บางครั้ง .. เราสงสัยตัวเราเองว่าเป็นอะไรนะ ทำไมชอบอินจัดกับอะไรมากเกินไปจัง
ตอนเด็กๆ เราดูละครไม่ว่าตอนจบจะจบแบบไหน เราจะร้องไห้ ไม่ว่าเค้าจะมีความสุข หรือต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากใครอีกคน เราจะต้องร้องไห้
ทั้งร้องไห้เสียใจไปกับเขา หรือ ร้องไห้ที่หนังเรื่องนี้จบแล้วนะ
พอโตมา เราก็อินกับนิยาย อันนั้นเราพอเข้าใจบางครั้งผู้หญิงคงต้องมีอารมณ์เพ้อฝันกันบ้าง
บ้างครั้งเราก็คิดนะว่า เราเป็นคนชอบเขียนหรือเปล่า เคยตั้งใจจะแต่งนิยายแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเรารู้ว่าเราไม่มีหัวคิดสร้างสรรค์
เราเป็นคนชอบคิด ชอบให้คำปรึกษา ชอบคิดอะไรง่ายๆสบายๆ ลองหาเหตุผลแบบนั้นแบบนี้มาแก้ เรามีความสุข
พอวัยรุ่น เราอินกับความรัก
เราไม่รู้ว่ามันมากเกินไปหรือเปล่า แต่เราไม่ต้องการคำว่าเสียใจแน่ๆ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากว่าเราอยากจะคบใครสักคนหรือมีใครสักคน เราจะต้องพร้อมในหลายๆอย่างทั้งอารมณ์ เหตุผล ข้อดี-ข้อเสีย ต้องเข้าใจในตัวเขา ไม่ใช่เอามาตรฐานตัวเราไปเปรียบเทียบ หรือคาดหวังให้เค้าเป็ญอย่างนั้น อย่างนี้แบบที่เราต้องการ
5 ปีของเรากับเค้า มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะมาก แรกๆอาจจะเป็นเพราะตัวเรายังไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไรเลยไม่เคยสนใจ จนกระทั่งผ่านไปเรื่อยๆ มีเหตุการเล็กๆเกิดขึ้นแต่เราเสียความรู้สึกนะ เกือบจะปล่อยมือเค้าไป แต่ก็ไม่ผ่านไปด้วยดี ผ่านมาอีกช่วงใหญ่เค้าอีกแหละสำหรับเราคราวนี้เจ็บระบมเลยละ แต่ก็ไม่ทิ้งกันไปไหน กว่าเราจะทำใจเรื่องนี้ได้ก็สักพักเค้าก็เข้าใจ ดูแลเราตลอด จนผ่านไปเรื่อยๆก็มีเรื่องของเวลาส่วนตัวเข้ามา เมื่อก่อนเราเฉยๆนะกับเรื่องนี้
แต่มาวันนี้เข้าใจแล้ว ว่ายิ่งเราโตขึ้นเราก็อยากมีเวลาที่จะได้ทำในสิ่งที่ตัวเราอย่างทำมากขึ้นไปอีก สำหรับเรา บ้างครั้งก็ลืมคิดไป ต้องการมากเกินไป จนความอึดอัดก่อตัวขึ้น เป็นครั้งแรกที่เรา 2 คนห่างกัน ต่างคนต่างเริ่มมีหน้าที ต่างคนต่างเหนื่อยกับสิ่งที่เป็น ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน ทิ้งปัญหาไว้แล้วไม่ช่วยกันแก้ จนมันเกือบจะกลายเป็นแผลเน่าที่ลืมใส่ยา ลืมใส่ความใส่ใจ แค่เราลดมันลงสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้น แผลจะได้รับการเยียวยา มันอาจจะเป็นแผลเป็นแต่ไม่เป็นไรหรอก คู่เราไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว เราต้องการแค่พรุ่งนี้ยังมีกันนะ ห่างกันบ้าง ห่วงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา อย่าพึ่งท้อซิ ชีวิตยังมีวันพรุ่งนี้ให้เราไปแก้ปัญหาอีกนะ ทุกๆวันมีบททดสอบชีวิตเกิดขึ้น เราแค่ต้องต่อสู้เพื่อผ่านมันไป
