ตอนนี้เราอายุ18 เคยจับได้ว่าแม่แอบคุยกับกิ๊กในไลน์หลายๆครั้งเราโวยวายขอให้เลิกทุกครั้ง
ทะเลาะกันใหญ่โต แต่พ่อเราไม่รู้นะคะ
หลังจากที่จับได้ว่าแม่มีกิ๊กต่อๆกันตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว จากครั้งล่าสุดคือแม่บอกว่าเลิกคุยแล้วค่ะ
แม่เราก็ทำตัวตามปกติค่ะ ดูแลเรารักเราเหมือนเดิม มีแค่เราเองที่ไม่เหมือนเดิม
เหมือนเราก็ฝังใจไปค่ะ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆยอมรับได้เต็มปากเลยว่ารู้สึกแย่กับแม่ตัวเองมาก
เค้าทำให้เราเปลี่ยนไปเยอะ แอบร้องไห้ ระแวง จับผิดแม่ตลอดเวลา
เค้าก็โวยวายค่ะ หาว่าเราเป็นบ้า เราก็เคยคิดอยากลองไปพบจิตแพทย์นะคะแต่ยังไม่มีโอกาส
แต่เราก็พยายามปรับด้วยตัวเองค่ะ พยามทำตัวให้มีความสุขกับครอบครัวตามปกติค่ะ
แต่ปัญหาก็มีเข้ามาเรื่อยๆ งานที่แม่เราทำคืองานคล้ายๆธุระกิจลูกโซ่โดยอ้างว่าเป็นการช่วยเหลือชาวบ้าน(ไม่ขอพาดพิงไปกว่านี้นะคะ) ซึ่งปัจจุบันตำรวจรับคดีแล้วว่าธุระกิจนี้มีการโกง และหาหลักฐานจับกุมผู้เกี่ยวข้องทุกคนและยึดทรัพย์สิน (ออกข่าวในเว็บไทยรัฐค่ะ)
ที่บ้านเราก็มีธุระกิจส่วนตัวอยู่แล้วค่ะ มีฐานะดีจากการทำธุรกิจส่วนตัว ซึ่งก็เพิ่งจะมาดีเมื่อไม่กี่ปีก่อนค่ะ เมื่อก่อนค่อนข้างยากจน
นั่นจึงทำให้พ่อเรากลัวค่ะ ขอให้แม่เลิกทำงานนี้ คือพ่อเราไม่ชอบงานนี้อยู่แล้วน่ะค่ะ พ่อชอบบ่นว่าน่าจะมาช่วยกันดูบัญชีของงานที่บ้านมากกว่า
แม่ก็ไม่ยอมเลิกค่ะ อ้างว่านั่นมันเป็นอันเก่าตอนนี้เปลี่ยนชื่อแลัวไม่เกี่ยวกัน คนที่โกงก็ออกไปแล้ว พอทะเชาะหนักๆเข้าแม่ก็ร้องไห้บอกว่าความรู้มีแค่นี้จะให้ทำอะไร แม่ชอบงานนี้ ให้ทำไม่ได้เหรอ พ่อเราเลยเงียบ หลังจากนนั้นแม่ก็ยังบินไปประชุมที่ต่างจังหวัดทุกเดือน ไปนอนต่างอำเภอแทบทุกอาทิตเพราะมีศูนย์สาขาอื่นๆที่ต่าวอำเภอด้วย
พ่อเราไม่พอใจมากค่ะ กลับบ้านมาแม่ไม่อยู่บ้าน โมโหโวยวาย บอกว่าบ้านเนี่ยไม่มีใครอยากอยู่เลยเนอะ ประมาณนี้ค่ะ
แต่พ่อเราก็เหมือนอดทนๆไป
ต่อมาค่ะ พี่เราเรียนอยู่ที่มหาลัยรัฐแห่งนึง กลับบ้านมาพร้อมกับเรื่องแย่ๆอีกเรื่อง คือพี่เราโดนรีไทร์ค่ะ แถมยังทำผู้หญิงท้องอีก
แม่เราร้องไห้ค่ะ เสียใจมากๆ พ่อเราก็เข้ามาร้องไห้กับเรา ยอมรับว่าตกใจค่ะที่เห็นพ่อร้องไห้ เค้าบอกว่าทำไมตอนไม่มีเงินเราถึงมีความสุขกว่านี้นะ
สุดท้ายก็รับผิดชอบกันไปค่ะ ขอแต่ง ทางนั้นพ่อเค้าก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง คลอดแล้วก็รอเลี้ยงหลานละกัน เค้าไม่เลี้ยง พี่เรากับแฟนก็เลิกกันค่ะ
ชีวิตเราก็ดำเนินมาเรื่อยๆค่ะจนเราสอบติดมหาลัยทางภาคเหนือ เราตั้งใจเลือกที่ไกลๆเพื่อไม่อยากรับรุ้อะไร อาจดูเห็นแก่ตัวซึ่งเรายอมรับค่ะ
