สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาทุกๆคนครับ
ตอนนี้ผมอายุ 19(ช) ครับผมมีแฟนอายุ 30(ช)
ผมคบกับเขามา 4 เดือนครับ ก่อนคบกันตอนที่เจอเขาเขามีเวลาอยู่ไทยแค่ 10 วัน
เพราะเขาต้องบินกลับไปเรียนต่อที่ไต้หวัน ใน 10 วันนั้นผมมีความสุขมากๆเลยครับเหมือนกันไม่เคยเจอรักแบบนี้มาก่อน
พอเขาบินกลับไปปุ๊ป ผ่านไป 1อาทิตย์ ผมก็บินไปหาเขาครับ ตอนนั้นเรา2 คนรักกันมากรักกันจนผมรู้สึกได้
ว่าไม่มีอะไรที่ผมจะให้เขาไม่ได้ ตอนนั้นผมบินไปหาเขาเป็นเวลา 2 อาทิตย์ผมมีความสุขมาก
และก็บินกลับไทย ผมคุยกับแม่ของผมว่าผมอยากไปเรียนไต้หวันแม่ผมก็สัญญาว่าโอเค และพอถึงเวลาแม่ผมก็เปลี่ยนใจ
ทำให้ผมโมโหมากและทะเลาะกับแม่ วันถัดมาผมเลยบินไปหาแฟนผมที่ไต้หวันเลย โดยที่ไม่ได้บอกอะไรแม่เลย
แม่ผมก็ไม่ติดต่อมาเหมือนกัน ตลอด 1เดือนตอนนั้น ผมกับแม่ไม่ติดต่ออะไรกันเลย
แต่ผมก็อยู่กับพี่เขาอย่างมีความสุข (แต่ก็เริ่มมีทะเลาะกันบ่างแล้ว)
ผ่านเดือนที่2 ไป ผมกก็กลับบ้านมาและก็เจอกับแม่ของผมแต่แม่ของผมก็ถามว่าอ่าวกลับมาแล้วหรอ
และก็ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติผมก็ไม่ได้อะไรเพระาที่บ้านผมเป็นแบบนี้อยู่แล้วเน้นการพึ่งพาตัวเอง
ผ่านมาได้ไม่นานเช่นกัน เพียงแค่ 1 อาทิตย์
ผมก็บินไปไต้หวันอีกเป็นครั้งที่ 3 ครั้งนี้เป็นครั้งที่ผมกับเขาเริ่มเหมือนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆมากขึ้น
เรา2 คนอยู่ด้วยกันตัวติดกัน เขาดูแลผม ผมก็ดูแลเขา เรามีทะเลาะกันบ่างหลายๆครั้งผมอยากกลับบ้าน
เพราะผมทะเลาะกับเขาบ่อยทำให้ผมเหนื่อย จน มีเรื่องบุคคลที่ 3 เข้ามา
ผมขอใช้ตัวย่อเป็น อ นะครับคนที่ชื่อ อ อยู่โรงเรียนเดียวกับผมซึ่งบังเอิญเคยคุยกับแฟนผมเหมือนกัน
คุยก่อนผมด้วยเคยนัดเจอกันดูหนังกันแต่ยังไม่เคยคบกันจริงๆจัง
เขาดันทักแฟนผมมาว่าเดี๋ยวจะมาไต้หวันนะ และก็คุยไรกันเลื่อยเปื่อย
ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะ อ มันรู้ว่าผมกับพี่เขาคบกันอยู่และก็มั่นใจว่าพี่เขารักเราเหมือนที่เรารักเขา
แต่ก็มีบ่างที่บอกเขาว่าห้ามไปเจอนะหวง อะไรประมาณนี้แต่เอาจริงๆไม่ได้ซีเรียสอะไร
เวลาผ่านไปเลื่อยๆ ผมก็กลับไทยมา ถึงผมกลับไทยมา เราก็เฟสทามกันตลอดเหมือนตัวติดกัน