5 ปีมันเป็นอะไรที่เหมือนจะนานก็ไม่นาน เราชอบนะ เรารักเค้ามากด้วย เราอยากที่จะแต่งงานกับเค้าเลยด้วย แม้ว่าเราจะอาจไม่ได้เกิดมาคู่กันอย่างที่ดวงชะตากำหนด แม้ว่าใครต่อใครจะทักว่าเราไม่ใช่คู่กัน แต่เราเองก็ยังหวังนะว่าสักวันมันจะเป็นจริง ที่เราจะได้เป็นคู่กันได้เป็นของกันและกันตลอดไป
ทุกๆเรื่องราวที่เกิดขึ้น มันสอนเราให้เราอดทนที่จะไม่ปล่อยมือกันไปไหน สอนให้เราประคับประคองกันไปให้ถึงอีกก้าวนึง เราไม่รู้ว่าสำหรับคู่เรามีจุดหมายปลายทางหรือเปล่า เราสนใจแค่ก้าวต่อไปเท่านั้นแหละ
เป็นไงเราดูเหมือนคนบ้ามั้ย
อยากเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะ mebeforeyou เราเจ็บปวดกับความรักของพระเอกและนางเอก คนนึงพยายาม คนนึงยังรู้สึกว่าขาด เราเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนนั้นแหละ แล้วเราก็เข้าใจอีกว่าเราจะหวังให้ทุกอย่างเป็นอย่างที่เราต้องการไปตลอดไม่ได้หรอก
หาก 2 คนมีความต้องการเดียวกันจะไม่เกิดความขัดแย้ง แต่เมื่อไรความต้องการมีคนละ 1 จะเกิดความขัดแย้งเกิดขึ้นส่งผลให้เราเจ็บปวด
คนนึงใช้ชีวิตมามากพอแล้วแต่อีกคนกลับไม่เคยใช้ชีวิตเลย อีกคนพร้อมที่จะใช้ไปด้วยกันแต่อีกคนอยากให้ใครคนนั้นได้ลองใช้ชีวิต
บทสรุปจึงเศร้าเกินไปสำหรับเรา เจ็บเกินไป ขัดใจเกิดไป จนไม่กล้าอ่าน
บางครั้ง ...
ตอนเด็กๆ เราดูละครไม่ว่าตอนจบจะจบแบบไหน เราจะร้องไห้ ไม่ว่าเค้าจะมีความสุข หรือต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากใครอีกคน เราจะต้องร้องไห้
ทั้งร้องไห้เสียใจไปกับเขา หรือ ร้องไห้ที่หนังเรื่องนี้จบแล้วนะ
พอโตมา เราก็อินกับนิยาย อันนั้นเราพอเข้าใจบางครั้งผู้หญิงคงต้องมีอารมณ์เพ้อฝันกันบ้าง
บ้างครั้งเราก็คิดนะว่า เราเป็นคนชอบเขียนหรือเปล่า เคยตั้งใจจะแต่งนิยายแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเรารู้ว่าเราไม่มีหัวคิดสร้างสรรค์
เราเป็นคนชอบคิด ชอบให้คำปรึกษา ชอบคิดอะไรง่ายๆสบายๆ ลองหาเหตุผลแบบนั้นแบบนี้มาแก้ เรามีความสุข
พอวัยรุ่น เราอินกับความรัก
เราไม่รู้ว่ามันมากเกินไปหรือเปล่า แต่เราไม่ต้องการคำว่าเสียใจแน่ๆ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากว่าเราอยากจะคบใครสักคนหรือมีใครสักคน เราจะต้องพร้อมในหลายๆอย่างทั้งอารมณ์ เหตุผล ข้อดี-ข้อเสีย ต้องเข้าใจในตัวเขา ไม่ใช่เอามาตรฐานตัวเราไปเปรียบเทียบ หรือคาดหวังให้เค้าเป็ญอย่างนั้น อย่างนี้แบบที่เราต้องการ