เราย้ายมาอยู่นี่เพราะอาทิตย์หน้าก็เรียนซัมเมอร์แล้ว เราเจอเพื่อนใหม่ค่ะที่นี่มีคนมากมาย เราก็เป็นแค่จุดเล็กๆที่ไม่มีใครสนใจอะไร
ไร้ตัวตนดีค่ะ บางครั้งก็น้อยใจตัวเองนะคะ เค้าทำกิจกรรมกันเราก็ตั้งใจทำ พยามกล้าแสดงออกเค้าก็มองผ่านค่ะ สนใจแต่คนสวยๆ
ส่วนตัวเราก็แค่จุดเล็กๆในสังคม ชีวิตขาดๆเกินๆไป โทรกลับที่บ้านบ้าง ถามพี่ว่าที่บ้านเป็นไง พี่ก็บอกแม่กับพ่อทะเลาะกันบ่อยอ่ะ เรื่องแม่ไม่อยู่บ้าน เนี่ยไม่อยู่ม่อาทิตนึงแลัว
นี่คือเรื่องราวของเราค่ะ ขอบคุณคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เรารู้สึกเหนื่อยจริงๆค่ะ
เห็นเพื่นคนอื่นร้องไห้คิดถึงครอบครัวแล้วรู้สึกแย่ ที่เราไม่รู้สึกแบบนั้น แต่ก็เหงานะคะ อยากได้กำลังใจบ้าง แต่พอโทรกลับหาครอยครัวก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ
เราเหนื่อยใจ ไม่รู้ความหมายของชีวิต แต่ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรือไม่อยากอยู่นะคะ แค่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดมาทำไม ชดใช้กรรมเหรอคะ
แล้วมันยุติธรรมตรงไหนกับการที่ชาติที่แล้วเป็นคนสร้างกรรมแต่เราต้องมาชดใช้ทั้งๆที่เราจำชาติที่แล้วไม่ได้
เราในชาติที่แล้วก็ไม่รู้ถึงความทุกข์แล้วนี่คะ
อายุแค่18แต่ทำไมรู้สึกว่าชีวิตมันเหนื่อยขนาดนี้
ทะเลาะกันใหญ่โต แต่พ่อเราไม่รู้นะคะ
หลังจากที่จับได้ว่าแม่มีกิ๊กต่อๆกันตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว จากครั้งล่าสุดคือแม่บอกว่าเลิกคุยแล้วค่ะ
แม่เราก็ทำตัวตามปกติค่ะ ดูแลเรารักเราเหมือนเดิม มีแค่เราเองที่ไม่เหมือนเดิม
เหมือนเราก็ฝังใจไปค่ะ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆยอมรับได้เต็มปากเลยว่ารู้สึกแย่กับแม่ตัวเองมาก
เค้าทำให้เราเปลี่ยนไปเยอะ แอบร้องไห้ ระแวง จับผิดแม่ตลอดเวลา
เค้าก็โวยวายค่ะ หาว่าเราเป็นบ้า เราก็เคยคิดอยากลองไปพบจิตแพทย์นะคะแต่ยังไม่มีโอกาส
แต่เราก็พยายามปรับด้วยตัวเองค่ะ พยามทำตัวให้มีความสุขกับครอบครัวตามปกติค่ะ
แต่ปัญหาก็มีเข้ามาเรื่อยๆ งานที่แม่เราทำคืองานคล้ายๆธุระกิจลูกโซ่โดยอ้างว่าเป็นการช่วยเหลือชาวบ้าน(ไม่ขอพาดพิงไปกว่านี้นะคะ) ซึ่งปัจจุบันตำรวจรับคดีแล้วว่าธุระกิจนี้มีการโกง และหาหลักฐานจับกุมผู้เกี่ยวข้องทุกคนและยึดทรัพย์สิน (ออกข่าวในเว็บไทยรัฐค่ะ)
ที่บ้านเราก็มีธุระกิจส่วนตัวอยู่แล้วค่ะ มีฐานะดีจากการทำธุรกิจส่วนตัว ซึ่งก็เพิ่งจะมาดีเมื่อไม่กี่ปีก่อนค่ะ เมื่อก่อนค่อนข้างยากจน
