สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกเลยผิดพลาดประการใดก็ขออภัยล่วงหน้า
เข้าเรื่องเลยล่ะกันนะคะ เราเป็นคนนึงที่ชีวิตไม่ได้สวยหรู เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้เพียบพร้อม พ่อแม่แยกทางกัน เราอยู่กับแม่ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่นเพราะเราก็เจอหน้าพ่ออยู่บ่อยๆ แม่ไม่เคยห้ามเราเจอหรือไปไหนกับพ่อ
ตอนเด็กๆเราจะเป็นเด็กที่ดูเงียบๆเรียบร้อยในสายตาผู้ใหญ่ แต่จริงๆเราคือเด็กหัวดื้อหัวรั้นเอาแต่ใจตัวเองมาก แต่เราก็ไม่เคยแสดงออกไปต่อหน้าใคร เพราะกลัวจะไม่มีใครรัก ก็ได้แต่ทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอด แต่จะมีปัญหาเรื่องการคบเพื่อน เราจะเข้ากับเด็กวัยเดียวกันไม่ได้ เราจะไม่ชอบคนโกหก เวลาเห็นเพื่อนเสแสร้งตีสองหน้า นินทาคนโน้นทีคนนี้ที เราก็จะเบื่อ ไม่อยากคบกับคนแบบนี้ เคยทะเลาะกันจนโดนแบนจากเด็กผู้หญิงในห้อง ทำให้เพื่อนน้อย และเสพติดการอยู่คนเดียว
ชีวิตเราก็ผ่านมาแบบนี้เรื่อยๆ ไม่ติดไม่ขัดอะไร ยังพอมีเพื่อนแบบฉากหน้าอยู่ ยังแกล้งยิ้ม แกล้งเป็นเด็กดีมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดนึงในชีวิต ตอนช่วงเรียนต่อม.ปลาย เราชอบที่จะวาดรูป ถ่ายรูป เลยอยากเข้ารร.ทางด้านนี้ แต่แม่ก็ไม้เห็นด้วย พอปรึกษาพ่อ พ่อก็ไม่เห็นด้วย ถามใครก็คัดค้านกันหมด มันทำให้เราเสียใจมาก แม่เคยห้ามเราวาดรูป อ่านนิยาย หรือดูการ์ตูนเพราะแม่จะบอกว่าโตแล้ว เอาเวลาไปตั่งใจเรียน
ช่วงตอนม.3เราได้เจอเพื่อนที่ชอบทางด้านเดียวกับเรา เราได้รู้จักโลกที่มากกว่าการแกล้งเป็นเด็กดี เราเป็นตัวของเราได้ เราชอบอะไรเราแสดงออกไปได้ แต่ก็เหมือนแม่จะไม่เข้าใจและห้ามเราตลอด
ช่วงนั้นรู้สึกกดดันมาก โดนห้ามในหลายๆเรื่อง ไหนจะเรื่องสอบเข้าม.ปลายอีก มันทำให้เราเบื่อ เบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไรเลย เราเริ่มตั่งใจเรียนน้อยลง จากทุกทีเราจะสอบได้คะแนนกลางๆถึงดี มันก็เริ่มตกลง จากทีเรียนมาไม่เคยติด0ติดอะไรเราก็ติด ทีนี้ก็เคว้งเลยค่ะ ไม่เคยติด0งง 55555555 เพื่อนที่บอกจะช่วยก็หนีหายกันไปหมด รักกันมากเล้ยยย ทีนี้ก็เหลือแต่เราล่ะคะ ไปสอบที่ไหนก็ไม่ติด เครียด ข้าวปากกินแทบไม่ได้ แม่ก็ผิดหวัง ใครๆก็ผิดหวังกับเราไปหมด เราก็เสียใจนะตอนนั้น แต่อยู่ก็เกิดคิดขึ้นมาได้ว่า เราไม่ผิดสักหน่อย พวกเขามาหวังกันเอง เราเริ่มดื้อ เริ่มต่อต้าน เถียง ด่า ทำทุกอย่างที่เราไม่เคยได้ทำ จากเมื่อก่อนหงุดหงิดโมโหอะไรก็จะทนไม่แสดงออก แต่ทีนี้เราทนไม่ได้ หงุดหงิดโมโหก็ด่าออกมาเลย ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน แม่ว่าอะไรเราก็จะเถียง หนักๆก็ด่ากัน แม่จะบอกเสมอว่าเราเปลี่ยนไปจากตอนเด็ก เราไม่ได้เปลี่ยนจากตอนเด็ก แต่ตอนเด็กเราแค่ไม่ได้แสดงออกมา
