แชร์ประสปการณ์ : ผู้ชายวิศวะบางคน อาจไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดนะคะ!!! 18+

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราขอบอกทุกคนก่อนนะคะว่า เราเป็นผู้หญิงที่เรียนวิศวะคนนึง เพื่อนผู้ชายที่เรียนวิศวะเรามีเยอะมาก เรามองผู้ชายวิศวะในแง่ดีมาโดยตลอด จนมาเจอกับผู้ชายคนนี้ ซึ่งเรียนวิศวะเหมือนกับเรา แต่เรียนกันคนละที่
     เรื่องมีอยู่ว่า เราได้ไปขอความช่วยเหลือจากเพจๆนึง ซึ่งมีเพจนี้จะมีนิสิตวิศวะเยอะ เนื่องจากเราต้องเรียนแมท ซึ่งเราบอกเลยว่าเราไม่เข้าใจ เพื่อนๆเราก็ไม่ค่อยเข้าใจกันนัก เราจึงต้องหาคนอื่นมาช่วย ทีนี้เราจะหาจากไหนได้ล่ะ คิดไปคิดมา เราไม่รอดแน่ๆ มืดแปดด้าน!!!! สุดท้ายเลยลองคอมเม้นท์ไปในโพสต์นึงของเพจดังกล่าวว่า " มีใครเก่งแมทมั้ย ช่วยติวให้เราหน่อย " รอไม่นานแอดมินก็มาตอบค่ะ เค้าแนะนำผู้ชายคนนี้มาให้ พร้อมแนบลิ้งค์เฟสบุ๊คมาให้ แถมการันตีด้วยว่าคนนี้เก่งจริงๆ ได้A ด้วย (เป็นเพื่อนของแอดมินเองแหละค่ะ) เค้าเรียนวิศวกรรมเครื่องกลอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านบางเขน เราก็ช่างใจอยู่นาน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจ ทักผู้ชายคนนี้ไป แต่ไม่ได้@เฟสเค้าน้าาาา (ขอแทนชื่อเค้าว่าเอ็ม นะคะ) เราทักเอ็มไป ก็แนะนำตัวตามปกติค่ะ บอกที่ไปที่มาว่าเรามาจากไหน อะไร ยังไง แล้วเราก็เข้าเรื่องเลยค่ะ ขอร้องให้เค้าติวให้ เค้าก็ตกลงค่ะ แต่ต้องรออีกประมาณ 2-3 วัน เค้าถึงจะว่าง เราก็โอเค ไม่เป็นไร (นึกในใจ แค่ตอนนี้มีคนรับปากจะช่วยก็ดีใจแล้ว เรารอได้ เรื่องมากเดี๋ยวเค้าเปลี่ยนใจ) ระหว่างนั้นเรากับเอ็มก็คุยกันตลอด เค้าก็เริ่มจีบ เริ่มหยอด ซึ่งเราก็รู้ค่ะ เราก็เปิดใจให้เค้า
     พอถึงวันนัด เอ็มก็บอกให้เราไปเจอกันที่หอเอ็มแถวหาวิทยาลัยก่อน เราก็โอเคค่ะ เพราะคิดว่าคงจะรอไปที่มหาลัยพร้อมกัน พอเราถึงที่นัดหมาย (ครั้งแรกที่เจอกัน เอ็มเป็นเป็นคนรูปร่างผอมสูงค่ะ สูงประมาณ180 นิดๆ หน้าตาพอใช้ค่ะ จมูกโด่ง จัดฟัน ผิวคล้ำๆหน่อย) แต่มันกับไม่เป็นไปตามนั้นค่ะ ปรากฎว่าเอ็มบอกไม่ยอมไปที่มหาลัย ให้เราติวที่หอเค้าดีกว่า เราก็ไม่รู้จะทำไง เลยต้องยอม วันนั้นตอนแรกๆเอ็มก็ติวให้เราตามปกตินะ แต่พอเริ่มนานขึ้น เอ็มก็เริ่มเอาหน้ามาใกล้ๆ เริ่มจับมือ เริ่มโอบ จนสุดท้ายติวเสร็จ เราก็จะกลับบ้านค่ะ แต่ แต่ แต่ !!!! เค้าไม่ให้เรากลับ กระชากแขนให้เราจนล้มลง เอ็มเริ่มจูบเรา แล้วก็เริ่มทำอย่างนั้นค่ะ แต่ทุกคนอย่าคิดว่าเรายอมนะคะ เราไม่ได้ยอมค่ะ เอ็มใช้ทั้งคำพูดและใช้กำลังกับเราค่ะ เราสู้กับเอ็มอยู่นาน จนเราหมดแรง จนสุดท้ายก็ต้องยอม
