สวัสดีคะ ขอใช้ชื่อแทนตัวเองแล้วกันเนาะ อาย ขอแทนตัวเองว่า "ควีน" ละกันเนาะ เริ่มเลยดีมั้ย
ก่อนอื่นควีนเป็นคนต่างจ.นะคะแล้วก็เข้าไปใช้ชีวิตในกทม.ตอน18 พอดีเลย ควีนเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งคะขอไม่บอกละกันน้า
เรื่องของเรื่องคือเราเข้าปีหนึ่งแน่นอนละคะว่ามันก็ต้องมีบ้างเพื่อนใหม่ รุ่นพี่ในคณะ มากมาย แล้วมันก็ต้องมีอีกละคะที่รุ่นน้องจะมองรุ่นพี่หรือรุ่นพี่จะมองรุ่นน้องบ้าง คือ วันนึงในวันนั้นเป็นวันประชุมเชียร์คะ พบปะรุ่นพี่ เพื่อนๆ ในสาขา ก็ทำกิจกรรมกันปกติ ซ้อมร้องเพลงเชียร์อะไรกันไป คือเราสังเกตเห็นว่ามีรุ่นพี่ต่างสาขากับเราเนี่ย มองมาทางเราแต่ควีนไม่สนใจอะไรนะคะ ก็ใครจะไปคิดคะว่าพี่เค้ามองเรา ทุกคนต่างมีป้ายชื่อของตัวเอง เป็นป้ายชื่อที่ยังไม่ได้เขียนนะคะเป็นป้ายเปล่าๆ รุ่นพี่ก็ประกาศบอกว่าให้เขียนชื่อเราเป็นสองพยางค์ ถึงชื่อเราจะมีคำเดียวก็เถอะ แล้วเราชื่อควีน เราจะตั้งยังไงตอนนั้นเราก็คิดเพราะชื่อเรามันจะเอามาตั้งเป็นสองพยางค์มันก็ยาก คิดไม่ออก จนกระทั่ง... (ขอสมมุติชื่อรุ่นพี่คนนั้นว่า คิง ละกันนะคะ)
คิง: ไง คิดไม่ออกเหรอเรา
ควีน: มองหน้าพี่แบบงงๆ จะไม่งงได้ไง เค้าไม่ใช่รุ่นพี่สาขาเรานี่จะมาถามเราทำไม รุ่นน้องตัวเองมีไม่ถาม(ในใจคิดแบบนั้นจริงๆคะ)
       แต่เราตอบไปนะว่า  พอดีมีชื่อพยางค์เดียวมาตั้งแต่เกิดคะ เลยคิดไม่ออก (ละก็มองหน้าแบบกวนติง)
คิง: งั้นหรอ เดี๋ยวพี่คิดให้มั้ย (ยุ่งอีก ว่างมากมั้ง)
ควีน: พี่ว่างมากเหรอคะ ยิ้มๆแบบกวนๆกลับไป
คิง: ก็ว่างพอที่จะช่วยเราได้ครับ (ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตอนนั้นนี่หน้าเราแดงเลย เขามาบอกทีหลังคะ ฮ่าๆๆ)
ควีน: ไม่เป็นไรคะ พี่ไปดูน้องพี่ดีกว่า แล้วเราก็ลุกคะ ลุกเดดินไปนั่งที่อื่น (นางบอกว่าเราหยิ่งมากตอนนั้นฮ่าๆๆ)
หลังจากที่คิดชื่อได้สมมุติว่าชื่อ ซีควิน ละกันนะคะ พอคิดได้ก็เขียนป้ายชื่อทันที ละก็ทำกิจกรรมต่อจนหมดเวลา...
