นี้ไม่ใช่นิยายน้ำเน่า แต่เป็นเรื่องเราและฉันสาบานว่ามันคือเรื่องจริง
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเกิดมาโดยที่พ่อแม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างทิ้งฉันไว้กับยาย ยายเกลียดฉันเมื่อฉันยังเด็กฉันโดนยายตียายด่าดูถูกแม่และฉันสารพัด เพราะแม่เรียนไม่จบ (แค่ปวช.-ปวส.) แต่ฉันโชคดีที่มีน้าเขาคอยดูแลกับคุณตาที่คอยปกป้อง เมื่อก่อนฉันอยู่แบบอดยากอยากได้อะไรก็ไม่มีกินไม่มีใช้ แต่ฉันก็ช่วยเหลือตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก ฉันหาเดินเก็บขวดเก็บขยะแถวบ้านขาย ลุยเก็บทุกอย่างที่ว่าสกปรกแล้วก็เอาไปกองไว้ที่บ้านก็จะมีรถซื้อของเก่ามาซื้อ ฉันได้เงินทีละเกือบร้อยเพราะเก็บได้เยอะและขวดเหล้าเบียร์ที่น้าและแม่ฉันพาเพื่อนมากิน วันหนึ่งเด็กที่ยุบ้านข้างๆย้ายมาใหม่ชวนฉันไปเล่นด้วย (ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเพื่อนเล่นรึที่บ้านเหมือนคนทั่วไป) ฉันเห็นโทรศัพท์ยุเครื่องเกิดความโลภและหยิบมา ฉันดีใจและนอนเล่นมันทั้งวันทั้งคืน จนวันนั้นเขามาถามหาโทรศัพท์กับที่บ้านแต่หาไม่เจอ แต่แม่ฉันไปดูหมอมาบอกว่าฉันขโมยและแม่ก็เค้นความจริงจนได้ฉันโดนแม่ตี ฉันเป็นคนนึงที่ถือว่าเรียนดีเกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.5 แต่เป็นคนที่โง่คณิตมาก แต่เก่งอังกฤษ เพราะฉันหัดแปลหัดอ่านเอง แต่คณิตฉันทำการหรือตรงไหนที่ไม่เข้าใจก็ไม่มีใครสอน มีแม่นานๆกลับบ้านทีจะสอนฉันที สอนทุกครั้งแม่จะใส่อารมณ์ว่าทำไมฉันโง่อย่างนั้นฉันโง่อย่างนี้และก็โดนตีในที่สุด หลังจากโดนแบบนี้ประจำฉันก็เลยไม่เอามาทำที่บ้าน เมื่อฉันเริ่มโตขึ้นเข้ามัธยม ฉันเริ่มใจแตก และมากสุดคือม.2 ฉันไม่เข้าโรงเรียนเลยฉันชอบเที่ยว ชอบคนเยอะๆ(เพราะตอนเด็กๆฉันไม่เคยมีเพื่อนเลยไง) แต่ยังกินเหล้าไม่เป็นนะ บทสรุปสุดท้ายฉันเรียนไม่จบหนีออกจากบ้านกับผู้ชายอีกคนที่เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังเหลือใครอยู่บนโลกนี้ดูแลอย่างดียอมทุกอย่างรักฉันมากแม้ว่าฉันจะงี้เง้าเอาแต่ใจแค่ไหน ด่าทอเสียหาอย่างรุ่นแรงแต่เขาไม่เคยทิ้งฉัน แต่อย่างว่าเมื่อดีเกินไปฉันก็ได้ใจ เราคบกันได้3ปี (เขาเป็นพี่ฉัน3ปี) ฉันนอกใจเขาอยู่เป็นเวลานานเขาทนแล้วทนเล่าจนวันนึง เราชวนกันกลับบ้านตจว. และวันนั้นแหละที่เขาทิ้งเราแบบไม่เหลือเยื้อใย เราหมดแรงหมดทุกอย่างทะเลาะกับทางบ้าน ไม่มีบ้าน ไม่มีคนที่เคยให้กำลังใจ ไม่เหลือใคร เพื่อนก็ไม่ค่อยมี และแล้วก็มาถึงจุดนี้....