จนถึงวันที่ อ ไปไต้หวัน แฟนผมก็บอกว่าเออมันมานะแต่พี่ไม่ไปเจอมันเพราะผมไม่ให้ไป
เอาจริงๆผมก็ดีใจมากๆแหละที่ไม่ไป(ถ้าไปก็อาจจะงอลนิดๆ 55)
ผมก็เออสบายใจไปผ่านไปอีก 1วัน
จนกระทั่ง !!!!ผ่านมา 1 ชั่วโมงหลังจากที่แฟนผมเฟสทามกับผม อ พิมลายมาหาผม
(ด้วยความที่เมื่อ 1เดือนก่อน รร ปิด รร ผมจัดกิจกรรมขายของใน รร ได้เหมือนวิชาการอะไรประมาณนั้น)
ผมเลยอุดหนุนมันด้วยความเป็นเพื่อนโอนเงินไปให้มันและยังไม่ได้ไปเอาของและ อ ก็นึกว่าผมอยู่ไต้หวันกับแฟนผม
มันเลยถือโอกาศนี้บอกกับผมว่าตกลงจะเจอกันที่ไหนผมก็บอกว่า อ่าวกูไม่ได้อยู่ไต้หวันกูกลับมาแล้ว
และแชทลายคำต่อไปทำให้ผมที่กับลังดูหนังกับแม่ และอ่านลายต้องเดินไปข้างนอกเพื่อร้องไห้
อ : อ่าวไม่ได้อยู่ไต้หวันอ่อ
ผม : เออกูกลับมาแล้ว
อ : เออๆงั้นเดี๋ยวกูเอาของไว้ที่พี่เขานะ กูนัดไปตลาดปลากับพี่เขา
ผม : เออๆโอเคใจมากฝากเสื้อไว้ด้วย
... ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกผมคิดในใจว่าทำไม ... ผมไม่ดีหรืออะไรเขาถึงโกหกผมด้วยความที่ผมใจร้อน
ผมจึงแคปรูปแชทนั้นและส่งให้แฟนผม
แฟนผมเขาก็ยอมรับว่าเขาโกหกผมก็ร้องไห้หนักๆเลยตอนนั้นเสียใจมากทำอะไรไม่ถูก
แต่ด้วยความที่ผมโครตตตต~~~ จะรักเขาผมเลยให้อภัยและปล่อยมันไป
เรื่องวันนั้นจบด้วยการที่เขาบอกว่าไม่ได้ไปเจอแล้วผมก็เออโอเค
เวลาก็ผ่านไปเลื่อยๆจน
ผมก็บินไปหาพี่เขาอีกเป็นครั้งที่ 4 คือครั้งล่าสุด เราอยู่ด้วยกันไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันผมรู้จักเพื่อนเขาทุกคน
พ่อแม่เขาทุกๆคนที่เขารู้จักเหมือนจะรู้จักผมหมด(ในสถานะน้องชายผมกับแฟนไม่สามารถบอกคนอื่นได้เรื่องรักของเรา)
เราก็มีความสุขเหมือนเดิมผมยอมรับว่าผมก็งี่เง่ามากขึ้นนิดหน่อยด้วยความที่ยิ่งอยู่ยิ่งรักและสามารถให้ทุกๆอย่างเขาได้
ครั้งที่ 4 นี้ไม่มีอะไรทะเลาะกันบ่าง ผมเริ่มมีการเขวี้ยงของบ่างนุ้นนี่ (ผมยอมรับว่าผมก้าวร้าวนิดหน่อยแต่พอรู้สึกผิดผมก็ขอโทษเขา)
จากคนที่ชอบเอาชนะ ไม่ยอมใคร ไม่ค่อยแคร์ใครผมเปลี่ยนทุกๆอย่างเพื่อเขาผมรักเขามาก มากที่สุด มากจนผมหาใครแทนเขาไม่ได้