เคยบอกแม่ให้พาไปหาหมอค่ะ เพราะเรารู้ตัวว่าจิตใจเราไม่ปกติ (เราเคยฆ่าตัวตายอยู่หลายครั่งแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่ล่ะวันก็คิดอยากตายอยู่เรื่อยๆ) ยิ่งนานวันเรายิ่งความอดทนต่ำ คิดฆ่าคนที่ไม่ชอบ โมโหขวางตาเราไปหมด ปกติเราจะช่วยงานที่บ้าน เราก็เปลี่ยนไป งานการเราไม่ทำ เอาแต่นอนลูกเดียว มีอาการง่วงตลอดเวลาด้วน จนแม่ต้องพาไปหาหมอ หมอบอกเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เรามั่นใจว่าเราไม่ซึมเศร้า หมอให้ยามากิน ปรากฏว่าไม่หายค่ะ ยาไม่ช่วยอะไร เราสักอย่างเลย กินไปให้ง่วงหนักกว่าเดิม 555555
ทีนี้เห็นคนแชร์เรื่องโรคดื้อกัน พออ่านแล้วมันก็ตรงกับเราอยู่ แต่มันติดตรงที่จะเกิดขึ้นในเด็กๆ แต่ทีนี้เราโตมากแล้วเลยจะยังเป็นโรคนี้ได้หรือป่าว 5555 หรือใครคิดว่าเราเป็นโรคอะไรก็บอกได้นะคะ ไปหาหมอไหนก็ตีรวมว่าซึมเศร้าตลอด แต่คือมันไม่ใช่ไงงง แม่เราก็บอกว่าเราไม่ซึมเศร้า
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ปลล.ตอนนี้ก็เรียนอยู่ค่ะ ใกล้จบแล้ว
โตแล้วแต่ยังเป็นโรคดื้ออยู่มีวิธีแก้ไขยังไง
เข้าเรื่องเลยล่ะกันนะคะ เราเป็นคนนึงที่ชีวิตไม่ได้สวยหรู เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้เพียบพร้อม พ่อแม่แยกทางกัน เราอยู่กับแม่ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่นเพราะเราก็เจอหน้าพ่ออยู่บ่อยๆ แม่ไม่เคยห้ามเราเจอหรือไปไหนกับพ่อ
ตอนเด็กๆเราจะเป็นเด็กที่ดูเงียบๆเรียบร้อยในสายตาผู้ใหญ่ แต่จริงๆเราคือเด็กหัวดื้อหัวรั้นเอาแต่ใจตัวเองมาก แต่เราก็ไม่เคยแสดงออกไปต่อหน้าใคร เพราะกลัวจะไม่มีใครรัก ก็ได้แต่ทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอด แต่จะมีปัญหาเรื่องการคบเพื่อน เราจะเข้ากับเด็กวัยเดียวกันไม่ได้ เราจะไม่ชอบคนโกหก เวลาเห็นเพื่อนเสแสร้งตีสองหน้า นินทาคนโน้นทีคนนี้ที เราก็จะเบื่อ ไม่อยากคบกับคนแบบนี้ เคยทะเลาะกันจนโดนแบนจากเด็กผู้หญิงในห้อง ทำให้เพื่อนน้อย และเสพติดการอยู่คนเดียว
ชีวิตเราก็ผ่านมาแบบนี้เรื่อยๆ ไม่ติดไม่ขัดอะไร ยังพอมีเพื่อนแบบฉากหน้าอยู่ ยังแกล้งยิ้ม แกล้งเป็นเด็กดีมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดนึงในชีวิต ตอนช่วงเรียนต่อม.ปลาย เราชอบที่จะวาดรูป ถ่ายรูป เลยอยากเข้ารร.ทางด้านนี้ แต่แม่ก็ไม้เห็นด้วย พอปรึกษาพ่อ พ่อก็ไม่เห็นด้วย ถามใครก็คัดค้านกันหมด มันทำให้เราเสียใจมาก แม่เคยห้ามเราวาดรูป อ่านนิยาย หรือดูการ์ตูนเพราะแม่จะบอกว่าโตแล้ว เอาเวลาไปตั่งใจเรียน
