มีเรื่องทุกข์ใจมานานแล้วค่ะ ได้สัก 1ปีแล้ว ปกติก็ไม่เคยจะต้องน้อยใจอะไรปานฉะนี้แต่พอมาถึงวันนี้มันไม่ไหวจริงๆค่ะ พอไม่ได้เล่าให้ใครฟังมันก็นะ เห้อ
คือปกติเราเป็นคนไม่ชอบเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ใครฟังอยู่แล้ว ส่วนตัวคิดว่าถ้าเราเล่าให้ใครฟังมันอาจจะทำให้เพื่อนดูไม่ดีได้เหมือนไปนินทา ก็เลยเลือกเก็บไว้คนเดียวค่ะ ไม่ก็เขียนบันทึกส่วนตัว แต่วันนี้เรามีเรื่องสงสัย เพราะบ่อยครั้งมากเวลาคุยหรือถามเพื่อนไม่รู้ทำไมเพื่อนไม่ตอบหรือทำเหมือนไม่ได้ยิน เราก็ไม่รู้นะแต่แน่ใจนะว่าเสียงเราดังพอที่จะเข้าหูเพื่อนบ้าง มันก็คงมีบ้างที่แบบรู้สึกว่า ทำไมทั้งๆที่เราก็หันทุกครั้งหรือตอบอะไรใครทุกครั้งที่เขาเรียกเขาถามเราให้ความสนใจ แต่พอเป็นเราที่อยากจะถามจะคุยบ้าง แลดูเขาไม่สนใจสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าเราไม่ได้สำคัญอะไรมาก ไม่รู้สิ.. เหมือนบางคนมาถามเราเราก็ตอบปกตินะสีน่าเขาดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อละเขาก็หันไปหาเพื่อนอีกคนละถามคำถามเดียวกันเพื่อนคนนั้นก็ตอบเหมือนเราแต่สีน่าของเขาแลดูเชื่อสนิทใจต่างจากครั้งแรกที่เข้ามาถามเราเลย ? ในใจก็พยายามคิดในแง่ดีหลายครั้งแต่ว่า มันก็เกิดบ่อยจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยสำคัญอะไรมากในสายตาเพื่อน ไม่รู้สิคะหรือว่าเพราะไม่ได้พูดเก่งหรือเม้าเก่งเหมือนคนอื่นๆก็ไม่รู้ หลายคนที่มีเพื่อนสนิทเขาบอกว่าต้องเป็นคนที่เคมีตรงกันค่ะ สำหรับเราลองมาคิดๆดูสงสัยบนโลกนี้คงไม่มีใครที่เคมีตรงกับเรา จนถึงตอนนี้อายุ 17 แล้วก็ไม่พบคนที่เคมีตรงกันเลย การหาเพื่อนสนิทมันยากมากเลยนะคะ เราให้ความจริงใจกับเพื่อนทุกคนแต่ไม่ทุกครั้งที่จะได้ความจริงใจจากเพื่อน แปลกมาก ที่บางคนแอบเอาไปเม้าลับหลังแลดูเกียจคนนั้นสุดๆพอมาร่วมกลุ่มกันกลับเป็นคนละคนทั้งคู่แลดูเคมีตรงกันมากพูดได้ไม่มีหยุด พอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไมเข้าใจโลกขึ้นมา .. วันนี้ทั้งวันเราเงียบสุดๆเพราะรู้สึกน้อยใจเพื่อนมากมีบ้างคนที่เข้ามาถามว่าเป็นอะไรแต่ที่พี๊คสุดคือคนที่เรานึกว่าเขาจะสนใจและเป็นห่วงที่สุดแต่กลับเป็นคนที่หัวเราะดังที่สุดในเวลาที่เรากำลังแย่ที่สุด ... เคยมั้ยคะ บางช่วงเรารู้สึกว่า เราอยู่ในห้องที่ทุกคนทุกคู่มีบทสนทนามากมายคุยกันไม่หยุด ยกเว้น เรา ที่ไม่มีบทสนทนากับใคร ...
มายเฟรนด์
คือปกติเราเป็นคนไม่ชอบเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ใครฟังอยู่แล้ว ส่วนตัวคิดว่าถ้าเราเล่าให้ใครฟังมันอาจจะทำให้เพื่อนดูไม่ดีได้เหมือนไปนินทา ก็เลยเลือกเก็บไว้คนเดียวค่ะ ไม่ก็เขียนบันทึกส่วนตัว แต่วันนี้เรามีเรื่องสงสัย เพราะบ่อยครั้งมากเวลาคุยหรือถามเพื่อนไม่รู้ทำไมเพื่อนไม่ตอบหรือทำเหมือนไม่ได้ยิน เราก็ไม่รู้นะแต่แน่ใจนะว่าเสียงเราดังพอที่จะเข้าหูเพื่อนบ้าง มันก็คงมีบ้างที่แบบรู้สึกว่า ทำไมทั้งๆที่เราก็หันทุกครั้งหรือตอบอะไรใครทุกครั้งที่เขาเรียกเขาถามเราให้ความสนใจ แต่พอเป็นเราที่อยากจะถามจะคุยบ้าง แลดูเขาไม่สนใจสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าเราไม่ได้สำคัญอะไรมาก ไม่รู้สิ.. เหมือนบางคนมาถามเราเราก็ตอบปกตินะสีน่าเขาดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อละเขาก็หันไปหาเพื่อนอีกคนละถามคำถามเดียวกันเพื่อนคนนั้นก็ตอบเหมือนเราแต่สีน่าของเขาแลดูเชื่อสนิทใจต่างจากครั้งแรกที่เข้ามาถามเราเลย ? ในใจก็พยายามคิดในแง่ดีหลายครั้งแต่ว่า มันก็เกิดบ่อยจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยสำคัญอะไรมากในสายตาเพื่อน ไม่รู้สิคะหรือว่าเพราะไม่ได้พูดเก่งหรือเม้าเก่งเหมือนคนอื่นๆก็ไม่รู้ หลายคนที่มีเพื่อนสนิทเขาบอกว่าต้องเป็นคนที่เคมีตรงกันค่ะ สำหรับเราลองมาคิดๆดูสงสัยบนโลกนี้คงไม่มีใครที่เคมีตรงกับเรา จนถึงตอนนี้อายุ 17 แล้วก็ไม่พบคนที่เคมีตรงกันเลย การหาเพื่อนสนิทมันยากมากเลยนะคะ เราให้ความจริงใจกับเพื่อนทุกคนแต่ไม่ทุกครั้งที่จะได้ความจริงใจจากเพื่อน แปลกมาก ที่บางคนแอบเอาไปเม้าลับหลังแลดูเกียจคนนั้นสุดๆพอมาร่วมกลุ่มกันกลับเป็นคนละคนทั้งคู่แลดูเคมีตรงกันมากพูดได้ไม่มีหยุด พอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกไมเข้าใจโลกขึ้นมา .. วันนี้ทั้งวันเราเงียบสุดๆเพราะรู้สึกน้อยใจเพื่อนมากมีบ้างคนที่เข้ามาถามว่าเป็นอะไรแต่ที่พี๊คสุดคือคนที่เรานึกว่าเขาจะสนใจและเป็นห่วงที่สุดแต่กลับเป็นคนที่หัวเราะดังที่สุดในเวลาที่เรากำลังแย่ที่สุด ... เคยมั้ยคะ บางช่วงเรารู้สึกว่า เราอยู่ในห้องที่ทุกคนทุกคู่มีบทสนทนามากมายคุยกันไม่หยุด ยกเว้น เรา ที่ไม่มีบทสนทนากับใคร ...