จนกระทั่ง ก่อนวันที่ผมบินกลับ 2 วันวันนั้นผมนอนไม่หลับด้วยความที่โทรศัพผมเสียจากการปาโทรศัพตัวเองจนพังตอนทะเลาะกัน
ทำให้ผมต้องนั่งเล่นโทษศัพเขาตลอดผมเคารพเขาด้วยการไม่ค้นอะไรเขาเลยเพระาไว้ใจ
เพระาตัวผมเองถึงจะไม่มีอะไรแต่ผมว่าคนเราต้องเว้นช่องว่างให้กันบ่าง
วันนั้นตี 5 ผมนอนเล่นเกมอยู่ผมเลื่อนๆดูรูปอาหารในเครื่องเขาเล่นๆเพระาอยากอัพรูปลงเฟส
ผมเลื่อนไปเลื่อนมา ผมเจอรูปเขา กับ อ ถ่ายรูปด้วยกัน ตอนนั้นผมก็ ไม่ได้อะไรมากแต่ก็มีเสียใจ
แต่ในใจยังไม่คิดนะว่าเขาแอบเจอกันตอนนั้นคิดว่าเออ
คงเปนรูปเก่าแหละอย่าคิดมากเลย
เพื่อความแน่ใจ และจะได้นอนหลับจึงเปิด facebook ของ อ ว่าเสื้อผ้าตรงกับวันที่ถ่ายด้วยกันหรือเปล่า
บังเอิญ .... มันตรง ตอนนั้นผมก็ช่างมัน พรุ่งนี้ค่อยคุย(ผมก็เหนื่อยกับการทะเลาะ)
วันรุ่งขึ้นระหว่างที่ผมกับเขากำลังเดินไปหาอะไรกินกัน ผมถามเขาว่าทำไมไปเจอ อ ทำไมถึงไม่บอก
เขาก็บอกว่าไปเจออะไรไม่ได้เจอ ผมเลยบอกว่าผมเห็นรูปในเครื่องถ่ายเซฟฟี่กัน
เขาโกหกผมต่อว่าบ้ารูปเก่าเชื่อมกับ icould มา ผมเลยบอกว่า icould พ่อดิ พร้อมกับเงียบ... และเดินต่อ
ผมไม่ร้องไห้ออกมาเหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกันในใจตอนนั้นผมเหนื่อยจังผมเหนื่อยกับการที่รักคนๆนี้จังเลย
และก็ยังโทษตัวเองเหมือนเดิมทุกๆครั้งที่ทะเลาะผมจะโทษตัวเองว่ากูมันไม่ดีเอง
ปล่อยให้เขาไปเจอคนดีที่ดีกว่ามีตั่งเยอะ
(ในใจ แต่ภายนอกชอบทำตัวแบบเออบ้านก็ไม่ได้รำบากอะไรนะไม่ค่อยแคร์อยากได้อะไรแม่ก็มีให้หมดไม่ค่อยใส่ใจ)
(แคร์แค่เขาคนเดียว)
จนกระทั่งเขาบอกว่า พี่ขอโทษผมก็เงียบและเดินต่อไป
พี่เขา : พี่ขอโทษได้ไหม ให้อภัยพี่ได้ไหม
ผม: ได้ครับ .... ก็ผมรักพี่หนิถึงผมบอกว่าไม่ได้ตอนนี้ก็ต้องกลับไปให้อภัยอยู่ดี ผมทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
พี่: งั้นเป็นเหมือนเดิมได้ไหมกวนตีนพี่หน่อยได้ไหมเล่นกับพี่หน่อย พี่ขอโทษนะ
ผม : ครับ
จนถึงร้านอาหาร
พี่ : อยากกินอะไร
ผม : อะไรก็ได้ครับ
พี่ : สั่งอาหาร
จนอาารมา ตอนนั้นความคิดผมวุ้นไปหมดในใจก็คิดว่าเห่ยกู
ไม่ดีพอกู
แย่รักเขาไม่พอ
อาจจะไม่เด็ดพอ sex หรืออะไรเพระาตัวผมไม่ค่อยชอบ sex
ตอนนั้นคิดหลายอย่างเต็มหัวไปหมดผมมีแค่ใจที่รักเขามากรักจนให้ทุกอย่างได้