5 ปีของเรากับเค้า มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะมาก แรกๆอาจจะเป็นเพราะตัวเรายังไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไรเลยไม่เคยสนใจ จนกระทั่งผ่านไปเรื่อยๆ มีเหตุการเล็กๆเกิดขึ้นแต่เราเสียความรู้สึกนะ เกือบจะปล่อยมือเค้าไป แต่ก็ไม่ผ่านไปด้วยดี ผ่านมาอีกช่วงใหญ่เค้าอีกแหละสำหรับเราคราวนี้เจ็บระบมเลยละ แต่ก็ไม่ทิ้งกันไปไหน กว่าเราจะทำใจเรื่องนี้ได้ก็สักพักเค้าก็เข้าใจ ดูแลเราตลอด จนผ่านไปเรื่อยๆก็มีเรื่องของเวลาส่วนตัวเข้ามา เมื่อก่อนเราเฉยๆนะกับเรื่องนี้
แต่มาวันนี้เข้าใจแล้ว ว่ายิ่งเราโตขึ้นเราก็อยากมีเวลาที่จะได้ทำในสิ่งที่ตัวเราอย่างทำมากขึ้นไปอีก สำหรับเรา บ้างครั้งก็ลืมคิดไป ต้องการมากเกินไป จนความอึดอัดก่อตัวขึ้น เป็นครั้งแรกที่เรา 2 คนห่างกัน ต่างคนต่างเริ่มมีหน้าที ต่างคนต่างเหนื่อยกับสิ่งที่เป็น ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน ทิ้งปัญหาไว้แล้วไม่ช่วยกันแก้ จนมันเกือบจะกลายเป็นแผลเน่าที่ลืมใส่ยา ลืมใส่ความใส่ใจ แค่เราลดมันลงสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้น แผลจะได้รับการเยียวยา มันอาจจะเป็นแผลเป็นแต่ไม่เป็นไรหรอก คู่เราไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว เราต้องการแค่พรุ่งนี้ยังมีกันนะ ห่างกันบ้าง ห่วงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา อย่าพึ่งท้อซิ ชีวิตยังมีวันพรุ่งนี้ให้เราไปแก้ปัญหาอีกนะ ทุกๆวันมีบททดสอบชีวิตเกิดขึ้น เราแค่ต้องต่อสู้เพื่อผ่านมันไป
5 ปีมันเป็นอะไรที่เหมือนจะนานก็ไม่นาน เราชอบนะ เรารักเค้ามากด้วย เราอยากที่จะแต่งงานกับเค้าเลยด้วย แม้ว่าเราจะอาจไม่ได้เกิดมาคู่กันอย่างที่ดวงชะตากำหนด แม้ว่าใครต่อใครจะทักว่าเราไม่ใช่คู่กัน แต่เราเองก็ยังหวังนะว่าสักวันมันจะเป็นจริง ที่เราจะได้เป็นคู่กันได้เป็นของกันและกันตลอดไป
ทุกๆเรื่องราวที่เกิดขึ้น มันสอนเราให้เราอดทนที่จะไม่ปล่อยมือกันไปไหน สอนให้เราประคับประคองกันไปให้ถึงอีกก้าวนึง เราไม่รู้ว่าสำหรับคู่เรามีจุดหมายปลายทางหรือเปล่า เราสนใจแค่ก้าวต่อไปเท่านั้นแหละ
เป็นไงเราดูเหมือนคนบ้ามั้ย
อยากเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะ mebeforeyou เราเจ็บปวดกับความรักของพระเอกและนางเอก คนนึงพยายาม คนนึงยังรู้สึกว่าขาด เราเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนนั้นแหละ แล้วเราก็เข้าใจอีกว่าเราจะหวังให้ทุกอย่างเป็นอย่างที่เราต้องการไปตลอดไม่ได้หรอก
หาก 2 คนมีความต้องการเดียวกันจะไม่เกิดความขัดแย้ง แต่เมื่อไรความต้องการมีคนละ 1 จะเกิดความขัดแย้งเกิดขึ้นส่งผลให้เราเจ็บปวด
คนนึงใช้ชีวิตมามากพอแล้วแต่อีกคนกลับไม่เคยใช้ชีวิตเลย อีกคนพร้อมที่จะใช้ไปด้วยกันแต่อีกคนอยากให้ใครคนนั้นได้ลองใช้ชีวิต
บทสรุปจึงเศร้าเกินไปสำหรับเรา เจ็บเกินไป ขัดใจเกิดไป จนไม่กล้าอ่าน