หลังจากเสร็จกิจ เอ็มได้พูดกับเราว่า
เอ็ม : เราเป็นแฟนกันนะ
เรา : .....(คิดในใจ แบบนี้ก็ได้หรอ)
เอ็ม : ว่าไง ตกลงดราเป็นแฟนกันนะ
เรา : ..... เงียบต่อไปค่ะ
เอ็ม : เงียบทำไม ทำไมไม่ตอบเอ็มล่ะ
จากนั้นเอ็มก็เข้ามากอด มาหอมเราค่ะ
เรา : สัญญากับเราได้มั้ย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งเราไปนะ
เอ็ม : อื้มมมม เค้าจะทิ้งเธอไปได้ไงล่ะ เค้าไม่ได้มีใครหรอก คุยกับเธอแค่คนเดียว มีเธอแค่คนเดียว
     หลังจากนั้นเอ็มก็พาเราไปที่มหา'ลัย เพราะว่าต้องรีบไปจ่ายค่าลงทะเบียนเรียน พอเสร็จธุระเรียบร้อยแล้ว เอ็มจึงนั่งรถเมล์มาส่งเราที่อนุสาวรีย์ชัยฯ พอถึงที่เราก็แยกย้ายกันค่ะ เรานั่งรถต่อไปบ้าน ส่วนเอ็มบอกว่าจะไปหาเพื่อน วันนั้นตลอดทางที่เรานั่งรถกลับบ้าน เรารู้สึกสับสนค่ะ คิดไปต่างๆนานา ว่าเอ็มจะทิ้งเรามั้ย เอ็มจะหายไปหรือเปล่า คิดวนอยู่อย่างนั้น จนถึงบ้านก็ยังไม่เลิกคิดค่ะ (คือเอาจริงๆนะคะ เราก็ไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยอะไร ยอมรับเลยค่ะว่าเราแรด แรดมากกกก แต่ถึงจะแรดแค่ไหน เราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่ปล่อยผ่านเรื่องแบบนี้ค่ะ) เราคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา เราทักไปบอกเอ็มว่าถึงบ้านแล้ว แต่เอ็มก็ไม่อ่านค่ะ เรายิ่งคิดมากไปอีก ได้แต่นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเราไม่รู้เลย
     จนในที่สุดเอ็มก็ตอบกลับมา เรารู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที หลังจากนั้นเรา 2 คน ก็พูดคุยกันตามปกติของวัยรุ่นที่คิดว่าเป็นแฟนกัน เราคุยกันตามปกติอย่างนี้ทุกวันอยู่สักพักนึง จนกระทั่งพักหลังๆ เอ็มเริ่มไม่ค่อยสนใจเราค่ะ เริ่มหาย โทรไปก็ไม่รับ ทักไปก็ไม่ตอบ พอมาตอบเอ็มก็จะอ้างมีกิจกรรมต่างๆ เช่น ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปกินเหล้า คุยงานอยู่กับเพื่อน เราก็อ่ะ โอเค ไม่อยากคิดไรมาก เอ็มคงมีธุระจริงๆนั่นแหละ (แล้วอีกอย่างเราก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบจิก ไม่ชอบเช็คอะไร เพราะเราถือว่าคนเราถ้าคบกันแล้ว ต้องเชื่อใจกัน ต้องไว้ใจกัน ถึงจะคบกันรอด บอกตรงเลยว่าตอนนั้นเราได้ให้ใจเอ็มไปแล้วค่ะ)