จนพี่เขาพูดขอโทษเลื่อยๆ จนผมน้ำตาไหลกลางร้านอาหารผมทนไม่ได้
ผมร้องไห้ พร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
ผมกินข้าวที่ผสมกับน้ำตาของผม หลังจากนั้นผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
และก็ไปนั่งร้องไห้ในห้องงน้ำตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไงสถานะการนั้นกับการที่เราโดยคนที่ไว้ใจที่สุดหลอกถึง 2 ครั้ง
(อาจจะมีครั้งอื่นด้วยแต่ผมจำไม่ได้เพราะผมเป็นโรคความจำสั้น จำอะไรได้แปบเดียว)
หลังจากกินข้าวเสร็จวันนั้นผมก็ยังจำได้
เขาทำดีกับผมเหมือนที่วันแรกที่เราเจอกันทุกครั้งที่เราทะเลาะกันผมจะนึกถึงวันที่เรานั่งกิน wine กันที่ seenspeac
พี่เขาบอกพี่เขาชอบผมมากวันแรกผมทำเป็นเล่นตัวนิดหน่อยแต่ในใจนี่กูไปหมดละแต่ต้อง keep look ไว้
พอมาถึงวันนั้นเมื่อเทียบกับวันนั้นจากการที่เป็นคนแกร่ง และมั่นใจในตัวเองในระดับนึง (แบบมีมารยาทนะครับ)
กลายเป็นคนที่โครตจะอ่อนแอเลย
อะกลับมาต่อ วันนั้นเขาพาผมไปกินอะไรหลายอย่างเลย ไปกินซูชิกันไปกินราเมงกันผมมีความสุขปนกับคำว่า ทำไม
เต็มหัว แต่ผลสุดท้ายผมก็ให้อภัยเขา เพราะไม่ว่ายังไงผมก็รักเขาและคิดอยู่จนถึงทุกวันนี้ว่าเรารักกันเหมือนเดิม
จนผมกลับไทยมา ....
ตอนนี้เป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิมครับผมรักเขาเหมือนเดิม
เราอยู่ไกลกัน จากการที่เฟสทามวันละเปน 10 รอบเหลือวันละ 1รอบหรือไม่มีเลย
เมื่อ 10 นาทีก่อนผมรอคุยกับพี่เขามาทั้งวันพี่เขาก็เฟสทามมาหาผมผมก็ดีใจ
ผมรับสาย และก็เขาพูดว่า อยากคุยกับเราจังแต่เล่นเกมอยู่ เคยเข้าใจความรู้สึกของคนรอปะครับมันปี๊ดอะ
มันโมโหมากแบบไปเล่นเกมไปและผมก็กดวางไปเลยครับจนตอนนี้เขาก็ไม่โทรมาถ้าเป็นเมื่อก่อน
เขาคงรีบโทรมาขอโทษ แต่ตั่งแต่1 เดือนที่ผ่านมาเขากลายเป็นคนที่ไม่ชอบยอมรับผิดของตัวเอง
ชอบหาความผิดของผมมาปนกับเรื่องที่ตัวเองผิดเช่นตอนนี้
ผมบอกว่าพูดแบบนั้นแล้วคิดยังไงวะและเขาก็บอกว่า
และทีพูดอะ นุ้นนี่นั้น
อะไรประมาณนี้ครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำไง ผมยังยืนยันว่าผมยังรักเขาหมดใจและรักไม่เคยเปลี่ยนครับ
เป็นทุกคนทุกคนจะทำยังไงครับ ?
