เเบบนี้ดีเเล้วใช่ไหมคะกับการอ่อนไหวง่าย

คือเราเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมากเลยค่ะกับความรู้สึก เวลาเราทะเลาะกับเพื่อนเเล้วเราต้องใช้เสียงหรือทำให้เขาเข้าใจเราเหมือนจะร้องไห้ตลอด เวลาที่บอกหรือสอนคนอื่นอย่างเช่นบอกกับพ่อว่า อย่านอกใจเเม่นะ เราก็น้ำตาไหลเเล้วทั้งๆที่พ่อไม่ได้ทำเเต่เรารับรู้ความรู้สึกว่าถ้าคนที่โดนกระทำจะเป็นเเบบไหน เวลาดูหนัง ซีรีย์ หรืออ่านนิยาย เราจะชอบร้องไห้มันเหมือนเรารับรู้ความรู้สึกเขาว่าเขาเจ็บนะเขาเศร้านะ  อย่างเช่นนิยาย เราไม่เห็นภาพเห็นเเค่ข้อความตัวหนังสือเเต่เราสามารถรับรู้ความรู้สึกนั้น ทั้งๆในบางเรื่องราวเรายังไม่เคยได้สัมผัสเเต่เรารับรู้สึกความเจ็บปวดนั้น ไม่ว่าจะในชีวิตจริง เราเห็นคนเเก่เเทบไม่ได้เราเป็นคนขี้สงสารมาก บางทีเราก็คิดนะคะว่าการที่เรารับรู้ถึงความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไปมันดีเเล้วหรอ มันให้พลังลบกับเรามากในชีวิตจริง ทั้งๆที่เราก็มีความสุขดี เเต่เเค่เห็นเเค่ได้ยินความเจ็บปวดนั้นเราก็จะเจ็บปวดตามทุกที มันดีเเล้วใช่มั้ยคะ