ค่ะ...พี่เป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อนค่ะ
หลังจากเมื่อต้นปีพี่ไปตายแดดที่จอมบึงมาราธอน จบระยะ42.195กิโล ที่เวลา 8.14ชม. อันที่จริงงานนั้นวิญญานพี่ก็ออกจากร่างตั้งแต่ระยะ35แล้วค่ะ ที่ยังเดินๆ วิ่งๆ แวะนั่ง พักนอน เรื่อยๆไปจนถึงเส้นชัย งานนั้นความเข้มข้นของสีผิวยังไม่จาง พี่ก็มาซ้ำงานประทับช้างที่ระยะ 32กิโล (อีกแล้วววว)
งานวิ่งเทรลครั้งนี้มีความเข้มข้นตั้งแต่เริ่มสมัครเลยค่ะ BIBวิ่งนี่ถือเป็นวัตถุมงคล เป็นวัตถุไปไว เปิดรับสมัคร 8 นาทีเท่านั้นเต็มแล้วค่ะ แต่พวกพี่9คนก็ช่วงชิงมาได้ (คือวิ่งอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องสมัครพวกพี่ไวมาก) จากนั้นในกลุ่มก็ซ้อมกันก๊อกๆ แก๊กๆ คือลงวิ่งตามอีเว้นท์วิ่งนี่ล่ะ ถือเป็นการซ้อมไปในตัว จริงจังสุดก็ลงระยะฮาฟ 21กิโล ของงานการ์มิน ส่วนตัวพี่เนื่องจากอายุก็ไปไกลแล้วก็มีเวทบ้าง สควอสบ้างแบบกลัวศพไม่สวย
ส่องจากแผนภูมิแล้วพี่ก็มั่นใจว่า เออ ทำเวลาได้อยู่นะ10กิโลแรกเนี่ย เป็นทางราบ ก่อนวันลงสนามจริงก็ไปรับ Race pack มีกระเป๋า มีบิ๊บ มีที่รัดน่อง มียาสีฟัน ยาอม กูลเจลเพิ่มพลัง พี่ก็ไม่เคยใส่ที่รัดน่อง ก็แอบหวั่นๆว่าจะไม่ชินกันมัน แต่ไม่ได้ค่ะ พี่เป็นพวกสายอุปกรณ์ พี่มีอุปกรณ์อะไร พี่ก็ใส่หมดหน้าตัก ทีนีพอตอนวิ่งเนื่องจากเราไม่ชิน ก็วิ่งไม่ออกไง มันรัดน่องมาก แต่ก็พยายามมาก เพราะไอ้กางเกงที่ใส่ก็รัดกล้ามเนื้อประมาณนึง สรุปว่า10กิโลแรกวิ่งอยู่เพซ 8ปลายๆ แล้วไปตายกิโลที่ 11 เลยค่ะ มองเขาที่ต้องปีนขึ้นไป เพลงนี้ดังขึ้นมาในใจเลย "เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่านนนนน ยิ่งสูงยิ่งหนาวเทือกเขามันใหญ่ ใหญ่เกินไปแล้วววววว" มาถึงขั้นนี้แล้วปีนซิคะรออะไร
ความสนุกมันอยู่ที่เทคนิคในการปีนของแต่ละคน ของพี่คือก้มหน้าก้มตาตะกาย ใช้สัญชาติญานชะนีคว้าอะไรได้ก็คว้า เกาะอะไรได้ก็เกาะไว้ มีอยู่หนนึงคว้าต้นงิ้วเพื่อเหนี่ยวตัวขึ้นไป ตอนคว้าก็ไม่ได้ดู แต่คว้าไปแล้ว อีกมือก็ปลายจากไม้ไผ่แล้ว กรีดร้องซิคะ หลังจากปีนเขาลูกแรกขึ้นไป (ปีนขึ้นแล้วก็ต้องมีปีนลงด้วยนะ) เจอป่าไผ่ ป่ายุคาลิปตัส โอ้โห สวยเหมือนในเทพนิยาย สวยจนลืมเหนื่อย สวยจนคิดว่าชอลิ้วเฮียงแอบอยู่ในก่อไผ่ต้นไหนกันนะ