ช่วงตอนม.3เราได้เจอเพื่อนที่ชอบทางด้านเดียวกับเรา เราได้รู้จักโลกที่มากกว่าการแกล้งเป็นเด็กดี เราเป็นตัวของเราได้ เราชอบอะไรเราแสดงออกไปได้ แต่ก็เหมือนแม่จะไม่เข้าใจและห้ามเราตลอด
ช่วงนั้นรู้สึกกดดันมาก โดนห้ามในหลายๆเรื่อง ไหนจะเรื่องสอบเข้าม.ปลายอีก มันทำให้เราเบื่อ เบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไรเลย เราเริ่มตั่งใจเรียนน้อยลง จากทุกทีเราจะสอบได้คะแนนกลางๆถึงดี มันก็เริ่มตกลง จากทีเรียนมาไม่เคยติด0ติดอะไรเราก็ติด ทีนี้ก็เคว้งเลยค่ะ ไม่เคยติด0งง 55555555 เพื่อนที่บอกจะช่วยก็หนีหายกันไปหมด รักกันมากเล้ยยย ทีนี้ก็เหลือแต่เราล่ะคะ ไปสอบที่ไหนก็ไม่ติด เครียด ข้าวปากกินแทบไม่ได้ แม่ก็ผิดหวัง ใครๆก็ผิดหวังกับเราไปหมด เราก็เสียใจนะตอนนั้น แต่อยู่ก็เกิดคิดขึ้นมาได้ว่า เราไม่ผิดสักหน่อย พวกเขามาหวังกันเอง เราเริ่มดื้อ เริ่มต่อต้าน เถียง ด่า ทำทุกอย่างที่เราไม่เคยได้ทำ จากเมื่อก่อนหงุดหงิดโมโหอะไรก็จะทนไม่แสดงออก แต่ทีนี้เราทนไม่ได้ หงุดหงิดโมโหก็ด่าออกมาเลย ทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน แม่ว่าอะไรเราก็จะเถียง หนักๆก็ด่ากัน แม่จะบอกเสมอว่าเราเปลี่ยนไปจากตอนเด็ก เราไม่ได้เปลี่ยนจากตอนเด็ก แต่ตอนเด็กเราแค่ไม่ได้แสดงออกมา
เคยบอกแม่ให้พาไปหาหมอค่ะ เพราะเรารู้ตัวว่าจิตใจเราไม่ปกติ (เราเคยฆ่าตัวตายอยู่หลายครั่งแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่ล่ะวันก็คิดอยากตายอยู่เรื่อยๆ) ยิ่งนานวันเรายิ่งความอดทนต่ำ คิดฆ่าคนที่ไม่ชอบ โมโหขวางตาเราไปหมด ปกติเราจะช่วยงานที่บ้าน เราก็เปลี่ยนไป งานการเราไม่ทำ เอาแต่นอนลูกเดียว มีอาการง่วงตลอดเวลาด้วน จนแม่ต้องพาไปหาหมอ หมอบอกเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เรามั่นใจว่าเราไม่ซึมเศร้า หมอให้ยามากิน ปรากฏว่าไม่หายค่ะ ยาไม่ช่วยอะไร เราสักอย่างเลย กินไปให้ง่วงหนักกว่าเดิม 555555
ทีนี้เห็นคนแชร์เรื่องโรคดื้อกัน พออ่านแล้วมันก็ตรงกับเราอยู่ แต่มันติดตรงที่จะเกิดขึ้นในเด็กๆ แต่ทีนี้เราโตมากแล้วเลยจะยังเป็นโรคนี้ได้หรือป่าว 5555 หรือใครคิดว่าเราเป็นโรคอะไรก็บอกได้นะคะ ไปหาหมอไหนก็ตีรวมว่าซึมเศร้าตลอด แต่คือมันไม่ใช่ไงงง แม่เราก็บอกว่าเราไม่ซึมเศร้า
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ปลล.ตอนนี้ก็เรียนอยู่ค่ะ ใกล้จบแล้ว