    จนกระทั่งเวลาผ่านไป เราเริ่มหมดคาวมอดทนค่ะ เราเริ่มทนไม่ไหว เราเริ่มระแคะระคาย เลยตัดสินใจเข้าไปส่องเฟสบุ๊คของเอ็ม เราตัดสินใจกดเข้าไปดูที่โพสต์ต่างๆของเอ็ม ดูทุกโพสต์ แล้วเราก็เจอจริงๆ (ทุกคนน่าจะเดาถูกนะคะ) เราเจอเอ็มคุยกับผู้หญิงคนนึง คอมเม้นท์โต้ตอบกันหวานมาก (อารมณ์ตอนนั้นคือจุกค่ะ พูดไรไม่ออก) แต่ก็นะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็เข้าไปดูของผู้หญิงด้วยละกัน เราเลยพอจะทราบว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อ...(ผลไม้ชนิดหนึ่ง ขึ้นต้นด้วย ก.ไก่ เธอเรียนการบินอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังย่านรังสิต) ยิ่งเข้าไปดูของผู้หญิงคนนี้แล้ว ยิ่งกระจ่างค่ะ ทุกอย่างชัดเจน แต่ถึงทุกอย่างจะชัดเจนขนาดไหน เราก็เลือกที่จะไม่โวยวายค่ะ เพราะเราอยากจะให้ เอ็มสารภาพเอง....
    หลังจากที่เรารู้เรื่องแล้ว เราก็คอยถามเอ็มตลอดค่ะ ว่ามีใครหรือเปล่า เป็นไรหรือเปล่า มีไรพูดนะ เอาตรงๆนะ ซึ่งคำตอบที่ได้มาทุกครั้งก็เหมือนเดิมค่ะ คือ “ไม่มีอะไร,เธอคิดมาก,เป็นคนขี้น้อยใจตั้งแต่เมื่อไหร” เอ็มเป็นแบบนี้มาตลอดค่ะ เราก็อดทนมาตลอด เพราะอยากรู้ว่าเอ็มจะเห็นเราเป็นควายอีกนานไหม (เราก็เพิ่งรู้นะว่า คนที่รู้แต่แกล้งโง่นี่ความรู้สึกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง โคตรเจ็บ โคตรจุก โคตรอึดอัด) แต่ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดเนอะ เราหมดความอดทนค่ะ เราทนให้เอ็มเห็นเราเป็นควายแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
     จนวันนึงเราตัดสินใจโทรหาเอ็มค่ะ เราอยากจะคุยกับเอ็มให้รู้เรื่อง (แล้ววันนั้นเป็นวันเดียวกันกับที่เพื่อนๆมาMeetingที่หอเราค่ะ ทุกคนจึงอยู่ในเหตุการณ์) เราโทรหาเอ็ม แต่ว่าสายไม่ว่าง เราเลยลองเอาเบอร์เพื่อนโทรไปค่ะ ปรากฎว่าโทรติดค่ะ ตอนนั้เราแน่ใจแล้วว่าเอ็มบล๊อคเบอร์เรา เราเลยทักไลน์ไปถามเอ็มว่า
เรา : บล๊อคเบอร์เราทำไมอ่ะ เอาดีๆ มีไรหรือเปล่า เอ็ม!!!
สักพักใหญ่ๆเค้าถึงมาตอบค่ะ
เอ็ม : ห๊ะ ไม่ได้บล๊อค คุยกับเพื่อนอยู่
เรา : เดี๋ยวโทรไปหานะ
เอ็ม : ก็คุยกับเพื่อนอยู่
เรา : เดี๋ยวโทรไป รับด้วยนะ มีไรจะถาม (เราก็ไม่รู้นะว่าเราจี้เอ็มมากเกินไปหรือเปล่า แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆ)
หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที บทสนทนา ก็เริ่มขึ้น!!!