พอไปได้ซักครึ่งทาง เริ่มมีปัญหาชีวิตกับที่รัดน่อง เพื่อนอีกคนก็ชักชวนว่าเรามาถอดมันออกดีไหม? ชีวิตน่าจะดีกว่านี้นะ (เป็นจริงตามนั้นค่ะ หลังจากถอดแล้วโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
หลังจากนั้นก็วิ่งๆเดินๆ อันที่จริงก็เดินมากกว่าวิ่ง เจอสถานีน้ำอาหาร พวกพี่ก็แวะหมด ไม่นับเสบียงที่พวกพี่อัดกันมาเต็มกระเป๋า พอสักระยะที่ 30กิโล (ตามนาฬิกา) แต่ป้ายบอกเพิ่งจะ 27กิโล เพื่อนพี่ก็เริ่มจะไม่ไหว อันที่จริงเราก็เริ่มไม่ไหว เพราะ 7ชม แล้ว ยังไม่ถึงเส้นชัยซักที ได้ยินเสียงลำโพงก็แอบดีใจใกล้เข้าไปถึงเส้นชัยแล้ว ที่ไหนได้ โผล่ที่วัดจ้าาาาา เดินต่อไปค่ะ เดินเท่านั้นที่จะทำให้เราถึงที่หมาย ระหว่างที่เดินก็ได้แต่ปลงชีวิต ทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย? นี่ต้องการพิสูจน์อะไร? ทำร้ายตัวเองทำไม? มาเดินๆสะดุดๆ และปีนป่ายเพื่ออะไร? แต่ก็เดินนะระหว่างที่คิดก็ยังเดิน แซงใครขึ้นไปก็หันไปให้กำลังใจ สู้ๆนะคะ เดี๋ยวก็ถึงแล้วเนอะ (อันนี้ออกแนวปลอบใจตัวเองด้วย)
มาพีคสุดก็กิโลสุดท้าย ต้องปีนเขา (สูง140เมตรจากระดับน้ำทะเล จับความสูงโดยนาฬิกาอัจฉริยะแต่คนใส่กะโหลกกะลามาก) คือปีนขึ้นไปให้ถึงจุดชมวิว แล้วลงบันไดไปถึงเส้นชัยเลย เอาว่ะมาถึงขึ้นนี้แล้วยังไงก็ผ่านไปให้ได้ พ่อเจ้าประคุณเอ้ย ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่ในกกหูเลยค่ะ หัวใจเต้นแรงมาก เหนื่อยมาก เขาลูกสุดท้ายปราบเซียนมาก ขณะที่กำลังปีนก็มีไม้ไผ่ยื่นมาตรงหน้าเรา (อย่าเขี่ยพี่ลงไปพี่ไม่ใช่อุจาระ) เงยหน้าขึ้นไป โห...เจ้าหน้าที่หล่อทะลุทะลวงมาก นี่มันพ่อเทพบุตรสุดหน้าผาชัดๆ น้ำใจงามยื่นไม้มาให้ชะนีอย่างพี่ได้จับ
ตรงจุดนั้นนะ มีชายกำยำล่ำบึ๊กถึงกับเป็นลมต้องช่วยกันปฐมพยาบาล มีคนบาดเจ็บ มีทุกรูปแบบ และเมื่อขึ้นไปถึงจุดชมวิวแล้ว มีอาหารของเจ้าหน้าที่ปฐมพยาบาลด้วย สิ่งนี้ช่วยชีวิตเรา ต่อชีวิตมาก ตอนปีนขึ้นมานี่สู้ชีวิตมาก พอมาเจอข้าวหมูแดงของเหล่าเจ้าหน้าที่ พี่ขอกินแล้วไม่มีความกระดากเลย ขอกินด้วยนะ ขอหนึ่งคำก็ได้ หมดห่อเลยก็ดี ราดน้ำจิ้มมือไม้สั่น ไม่น่าเชื่อข้าวหมูแดงห่อนั้นอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลยค่ะ กินซักพักแล้วก็พอมีแรงไปต่อ (จริงๆคือเจ้าหน้าที่ไล่ค่ะ เค้าว่าอีกนิดเดียวก็ถึงเส้นชัยแล้ว ลงเขาไปก็ถึงแล้ว ไปได้แล้วจ๊ะ)