นั่นจึงทำให้พ่อเรากลัวค่ะ ขอให้แม่เลิกทำงานนี้ คือพ่อเราไม่ชอบงานนี้อยู่แล้วน่ะค่ะ พ่อชอบบ่นว่าน่าจะมาช่วยกันดูบัญชีของงานที่บ้านมากกว่า
แม่ก็ไม่ยอมเลิกค่ะ อ้างว่านั่นมันเป็นอันเก่าตอนนี้เปลี่ยนชื่อแลัวไม่เกี่ยวกัน คนที่โกงก็ออกไปแล้ว พอทะเชาะหนักๆเข้าแม่ก็ร้องไห้บอกว่าความรู้มีแค่นี้จะให้ทำอะไร แม่ชอบงานนี้ ให้ทำไม่ได้เหรอ พ่อเราเลยเงียบ หลังจากนนั้นแม่ก็ยังบินไปประชุมที่ต่างจังหวัดทุกเดือน ไปนอนต่างอำเภอแทบทุกอาทิตเพราะมีศูนย์สาขาอื่นๆที่ต่าวอำเภอด้วย
พ่อเราไม่พอใจมากค่ะ กลับบ้านมาแม่ไม่อยู่บ้าน โมโหโวยวาย บอกว่าบ้านเนี่ยไม่มีใครอยากอยู่เลยเนอะ ประมาณนี้ค่ะ
แต่พ่อเราก็เหมือนอดทนๆไป
ต่อมาค่ะ พี่เราเรียนอยู่ที่มหาลัยรัฐแห่งนึง กลับบ้านมาพร้อมกับเรื่องแย่ๆอีกเรื่อง คือพี่เราโดนรีไทร์ค่ะ แถมยังทำผู้หญิงท้องอีก
แม่เราร้องไห้ค่ะ เสียใจมากๆ พ่อเราก็เข้ามาร้องไห้กับเรา ยอมรับว่าตกใจค่ะที่เห็นพ่อร้องไห้ เค้าบอกว่าทำไมตอนไม่มีเงินเราถึงมีความสุขกว่านี้นะ
สุดท้ายก็รับผิดชอบกันไปค่ะ ขอแต่ง ทางนั้นพ่อเค้าก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง คลอดแล้วก็รอเลี้ยงหลานละกัน เค้าไม่เลี้ยง พี่เรากับแฟนก็เลิกกันค่ะ
ชีวิตเราก็ดำเนินมาเรื่อยๆค่ะจนเราสอบติดมหาลัยทางภาคเหนือ เราตั้งใจเลือกที่ไกลๆเพื่อไม่อยากรับรุ้อะไร อาจดูเห็นแก่ตัวซึ่งเรายอมรับค่ะ
เราย้ายมาอยู่นี่เพราะอาทิตย์หน้าก็เรียนซัมเมอร์แล้ว เราเจอเพื่อนใหม่ค่ะที่นี่มีคนมากมาย เราก็เป็นแค่จุดเล็กๆที่ไม่มีใครสนใจอะไร
ไร้ตัวตนดีค่ะ บางครั้งก็น้อยใจตัวเองนะคะ เค้าทำกิจกรรมกันเราก็ตั้งใจทำ พยามกล้าแสดงออกเค้าก็มองผ่านค่ะ สนใจแต่คนสวยๆ
ส่วนตัวเราก็แค่จุดเล็กๆในสังคม ชีวิตขาดๆเกินๆไป โทรกลับที่บ้านบ้าง ถามพี่ว่าที่บ้านเป็นไง พี่ก็บอกแม่กับพ่อทะเลาะกันบ่อยอ่ะ เรื่องแม่ไม่อยู่บ้าน เนี่ยไม่อยู่ม่อาทิตนึงแลัว
นี่คือเรื่องราวของเราค่ะ ขอบคุณคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เรารู้สึกเหนื่อยจริงๆค่ะ
เห็นเพื่นคนอื่นร้องไห้คิดถึงครอบครัวแล้วรู้สึกแย่ ที่เราไม่รู้สึกแบบนั้น แต่ก็เหงานะคะ อยากได้กำลังใจบ้าง แต่พอโทรกลับหาครอยครัวก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ
เราเหนื่อยใจ ไม่รู้ความหมายของชีวิต แต่ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรือไม่อยากอยู่นะคะ แค่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดมาทำไม ชดใช้กรรมเหรอคะ
แล้วมันยุติธรรมตรงไหนกับการที่ชาติที่แล้วเป็นคนสร้างกรรมแต่เราต้องมาชดใช้ทั้งๆที่เราจำชาติที่แล้วไม่ได้
เราในชาติที่แล้วก็ไม่รู้ถึงความทุกข์แล้วนี่คะ