เรากำลังคุยกับเพื่อนว่าจะกลับหอพอดี..แต่ว่า
คิง: ชื่อเพราะดีนะ..ซีควีนเหรอเรา
ควิน:ทำไมคะ ก็ชื่อมันคิดยาก
คิง: ให้พี่คิดให้ก็หมดเรื่อง คือเรางงว่า ตามกูทำไมวะพี่คนนี้ คนอื่นไม่เห็นจะอยากมาถามกูบ้าง (โทดนะคะที่หยาบเนาะ)
ควิน: ให้พี่คิดให้ก็คงไม่ดีมั้ง เดี๋ยวสาวๆสาขาพี่ก็ตบหนูตายพอดี คือเราสังเกตเห็นตอนพี่เค้ามาคุยกับเราว่าชะนีในสาขานางจิกเรา จิกนะคะจิกยิ่งกว่านก
คิง: ทำไม เรากลัวเหรอ.. หน้าตาไม่น่ากลัวใครนะ น่าจะมีคนกลัวเรามากกว่า เอ้ากวนตีนกูละไง
ควีน: พี่กวนหนูหรอ ถามจริงพี่ว่างมากหรอคะ เอาเวลาไปดูแลน้องในสาขาพี่มั้ย คือเราโมโหแล้วคะเค้ากวนประสาทเรา เราเองก็อยากกลับไปพักแล้ว
คิง: ทำไมเราต้องตะโกนใส่น่าพี่ด้วย เค พี่ไปละ แล้วเค้าก้ไปคะ  ไปจริงๆ ไปแบบไม่ให้เราเห็นหน้าเลยตลอดการทำกิจกรรมวันอื่นๆหลังจากนั้น..
เมื่อถึงวันรับน้อง เรานี่สภาพดูไม่ได้เลยคะ ใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงวอร์ม เลอะเทอะทั้งตัวทั้งหัวและหน้า  แต่ที่แย่กว่า คือวันนั้น พี่เขามาด้วยคะ เมื่อรับน้องเสร็จก็ต้องมารวมตัวในคณะ สภาพแต่ละคนดูไม่ได้ มีแต่พวกรุ่นพี่นี่แหละที่ยังหล่อๆสวยๆ รวมถึงพี่คิง เค้าเป็นผ.ชที่สไตล์ ลูกครึ่งแต่ไม่ได้เป็นนะคะ เค้าบอกมา.. จนเค้าเดินมาหาเรา..
คิง:ไง
ควีน: เฉยๆ
คิง: ก็ยังหยิ่งไม่เลิกสินะ คิดว่าสวย คิดว่าตัวเองน่ารักรึไง เค้าตะโกนคะ อยู่ๆเค้าก็ตะโกน ซึ่งทุกคนหันมามองทางเราหมด
ควีน: พี่จะตะโกนทำไมคะ คนอื่นหันมามองหมดแล้ว เราก็หงุดหงิดใส่  ก้เราอายนี่
คิง: เห้ย น้องเค้าคิดว่าเค้าสวยวะ เราก็งงว่าทำไมพี่เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ทั้งๆที่วันนั้นเค้ายังคุยกับเราดีๆ คือดีกว่านี้
ควีน: พี่ทำอะไรของพี่ หนูอายนะ พวกชะนีในสาขานางคงสะใจ หัวเราะคิคะ
คิง: ก็น้องอยากดังไม่ใช่เหรอ นี่ไงพี่ช่วยเราได้ คือยิ่งเราถามถึงสาเหตุ เค้ายิ่งตะโกนหนักมากขึ้น อ่อลืมบอก พี่เค้าเป็นพี่ว้ากของสาขาเค้าด้วยเสียงเลยน่ากลัว เรางงว่าเค้ามีสิทธิอะไรมาดุเราพี่ๆสาขาเราก็มี แต่ เค้าเป็นรุ่นพี่ของพี่ในสาขาเราคือ โตกว่านั่นแหละคะ ไม่มีใครกล้ากะเค้า
ควิน:ยอมรับคะว่ากลัวมากกลัวจนสั่น ทำไมไม่มีใครช่วยเราเลยละ เพื่อนเราก็ได้แต่นั่งข้างๆ เราไม่รุจะพูดอะไรเลยบอกไปว่า  พี่ต้องการอะไร
คิง: ใคร ใครต้องการอะไรจากเธอ มีอะไรให้หน้าสนใจ เหมือนนิยายมั้ย แต่หึ มันเรื่องจริง เรื่องจริงที่ไม่ลืม
ควีน: เราไม่ไหวแล้ว น้ำตาล่วงเลยคะ ไม่ได้เสียใจที่ดดนแบบนั้น แต่เรากลัวแล้วก็อายมาก สายตาที่ทุกคนมองเราคือ เราอยากทำตัวดังเหรอ  ไรงี้ เราเลยลุกออกจากตรงนั้นไปเข้าห้องน้ำคะ