ตอนลงนี่บันไดกี่ขั้นได้ได้นับ รู้แต่ว่าอีกนึดเดียวเราก็จะบรรลุเป้าหมาย เราจะถึงเส้นชัย เราจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้า เราจะความเหรียญ และเสื้อมาเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล ... ยิ่งใหญ่ป่ะล่ะ? ฮ่าๆๆๆ จบมาได้ด้วยสถิติเฉียดฉิวจะโดยคัทออฟ แต่ก็รอดมาได้อีกงาน
สรุป จบระยะตามนาฬิกาของเราและของคนอื่นๆ 34.5 กิโล ใช้เวลา 8.37 ชม เบิร์นไป 1,845 kcal แต่กินไปประมาณแสนแคลฯ
ปีนเขา 3 ลูกถ้วน ปีนต้นงิ้วไป 1 ต้น
โหนเถาวัลย์ขาดไป 2 เส้น แถมฉลาดโน้มกิ่งไผ่มาฟาดหน้าตัวเองหลายที
นี่ไม่นับวิ่งสะดุดตอไม้ เตะรากไม้รายทาง (พี่อันธพาลมากค่ะ)
งานหน้าเจอกันที่โป่งแยงค่ะ งานนั้นพี่จะเตรียมตัวอย่างดี พี่จะไม่ตาย พี่หนังเหนียวฆ่าไม่ตาย
เดี๋ยวนะ ใส่รูปยังไงคะ? ทำไม่เป็น
วิ่งวิบาก(กรรม)ของพี่ที่เขาประทับช้าง "พี่ไม่ได้มาเล่นๆ" พี่จริงจัง พี่พังมากค่ะ
หลังจากเมื่อต้นปีพี่ไปตายแดดที่จอมบึงมาราธอน จบระยะ42.195กิโล ที่เวลา 8.14ชม. อันที่จริงงานนั้นวิญญานพี่ก็ออกจากร่างตั้งแต่ระยะ35แล้วค่ะ ที่ยังเดินๆ วิ่งๆ แวะนั่ง พักนอน เรื่อยๆไปจนถึงเส้นชัย งานนั้นความเข้มข้นของสีผิวยังไม่จาง พี่ก็มาซ้ำงานประทับช้างที่ระยะ 32กิโล (อีกแล้วววว)
งานวิ่งเทรลครั้งนี้มีความเข้มข้นตั้งแต่เริ่มสมัครเลยค่ะ BIBวิ่งนี่ถือเป็นวัตถุมงคล เป็นวัตถุไปไว เปิดรับสมัคร 8 นาทีเท่านั้นเต็มแล้วค่ะ แต่พวกพี่9คนก็ช่วงชิงมาได้ (คือวิ่งอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องสมัครพวกพี่ไวมาก) จากนั้นในกลุ่มก็ซ้อมกันก๊อกๆ แก๊กๆ คือลงวิ่งตามอีเว้นท์วิ่งนี่ล่ะ ถือเป็นการซ้อมไปในตัว จริงจังสุดก็ลงระยะฮาฟ 21กิโล ของงานการ์มิน ส่วนตัวพี่เนื่องจากอายุก็ไปไกลแล้วก็มีเวทบ้าง สควอสบ้างแบบกลัวศพไม่สวย
