับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง ผิดก็ยอมรับผิด ถูกก็ว่าไปตามถูก ไม่โยนโทษคนอื่น ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนในสังคม นี้คือพาร์ททางสังคมคับ. แล้วพอมาถึงพาร์ทความรัก เรื่องจิตใจ เวลาที่เศร้าเนี่ย สติก็ชอบหายไปชั่วขณะ ทำอะไรไม่ถูก ใช้คำพูด ผิดๆเพี้ยนๆ ทั้งที่เจตนาไม่ได้จะทำร้ายเขา จนแล้วจนรอด ผมก็มายอมรับในสิ่งที่ทำ ผิดก็ยอมรับผิดไป ใครจะด่าว่าผมงี่เง่า ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ก็ยอมรับฟัง. เวลาที่คนเราเศร้า ก็มักจะทำเรื่องงี่เง่ากัน รึเป็นแค่ผมคนเดียว ? กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปที่จะดึงรั้งกลับมา ผมถามว่า ความผิดมันเกินจะให้อภัยมั๊ย ? ถ้าคนมันดี ก็ไม่มีใครทำผิดซ้ำสองหรอก จริงมั๊ยคับ ? โอเคแหละ ความผิดมันเกิดขึ้นไปแล้ว และผมได้แต่รับผิด พอจะกลับไป ก็กลายเป็นคำแก้ตัวสะแล้ว