จะเลิกหรือจะคบต่อ ดีครับกับคนที่รักกันมาก (เข้ามาอ่านเถอะครับ :(
ตอนนี้ผมอายุ 19(ช) ครับผมมีแฟนอายุ 30(ช)
ผมคบกับเขามา 4 เดือนครับ ก่อนคบกันตอนที่เจอเขาเขามีเวลาอยู่ไทยแค่ 10 วัน
เพราะเขาต้องบินกลับไปเรียนต่อที่ไต้หวัน ใน 10 วันนั้นผมมีความสุขมากๆเลยครับเหมือนกันไม่เคยเจอรักแบบนี้มาก่อน
พอเขาบินกลับไปปุ๊ป ผ่านไป 1อาทิตย์ ผมก็บินไปหาเขาครับ ตอนนั้นเรา2 คนรักกันมากรักกันจนผมรู้สึกได้
ว่าไม่มีอะไรที่ผมจะให้เขาไม่ได้ ตอนนั้นผมบินไปหาเขาเป็นเวลา 2 อาทิตย์ผมมีความสุขมาก
และก็บินกลับไทย ผมคุยกับแม่ของผมว่าผมอยากไปเรียนไต้หวันแม่ผมก็สัญญาว่าโอเค และพอถึงเวลาแม่ผมก็เปลี่ยนใจ
ทำให้ผมโมโหมากและทะเลาะกับแม่ วันถัดมาผมเลยบินไปหาแฟนผมที่ไต้หวันเลย โดยที่ไม่ได้บอกอะไรแม่เลย
แม่ผมก็ไม่ติดต่อมาเหมือนกัน ตลอด 1เดือนตอนนั้น ผมกับแม่ไม่ติดต่ออะไรกันเลย
แต่ผมก็อยู่กับพี่เขาอย่างมีความสุข (แต่ก็เริ่มมีทะเลาะกันบ่างแล้ว)
ผ่านเดือนที่2 ไป ผมกก็กลับบ้านมาและก็เจอกับแม่ของผมแต่แม่ของผมก็ถามว่าอ่าวกลับมาแล้วหรอ
และก็ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติผมก็ไม่ได้อะไรเพระาที่บ้านผมเป็นแบบนี้อยู่แล้วเน้นการพึ่งพาตัวเอง
ผ่านมาได้ไม่นานเช่นกัน เพียงแค่ 1 อาทิตย์
ผมก็บินไปไต้หวันอีกเป็นครั้งที่ 3 ครั้งนี้เป็นครั้งที่ผมกับเขาเริ่มเหมือนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆมากขึ้น
เรา2 คนอยู่ด้วยกันตัวติดกัน เขาดูแลผม ผมก็ดูแลเขา เรามีทะเลาะกันบ่างหลายๆครั้งผมอยากกลับบ้าน
เพราะผมทะเลาะกับเขาบ่อยทำให้ผมเหนื่อย จน มีเรื่องบุคคลที่ 3 เข้ามา
ผมขอใช้ตัวย่อเป็น อ นะครับคนที่ชื่อ อ อยู่โรงเรียนเดียวกับผมซึ่งบังเอิญเคยคุยกับแฟนผมเหมือนกัน
คุยก่อนผมด้วยเคยนัดเจอกันดูหนังกันแต่ยังไม่เคยคบกันจริงๆจัง
เขาดันทักแฟนผมมาว่าเดี๋ยวจะมาไต้หวันนะ และก็คุยไรกันเลื่อยเปื่อย
ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะ อ มันรู้ว่าผมกับพี่เขาคบกันอยู่และก็มั่นใจว่าพี่เขารักเราเหมือนที่เรารักเขา
แต่ก็มีบ่างที่บอกเขาว่าห้ามไปเจอนะหวง อะไรประมาณนี้แต่เอาจริงๆไม่ได้ซีเรียสอะไร