ส่องจากแผนภูมิแล้วพี่ก็มั่นใจว่า เออ ทำเวลาได้อยู่นะ10กิโลแรกเนี่ย เป็นทางราบ ก่อนวันลงสนามจริงก็ไปรับ Race pack มีกระเป๋า มีบิ๊บ มีที่รัดน่อง มียาสีฟัน ยาอม กูลเจลเพิ่มพลัง พี่ก็ไม่เคยใส่ที่รัดน่อง ก็แอบหวั่นๆว่าจะไม่ชินกันมัน แต่ไม่ได้ค่ะ พี่เป็นพวกสายอุปกรณ์ พี่มีอุปกรณ์อะไร พี่ก็ใส่หมดหน้าตัก ทีนีพอตอนวิ่งเนื่องจากเราไม่ชิน ก็วิ่งไม่ออกไง มันรัดน่องมาก แต่ก็พยายามมาก เพราะไอ้กางเกงที่ใส่ก็รัดกล้ามเนื้อประมาณนึง สรุปว่า10กิโลแรกวิ่งอยู่เพซ 8ปลายๆ แล้วไปตายกิโลที่ 11 เลยค่ะ มองเขาที่ต้องปีนขึ้นไป เพลงนี้ดังขึ้นมาในใจเลย "เขาสูงล้ำค้ำฟ้าตระหง่านนนนน ยิ่งสูงยิ่งหนาวเทือกเขามันใหญ่ ใหญ่เกินไปแล้วววววว" มาถึงขั้นนี้แล้วปีนซิคะรออะไร
ความสนุกมันอยู่ที่เทคนิคในการปีนของแต่ละคน ของพี่คือก้มหน้าก้มตาตะกาย ใช้สัญชาติญานชะนีคว้าอะไรได้ก็คว้า เกาะอะไรได้ก็เกาะไว้ มีอยู่หนนึงคว้าต้นงิ้วเพื่อเหนี่ยวตัวขึ้นไป ตอนคว้าก็ไม่ได้ดู แต่คว้าไปแล้ว อีกมือก็ปลายจากไม้ไผ่แล้ว กรีดร้องซิคะ หลังจากปีนเขาลูกแรกขึ้นไป (ปีนขึ้นแล้วก็ต้องมีปีนลงด้วยนะ) เจอป่าไผ่ ป่ายุคาลิปตัส โอ้โห สวยเหมือนในเทพนิยาย สวยจนลืมเหนื่อย สวยจนคิดว่าชอลิ้วเฮียงแอบอยู่ในก่อไผ่ต้นไหนกันนะ
พอไปได้ซักครึ่งทาง เริ่มมีปัญหาชีวิตกับที่รัดน่อง เพื่อนอีกคนก็ชักชวนว่าเรามาถอดมันออกดีไหม? ชีวิตน่าจะดีกว่านี้นะ (เป็นจริงตามนั้นค่ะ หลังจากถอดแล้วโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
หลังจากนั้นก็วิ่งๆเดินๆ อันที่จริงก็เดินมากกว่าวิ่ง เจอสถานีน้ำอาหาร พวกพี่ก็แวะหมด ไม่นับเสบียงที่พวกพี่อัดกันมาเต็มกระเป๋า พอสักระยะที่ 30กิโล (ตามนาฬิกา) แต่ป้ายบอกเพิ่งจะ 27กิโล เพื่อนพี่ก็เริ่มจะไม่ไหว อันที่จริงเราก็เริ่มไม่ไหว เพราะ 7ชม แล้ว ยังไม่ถึงเส้นชัยซักที ได้ยินเสียงลำโพงก็แอบดีใจใกล้เข้าไปถึงเส้นชัยแล้ว ที่ไหนได้ โผล่ที่วัดจ้าาาาา เดินต่อไปค่ะ เดินเท่านั้นที่จะทำให้เราถึงที่หมาย ระหว่างที่เดินก็ได้แต่ปลงชีวิต ทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย? นี่ต้องการพิสูจน์อะไร? ทำร้ายตัวเองทำไม? มาเดินๆสะดุดๆ และปีนป่ายเพื่ออะไร? แต่ก็เดินนะระหว่างที่คิดก็ยังเดิน แซงใครขึ้นไปก็หันไปให้กำลังใจ สู้ๆนะคะ เดี๋ยวก็ถึงแล้วเนอะ (อันนี้ออกแนวปลอบใจตัวเองด้วย)