จุดที่เราต้องกลับมาที่เดิมอีกครั้งเป็นเซลล์ขายของเดินตามบ้าน แต่ครั้งนี้เราอยู่คนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว บ้านมีปัญหาแม่ไม่สนใจ พ่อทิ้งไปตั้งแต่เด็ก มันคือที่สุดแล้วที่เรารู้สึกไม่เหลืออะไรเลย...
และวันนึงมีผู้ชายคนนึงได้เดินเข้ามาในชีวิตเรา เขาดีมากดีจนตอนที่เรารักอีกคนเราใช้เวลาทำใจอยู่นาน (ตั้งแต่เลิกกันไปไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ โทรไปหาเขาขอร้องอ้อนวอนทุกวันแต่เขามีคนใหม่ไปแล้ว) ผู้ชายคนนี้เขาทำให้เรารู้ว่าเขารักเรามาก ทำทุกอย่างให้เรา ทุ่มเททุกอย่างให้เรา เรารักเขามากและคิดว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มเปลี่ยน เราทะเลาะกันอย่างรุ่นแรง เขาก็ทำเหมือนเราไม่มีค่ากับเขาแล้ว โดยเฉพาะเวลาเมา ฉันเคยโดนเขาบีบคอและง้างมือจะชกที่หน้าบ้านคนเยอะมากฉันอับอาย แม่เขาก็ยืนดูโดยที่ไม่คิดจะช่วยฉันเลย ฉันเคยโดนเขาจับลากบนถนนโดยที่ตัวฉันหมดแรงแล้วนะตอนนั้น
ฉันเคยโดนเขาเอาแขนรัดคอจนเกือบตาย ฉันเคยโดนเขาผลักและกระชากลากถูบ่อยๆ ฉันโดนเขากระทืบ ฉันโดนเขาข่มขู่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฉันโดนเขามองข้ามเวลาเมาจะทำร้ายฉันเพื่อทำให้คนอื่นดู ฉันเคยโดนลากขึ้นบันไดลงบันได ฉันเคยโดนตบและเกือบจะโดนด้ามปืน ฉันโดนเขาทุบตีจนเนื้อตัวระบมเขียวนอนซมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งที่เขาทำร้ายฉันเขาก็จะมาขอโทษทีหลัง ด้วยความที่ใจฉันไม่แข็งพอก็ให้อภัยทุกครั้งจน3 ปีผ่านไป เรามีลูกด้วยกัน ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาเป็นคนแรกคนเดิมได้ ฉันอ้อนร้องวอนขอเขานับหลายร้อยครั้งขอให้เป็นเหมือนเดิม ขอให้อย่าทำร้ายฉันเลย อย่าข่มขู่ฉันเลย ฉันไม่เหลือใครและฉันเสียใจมาก แต่แล้วมันก็ไม่เป็นผล เขารักลูกแต่เขาไม่รักฉัน เขาช่วยดูลูกเลี้ยงลูกได้แต่เขาดูแลฉันแบบที่ครอบครัวคนรักจะทำให้กันได้ จนเมื่อคืนที่เป็นเหตุ..
เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ที่ฉันโกรธก็คือ เขากลับบ้านดึกและพักหลังเราไม่มีเวลาคุยกันเลย พอคุยเขาก็บอกจะนอน พอโทรหาตอนทำงานเขาก็บอกไม่ว่าง เราไม่มีเวลาคุยกันเลยจริงๆจนฉันต้องพูดเพราะมีธุระอยากปรึกษาอยากให้สนใจปัญหาความต้องการของฉันบ้าง และเขาไม่พอใจเขาบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยเขาจะนอน ฉันบอกขอคุยด้วยก่อนได้มั้ย เขาก็โมโหใส่และบอกว่า จะไม่ให้กูนอนใช่มั้ย กูทำงานกูเหนื่อย แล้วก็ ได้ถ้ากูไม่ได้นอนก็ไม่ต้องมีใครนอน (แต่ตอนนี้คือเราคุยไลน์กันแล้วเพราะขอคุยกับเขาเขาไม่คุยเลยต้องส่งไลน์ไปคุยแทนนอนแยกกันเพราะอีกห้องมีแอร์เอาลูกไปนอนส่วนเขานอนอีกห้อง) และเขาก็ได้พูดจาข่มขู่หลายๆอย่าง เปิดไฟปลุกทุกคน(ห้องแม่มีแม่กับน้องด้วยแม่แฟน)เอาเท้ามาเขี่ยแล้วถามว่าจะเอาไง พูดแบบบังคับข่มขู่ เราก็ต้องยอมเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีก ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน ฉันนอนร้องไห้เกือบทุกวัน ฉันน้ำตาไหลทุกครั้งที่คิดถึงเขาเมื่อก่อนตอนที่รักกันใหม่ๆกับตอนนี้ ฉันเคยหนีออกจากบ้านไปเขาก็ไปตามแต่ส่วนมากฉันจะกลับมาเองเพราะไม่มีที่ไปไม่มีเงิน เขาสัญญาหลายสิ่งหลายอย่างกันฉันแต่ทำให้ฉันผิดหวัง ฉันอยู่ให้โอกาสเขามานานแล้ว ถึงวันนี้ฉันจะไม่ทนแล้ว เพราะเขาไม่มีวันเหมือนเดิม
ตอนนี้ลูกฉันอายุ 9 เดือน แกน่ารักมาก ฉันรักแกมาก ฉันมีเงินอยู่1ก้อน คือเงินที่เราตั้งใจจะเอาไปซื้อรถกัน แล้วฉันก็กำลังจะหนีออกไปและไม่มีวันกลับมา ฉันยังไม่รู้ว่าจะไปทำงานอะไร ฉันไม่รู้จะพาลูกไปอยู่ที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าใครจะเลี้ยงลูกหากฉันทำงาน เขาจะไว้ใจได้มั้ย ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ แต่ที่ฉันรู้คือฉันอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว เขาบังคับข่มขู่จิตใจฉันไม่เหลือชิ้นดี ฉันต้องไปแต่ไม่มีที่ไป และตอนนี้ฉันจะเอาลูกไปด้วย ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันต้องสู้แม้ว่ามันจะลำบากแค่ไหน เพื่อลูก ไม่ทีใครดูแลลูกได้ดีกว่าฉันฉันจะไม่ปล่อยเขาไว้ที่นี้ หากบุญกุศลที่ฉันเคยทำมาขอให้มาช่วยเกื้อหนุนฉันในตอนนี้ขอให้ฉันอยู่ได้แม้คนเดียว ขอให้ลูกฉันไม่อดไม่ลำบากก็พอ ตอนนี้ฉันรอให้ลูกนอนหลับพักผ่อนตื่นมาเขาจะได้ไม่งอแง และฉันก็จะไปเก็บของ ฉันบอกกับลูกว่าเราไปกันเถอะนะไปอยู่กันสองคนแม่จะเลี้ยงหนูเอง หลังจากกระทู้นี้ฉันจะต้องไปเก็บของและหารถเดินทาง ไม่มีรถแถวบ้าน ไม่รู้จะเอาของไปยังไงหมด ไม่รู้ไปแล้วจะทำงานอะไร แต่ฉันจะไม่หยุดความตั้งใจฉันเชื่อว่าเลี้ยงลูกได้ ฉันจะเข้มแข้งให้ได้
ฉันหวังว่าเรื่องของฉันจะช่วยเตือนใครหลายๆคน
เตือนแม่ที่ไม่ดูแลลูก
เตือนสามีที่ไม่ให้เกียติภรรยา
เตือนเด็กรุ่นใหม่ที่ยังเรียนไม่จบ แล้วคุณจะรู้ว่ามันลำบากแค่ไหน และอย่าได้ท้องเมื่อยังไม่พร้อมเพราะคนที่น่าสงสารที่สึดคือเด็กที่เกิดมารับกรรมอย่างฉันมันทุกข์ใจแค่ไหน.....