เวลาผ่านไปเลื่อยๆ ผมก็กลับไทยมา ถึงผมกลับไทยมา เราก็เฟสทามกันตลอดเหมือนตัวติดกัน
จนถึงวันที่ อ ไปไต้หวัน แฟนผมก็บอกว่าเออมันมานะแต่พี่ไม่ไปเจอมันเพราะผมไม่ให้ไป
เอาจริงๆผมก็ดีใจมากๆแหละที่ไม่ไป(ถ้าไปก็อาจจะงอลนิดๆ 55)
ผมก็เออสบายใจไปผ่านไปอีก 1วัน
จนกระทั่ง !!!!ผ่านมา 1 ชั่วโมงหลังจากที่แฟนผมเฟสทามกับผม อ พิมลายมาหาผม
(ด้วยความที่เมื่อ 1เดือนก่อน รร ปิด รร ผมจัดกิจกรรมขายของใน รร ได้เหมือนวิชาการอะไรประมาณนั้น)
ผมเลยอุดหนุนมันด้วยความเป็นเพื่อนโอนเงินไปให้มันและยังไม่ได้ไปเอาของและ อ ก็นึกว่าผมอยู่ไต้หวันกับแฟนผม
มันเลยถือโอกาศนี้บอกกับผมว่าตกลงจะเจอกันที่ไหนผมก็บอกว่า อ่าวกูไม่ได้อยู่ไต้หวันกูกลับมาแล้ว
และแชทลายคำต่อไปทำให้ผมที่กับลังดูหนังกับแม่ และอ่านลายต้องเดินไปข้างนอกเพื่อร้องไห้
อ : อ่าวไม่ได้อยู่ไต้หวันอ่อ
ผม : เออกูกลับมาแล้ว
อ : เออๆงั้นเดี๋ยวกูเอาของไว้ที่พี่เขานะ กูนัดไปตลาดปลากับพี่เขา
ผม : เออๆโอเคใจมากฝากเสื้อไว้ด้วย
... ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกผมคิดในใจว่าทำไม ... ผมไม่ดีหรืออะไรเขาถึงโกหกผมด้วยความที่ผมใจร้อน
ผมจึงแคปรูปแชทนั้นและส่งให้แฟนผม
แฟนผมเขาก็ยอมรับว่าเขาโกหกผมก็ร้องไห้หนักๆเลยตอนนั้นเสียใจมากทำอะไรไม่ถูก
แต่ด้วยความที่ผมโครตตตต~~~ จะรักเขาผมเลยให้อภัยและปล่อยมันไป
เรื่องวันนั้นจบด้วยการที่เขาบอกว่าไม่ได้ไปเจอแล้วผมก็เออโอเค
เวลาก็ผ่านไปเลื่อยๆจน
ผมก็บินไปหาพี่เขาอีกเป็นครั้งที่ 4 คือครั้งล่าสุด เราอยู่ด้วยกันไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันผมรู้จักเพื่อนเขาทุกคน
พ่อแม่เขาทุกๆคนที่เขารู้จักเหมือนจะรู้จักผมหมด(ในสถานะน้องชายผมกับแฟนไม่สามารถบอกคนอื่นได้เรื่องรักของเรา)
เราก็มีความสุขเหมือนเดิมผมยอมรับว่าผมก็งี่เง่ามากขึ้นนิดหน่อยด้วยความที่ยิ่งอยู่ยิ่งรักและสามารถให้ทุกๆอย่างเขาได้
ครั้งที่ 4 นี้ไม่มีอะไรทะเลาะกันบ่าง ผมเริ่มมีการเขวี้ยงของบ่างนุ้นนี่ (ผมยอมรับว่าผมก้าวร้าวนิดหน่อยแต่พอรู้สึกผิดผมก็ขอโทษเขา)
จากคนที่ชอบเอาชนะ ไม่ยอมใคร ไม่ค่อยแคร์ใครผมเปลี่ยนทุกๆอย่างเพื่อเขาผมรักเขามาก มากที่สุด มากจนผมหาใครแทนเขาไม่ได้
