ไม่อยากโทษมหาลัยชื่อดังย่านบางแสนที่มีลูกระนาดกับวงเวียนเยอะที่สุด ต้องโทษตัวเองใช่ไหม??

ย้อนไปช่วงแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อปีที่แล้วก่อนนะคะ เราเป็นคนกรุงเทพที่แอดติดมหาลัยชื่อดังย่านบางแสน
เราจำความรู้สึกก่อนที่เราจะตัดสินใจมาเรียนที่นี่ได้อยู่เลย เราคิดเยอะแยะมากคิดไปหมด ว่าเราจะไปอยู่ได้ไหมต่างจังหวัดด้วย ห่างจากพ่อแม่อีก
อาหารจะถูกปากไหม? จะกันดารไหม? คนแถวนั้นนิสัยยังไง? เพื่อนที่จะไปเจอจะมีนิสัยยังไง? คิดวนไปค่ะ108รอบได้
คือมันเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่มากๆ เหมือนเราต้องจากบ้านไปอยู่ในสถานที่ที่แตกต่าง มันสับสนไปหมด

พอถึงช่วงเปิดเทอมเอาแล้วสิ เราย้ายไปอยู่หอแถวหน้ามอ มองผิวเผินก็ของกินเยอะดี ผู้คนพลุกพลานไปหมด
อยู่ไปเทอมนึงเราเริ่มรู้สึกโอเคกับที่นี่มากขึ้น กลุ่มเพื่อนที่เราอยู่ถือว่าโอเค สนุก เฮฮา เลิ้ฟการกินเหมือนกัน รู้สึกอบอุ่น
ยิ่งช่วงรับน้องที่ผ่านมา เพื่อนๆก็ชวนไปร้านนม และนี่คือการกระชับความสัมพันธ์ที่ดีมากๆเลยทีเดียว
เราสนิทกับเพื่อนๆเร็วขึ้นเพราะว่าเรานัดกันไปหาอะไรอร่อยๆแถวมอกินกัน  

ขอบอกก่อนนะคะ ร้านนมแถวมหาลัยเยอะมาก ใครอยู่ที่นั่นจะรู้เลยว่าเยอะจริงๆ พูดได้เต็มปากเลยค่ะว่ากลุ่มเรามันสายนมจริงๆ
รู้ว่าร้านไหนอร่อยสุด ร้านไหนแพงสุด ร้านไหนถูกสุด ร้านไหนคุ้มสุด ร้านไหนวิวดีสุด คือรู้หมดค่ะ ตี1 ตี2 นี่เวลาออกหาของกินเลยค่ะ
นั่งกินบาบีคิวที่หาดเวลานี้คืออากาศดีมาก ไหนจะข้าวไข่เจียวแสนอร่อย เซียนไก่ ไก่adc เลือกไม่ถูกเลยคร่า



และนี่คือต้นเหตุที่ทำให้เรา นน.ขึ้น 10กก. ภายใน 1 ปี
คุณพระนี่ลืมตัวจริงๆนะ รู้ตัวอีกทีกลายเป็นสาวร่างหมีไปซะแล้ว กลับบ้านไปหาพ่อแม่ทีไรไม่พ้นคำนี้ทุกที

"อ้วนขึ้นรึเปล่าลูก?"

เราเริ่มมีความคิดจะลดนน. ก็ตอนที่เพื่อนผู้ชายมันเอารูปตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆกับรูปปัจจุบันมาเทียบกันให้ดู แล้วมันก็พูดว่า

"มาไกลมากไปไหมวะ?"



จุดพีคเลยค่ะประโยคนี้ คือถ้าผู้หญิงด้วยกันทักจะไม่เสียเซลฟ์ขนาดนี้ เข้าฟิตเนสค่ะลูก!! บอกกับตัวเอง

ใครมีวิธีอะไรเพิ่มเติมบอกเราด้วยนะ กราบขอบพระคุณก่อนเลยนะคะ