เรา : ฮัลโหล เอ็ม เรามีไรจะถาม
เอ็ม : ว่า
เรา : เอาตรงๆนะ เอ็มมีใครหรือเปล่า
เอ็ม : เปล่า เราไม่ได้มีใคร
พอเราได้ยินอย่างนั้น เราไม่ได้ดีใจนะ เพราะเรารู้ว่าความจริงคืออะไร เอ็มโกหกเรา แต่เราอยากให้โอกาสเอ็มพูดความจริงค่ะ เราเลยถามรอบที่2
เรา : เอ็ม เอาดีๆนะ เอาตรงๆ มีไรก็บอกเราเถอะ
เอ็ม : ไม่ได้มีอะไร ก็คุยกับเพื่อน ไม่ได้มีใคร เป็นไรเนี่ยยย
เราฟีลขาดเลยค่ะ เราคงจะให้โอกาสเอ็มโกหกเราอีกรอบไม่ได้ เราต้องพูดแล้ว เพราะคนอย่างเอ็มคงสำนึกเองไม่ได้ เราเลยถามตรงประเด็นเลยค่ะ
เรา : แล้วผู้หญิงที่อยู่ในเฟสบุ๊ค คนนั้นเป็นใคร คนที่มาเม้นท์เอ็ม แล้วเอ็มก็ไปเม้นท์เค้าอ่ะ
เอ็ม : ......เงียบค่ะ
เรา : ถามอีกรอบนะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
เอ็ม : เอ่อออ จะบอกว่าไงดีอ่ะ (อ้ำๆอึ้งๆ)
เรา : เอ็มบอกมาเถอะ เรารู้ขนาดนี้แล้ว (ตอนนั้นน้ำตาเริ่มคลอเบ้าค่ะ แต่ไม่กล้าร้ง เพราะเพื่อนอยู่เยอะ)
เอ็ม : เราผิดเอง เรามีคนอื่นอ่ะ
เรา : แล้วเอ็มจะทำไงต่ออ่ะ จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้หรอ
เอ็ม : เราก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
เรา : แล้วเอ็มจะทำยังไง
เอ็ม : เอาตรงๆนะ เราเลือกคนนั้นไปแล้วอ่ะ
แค่นั้นแหละค่ะ เรากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ปล่อยโฮ ออกมาทันทีที่เอ็มพูดจบประโยค เพื่อนทุกคนหันมามองที่เราและเงียบทันที จากที่ทุกคนกำลังสนุกกลายมาเป็นว่าต้องมานั่งปลอบเราแทน (เราก็แอบรู้สึกผิดนะที่ทำงานกร่อย)
เรา : เราเคยถามเอ็มตั้งหลายรอบแล้วใช่มั้ย ทำไมเอ็มไม่บอกเราล่ะ
เอ็ม : เราขอโทษ
เรา: แล้วทำไมเอ็มทำกับเราอย่างนี้ล่ะ เราผิดอะไร
เอ็ม : เธอไม่ได้ผิดเว้ย เธอดีนะ เธอไม่ได้ง่ายด้วย แต่เราเชี่ยเอง
เรา : แล้วทำไมถึงเลือกผู้หญิงคนนั้นล่ะ
เอ็ม : เราอยู่กับเค้าแล้วเรามีความสุขกว่าอ่ะ เค้าทำให้เรายิ้มได้
เรา : เมื่อก่อนเอ็มก็มีความสุขกับเรา หัวเราะกับเรา ยิ้มกับเราไม่ใช่หรอ แต่พักหลังๆเอ็มไม่สนใจเรา ไม่คุย ไม่ตอบ แล้วเราจะทำให้เอ็มมีความสุขได้ยังไง
เอ็ม : เราขอโทษ
เรา : พวกเธอ2คนไปมีความสุขกัน แต่พวกเธอรู้มั้ย ว่าเราอยู่ยังไง
เอ็ม : เราขอโทษจริงๆ จะให้เราทำไงล่ะ
เรา : เอ็ม เลิกพูดคำว่าขอโทษเถอะ เพราะถ้าเอ็มร้สึกผิดจริงๆ เอ็มคงไม่เห็นเราเป็นควายได้นานขนาดนี้