จนกระทั่ง ก่อนวันที่ผมบินกลับ 2 วันวันนั้นผมนอนไม่หลับด้วยความที่โทรศัพผมเสียจากการปาโทรศัพตัวเองจนพังตอนทะเลาะกัน
ทำให้ผมต้องนั่งเล่นโทษศัพเขาตลอดผมเคารพเขาด้วยการไม่ค้นอะไรเขาเลยเพระาไว้ใจ
เพระาตัวผมเองถึงจะไม่มีอะไรแต่ผมว่าคนเราต้องเว้นช่องว่างให้กันบ่าง
วันนั้นตี 5 ผมนอนเล่นเกมอยู่ผมเลื่อนๆดูรูปอาหารในเครื่องเขาเล่นๆเพระาอยากอัพรูปลงเฟส
ผมเลื่อนไปเลื่อนมา ผมเจอรูปเขา กับ อ ถ่ายรูปด้วยกัน ตอนนั้นผมก็ ไม่ได้อะไรมากแต่ก็มีเสียใจ
แต่ในใจยังไม่คิดนะว่าเขาแอบเจอกันตอนนั้นคิดว่าเออ
เพื่อความแน่ใจ และจะได้นอนหลับจึงเปิด facebook ของ อ ว่าเสื้อผ้าตรงกับวันที่ถ่ายด้วยกันหรือเปล่า
บังเอิญ .... มันตรง ตอนนั้นผมก็ช่างมัน พรุ่งนี้ค่อยคุย(ผมก็เหนื่อยกับการทะเลาะ)
วันรุ่งขึ้นระหว่างที่ผมกับเขากำลังเดินไปหาอะไรกินกัน ผมถามเขาว่าทำไมไปเจอ อ ทำไมถึงไม่บอก
เขาก็บอกว่าไปเจออะไรไม่ได้เจอ ผมเลยบอกว่าผมเห็นรูปในเครื่องถ่ายเซฟฟี่กัน
เขาโกหกผมต่อว่าบ้ารูปเก่าเชื่อมกับ icould มา ผมเลยบอกว่า icould พ่อดิ พร้อมกับเงียบ... และเดินต่อ
ผมไม่ร้องไห้ออกมาเหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกันในใจตอนนั้นผมเหนื่อยจังผมเหนื่อยกับการที่รักคนๆนี้จังเลย
และก็ยังโทษตัวเองเหมือนเดิมทุกๆครั้งที่ทะเลาะผมจะโทษตัวเองว่ากูมันไม่ดีเอง
ปล่อยให้เขาไปเจอคนดีที่ดีกว่ามีตั่งเยอะ
(ในใจ แต่ภายนอกชอบทำตัวแบบเออบ้านก็ไม่ได้รำบากอะไรนะไม่ค่อยแคร์อยากได้อะไรแม่ก็มีให้หมดไม่ค่อยใส่ใจ)
(แคร์แค่เขาคนเดียว)
จนกระทั่งเขาบอกว่า พี่ขอโทษผมก็เงียบและเดินต่อไป
พี่เขา : พี่ขอโทษได้ไหม ให้อภัยพี่ได้ไหม
ผม: ได้ครับ .... ก็ผมรักพี่หนิถึงผมบอกว่าไม่ได้ตอนนี้ก็ต้องกลับไปให้อภัยอยู่ดี ผมทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
พี่: งั้นเป็นเหมือนเดิมได้ไหมกวนตีนพี่หน่อยได้ไหมเล่นกับพี่หน่อย พี่ขอโทษนะ
ผม : ครับ
จนถึงร้านอาหาร
พี่ : อยากกินอะไร
ผม : อะไรก็ได้ครับ
พี่ : สั่งอาหาร
จนอาารมา ตอนนั้นความคิดผมวุ้นไปหมดในใจก็คิดว่าเห่ยกู
อาจจะไม่เด็ดพอ sex หรืออะไรเพระาตัวผมไม่ค่อยชอบ sex
ตอนนั้นคิดหลายอย่างเต็มหัวไปหมดผมมีแค่ใจที่รักเขามากรักจนให้ทุกอย่างได้