หากฉันยังเอาตัวรอดมีชีวิตอยู่ได้ด้วยดี ฉันจะมาแบ่งปั่นเรื่องราวในที่นี้อีกนะค่ะ
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้ฉันได้ระบายออกจากใจบ้าง
ฉันควรทำอย่างไรต่อจากนี้ เมื่อมีลูก 9 เดือน ไม่มีที่ไป และไม่มีใครเลี้ยงลูกแทน
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเกิดมาโดยที่พ่อแม่มีปัญหากัน ต่างคนต่างทิ้งฉันไว้กับยาย ยายเกลียดฉันเมื่อฉันยังเด็กฉันโดนยายตียายด่าดูถูกแม่และฉันสารพัด เพราะแม่เรียนไม่จบ (แค่ปวช.-ปวส.) แต่ฉันโชคดีที่มีน้าเขาคอยดูแลกับคุณตาที่คอยปกป้อง เมื่อก่อนฉันอยู่แบบอดยากอยากได้อะไรก็ไม่มีกินไม่มีใช้ แต่ฉันก็ช่วยเหลือตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก ฉันหาเดินเก็บขวดเก็บขยะแถวบ้านขาย ลุยเก็บทุกอย่างที่ว่าสกปรกแล้วก็เอาไปกองไว้ที่บ้านก็จะมีรถซื้อของเก่ามาซื้อ ฉันได้เงินทีละเกือบร้อยเพราะเก็บได้เยอะและขวดเหล้าเบียร์ที่น้าและแม่ฉันพาเพื่อนมากิน วันหนึ่งเด็กที่ยุบ้านข้างๆย้ายมาใหม่ชวนฉันไปเล่นด้วย (ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีเพื่อนเล่นรึที่บ้านเหมือนคนทั่วไป) ฉันเห็นโทรศัพท์ยุเครื่องเกิดความโลภและหยิบมา ฉันดีใจและนอนเล่นมันทั้งวันทั้งคืน จนวันนั้นเขามาถามหาโทรศัพท์กับที่บ้านแต่หาไม่เจอ แต่แม่ฉันไปดูหมอมาบอกว่าฉันขโมยและแม่ก็เค้นความจริงจนได้ฉันโดนแม่ตี ฉันเป็นคนนึงที่ถือว่าเรียนดีเกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.5 แต่เป็นคนที่โง่คณิตมาก แต่เก่งอังกฤษ เพราะฉันหัดแปลหัดอ่านเอง แต่คณิตฉันทำการหรือตรงไหนที่ไม่เข้าใจก็ไม่มีใครสอน มีแม่นานๆกลับบ้านทีจะสอนฉันที สอนทุกครั้งแม่จะใส่อารมณ์ว่าทำไมฉันโง่อย่างนั้นฉันโง่อย่างนี้และก็โดนตีในที่สุด หลังจากโดนแบบนี้ประจำฉันก็เลยไม่เอามาทำที่บ้าน เมื่อฉันเริ่มโตขึ้นเข้ามัธยม ฉันเริ่มใจแตก และมากสุดคือม.2 ฉันไม่เข้าโรงเรียนเลยฉันชอบเที่ยว ชอบคนเยอะๆ(เพราะตอนเด็กๆฉันไม่เคยมีเพื่อนเลยไง) แต่ยังกินเหล้าไม่เป็นนะ บทสรุปสุดท้ายฉันเรียนไม่จบหนีออกจากบ้านกับผู้ชายอีกคนที่เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังเหลือใครอยู่บนโลกนี้ดูแลอย่างดียอมทุกอย่างรักฉันมากแม้ว่าฉันจะงี้เง้าเอาแต่ใจแค่ไหน ด่าทอเสียหาอย่างรุ่นแรงแต่เขาไม่เคยทิ้งฉัน แต่อย่างว่าเมื่อดีเกินไปฉันก็ได้ใจ เราคบกันได้3ปี (เขาเป็นพี่ฉัน3ปี) ฉันนอกใจเขาอยู่เป็นเวลานานเขาทนแล้วทนเล่าจนวันนึง เราชวนกันกลับบ้านตจว. และวันนั้นแหละที่เขาทิ้งเราแบบไม่เหลือเยื้อใย เราหมดแรงหมดทุกอย่างทะเลาะกับทางบ้าน ไม่มีบ้าน ไม่มีคนที่เคยให้กำลังใจ ไม่เหลือใคร เพื่อนก็ไม่ค่อยมี และแล้วก็มาถึงจุดนี้....