เอ็ม : แล้วจะให้เราทำไง จะให้เราติวแมทให้เธอต่อก็ได้นะ
เรา : อยากช่วยเราจริงๆหรอ
เอ็ม : อื้มมมม เราติวแมทให้เธอจนจบเลยก็ได้นะ
เรา : ถ้าเอ็มจะช่วยเราจริงๆ งั้นหาคนอื่นมาติวให้เรา แล้วเอ็มก็ช่วยไปให้พ้นๆหน้าเราด้วย เราไม่อยากเห็นหน้าเอ็ม เอ็มทำกับเราขนาดนี้ยังจะกล้ามาเจอหน้าเราอีกหรอ
เอ็ม : โอเค ได้ๆ แล้วเราจะลองหาคนมาติวแมทให้ละกัน
เรา : อืม งั้นจบนะ แล้วเราก็วางสายทันที
     หลังจากนั้นเราก็นั่งกินเบียร์กับเพื่อนค่ะ กินไปร้องไห้ไป เพื่อนก็คอยปลอบเราไปด้วย  แถมเรายังส่งไลน์ไปอวยพรเอ็มอีก (นี่ถ้าลงรูปเป็น เราลงรูปที่แคปไลน์ไว้ ให้ดูแล้วค่ะ) เพื่อนเห็นท่าไม่ดีเลยลองชวนเราไปผับ เราก็ไปค่ะ อยู่จนผับปิด เรากับเพื่อนๆก็มานั่งกินเบียร์ที่หอเราต่อยันเช้าค่ะ (เพื่อนเราก็ดีเนอะไม่ทิ้งเราเลยสักคน) เรานั่งร้องไห้ไปด้วยกินไปด้วย ร้องไห้จนตาปูดตาบวม ผสมกับอาการเมาด้วย จนร่างกายไม่ไหวเอง เลยหลับไป พอตื่นมาก็ป่วยสิคะ ปวดหัว เจ็บคอ ไข้ขึ้นเลยค่ะ 55555 แต่เราสตรองพอค่ะ ที่ไม่ร้องไห้ต่อ เราคิดแค่ว่า "แค่บังเอิญไปชนกับตัวเชี่ย นอเราเลยหัก ก็แค่เจ็บหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เพราะนอใหม่กำลังขึ้น" (ถึงวันนั้นเอ็มจะเลือกเรา เราก็ไม่เอาหรอกค่ะ ผู้ชายประเภทนั้นคบไปก็เสียเวลา) เพื่อนๆก็ยุเรานะคะ ให้เราทักไปหาผู้หญิงคนนั้น เพื่อนบอกว่าถ้าเราไม่มีความสุข พวกนั้นก็ต้องไม่มีความสุข แต่เราเป็นคนที่ไม่ชอบระรานอ่ะ ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม ก็อย่างที่บอกอ่ะค่ะ เราเสียเวลากับผู้ชายเชี่ยๆคนนั้มามากแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ทำดีกว่า เดี๋ยวจะคิดว่าเราอยากได้ (เบ้ปากแรงๆ)
เชิดไปอีกค่าาาาา มั่นหน้าแค่ไหน ถามใจตัวเองดู

ปล.เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันนี้เอง และเป็นประสปการณ์ตรงของเราเองค่าาาา (สดๆร้อนๆไม่ปรุงแต่ง จำได้ทุกประโยค ทุกการกระทำ)
ปล.2 เรายังหาคนช่วยติวแมทอยู่น้าาา อ่านยังไงก็ไม่รู้เรื่อง เพื่อนเราก็ไม่รู้เรื่อง ใครแนะนำได้ ติดต่อหลังไมค์มาเลยยยย
ปล.3 นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจจะเขียนไม่ค่อยดีนัก ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ต้องขอบคุณด้วยที่อ่านกระทู้ของเราจนจบ