จนพี่เขาพูดขอโทษเลื่อยๆ จนผมน้ำตาไหลกลางร้านอาหารผมทนไม่ได้
ผมร้องไห้ พร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
ผมกินข้าวที่ผสมกับน้ำตาของผม หลังจากนั้นผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
และก็ไปนั่งร้องไห้ในห้องงน้ำตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไงสถานะการนั้นกับการที่เราโดยคนที่ไว้ใจที่สุดหลอกถึง 2 ครั้ง
(อาจจะมีครั้งอื่นด้วยแต่ผมจำไม่ได้เพราะผมเป็นโรคความจำสั้น จำอะไรได้แปบเดียว)
หลังจากกินข้าวเสร็จวันนั้นผมก็ยังจำได้
เขาทำดีกับผมเหมือนที่วันแรกที่เราเจอกันทุกครั้งที่เราทะเลาะกันผมจะนึกถึงวันที่เรานั่งกิน wine กันที่ seenspeac
พี่เขาบอกพี่เขาชอบผมมากวันแรกผมทำเป็นเล่นตัวนิดหน่อยแต่ในใจนี่กูไปหมดละแต่ต้อง keep look ไว้
พอมาถึงวันนั้นเมื่อเทียบกับวันนั้นจากการที่เป็นคนแกร่ง และมั่นใจในตัวเองในระดับนึง (แบบมีมารยาทนะครับ)
กลายเป็นคนที่โครตจะอ่อนแอเลย
อะกลับมาต่อ วันนั้นเขาพาผมไปกินอะไรหลายอย่างเลย ไปกินซูชิกันไปกินราเมงกันผมมีความสุขปนกับคำว่า ทำไม
เต็มหัว แต่ผลสุดท้ายผมก็ให้อภัยเขา เพราะไม่ว่ายังไงผมก็รักเขาและคิดอยู่จนถึงทุกวันนี้ว่าเรารักกันเหมือนเดิม
จนผมกลับไทยมา ....
ตอนนี้เป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิมครับผมรักเขาเหมือนเดิม
เราอยู่ไกลกัน จากการที่เฟสทามวันละเปน 10 รอบเหลือวันละ 1รอบหรือไม่มีเลย
เมื่อ 10 นาทีก่อนผมรอคุยกับพี่เขามาทั้งวันพี่เขาก็เฟสทามมาหาผมผมก็ดีใจ
ผมรับสาย และก็เขาพูดว่า อยากคุยกับเราจังแต่เล่นเกมอยู่ เคยเข้าใจความรู้สึกของคนรอปะครับมันปี๊ดอะ
มันโมโหมากแบบไปเล่นเกมไปและผมก็กดวางไปเลยครับจนตอนนี้เขาก็ไม่โทรมาถ้าเป็นเมื่อก่อน
เขาคงรีบโทรมาขอโทษ แต่ตั่งแต่1 เดือนที่ผ่านมาเขากลายเป็นคนที่ไม่ชอบยอมรับผิดของตัวเอง
ชอบหาความผิดของผมมาปนกับเรื่องที่ตัวเองผิดเช่นตอนนี้
ผมบอกว่าพูดแบบนั้นแล้วคิดยังไงวะและเขาก็บอกว่า
และทีพูดอะ นุ้นนี่นั้น
อะไรประมาณนี้ครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำไง ผมยังยืนยันว่าผมยังรักเขาหมดใจและรักไม่เคยเปลี่ยนครับ
เป็นทุกคนทุกคนจะทำยังไงครับ ?