จุดที่เราต้องกลับมาที่เดิมอีกครั้งเป็นเซลล์ขายของเดินตามบ้าน แต่ครั้งนี้เราอยู่คนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว บ้านมีปัญหาแม่ไม่สนใจ พ่อทิ้งไปตั้งแต่เด็ก มันคือที่สุดแล้วที่เรารู้สึกไม่เหลืออะไรเลย...
และวันนึงมีผู้ชายคนนึงได้เดินเข้ามาในชีวิตเรา เขาดีมากดีจนตอนที่เรารักอีกคนเราใช้เวลาทำใจอยู่นาน (ตั้งแต่เลิกกันไปไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ โทรไปหาเขาขอร้องอ้อนวอนทุกวันแต่เขามีคนใหม่ไปแล้ว) ผู้ชายคนนี้เขาทำให้เรารู้ว่าเขารักเรามาก ทำทุกอย่างให้เรา ทุ่มเททุกอย่างให้เรา เรารักเขามากและคิดว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มเปลี่ยน เราทะเลาะกันอย่างรุ่นแรง เขาก็ทำเหมือนเราไม่มีค่ากับเขาแล้ว โดยเฉพาะเวลาเมา ฉันเคยโดนเขาบีบคอและง้างมือจะชกที่หน้าบ้านคนเยอะมากฉันอับอาย แม่เขาก็ยืนดูโดยที่ไม่คิดจะช่วยฉันเลย ฉันเคยโดนเขาจับลากบนถนนโดยที่ตัวฉันหมดแรงแล้วนะตอนนั้น
ฉันเคยโดนเขาเอาแขนรัดคอจนเกือบตาย ฉันเคยโดนเขาผลักและกระชากลากถูบ่อยๆ ฉันโดนเขากระทืบ ฉันโดนเขาข่มขู่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฉันโดนเขามองข้ามเวลาเมาจะทำร้ายฉันเพื่อทำให้คนอื่นดู ฉันเคยโดนลากขึ้นบันไดลงบันได ฉันเคยโดนตบและเกือบจะโดนด้ามปืน ฉันโดนเขาทุบตีจนเนื้อตัวระบมเขียวนอนซมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งที่เขาทำร้ายฉันเขาก็จะมาขอโทษทีหลัง ด้วยความที่ใจฉันไม่แข็งพอก็ให้อภัยทุกครั้งจน3 ปีผ่านไป เรามีลูกด้วยกัน ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาเป็นคนแรกคนเดิมได้ ฉันอ้อนร้องวอนขอเขานับหลายร้อยครั้งขอให้เป็นเหมือนเดิม ขอให้อย่าทำร้ายฉันเลย อย่าข่มขู่ฉันเลย ฉันไม่เหลือใครและฉันเสียใจมาก แต่แล้วมันก็ไม่เป็นผล เขารักลูกแต่เขาไม่รักฉัน เขาช่วยดูลูกเลี้ยงลูกได้แต่เขาดูแลฉันแบบที่ครอบครัวคนรักจะทำให้กันได้ จนเมื่อคืนที่เป็นเหตุ..
เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ที่ฉันโกรธก็คือ เขากลับบ้านดึกและพักหลังเราไม่มีเวลาคุยกันเลย พอคุยเขาก็บอกจะนอน พอโทรหาตอนทำงานเขาก็บอกไม่ว่าง เราไม่มีเวลาคุยกันเลยจริงๆจนฉันต้องพูดเพราะมีธุระอยากปรึกษาอยากให้สนใจปัญหาความต้องการของฉันบ้าง และเขาไม่พอใจเขาบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยเขาจะนอน ฉันบอกขอคุยด้วยก่อนได้มั้ย เขาก็โมโหใส่และบอกว่า จะไม่ให้กูนอนใช่มั้ย กูทำงานกูเหนื่อย แล้วก็ ได้ถ้ากูไม่ได้นอนก็ไม่ต้องมีใครนอน (แต่ตอนนี้คือเราคุยไลน์กันแล้วเพราะขอคุยกับเขาเขาไม่คุยเลยต้องส่งไลน์ไปคุยแทนนอนแยกกันเพราะอีกห้องมีแอร์เอาลูกไปนอนส่วนเขานอนอีกห้อง) และเขาก็ได้พูดจาข่มขู่หลายๆอย่าง เปิดไฟปลุกทุกคน(ห้องแม่มีแม่กับน้องด้วยแม่แฟน)เอาเท้ามาเขี่ยแล้วถามว่าจะเอาไง พูดแบบบังคับข่มขู่ เราก็ต้องยอมเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีก ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน ฉันนอนร้องไห้เกือบทุกวัน ฉันน้ำตาไหลทุกครั้งที่คิดถึงเขาเมื่อก่อนตอนที่รักกันใหม่ๆกับตอนนี้ ฉันเคยหนีออกจากบ้านไปเขาก็ไปตามแต่ส่วนมากฉันจะกลับมาเองเพราะไม่มีที่ไปไม่มีเงิน เขาสัญญาหลายสิ่งหลายอย่างกันฉันแต่ทำให้ฉันผิดหวัง ฉันอยู่ให้โอกาสเขามานานแล้ว ถึงวันนี้ฉันจะไม่ทนแล้ว เพราะเขาไม่มีวันเหมือนเดิม
ตอนนี้ลูกฉันอายุ 9 เดือน แกน่ารักมาก ฉันรักแกมาก ฉันมีเงินอยู่1ก้อน คือเงินที่เราตั้งใจจะเอาไปซื้อรถกัน แล้วฉันก็กำลังจะหนีออกไปและไม่มีวันกลับมา ฉันยังไม่รู้ว่าจะไปทำงานอะไร ฉันไม่รู้จะพาลูกไปอยู่ที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าใครจะเลี้ยงลูกหากฉันทำงาน เขาจะไว้ใจได้มั้ย ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อ แต่ที่ฉันรู้คือฉันอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว เขาบังคับข่มขู่จิตใจฉันไม่เหลือชิ้นดี ฉันต้องไปแต่ไม่มีที่ไป และตอนนี้ฉันจะเอาลูกไปด้วย ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันต้องสู้แม้ว่ามันจะลำบากแค่ไหน เพื่อลูก ไม่ทีใครดูแลลูกได้ดีกว่าฉันฉันจะไม่ปล่อยเขาไว้ที่นี้ หากบุญกุศลที่ฉันเคยทำมาขอให้มาช่วยเกื้อหนุนฉันในตอนนี้ขอให้ฉันอยู่ได้แม้คนเดียว ขอให้ลูกฉันไม่อดไม่ลำบากก็พอ ตอนนี้ฉันรอให้ลูกนอนหลับพักผ่อนตื่นมาเขาจะได้ไม่งอแง และฉันก็จะไปเก็บของ ฉันบอกกับลูกว่าเราไปกันเถอะนะไปอยู่กันสองคนแม่จะเลี้ยงหนูเอง หลังจากกระทู้นี้ฉันจะต้องไปเก็บของและหารถเดินทาง ไม่มีรถแถวบ้าน ไม่รู้จะเอาของไปยังไงหมด ไม่รู้ไปแล้วจะทำงานอะไร แต่ฉันจะไม่หยุดความตั้งใจฉันเชื่อว่าเลี้ยงลูกได้ ฉันจะเข้มแข้งให้ได้
ฉันหวังว่าเรื่องของฉันจะช่วยเตือนใครหลายๆคน
เตือนแม่ที่ไม่ดูแลลูก
เตือนสามีที่ไม่ให้เกียติภรรยา
เตือนเด็กรุ่นใหม่ที่ยังเรียนไม่จบ แล้วคุณจะรู้ว่ามันลำบากแค่ไหน และอย่าได้ท้องเมื่อยังไม่พร้อมเพราะคนที่น่าสงสารที่สึดคือเด็กที่เกิดมารับกรรมอย่างฉันมันทุกข์ใจแค่ไหน.....
หากฉันยังเอาตัวรอดมีชีวิตอยู่ได้ด้วยดี ฉันจะมาแบ่งปั่นเรื่องราวในที่นี้อีกนะค่ะ
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้ฉันได้ระบายออกจากใจบ้าง