มาพีคสุดก็กิโลสุดท้าย ต้องปีนเขา (สูง140เมตรจากระดับน้ำทะเล จับความสูงโดยนาฬิกาอัจฉริยะแต่คนใส่กะโหลกกะลามาก) คือปีนขึ้นไปให้ถึงจุดชมวิว แล้วลงบันไดไปถึงเส้นชัยเลย เอาว่ะมาถึงขึ้นนี้แล้วยังไงก็ผ่านไปให้ได้ พ่อเจ้าประคุณเอ้ย ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอยู่ในกกหูเลยค่ะ หัวใจเต้นแรงมาก เหนื่อยมาก เขาลูกสุดท้ายปราบเซียนมาก ขณะที่กำลังปีนก็มีไม้ไผ่ยื่นมาตรงหน้าเรา (อย่าเขี่ยพี่ลงไปพี่ไม่ใช่อุจาระ) เงยหน้าขึ้นไป โห...เจ้าหน้าที่หล่อทะลุทะลวงมาก นี่มันพ่อเทพบุตรสุดหน้าผาชัดๆ น้ำใจงามยื่นไม้มาให้ชะนีอย่างพี่ได้จับ
ตรงจุดนั้นนะ มีชายกำยำล่ำบึ๊กถึงกับเป็นลมต้องช่วยกันปฐมพยาบาล มีคนบาดเจ็บ มีทุกรูปแบบ และเมื่อขึ้นไปถึงจุดชมวิวแล้ว มีอาหารของเจ้าหน้าที่ปฐมพยาบาลด้วย สิ่งนี้ช่วยชีวิตเรา ต่อชีวิตมาก ตอนปีนขึ้นมานี่สู้ชีวิตมาก พอมาเจอข้าวหมูแดงของเหล่าเจ้าหน้าที่ พี่ขอกินแล้วไม่มีความกระดากเลย ขอกินด้วยนะ ขอหนึ่งคำก็ได้ หมดห่อเลยก็ดี ราดน้ำจิ้มมือไม้สั่น ไม่น่าเชื่อข้าวหมูแดงห่อนั้นอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลยค่ะ กินซักพักแล้วก็พอมีแรงไปต่อ (จริงๆคือเจ้าหน้าที่ไล่ค่ะ เค้าว่าอีกนิดเดียวก็ถึงเส้นชัยแล้ว ลงเขาไปก็ถึงแล้ว ไปได้แล้วจ๊ะ)
ตอนลงนี่บันไดกี่ขั้นได้ได้นับ รู้แต่ว่าอีกนึดเดียวเราก็จะบรรลุเป้าหมาย เราจะถึงเส้นชัย เราจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้า เราจะความเหรียญ และเสื้อมาเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล ... ยิ่งใหญ่ป่ะล่ะ? ฮ่าๆๆๆ จบมาได้ด้วยสถิติเฉียดฉิวจะโดยคัทออฟ แต่ก็รอดมาได้อีกงาน
สรุป จบระยะตามนาฬิกาของเราและของคนอื่นๆ 34.5 กิโล ใช้เวลา 8.37 ชม เบิร์นไป 1,845 kcal แต่กินไปประมาณแสนแคลฯ
ปีนเขา 3 ลูกถ้วน ปีนต้นงิ้วไป 1 ต้น
โหนเถาวัลย์ขาดไป 2 เส้น แถมฉลาดโน้มกิ่งไผ่มาฟาดหน้าตัวเองหลายที
นี่ไม่นับวิ่งสะดุดตอไม้ เตะรากไม้รายทาง (พี่อันธพาลมากค่ะ)
งานหน้าเจอกันที่โป่งแยงค่ะ งานนั้นพี่จะเตรียมตัวอย่างดี พี่จะไม่ตาย พี่หนังเหนียวฆ่าไม่ตาย
เดี๋ยวนะ ใส่รูปยังไงคะ? ทำไม่เป็น